Levensverhalen (pagina 1606)

op mijn 16 ben ik dood ziek geworden, hierna heb ik 1.5 jaar rond gelopen half in het zieken huis half thuis, toen kwam er een donor hart. Dit was op dat moment geweldig maar in het jaar daarvoor heb ik veel gehuilt en dacht ik van "waar doe ik het voor" mijn vader heeft me heel erg gesteunt mijn moeder was er soms voor me maar ik heb niet zo veel met haar.

de afgelopen jaren heb ik geprobeert het "normale" leven weer op te pakken maar dit is me erg tegen gevallen, ik ben steeds verder gaan denken over de nut van het leven, uiteindelijk kwam ik er op uit dat het leven geen zin heeft niet voor mij in ieder geval.
een phygiater vertelde me dat van noem is de leuke dingen op en toen zij ie van kijk het heeft wel zin.
maar goed hoe meer ik over die paar dingen na denk: sport hobby's "vrienden" famillie, waarom zou ik nog blijven leven voor mijn famillie mijn 2 broertjes heb ik het niet echt mee mijn moeder ook niet mijn vaders nieuwe vriendin niet alleen mijn vader.
vrienden: wat zijn dat mensen waar je dingen mee deelt en dingen mee samen doet, hier heb ik 1 heele goede van verder kenisen waar ik het gevoel bij heb dat ze mij ook niet zouden missen als ik er niet bij was.
hobby's en sport: puur een tijdsvulling.
dingen die ik echt leuk vind: NIKS

om er op terug te komen ik heb 2 mensen in mijn leven waar ik over zou kunenn zeggen dat ze het de moeite waard maken.

het is alleen dat ik niet gelukkig ben en dat deze 2 mensen uit eindelijk mij niet meer het leven waard maken eigelijk is er niet wat ik mij kan bedenken wat mijn leven iets waard zou kunnen maken.

wat moet ik aan met deze gedachte, ik denk veel te vaak van als ik nu een geweer had gehad had ik mij zelf door mijn hoofd geschoten, ik wil geen wanhopige pogingen doe door mijzelf van een flat te gooien of me polsen door te snijden. ik wil in 1 keer dood gaan en geen 1 kans hebben het te overlven.

Het leven heeft voor mijn geen zin meer.

Het begon allemaal toen mijn vader op een vrijdagavond in mei naar beneden kwam en vertelde dat hij alleen ging wonen. Maandenlang was dit geregeld geweest maar mij hadden ze niks vertelt, ze wouden me zogezegd 'sparen'. Sindsdien zijn mijn ouders verwikkeld in een vechtscheiding. Mijn ma drinkt haarzelf elke dag zat en is dan aggresief tegen mij. ze dreigt er soms mee om me van de trap te smijten. Dat doet ongelooflijk veel pijn om dat te horen van je eigen mama! Enkele dagen geleden ben ik erachter gekomen dat al mijn 'goeie' vrienden gewoon roddelden achter mijn rug en mij eigelijk een dikke slet vonden. Ik probeer altijd tegn iedereen vriendelijk te zijn en toch??
Door dat mijn ma zoveel drinkt, houden we geen dingen over om iets nieuws te kopen. Ze pikt zelf mijn geld van mijn plechtige communie, die ik zo goed bewaard heb, om drank te kopen. Ik heb in geen jaren nog kleren gekregen. Als ik iets wil, moet ik het zelf betalen! Ik ben het zo beu! En heb al meerdere keren aan zelfmoord gedacht. Ik heb niemand die ik kan vertrouwen!

