Levensverhalen (pagina 1618)

ik snijd mezelf niet en ik doe verder ook geen dingen om mezelf pijn te doen, het leven opzich doet al pijn genoeg. en de buitenwereld zal dit niet van mij zeggen zoals meestal het geval is bij mensen die het allemaal niet meer zien zitten. het liefste zou ik nu ter plekke dood neer willen vallen, het enigste waar ik mee zit zijn de mensen die ik achterlaat ook al zijn hun een deel van mijn probleem. ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt ik heb zoveel woede,angst,verdriet binnenin mij, maar niemand die ik het kan vertellen en die het dan ook nog eens begrijpt. ik heb genoeg vriendinnen en mensen om mee te praten maar dit zal niet werken. raar eigenlijk dat het altijd de mensen zijn waarbij het lijkt alsof ze alles hebben maar eigenlijk heel diep van binnen heel alleen zijn. moet je nou eens zien hoeveel mensen deze site bezoeken. beetje eng eigenlijk. ik zie het gewoon allemaal niet meer zitten. dit leven is misschien niet voor mij.

Mijn vader en moeder gingen scheiden toen ik 4 jaar was. Mijn zus, mijn halfbroer en ik bleven bij mijn moeder wonen.
Mijn moeder kon echter niet zonder de aandacht van een man. Toen ik rond de 5/6 jaar was, verscheen de eerste man al in the picture. Het ging uit, en de volgende man volgde al snel. Deze mocht ik niet, hij had ook een dochter die alle aandacht kreeg, ze was wel oke maar had de pik op mij. Samenwonen. Er waren plannen, maar gelukkig ging het niet door.
Later kwamen we erachter dat deze man een soort psychisch geval was en mijn moeder had verteld dat zij en de eerste niet op hetzelfde niveau zaten. Ik vraag me nog steeds af wat de hare is. Maargoed, ik ga verder.
Toen was het een tijdje even rustig op het mannenfront. Rustig? Tot mijn 9e. Toen kwam er weer een nieuwe.
We kwamen thuis en zagen opeens een man op de stoel in onze kamer zitten. Ok. Hoi. En ga nu maar weer weg.
Helaas, dit was een blijvertje.
Mijn broer, halfbroer dan, kon het helemaal niet vinden met hem. Ze hadden constant ruzie en er kwam veel geschreeuw bij kijken. Vanaf dat moment hadden we al kunnen weten dat het fout ging. Had mijn moeder moeten weten dat het fout ging. Maar, ze liet de man voor haar eigen vlees en bloed. We verhuisden, naar een huis in het midden van nergens. Mijn broer bleef in het oude huis wonen, hij was inmiddels al volwassen. Maar mijn zus en ik wouden ook niet mee, maar hadden uiteraard niks in te brengen.
Het nieuwe huis was stukken groter dan de vorige, maar stukken minder gezellig.
Mijn moeder en zus kregen een hechte band met elkaar en ik hing er maar een beetje buiten. Thuis werd het telkens minder gezellig en telkens meer ruzie (Tussen mijn moeder en die vent en tussen mijn zus en die vent) Vanaf dit moment gezien, denk ik nog steeds dat ik het slimst gehandeld heb. Ik sloot me af, voor alles. Ging of naar mijn kamer of op de computer.
Kon met niemand meer goed praten, was bang in huis want die vent bleek niet zo aardig te zijn en had nogal eens last van woedeuitbarstingen. Ik heb op mijn tenen moeten leren lopen (Figuurlijk).
Chatten, dat leek mij leuk. Een beetje praten met mensen die je toch niet echt goed kende maar wel een goede band mee op kon bouwen. Ik ontmoette een jongen, met problemen, dat maakte hem nou juist zo intressant. (Ik was rond de 13/14 tegen die tijd) Hij praatte met mij over zijn problemen en ik wou hem helpen, probeerde alles wat ik kon. Na een tijdje zei hij tegen mij dat hij van me hield en verliefd op me was. Ik had hetzelfde gevoel bij hem. Toen kwamen de zelfmoordpogingen van hem, tenminste dat zei hij. Ik werd steeds banger om hem kwijt te raken en ging nachtenlang op msn. (Hierdoor werd die vent weer boos en trok soms zomaar de stekker uit de computer). Toen kreeg ik een mail. Hij lag in het ziekenhuis door een zelfmoordpoging. Oh wat heb ik die dag zitten janken. Hij was de enigste om wie ik nog echt veel gaf. Na 9 maanden kwam ik erachter dat hij alles had gelogen, alles wat hij tegen me gezegd had. En ik ben nogal een mens dat alles zwaar op zich neemt, en dit was echt te zwaar voor mij om te tillen. Ik kan nog steeds niet uitleggen hoeveel pijn mij dit heeft gedaan, tot op de dag van vandaag. Ik probeerde nog steeds contact met hem te krijgen, wou dat het niet waar was en wou gewoon vrienden zijn. Hoewel ik ook wel wist dat het niet kon. En ondertussen ging mijn gewone, niet-cyber-leven ook nog door. Mijn moeder en die vent gingen uit elkaar. Met veel ruzie en kabaal. 6 jaar lang heeft mijn broer zich niet kunnen vertonen in ons huis, door hem. En vooral mijn moeder en mijn zus zijn geestelijk mishandeld en ik ook wel een beetje, maar daar was het afsluiten weer handig voor. Hoewel er wel dingen zijn gezegd die mij erg hebben geraakt.
We woonden nog steeds samen in een huis, dit kon niet meer. Ik wou het huis niet verlaten, want daar was ik nog wel gehecht aan geworden. Mijn moeder en ik bleven er nog een tijdje (met de tiran er ook nog) en mijn zus ging naar haar vriendje. Toen was het toch echt tijd om te vertrekken, maar we hadden geen plek. Toen zijn we naar een vriend van die vent gegaan, waar mijn moeder en zus schijnbaar een band mee op hadden gebouwd. Ik mocht hem niet zo en dat kwam hij ook te weten.
We moesten met zijn 4-en in 1 kamer slapen. Ik voelde me er hoogst ongemakkelijk bij, en ik kon ook niet op de computer (wat mijn enigste uitvlucht was). Mijn moeder en zus vonden het nog wel gezellig, hij was niet arm had een erfenis gehad en geld te besteden. Daardoor vertrouwde ik hem nog minder.
Het was tijd om het huis uit te ruimen, want daar stonden alsnog onze spullen. We hadden genoeg mensen om te helpen, maar alles op die dag ging fout (ik zal niet verder in detail treden.)
Ik reed met mijn moeder eens in de auto, wist dat er iets mis was, ik wist het. Mijn zus en die rijkaard waren samen in zijn huis. We moesten er toch nog heen, dankzij iets wat ik had gezegd. En ik wil me niet meer herinneren wat ik heb gehoord. Ik freakte out en pakte mijn fiets, wist nergens heen te gaan, geen echte vrienden en ging weer terug naar mijn oude huis (had nog een sleutel).
We zijn daar natuurlijk weggegaan, dankzij mij ook nog. Mijn moeder wou daar blijven. Maar omdat ik het niet wou, gingen we bij mijn broer een tijdje wonen. (In deze hele tijd ben ik niet naar school geweest). Van hot naar her, zoekend naar een huis. Zomervakantie. In het kleine zomerhuisje van een oom en tante waar ik het echt niet naar mijn zin had.
Ik zal hierbij mijn verhaal stoppen.
Dit heb ik allemaal nog steeds niet kunnen verwerken en heb lange tijd in een depressie gezeten. Heb geen goede vrienden meer en ik weet het allemaal niet meer.
Ik heb tijd genoeg gehad om na te denken over alle dingen en ben echt tot de conclusie gekomen dat ik dood wil.
Je kan niet klagen als je dood bent.
Ik kraste mezelf in die tijd ook nogal, heb nog steeds littekens op mijn armen die niet zullen verdwijnen. Nu kras ik mezelf ook nog dagelijks. Denkend aan de pijn die ik mensen geef, mezelf wil geven.

