hey..
Ik ben een meisje van 14 jaar, maar ik lijk ouder en doe ook ouder door de dingen die ik heb meegemaakt. En ik zou er graag met iemand over praten die mij begrijpt, want veel jongeren van mijn leeftijd begrijpen mij niet omdat ze amper iets hebben meegemaakt of denken bijvoorbeeld dat het niet zo erg is terwijl het juist heel erg is. Ik zal vertellen hoe het gekomen is en wat ik allemaal voel.
Mijn problemen begonnen toen mijn ouders 4 jaar geleden scheiden en wij gingen verhuizen. Mijn vader is toen naar Hongarije gegaan, waar hij al een aantal jaren een deel van zijn bedrijf had, maar hij zat al dik in de schulden. Hij had ook al ongeveer een jaar voor de scheiding van me ouders al een andere vrouw zwanger gemaakt in Hongarije, maar het zou mij niks verbazen als hij al langer vreemd ging. Maar hij heeft het een jaar geheim gehouden, en nu heb ik 2 half zusjes (van 3 en 1). Me moeder, me zus(17), me zusje(7) en ik, gingen in een rijtjes huis wonen in een dorp waar het heel anders aan toe ging dan waar ik eerst woonde. Op school kwam ik in een klas waar heel veel ruzie tussen de meiden was, en omdat ik uit een klas kwam die heel goed met elkaar ging, was ik het helemaal niet gewend. Ik paste er dus echt niet tussen en kon niet goed voor mezelf opkomen, en daar bij was ik ook nog is heel verlegen dus dat maakte het voor mij nog moeilijker. In die klas rodelde de meiden heel erg over elkaar, het was echt ruzie daar met hele groepen en ik kon daar echt niet tegen, want ondertussen miste ik me vader ook nog. Ik had vroeger altijd al een goede band met mijn vader dus de scheiding kwam extra hard aan bij mij en dan ook die ruzie´s er nog bij. Ik moest gewoon elke avond huilen, maar het werd allemaal nog erger. Mijn zus en mijn vader hadden elke keer ruzie als hij naar Nederland kwam. Het was altijd bij mijn vader: mijn wil is wet en me zus kreeg toe steeds meer een eigen mening. Ik kon echt niet tegen die ruzie´s en meestal zei ik niks en ontliep ik de ruzie´s en ik kropte al mijn emoties op. En dat is dom van me geweest maar ik was toen te bang om iets te zeggen en die emoties komen er het afgelopen jaar er steeds in grote delen er uit, en daardoor reageer ik vaak heel fel als iets me niet zint, terwijl ik het niet zo bedoel. Ik weet zelf wel dat ik mijn emoties onder controle moet krijgen maar ik zou niet weten hoe. Soms werden de ruzie´s zo erg dat me zus een paar keer naar huis is gegaan. Maar ongeveer een jaar geleden begon de grootste ellende voor mij. Ik kreeg in het herfstvakantie een slijmbeursontsteking in mijn schouder, en me vader wist niet wat hij met me moest doen. Ik heb toen echt letterlijk een week het zitten uitschreeuwen van de pijn. We waren wel naar 2 huisartsen geweest maar die wisten niet wat het was. Ik heb toen in die vakantie heel veel paracetamol´s geslikt en daarbij kreeg ik ook nog pillen van de huisartsen. Mijn vader heeft mij toen ook nog een paar pillen gegeven, die eigenlijk voor zijn rug waren tegen de pijn. Mijn moeder heeft me toen later op gehaald en zijn later nog 2 keer volgens mij naar de huisarts geweest. Uiteindelijk belande ik in het ziekenhuis in Lelystad en daar schrokken ze heel erg toen ze zagen hoe ik er aan toe was. Gelukkig zorgde ze daar wel goed voor mij, en herstelde veel sneller dan andere. Maar me vader heeft toen in het ziekenhuis nog op een rotte manier afscheid genomen. Na dit allemaal had ik zoveel pillen gekregen dat heel me maag gevoelig werd, maar ik had een soort verslaving en ik slikte thuis nog 1 keer in de 3 weken nog allemaal pillen achter elkaar. Ik kon me vaak gewoon niet meer tegen houden als op ik amper controle had over mezelf. En