Levensverhalen (pagina 1617)

Beste Saskia..

In jouw verhaal kon ik precies mezelf vinden het zou misschien wel fijn zijn om een keer met je te praten op msn ofzo misschien.. als je daar iets in ziet laat even een berichtje achter hoe ik je kan benaderen...

Liefs, Anoniem

IK HEB GEEN VRIENDIN MEER IK WORD GEPEST OP SCHOOL IK HAAT ME LEVEN WIL ZELFMOORD PLEGEN IK GA EGT DOOD HIERAAN GROETJES SHIRLEY

ik wil dood ik haat mij leven ik word door idereen gerbruik niemand hou van mij ik wil dood god help mij god waarom ik ik wil dood iedereen haat mij ik huil elke dag wil ik dood

Hoi
Ik denk alleen maar wat ben ik nou waard ik wil niet meer ik kan niet meer .
Ik weet dat ik geen zelfmoord moet plegen. Alleen iedereen denkt dat het goed met me gaat zelfs me ouders hebben niks door!!!
Ik ben gebruikt door me ex vriend die wou alleen maar geld zien ik heb geen geld en nu maakt hij me zwart bij me vrienden ik durf niks meer.
Ik ben bang dat mensen me niet geloven wat er in het verleden is gebeurd.
een iemand had wat door en heeft het gevraagd aan me en heb gezegt dat het zo was maar ik kan er niet meer mee om gaan iemand die me aan raakt vind ik al moeilijk . gr seste

Ik ben sinds mijn 14 jaar in en strijd.
Waarom leven we , wat heeft het leven voor zin ? waar doen we het voor?
Ik zie geen nut in het leven , alles wat ik wil word hard afgekapt, er zijn geen positieve dingen in het leven.
Als er wat positiefs gebeurt word het weer afgestraft op een harde mannier.
Elk ding in mijn leven is verpest , niets lukt, en alles wat ik heb verpest ik zelf.
Ik ben gewoon een mislukkeling op aarde.
en wat heb je an nog te zoeken hier.
Laat mij vredig doodgaan, los mij uit mijn lijden, ik wil zo gewoon niet verder.
Ik ben het zat om te werken voor geld , en toch niets kunnen doen .
Kan mijn huis niet betalen , kan geen dingen kopen , eten voor 10 euro per maand ? leuk hoor het leven.
mijn vrouw wilt nu scheiden ,omdat ik ??? lief ben en haar toch gekwets heb ??
Gewoon een hoop bla bla bla.
Ik word gewoon ziek van het leven .
Elke ochtend weer wakker worden en weten dat je niets zal bereiken in je verdere leven.
Je nooit gelukkig zal worden.
Leuk hoor het leven , maar bedankt.

ik snijd mezelf niet en ik doe verder ook geen dingen om mezelf pijn te doen, het leven opzich doet al pijn genoeg. en de buitenwereld zal dit niet van mij zeggen zoals meestal het geval is bij mensen die het allemaal niet meer zien zitten. het liefste zou ik nu ter plekke dood neer willen vallen, het enigste waar ik mee zit zijn de mensen die ik achterlaat ook al zijn hun een deel van mijn probleem. ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt ik heb zoveel woede,angst,verdriet binnenin mij, maar niemand die ik het kan vertellen en die het dan ook nog eens begrijpt. ik heb genoeg vriendinnen en mensen om mee te praten maar dit zal niet werken. raar eigenlijk dat het altijd de mensen zijn waarbij het lijkt alsof ze alles hebben maar eigenlijk heel diep van binnen heel alleen zijn. moet je nou eens zien hoeveel mensen deze site bezoeken. beetje eng eigenlijk. ik zie het gewoon allemaal niet meer zitten. dit leven is misschien niet voor mij.

