Levensverhalen (pagina 1641)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Heb niemand dus waarom zou ik verder moeten leven!?

Heb veel mee gemaakt in het leven, met twee en een half jaar was ik al door de kinder rechter uit huis geplaatst en in een kindertehuis gedumt en van daar uit was het pleeg gezin naar pleeg gezin en van tehuizen naar tehuizen.Toen ik 9 was werd ik verkracht door een gozer van 18 toen dat gebeurde was het ook met mij gedaan want ik werd van een best vrolijke meid verandert in een heel stil en bange meid. De eerste keer dat ik zelfmoord wilde plegen was ik 12 jaar en ik wilde mezelf voor een auto gooien,maar iemand hield me jammer genoeg tegen. Toen ik 16 was begon ik heel veel te drinken in de hoop om dood te gaan aan alcohol vergifftiging maar dat ging niet ik werd er alleen maar ziek van en moest overgeven.Dus dat was ook mislukt toen ik 23 was werd ik aan gerand door een gozer van me eigen leeftijd maar die heb flinke trappen in zijn zaakje gehad.Sinds dat gebeurde ging ik mezelf uithongeren en het lichste wat ik heb gewogen was +- 55 kilo terwijl 60 het perfecte gewicht is.Toen ik 24 jaar was heb ik mijn pols door gesneden en het ziekenhuis waar ik werd geholpen zei dat ik dat beter anders had moeten doen en die gaf me een tip zal niet zeggen wat want anders volgt iemand die tip op en dat wil ik niet op me geweten hebben! Ben voor de rest alleen en heb niemand die het begrijpt of het wil begrijpen.mijnbeide ouders zijn dood en de rest van de famillie moet me een of andere manier niet waarom weet ik niet ik krijg namelijk nergens antwoord op dus ze stikken er maar in. Ik heb nu sinds kort hulp en slik ik pillen voor depressie en heb vaak de neiging om alle pillen een keer in te nemen. Maar heb het nog niet gedaan. Het gaat ook wel iets beter maar nog zoals het hoort. Maar ik zie wel hoe het in de toekomst gaat.

Goetjes Soraja
Datum:
07-09-2006
Naam:
Soraja
Leeftijd:
28
Provincie:
Noord-holland

een onmogelijk leven lijden

Hallo,

Ik ben nooit ten volle gewaardeerd geweest. Ik had zelfs mijn leven nog voor mezelf niet. Het werd me altijd kwalijk genomen dat ik met minder tevreden was dan wat ik verdiende. Ik ben nog maar 23 maar zo is het heel mijn leven gegaan. In de ogen van anderen, vooral van familie moest ik het ver soms heel ver brengen en ze spoorden me aan om op te gaan in 'hun' ideëen. Het waren mensen die je met ezels kon vergelijken. Ze hadden geen waardering voor mensen. Ik had veel gelijk aan mijn kant maar ik kon het van een ander niet halen. Bovendien was ik nog kind en bedeest. Ik kon geen meisje voor mij hebben en vrienden lieten mij zitten bij het verdriet, zij hebben nooit mijn ik gezien. Ik kon geen vat meer krijgen op mijn eigen leven anders werd mijn hele leven vooraf door onnozelaars voorgekauwd. Ik denk dat nog niemand van zo'n stom leven gehoord heeft, awel dat is het mijne. Was het nu nog maar dat dan kon ik het vergeten. Maar ik zie mezelf niet meer gelukkig worden. Wat voor mij waarde had is er nu niet meer. Ik heb nog gevoeld dat een meisje me graag zag maar om het tot uiting te laten komen daarvoor was er de mogelijkheid niet. Ik zie me onmenselijk en onmogelijk door het leven gaan. Ik wil dat het hou gedaan is.
Datum:
07-09-2006
Naam:
Tonhos
Leeftijd:
23
Provincie:
Friesland