Ik ben een meisje van 12 jaar (Pas)! En ik denk nou al aan de dood.. Ik heb veel vrienden en ben erg populair. Maar veel mensen vinden mij een slet omdat ik best met veel jongens heb gehad. Ik heb mezelf proberen te snijden in de les maar ik werd betrapt.. Ik val Dagelijks flauw omdat ik drink en pillen slik om kapot te gaan. Ik heb best groten borsten, sommige denken dus dat ik opvulling heb. Pas heb ik een gedicht geschreven:

De dood...

Mn leven is net een nachtmerrie
Wanneer komt nu eindelijk het eind
Ik hoor maar steeds die herrie
En ik word dik door de mensen verkleind...

Nou zit ik dan
Met het mes in mijn handen
Hard aan het bijten
Op me tanden

Zal ik snijden of zal ik niet?
Ag ik doe het maar
Iedereen vind me toch een slet met dikke tiet...

Als iemand me wil helpen.. Vraag dan om mn msn
_DodelijkePrinces

Die gedachte aan een overdosis pillen.. Aan dat je gewoon niet meer hoeft.. Ik wil dat zo ontzettend graag, maar ik durf niet.. Ik wil het, wil het, wil het echt.. Waarom doe ik het dan niet? Omdat ik bang ben dat het fout gaat, dat het niet lukt..

Dag meid,

ik ben psychiatrisch verpleegkundige, en krijg dus vaak te maken met suïcidale mensen ...
enkele maanden geleden heb ik een patiënt in mijn armen voelen sterven. hij had in elleboogplooi aan beide kanten slagaders overgesneden
1u30 gereanimeerd, terwijl we wisten dat het te laat was
het is hard op dat moment, en het beeld laat je nooit meer los, maar je leert er mee omgaan
als ik 's avonds alleen in mn auto zit, heb ik vaak het gevoel dat ie achteraan zit, in het begin is dat angstaanjagend, maar ik heb er uiteindelijk vrede mee genomen. ik geef hem nu graag een lift :-)
miranda, ik hoop dat je ook verder kan, loslaten kan je nooit, maar je kan het wel een plaats geven ...

sterkte!