Mijn vader en moeder gingen scheiden toen ik 4 jaar was. Mijn zus, mijn halfbroer en ik bleven bij mijn moeder wonen.
Mijn moeder kon echter niet zonder de aandacht van een man. Toen ik rond de 5/6 jaar was, verscheen de eerste man al in the picture. Het ging uit, en de volgende man volgde al snel. Deze mocht ik niet, hij had ook een dochter die alle aandacht kreeg, ze was wel oke maar had de pik op mij. Samenwonen. Er waren plannen, maar gelukkig ging het niet door.
Later kwamen we erachter dat deze man een soort psychisch geval was en mijn moeder had verteld dat zij en de eerste niet op hetzelfde niveau zaten. Ik vraag me nog steeds af wat de hare is. Maargoed, ik ga verder.
Toen was het een tijdje even rustig op het mannenfront. Rustig? Tot mijn 9e. Toen kwam er weer een nieuwe.
We kwamen thuis en zagen opeens een man op de stoel in onze kamer zitten. Ok. Hoi. En ga nu maar weer weg.
Helaas, dit was een blijvertje.
Mijn broer, halfbroer dan, kon het helemaal niet vinden met hem. Ze hadden constant ruzie en er kwam veel geschreeuw bij kijken. Vanaf dat moment hadden we al kunnen weten dat het fout ging. Had mijn moeder moeten weten dat het fout ging. Maar, ze liet de man voor haar eigen vlees en bloed. We verhuisden, naar een huis in het midden van nergens. Mijn broer bleef in het oude huis wonen, hij was inmiddels al volwassen. Maar mijn zus en ik wouden ook niet mee, maar hadden uiteraard niks in te brengen.
Het nieuwe huis was stukken groter dan de vorige, maar stukken minder gezellig.
Mijn moeder en zus kregen een hechte band met elkaar en ik hing er maar een beetje buiten. Thuis werd het telkens minder gezellig en telkens meer ruzie (Tussen mijn moeder en die vent en tussen mijn zus en die vent) Vanaf dit moment gezien, denk ik nog steeds dat ik het slimst gehandeld heb. Ik sloot me af, voor alles. Ging of naar mijn kamer of op de computer.
Kon met niemand meer goed praten, was bang in huis want die vent bleek niet zo aardig te zijn en had nogal eens last van woedeuitbarstingen. Ik heb op mijn tenen moeten leren lopen (Figuurlijk).
Chatten, dat leek mij leuk. Een beetje praten met mensen die je toch niet echt goed kende maar wel een goede band mee op kon bouwen. Ik ontmoette een jongen, met problemen, dat maakte hem nou juist zo intressant. (Ik was rond de 13/14 tegen die tijd) Hij praatte met mij over zijn problemen en ik wou hem helpen, probeerde alles wat ik kon. Na een tijdje zei hij tegen mij dat hij van me hield en verliefd op me was. Ik had hetzelfde gevoel bij hem. Toen kwamen de zelfmoordpogingen van hem, tenminste dat zei hij. Ik werd steeds banger om hem kwijt te raken en ging nachtenlang op msn. (Hierdoor werd die vent weer boos en trok soms zomaar de stekker uit de computer). Toen kreeg ik een mail. Hij lag in het ziekenhuis door een zelfmoordpoging. Oh wat heb ik die dag zitten janken. Hij was de enigste om wie ik nog echt veel gaf. Na 9 maanden kwam ik erachter dat hij alles had gelogen, alles wat hij tegen me gezegd had. En ik ben nogal een mens dat alles zwaar op zich neemt, en dit was echt te zwaar voor mij om te tillen. Ik kan nog steeds niet uitleggen hoeveel pijn mij dit heeft gedaan, tot op de dag van vandaag. Ik probeerde nog steeds contact met hem te krijgen, wou dat het niet waar was en wou gewoon vrienden zijn. Hoewel ik ook wel wist dat het niet kon. En ondertussen ging mijn gewone, niet-cyber-leven ook nog door. Mijn moeder en die vent gingen uit elkaar. Met veel ruzie en kabaal. 6 jaar lang heeft mijn broer zich niet kunnen vertonen in ons huis, door hem. En vooral mijn moeder en mijn zus zijn geestelijk mishandeld en ik ook wel een beetje, maar daar was het afsluiten weer handig voor. Hoewel er wel dingen zijn gezegd die mij erg hebben geraakt.
We woonden nog steeds samen in een huis, dit kon niet meer. Ik wou het huis niet verlaten, want daar was ik nog wel gehecht aan geworden. Mijn moeder en ik bleven er nog een tijdje (met de tiran er ook nog) en mijn zus ging naar haar vriendje. Toen was het toch echt tijd om te vertrekken, maar we hadden geen plek. Toen zijn we naar een vriend van die vent gegaan, waar mijn moeder en zus schijnbaar een band mee op hadden gebouwd. Ik mocht hem niet zo en dat kwam hij ook te weten.
We moesten met zijn 4-en in 1 kamer slapen. Ik voelde me er hoogst ongemakkelijk bij, en ik kon ook niet op de computer (wat mijn enigste uitvlucht was). Mijn moeder en zus vonden het nog wel gezellig, hij was niet arm had een erfenis gehad en geld te besteden. Daardoor vertrouwde ik hem nog minder.
Het was tijd om het huis uit te ruimen, want daar stonden alsnog onze spullen. We hadden genoeg mensen om te helpen, maar alles op die dag ging fout (ik zal niet verder in detail treden.)
Ik reed met mijn moeder eens in de auto, wist dat er iets mis was, ik wist het. Mijn zus en die rijkaard waren samen in zijn huis. We moesten er toch nog heen, dankzij iets wat ik had gezegd. En ik wil me niet meer herinneren wat ik heb gehoord. Ik freakte out en pakte mijn fiets, wist nergens heen te gaan, geen echte vrienden en ging weer terug naar mijn oude huis (had nog een sleutel).
We zijn daar natuurlijk weggegaan, dankzij mij ook nog. Mijn moeder wou daar blijven. Maar omdat ik het niet wou, gingen we bij mijn broer een tijdje wonen. (In deze hele tijd ben ik niet naar school geweest). Van hot naar her, zoekend naar een huis. Zomervakantie. In het kleine zomerhuisje van een oom en tante waar ik het echt niet naar mijn zin had.
Ik zal hierbij mijn verhaal stoppen.
Dit heb ik allemaal nog steeds niet kunnen verwerken en heb lange tijd in een depressie gezeten. Heb geen goede vrienden meer en ik weet het allemaal niet meer.
Ik heb tijd genoeg gehad om na te denken over alle dingen en ben echt tot de conclusie gekomen dat ik dood wil.
Je kan niet klagen als je dood bent.
Ik kraste mezelf in die tijd ook nogal, heb nog steeds littekens op mijn armen die niet zullen verdwijnen. Nu kras ik mezelf ook nog dagelijks. Denkend aan de pijn die ik mensen geef, mezelf wil geven.