voor liesbeth

Wilde gewoon even zeggen dat ik op dit moment ook zit met heel veel verdriet, niet weten wat ik moet met mijn leven en denken dat ikniet mag klagen, want ik ben er immers nog... Ook mijn zusje is een paar jaar geleden gestorven aan kanker en het gemis wordt met de jaren erger. Ze was mijn wederhelft, mijn maatje, mijn alles wat ik vertrouwde. Ik snap je zo goed, maar kan alleen maar zeggen kop op, vergeet gewoon jezelf niet. Probeer ik me ook heel vaak te zeggen, want uiteindelijk snapt niemand wat je écht voelt en hoe je maar door je leven heen worstelt en eigenlijk maar alleen bent. Wilde je gewoon ef zeggen dat ik even aan je heb gedacht en je een fijner leven wens... Iedereen op dit forum, ik heb een moment aan jullie gedacht, aan jullie eenzaamheid en die strijd en het leven wat maar aan je voorbij gaat, omdat ik het zo herken...

Thanx.
Datum:
07-09-2006
Naam:
durf ik niet
Leeftijd:
31
Provincie:
Gelderland

zelfmoord of toch niet?

hallo ik ben Elise, en ik ben 18 jaar oud,

ik denk al heel lang aan zelfmoord (vanaf m'n 14 de) en heb in totaal 2 jaar in een psychiatrische inrichting gezeten, en waarom...
omdat mijn vader zo'n klootzak is die mij 8 jaar lang heeft misbruikt (van m'n 8 ste tot en met m'n 16 de)
nu heb ik een tijdje op straat geleefd, en nu weer in de opvang, kan iemand mij helpen, kan iemand een kleine steun voor mij zijn?

ik zou graag in contackt willen komen met mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, of nu nog meemaken, door anderen een beetje te helpen en erover te praten, kan ik misschien ook mezelf helpen.


Elise


Datum:
07-09-2006
Naam:
Elise
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

een lelijk spoor

Een lelijk spoor trekt door als je dingen niet kunt stoppen die je leven beheersen.
Gedachten in je hoofd zijn hier sterk bij aanwezig.
Als je bijna 50 bent en je hebt veel zorgen dan gaat de moed er wel uit.
Gelukkig is het wel bespreekbaar als je met zelfmoordgedachten rondloopt en wordt je in je waarde gelaten en niet overstelpt met zogenaamde goede raadgevingen
Iemand die het echt wil doen vind heus wel een weg om eruit te gaan
Ik denk na maanden met zelfmoord bezig te zijn geweest dat je niet dood wilt maar rust.
Rust in je hoofd en in je omgeving.
Dus nu probeer ik rust te vinden en niet meer aan zelfdoding te denken.
Mijn verhaal zet ik op papier en hoop dat velen zich hierin herkennen en net als ik toch iedere dag weer op te pakken en er het beste van te maken.