Ik heb zoveel verdriet achter de rug en het houdt maar niet op..
3jaar geleden ben ik me oma verloren, ik hield heel veel van haar. ze was als een moeder voor mij.
niemand snapte hoe ik me voelde..
toen ze overlijd heb ik verkeerde dingen gedaan. en daar heb ik heel er spijt van.
heb in een thuis geleefd. tot ik bij me moeder kwam te wonen.
ze maakt me hele leven zuur.
elke dag vernederd ze me.
en ik kan het niet meer aan.
ik heb een hele lief vriend ontmoet, waar ik heel gelukkig mee ben.
maar niemand gunt het me.
en ze proberen me op alle manieren zwart te maken.
ik heb al eerder geprobeerd zelfmoord te plegen. en ik wou dat, die poging was gelukt. ik kan het leven thuis niet meer aan. maar ik wil niet weer naar een tehuis.
daarom wil ik niet meer leven. ik kan het niet meer aan thuis.
die ruzie's, dat schelden..
als ik er niet meer ben zou alles beter zijn. en dan kom ik bij me oma..

ik wil ook zelfmoord plegen omdat ik t leven zo moeilijk vind . ik heb 2x geprobeerd maar niet gelukt .ik voel me in de steek gelaten door mijn familie ik heb t gevoel dat ze mij niet mogen mij haten omdat ik niet doe wat ze willen dat ik doe t enigste waar ik op dit moment voor leef is mijn lieve dochtertje van 7 jaar. ik weet dat ze t heel moeilijk heeft ze heeft veel meegemaakt ik wil niet dat zei zo een rotleven als mij krijgt .ik vind t zo moeilijk om hierover te praten dus ik stop maar

Waarom deze vervelende gedachte? Mijn huwelijk is op de klippen gelopen wat mede mijn schuld is. Ik heb 2 dochters die me nu al bijna 10 maanden niet willen zien en met me praten. Mijn a.s ex gaf me verschillende keren hoop dat we weer samen verder zouden gaan. Nu wil hij in een keer ook geen contact meer. Ben veel "goede"vrienden verloren. Mijn baan kwijtgeraakt. Zit nu in een zware depressie en wil niet scheiden.Mijn a.s. ex heeft alles toch doorgezet en op 1 december zal het gaan gebeuren. Ik wil niet als gescheiden vrouw sterven maar als getrouwde vrouw. Mijn eerste poging is mislukt maar de tweede gaat zeker lukken. Ik ben moe, opgebrand en uitgeblust.

In mijn wanhopige zoektocht naar enige geestelijke orde kom ik op deze site. Ik herken de wanhopige gevoelens want zo voel ik mij nu ook. Toch bied ik iedereen die jong is enige hoop op een leukere tijd, die ik ook heb gehad. Als kind liep mijn leven niet op rolletjes. Ik kom uit een gezin met zeven broers en zusters plus vier halfzusters die ik overigens beschouw als echte zusters. Denk nou niet dat het een gezellige boel was, zo’n groot gezin. Daarvoor waren de ego’s te groot, de hersens en het denkvermogen te groot, maar het medegevoel, het e.q. en het mededogen veel te klein. Ook ik genoot om een broer of zuster in de hitte van de discussie ten aanzien van alle aanwezigen voor eeuwig te kleineren al moet ik erkennen dat mijn broers en zusters daar beter in waren en dat ik meestal de lul was. Gevolg: een minderwaardigheidscomplex van Urk tot Timboektoe.
Geweld was voor mijn vader en moeder de dagelijkse regel. Ook mijn moeder van wie ik nimmer een klap ontving. Zij was zo goed om iedere schuldige aan te wijzen als mijn vader van z’n werk thuiskwam. Geen discussie wel harde klappen voor het achterwerk. De belangrijkste opvoedende taak om je kinderen bewust te maken van het keuzeproces, ach, dat lieten ze achterwege. Waarom zou je dat doen terwijl je in dezelfde tijd een kind kunt kleineren? Gevolg voor de meeste kinderen: foute, of minder goede keuzes.
Mijn eerste huwelijk bijvoorbeeld. Ik koos een vrouw die alleen maar trouwde om niet meer te hoeven werken. Na een jaar wist ik dat ik een verkeerde keus gemaakt had, maar stopte dat weg. Na zes jaar maakte mijn ex, overigens geen slechte vrouw, godzijdank, zelf een einde aan het huwelijk. Die zes jaar waren niet leuk. Ik hield er twee kinderen aan over en de kennis over het dagelijkse keuzeproces. Die kinderen willen mij niet meer zien: zij weten van hun moeder dat ik niet deug.. Ik zag ze overigens wel als ze geld nodig hadden. De kennis dat iedereen dagelijks keuzes maakt en kan maken is het kostbaarste dat ik aan dat huwelijk heb overgehouden.