Ik ben een meisje van 12 jaar (Pas)! En ik denk nou al aan de dood.. Ik heb veel vrienden en ben erg populair. Maar veel mensen vinden mij een slet omdat ik best met veel jongens heb gehad. Ik heb mezelf proberen te snijden in de les maar ik werd betrapt.. Ik val Dagelijks flauw omdat ik drink en pillen slik om kapot te gaan. Ik heb best groten borsten, sommige denken dus dat ik opvulling heb. Pas heb ik een gedicht geschreven:

De dood...

Mn leven is net een nachtmerrie
Wanneer komt nu eindelijk het eind
Ik hoor maar steeds die herrie
En ik word dik door de mensen verkleind...

Nou zit ik dan
Met het mes in mijn handen
Hard aan het bijten
Op me tanden

Zal ik snijden of zal ik niet?
Ag ik doe het maar
Iedereen vind me toch een slet met dikke tiet...

Als iemand me wil helpen.. Vraag dan om mn msn
_DodelijkePrinces

Die gedachte aan een overdosis pillen.. Aan dat je gewoon niet meer hoeft.. Ik wil dat zo ontzettend graag, maar ik durf niet.. Ik wil het, wil het, wil het echt.. Waarom doe ik het dan niet? Omdat ik bang ben dat het fout gaat, dat het niet lukt..

Dag meid,

ik ben psychiatrisch verpleegkundige, en krijg dus vaak te maken met suïcidale mensen ...
enkele maanden geleden heb ik een patiënt in mijn armen voelen sterven. hij had in elleboogplooi aan beide kanten slagaders overgesneden
1u30 gereanimeerd, terwijl we wisten dat het te laat was
het is hard op dat moment, en het beeld laat je nooit meer los, maar je leert er mee omgaan
als ik 's avonds alleen in mn auto zit, heb ik vaak het gevoel dat ie achteraan zit, in het begin is dat angstaanjagend, maar ik heb er uiteindelijk vrede mee genomen. ik geef hem nu graag een lift :-)
miranda, ik hoop dat je ook verder kan, loslaten kan je nooit, maar je kan het wel een plaats geven ...

sterkte!