Hallo , Ik ben sabine en ben 15 jaar.
Ik heb in mijn leven heel wat meegemaakt. Ik ben 10 jaar van mijn vader afgehouden (doen ze nu nog steeds maar doe het stiekem) heb geen familie meer omdat mijn opa incest heeft gepleegd bij mijn zus. mijn zus blijkt ook nog autisme te hebben en heeft daarom veel aandacht nodig , elke dag hebben we ruzie en nooit is het leuk thuis , als ik uit van school ben blijf ik altijd langer bij vrienden en verzin dan een smoes dat ik later ben. Ik word vaak aan de kant gezet , want ik ben normaal en mijn zus niet dus ik kan zelfstandig werken , dus not. dit jaar ben ik blijven zitten , wat ook al minder is. Soms denk ik er echt over om weg te gaan . Kan ik naar mijn opa. daar is tenminste rust en geen ruzie. maar toch in mij houd iets tegen . ik weet het allemaal niet meer. Kan iemand mij helpen ?!

ik tob al een paar jaar met zelfmoordgedachten..nu is het ook weer zo erg.. ik wil niet meer leven! ik wil dood! ik heb dat al heel vaak tegen mensen gezegd, maar het is net of toch niemand mij meer geloofd.. maar zelf ben ik vastbesloten.. ik heb het gevoel dat niemand van me houdt! en dat doet zo'n pijn.. ja waarom zou ik dan nog langer verder leven? waarom zou ik er geen einde aan maken? ik heb al zoveel geprobeert.. maar niks, want ik leef nog steeds tot mijn eigen grote verdriet.. en ik denk ook tot andere hun verdriet. want wat hebben mensen aan mij? ik ben een waardeloos schepsel.. een lelijk varken, niks waard.. zo voel ik me, ook heel eenzaam... ik kan deze pijn niet meer aan... ik verlang zo naar rust, en die denk ik in de dood te vinden! ik zit in de wanhoop!! maar ja wie ziet mijn pijn, mijn verdriet? wie geloofd me echt dat ik zo diep ga? ik zelf lijkt het wel, alleen ik zelf!!! why is this all? ik snap er niks van...ik vecht wel door, maar ik kan het niet meer.. vandaar mijn zelfmoordgedachten... dit leven is geen leven meer! ik ben dood van binnen... alleen van de buitenkant leef ik nog.. maar niet lang meer zo voelt het, zo erg is mijn drang. zelfmoord: een pijnlijk onderwerp, maar voor mij zo aanwezig, zo levensdragend..... ik kan niet meer verder.... zelfmoord plegen is voor mij de enige oplossing....

ej.. Ik ben tess.. ik heb een oom(diederik) verloren aan zelfmoord terwijl mijn andere oom alles aan het doen was om zelf te blijven leven.. hij had kanker.. en is gestorven.. terwijl diederik er zelf voor kiest.. alles opgeeft.. Mijn papa is daardoor alle personen bij wie hij terechtkon verloren.. ik wou diederik zo grg beter hebben gekend.. .ik was zeven jaar. maar ik heb nooit de kans gekregen. en als zevenjarige denk je daar niet bij na.. maar nu wel.Eerst was ik heel kwaad.. en ik vond het egoistisch.. zeker als je broer voor zijn leven vecht terwijl je het vergooit..maar hij wou bij zijn ouders zijn.. en onlangs heeft een vriend zijn vader zelfmoord gepleegd. Dus ik wil echt mensen helpen die het willen doen. Iedereen heeft wel eens mindere perioden.. maar zin of niet je moet erover, en ge kunt u leven daarvoor niet vergooien terwijl er dagelijks miljoenen mensen voor hun leven vechten.. Mensen die doodziek zijn maar toch blijven hopen. dan kun jij je leven toch niet zomaar weggooien. en als je het wilt doen maar ni 'durft' , dan is dat zeker een teken dat je het eigelijk niet wilt.. overal is een oplossing.. ben er altijd voor jullie Xx be strong

weetje, Sinds de 4 jaar terug wil ik al zelfmoord plegen heb het 2 keer geprobeerd en het is niet gelukt. ik voel me echt kut en heb echt het gevoel dat niemand mij echt mag.. ik wil de trein proberen

hoi ,ik wil niet meer leven ik vind me eigen dik en lelijk en heb er geen zin meer in ik heb ook bij een maatschapelijkwerkster gelopen dat ik in de knel zat en ik ben getrouwd en heb geen kids ik zit met me bekkenbodum en ik zit er erg mee dat ik geen kinderen kan krijgen ik denk er steeds meeer overom zelf moord te plegen om voor een trein te springen .....