Kort na de scheiding brak voor mij, ik was toen 28 jaar, een fantastische tijd aan. Ik ontmoette een vrouw waarbij God verzuimd had een foutje in te weven. Zij motiveerde mij te studeren. Aardig te zijn voor mensen. Drempels te slechten in plaats van op te werpen. Om lief te hebben. Om niet alles te berekenen. Om mij open te stellen voor andermans ideeën. Ik ontmoette in deze tijd ook een gerenommeerde reclamemaker, fotograaf, waarvoor ik free lance werkte. Die motiveerde mij om marketing- en daarna een commerciële communicatie opleiding te volgen en daarna eventueel een eigen bedrijf te starten. Aldus geschiedde. Kortom: het ging ons voor de wind. Zo goed voor de wind dat een groot bedrijf tot de mogelijkheden behoorde. Wij kozen voor de liefde in huis, hielden ons bedrijf klein en het geluk heel, heel groot. Werkelijk alles in liefde. We wilden ook niet wachten op ‘later’ genieten. Acht jaar geleden besloten wij om vier dagen te werken, en weekeinden te maken van drie dagen. Minder werken, ook minder verdienen maar meer vrije tijd. Ons leven bestond uit allemaal korte vakanties, zei mijn vrouw altijd glunderend.
Iets meer dan anderhalf jaar geleden gebeurde er iets verschrikkelijks. We keken naar een engelse detective op de televisie. Ik houd de slechten en de goeden moeilijk uit elkaar en vroeg zoals wel vaker aan mijn vrouw wie wie was en wie het gedaan had. Zij kwam niet uit haar woorden. Een paar dagen later gebeurde dit weer. We gingen naar de dokter en hoewel hij vermoedde dat het een tia was, een kleine storing in de hersenen, liet hij voor de zekerheid tot maar foto’s van het brein maken. Het bleek een grote, kwaadaardige tumor te zijn met een levensverwachting van drie maanden tot een jaartje. Mijn vrouw besloot tegen de kanker te vechten. Ook al was er maar twee procent kans. Nu maak ik een lang verhaal kort: het duurde anderhalf jaar. Operaties, bestralingen, chemokuren en andere akkefietjes. Vele ziekenhuisopnames en steeds meer pijn. En mijn vrouw? Nooit 1 mopper. Nooit 1 klacht. Altijd lief. Altijd genietend van de dag die nog gegeven was.
Aanvankelijk wilde ze de laatste tijd opgenomen worden in een Hospice, zeg maar sterfhuis. Maar na een bezoek vond ze dat veel te kerks en zei tegen mij dat ze liever bij mij doodging. Ze kon bijna niet meer lopen en sliep in een bed in onze grote huiskamer. Ik sliep op de bank in de huiskamer, naast haar bed, want wij wisten dat zij slaapwandelde. Bij het geringste geluid was ik wakker en kon haar dan helpen. Totdat het 1 keer niet functioneerde en zij viel. In de laatste tijd van haar leven heb ik dus voor de nacht hulp moeten zoeken. Hoewel ik dat eerst een persoonlijke nederlaag vond, wist ik dat het niet anders kon. Elke dag heb ik haar bedankt voor alles wat zij mij heeft gegeven. Want elke dag kon immers de laatste zijn. En zo was het ook: ruim twee maanden geleden ’s morgens om zes uur stond ik aan haar bed. Het lijden zien was vreselijk. Om half acht blies zij haar laatste adem uit. Ik was zo blij dat haar afgrijselijke lijdensweg afgelopen was.