ik dacht steeds vaker aan mezelf dingen aan doen en zelfmoord. En ik begon vaak ook nog te hyperventileren, maar dat had ik zelf niet door omdat ik niet wist wat het was en het nog niet zo super erg was geweest. In de meivakantie kregen mijn vader en me zus een paar keer nog ergere ruzie, waarbij ik weer mijn emoties op kropte. Gelukkig had ik toen niet alle ruzies meegemaakt, maar de band tussen mijn vader en mij werd steeds slechter. In de zomervakantie begon ik hem echt te haten. We waren maar niet die vakantie naar Hongarije gegaan omdat we in de mij vakantie in Hongarije al zoon erge ruzie hadden gehad. En we bleven dus in Nederland op de camping en op die camping zijn mijn zus en ik in een groep gekomen die elke zomervakantie weer samen is. Toen 1 van de eerste avonden ging het al weer mis, we zaten in het café op die camping. Ik was eerst heel vrolijk mare mijn gevoel sloeg snel om, en omdat ik dat dan nooit laat merken zag niemand het. En ik ging zonder iets te zeggen naar de caravan. Ik heb toen allemaal pillen geslikt met drank. Later kwam me vader boos thuis, en zei dat ik me zus er die nacht er niet meer in mocht laten maar hij had ook aardig wat drank op. En ik heb toen me zus uit de problemen gehaald en ben toen me zus gaan zoeken en de sleutel maar mee genomen voor de zekerheid. Even later zaten wij met heel de groep bij elkaar te klagen, en ik kon amper recht lopen en laat staan helder denken. Het bleek toen dat me vader zo boos was omdat hij dacht dat een jongen van ons groepje mij had aangerand en heeft hem toen bij de keel gegrepen. Maar er was helemaal niks gebeurt en we hadden alleen gepraat, ik ben toen erg geschrokken en begon mezelf de schuld te geven. In deze vakantie hebben me zus en me vader heel veel ruzie gehad om niks eigenlijk, en deze keer deed ik net zo hard mee omdat ik nu ook meer mijn eigen mening had. Na deze vakantie voelde ik me echt slecht, ik zag het zin van het leven steeds minder tot niet meer en toen kwam er een hele lege plek van binnen. En als vrienden maar 1 klein stom dingetje tegen me zeiden kon ik al weer in huilen uitbarsten en dacht dan weer aan zelfmoord, maar ik heb mezelf geleerd om het te verbergen en meestal merkten ze niet zo veel. Ze wisten gewoon niet wat er met me gebeurde als ze zoiets tegen mij zeiden, ze merkten het niet maar eigenlijk stond ik op instorten en ik slikte weer allemaal pillen thuis. En die pillen hadden nog weinig effect op me, omdat me lichaam er aan was gewend. En elke keer kwam ik weer in mijn eigen wereldje als of ik in trance zat lijkt het dan, en ik kreeg een goede en een slechte stem in me hoofd. Ik werd gewoon gek, en ging steeds negatiever denken en kreeg een laagzelfbeeld. Ik wilde dat ze zouden zien hoe ik er aan toe was. En dat ze me is een keer in elkaar zouden zien storten en dat dan de mensen tegen mij zouden op kijken dat ik zo sterk was om mezelf dit aan te doen, maar eigenlijk heb je er niks aan. Het is alleen dat het niet lukt om weer positief te worden en toch steeds weer voor het negatieve kies, omdat het gewoon zo makkelijk is en ik heb er dan ook nog fijn gevoel bij maar tegelijkertijd ook weer niet. Ik voelde me beter als ik mezelf dingen aan deed en begon ook nog zelf me hand met een mes open te halen. Maar ik heb ook een kant die wel gelukkig is en gezellig probeert te zijn maar die is er niet vaak. En ik weet dus echt niet hoe ik van de negatieve kant af moet komen. Ik zou er dus graag met iemand over praten die ook iets als dit heeft meegemaakt en mij dus uit ervaring begrijpt. Of er gewoon met iemand praten om me weer beter te voelen, want ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.