Mijn verhaal:
We waren een gezin met 3kinderen maar mijn man overleed op 50 jarige leeftijd.
Je probeert er alles aan te doen zodat de kinderen toch een redelijk stabiel leven hebben ook al is het gezin niet meer compleet.
Zelf kreeg ik 4jaar later ook een erge ziekte en ben de strijd ertegen aangegaan.
Een van de kinderen kon de toestand niet meer aan en zo kwam ik ook nog tijdens mijn ziekzijn in aanraking met de zogenaamde hulpverlening.
We zijn nu 2jaar verder en m'n ziekte is zover ik weet voor het moment weg.
Waarom ik zelfmoord wilde plegen was omdat de hulp die eerst vrijwillig was nu gedwongen is en er is niet tegen op te vechten.
Je bent als een stuk vee overgeleverd aan deze gasten en dit doet ons gezin geen goed.
Dit moeten wij samen verdragen tot het kind 18 is.
Als je als bijna 50jarige als een debiel huiswerk moet maken voor je voogd zodat die wat op papier kan krijgen gaat ergens in je kop een knop om en denk je regelmatig waar heb je deze hele weg voor gelopen.
Alle afgelopen jaren heb je als een gek gevochten om je kapotte gezin toch een doel te geven om door te gaan.
Een rechter bepaalt dat je het niet goed genoeg hebt gedaan en veroordeelt je tot een voogd.
Dit was de genadeklap voor mij.
Alle leven vloeide uit me weg en ik wilde dood.
De schaamte is erg groot en ouderschap delen met iemand die ik niet vertrouw was voor mij niet te overzien, vandaar die akelige gedachten.
Nu naar maanden weet ik dat het niet aan mij ligt.
Dingen gebeuren.
Dingen gebeuren en leer er mee om te gaan.
Het is niet tegen jou gericht maar het zijn de omstandigheden waardoor het zover is gekomen.
Het voelt nog steeds niet goed maar ik kan mezelf recht in de ogen kijken.
Er is trouwens maar een echte rechter en die zit hoog boven ons.
Ik ben ervan overtuigd dat de hemelpoort voor iedereen open staat of je nu zelfmoord pleegt of niet.
Hoe zwaar het leven voor ons is gaat niemand meer iets aan.
We zoeken ieder voor zich een manier om door te gaan.
En gek genoeg lukt het ook nog.
Alle gezinsleden gaan door.
Er zijn moeilijke dagen maar ook hele fijne.
De fijne dingen hou ik vast en de moeilijke laat ik zo snel mogelijk los.
Ze zijn toch niet te veranderen.
Dit is een periode waar we allemaal beschadigd uitkomen maar wel met een opgeheven hoofd.
De enige troost die ik heb is dat we ons niet kapot hebben laten maken door de hulpverlening.
Ik ben sterk en heb 3 nog sterkere kinderen die hun levenspad wel lopen.
Ik zal proberen zo lang mogelijk te blijven.
Die gedachte is nu sterker dan de zelfmoordgedachten.
Een boom vel je niet zomaar, daar moet je in hakken.
En wij pakken jullie hulpverleners de bijl af en laten ons als gezin niet verder meer kapotmaken.
Dit is mijn verhaal, erg verkort maar duidelijk genoeg voor mensen met dezelfde problemen.
Ben blij dat ik dit heb mogen delen met jullie.
Wens iedereen sterkte toe die het moeilijk heeft.
Datum:
07-09-2006
Naam:
sisy
Leeftijd:
49
Provincie:
Limburg

ik wil niet meer

ik zie t niet meer zitten .. ik heb sind 7 maanden een vriendin en ik vond altijd aldat er zon raar luchtje hing als ik thuiskwam en dat mn hond zo rustig was sinds t begin van mijn relatie tot ik vorige week vroeger thuiskwam als geplend en daar mijn vriendin naakt op de grond zag liggen met mijn hond.. ik zal verder maar de verschrikkekijke details voor me houden maar t was geen prettig gezicht.. neem dat maar van me aan.. en nou is ze gisteren weggegaan en ze heeft mn hond meegenomen .. ik ben ten einde raad. ik trek t niet meer en zie geen andere uitweg dan er een einde aan te maken of heeft iemand een beter idee.. ik ga kapot
Datum:
06-09-2006
Naam:
pedro
Leeftijd:
78
Provincie:
Zuid-holland

Macht.

Ik leef in een gezin met 4 personen. 14 jaar lang waren er maar 3 personen, Ik heb er een broertje bij gekregen. heel leuk, en ik ben ook echt niet jaloers op hem!

altijd als ik iets fout doe, komen de verwijten. Ik ben een stomme boer, een kankerwijf, een kutwijf, een dik stom zinloos wijf, aldus mijn vader. Tja hoe creeër je minderwaardigheid.. vroeger was ik heel spontaan en vrolijk, altijd grappig, soms wel té grappig.. en nu ben ik heel stil en timide. ik heb er simpel gezegd gewoon genoeg van. ik ben niet zo'n een of ander breezersletje die het leven niet meer aankan en zichzelf snijd voor de aandacht. Nee. ik ben iemand die zichzelf snijd voor de macht, de controle over mijn lichaam. Omdat ik geen persoon ben om anorexia, boulimia of BED te hebben, doe ik dit. dit is het enigste wat goed voelt. BED kan ik trouwens wel hebben. Ik voel me erg alleen en rot, daardoor ga ik veel eten. ik ben 15 jaar, 1 meter 68 lang en ik weeg 75 kilo. ik voel me gewoon dik, lelijk, stom, achterlijk & onbruikbaar. ik heb niemand die van me houdt. en die maatschappelijk werkster kan ook de boom in. daar kun je ook niet mee praten. je moet het uiteindelijk toch allemaal zelf doen, ik weet ook erg zeker dat als deze site over 10 jaar nog steeds bestaat en ik dan terug lees over wat ik nu voel, dat ik dan denk: was het dat?