Na haar dood werd ik door vermoeidheid overvallen. Ik heb mij gedurende die anderhalf jaar niks afgevraagd maar gedaan. Koken en wassen. Zorgen voor haar. Overal mee heen. Anderen motiveren. De medicijnen verzorgen. Calorieën tellen. In bed tillen. Snel shit opruimen.
Treur ik elke dag? Nee. Ik heb snel wat veel gelezen over omgaan met verlies. Omgaan met angst. Bewustzijnskwesties.
Het wordt nu per dag stiller in huis. Zakelijk heeft het natuurlijk ook een en ander tot gevolg. Klanten zijn meevoelend …… zolang het geen geld kost. Begrijpelijk overigens. Bovendien was zij zeer geliefd. Bij vrienden en klanten. En klantvrienden natuurlijk. Vrienden blijven ook hoe langer en vaker weg. Ook begrijpelijk. Je gaat nu eenmaal liever naar een feest dan naar een vriend die z’n vrouw verloren heeft, of naar de man van een vrouw die overleden is.
Tot zover begrip en antwoorden op vragen.
Maar nu. Wat moet ik: ik weet het niet. Voor wie: ik weet het niet. Waarom doorleven: ik weet het niet. Wat doe ik: niks. Ik zit maar gelaten te wachten. Alle energie is weg. Ik ben leeg en op. Doodop. Nu, na ruim twee maanden krijg ik nu zonder aanleiding ineens een huilbui. Vandaag is mijn vrouw in huis teruggekomen in de urn die ik voor haar heb gekocht. Een hele lieve vriendin van mijn vrouw die al jaren ons huis 1x per week schoonmaakte heeft mij tactvol gezegd dat ze het ‘erg moeilijk vond’. Ik snap het wel. Het is ook niet leuk. Het ga haar goed.
Het eerste wat je moet doen als je problemen hebt is deze opschrijven. Dat doel heeft deze site ook. Problemen worden meestal kleiner als je ze opschrijft. Maar soms, soms worden ze ook heel helder. Zo helder dat je ze in een paar minuten kunt oplossen. Met de auto. Een stuk touw. Wat medicijnen. Een plastic zak en noem maar op. Ik weet het niet meer. Het is allemaal zinloos. Als er geen zinnig antwoord op een vraag is, dan is de vraag waardeloos hebben ze mij geleerd. Mijn antwoorden zijn op, maar mijn vragen geloof ik ook.

kan iemand me vertellen hoe je leert wat vertrouwen is, ik heb nooit mensen leren vertrouwen, denk altijd dat mensen wel een achterligende gedachten zullen hebben.

hey ik voel me ongelukkig ik zie het leven niet meer zitten dat komt gewoon door mensen die gunnen mij niet om gelukkig te zijn. en ben ik ff gelukkig en denk ik er ff niet aan dan word het fijne gevoel zo weer verpest door mensen

ik heb teveel pijn in mijn leven, echt veel te veel. ik kan gewoon niet meer verder. er word vaak tegen me gezegt dat zelfmoord egowistisch is, maar dat is niet zo, ik kan toch niet blijven leven vol met pijn. dat kan toch niet! ik heb tevaak fouten gemaakt in mijn leven die ik niet meer goed kan maken, ik heb teveel mensen pijn gedaan, teleurgesteld. hoe kan ik nog verder? kan niet toch..

Ik heb een gezonde jongen van 17 jaar, en toch lijkt het alsof ik nooit liefde zal kennen. Iedereen haat me omdat ik dik ben, en mijn vader misbruikt me op regelmatige basis...

M'n moeder is veslaafd en die is er ook nooit voor me. Ik heb het laatst van haar gehoord toen ze met een gast in Friesland woonde ofzo.

Vrienden op school, laat me niet lachen. Of najah, hun lachen wel, om mij en omdat ik zwaar overgewicht heb. Daar kan ik ook niets aan doen, die KitKat is gewoon lekker. Ik hou van eten, maar moet ik daar voor gehaat worden?

Door al die haters begin ik zelf het leven te haten. Ik laat daarom hier een bericht achter, omdat ik het leven niet meer zie zitten