Soms vraag ik me wel eens af, waarom springen mensen voor de trein? waarom snijden ze hun polsen over & kijken ze langzaam toe hoe ze leegbloeden? Het kan allemaal makkelijker.. Zoals Yves, 35, vertelde kun je gewoon een overdosis innemen zodat je nooit meer wakker wordt. dat lijkt me het meest ideaal plan.
Ik vind een jongen leuk, A. ik ben al 1 jaar gek op hem.. en dat weet hij.. hij heeft me vertelt dat hij me ook leuk vind.. dan zou je toch denken 1 + 1 = 2? nee dat is het niet. het zal wel 3 zijn denk ik. Hij maakt me soms gewoon kwaad, en dat terwijl hij niks doet! en dat is het juist, hij doet niks.. we zouden ooit praten.. voor mij hoeft het niet meer. ik blijf alleen ik sterf eenzaam in gedachten...

Tot ziens,

xx (>'.')>
Datum:
06-09-2006
Naam:
(>'.')>
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

weet niet wie ik ben

ik ben 21 jaar ik loop al 3 jaar onderbehandeling alleen de laatste tijd gaat het steeds slechter met me.
ik ben niet gelukkig met me zelf omdat ik niet eens weet wie ik zelf ben.
en daar naast is er ook nog heel veel problemen in de familie.
ik denk steeds meer aan zelfmoord .
iedereen denk dat het met me goed gaat maar dat is niet waar ik doe als of ik heel gelukkig ehn vrolijk nem maar integendeel ik hoop dat ik hier snel uit kom
angelique
Datum:
06-09-2006
Naam:
angelique
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoord

ik voldoe niet aan diegenen die een zeer ongelukkig leven achter zich hebben gehad.
ik heb een goede thuis, heb vrienden en een goed lief,
mn vader is wel een alcoholus en die boorde mn zelfvertrouwen tot nul maar ja
en toch automutileerde ik van mn twaalfde tot mn zestiende

en ja, zelfs daar ben ik van af
ik sport
ik studeer
ik leef meer dan ooit en toch
voel ik me daglijks schuldig en vreet alles aan me
ik voel me net een opgejaagd dier
ik voel me raar en vervreemd van mn omgeving
periodes van onverschilligheid versus periodes van overgevoeligheid

ik heb het gevoel opgejaagd te worden en gedistantieerd van mensen

als ik nou maar eens gewoon eens kon gelukkig zijn ~ niet manisch maar permanent en relaxt

ik denk dat mensen mij mn zelfmoord zouden verwijten
maar soms lijkt t alsof ze me verwijten dat ik in leven ben
of ben ik dat dan?
Datum:
06-09-2006
Naam:
monica
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

bloed:|

ik kan er niet meer tegen. alles word me teveel en pas geleden ben ik begonnen met snijden enzo. maar dat verliep nog goed voor zover ik denk.. maar sinds de zomer had ik bloed gedronken ik bedoel ik had bloed en dronk het op maar nu ben ik er verslaafd aan denk ik. ik word nu helemaal niet lekker want ik moet het hebben zelf weet ik niet waarom maar zo lang ik het niet heb/krijg dan weet ik niet wat ik nog zal doen.. help.. ik weet het niet meer! ( dit moes ik even kwijt. )
Datum:
06-09-2006
Naam:
sarah
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.