Levensverhalen (pagina 1604)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

een poging

ik heb echt teveel meegemaakt en heb al 4 jaar de gedachtes en eergisteravond heb ik een poging gedaan met snijden en pillen maar het is niet gelukt ik moest naar het ziekenhuis enzo maar ik voel me nu nog erger dan ooit en ben erg moe en misselijk en duizelig en ik eet ook niet en die gedachte zit er nog steeds:S
Datum:
29-10-2006
Naam:
M
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

soms wou ik dat ik niet bestond

ik ben nu 10 jaar en ik haat mijn leven.het begon allemaal zo,mijn moeder is nogal wel veel gestrest dus als ik iets niet doe flipt ze helemaal maar ik an er ook niks aan doen soms als ik van schol kom dan is het een rotzooi en als ze dan naar beneden komt dan wil ik gewoon dood zijn ik huil en ik huil soms hou ik mijn adem in en wens dat ik dood wil zijn en dan gaat het de hele week door soms is het de leukste dag en soms wil ik dood soms wil ik zo erg dood dat ik mijn hooft onder water hou kan iemand mij tips geven a.u.b. want anders wil ikniet meer leven en ik wil zo veel gaan doen in mijn leven dus help.!
Datum:
29-10-2006
Naam:
sena
Leeftijd:
10
Provincie:
Zuid-holland

ik wil niet meer

Mijn ouders zijn aan het scheiden. Elke dag komt er wel opnieuw iets bij. Mama is ergens anders gaan wonen, moest bij stiefpa blijven, mocht mama 4maand lang niet meer zien :( .. En mijn kleinstje zusje ook niet. (was mee met mama). Als ik naar mama zou gaan dan zou alles worden afgepakt (pc, tv, zakgeld, weggaan, ...) zei men stiefvader. Wat doe ik dan: De nacht van zaterdag op zondag pak ik men spullen (niet alles) en klim over de poort, mama is me dan aan de baan komen halen, .. Nu woon ik bij de mama. Stiefvader is zo boos op mij !! Ik durf bijna niet meer buiten. Ik had dan ook nog een vriendje, 3 maand. Dat was dan nog de enige waar ik goed mee kon praten en mij uitleven enzo. Maar deze morgend kwam hij aankloppen, (hij was zijn jas hier vergeten) en het enige wat hij zei was: "het hoeft voor mij echt nie meer probleemkind"
en dat gewoon omdat mijn ouders uit elkaar zijn, dat ik mijn broers&zussen niet meer zie, dat mijn vader geweld gebruikt tegen mijn moeder.
Ho wat moet ik toch doen :( aub. heb ik nogwel nut te leven.... & ja ik ken die antwoorden van: "Je leven is veel te belangrijk of blabla..." da wetek wel maar da dringt nie tot mij door. En vroeger was alles zo doodnormaal en zo zalig enzo :(
xxx a.
Datum:
29-10-2006
Naam:
a.
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

waarom nog verder???

het beginnen van je levensverhaal is een moeilijk iets. Het is jouw beleving van gebeurtenissen en die brengen je tot dit dilemma. Daar ben ik me terdege van bewust, maar hoe het anders zou moeten is me een raadsel geworden.
Toen ik zeven jaar oud was heb ik mijn zusje van vier verloren. Ze was ernstig ziek maar was wel mijn zusje, echt verwerken kon ik niet want ik was bang dat mijn papa en mama dan boos zouden worden. Nu komen de vragen als hoe zou ze eruit hebben gezien, zou ze getrouwd zijn geweest, kinderen enz... Het gemis is nu in volle gang.
Toen ik vijftien werd bleek ik een afwijknig in mijn DNA te hebben die mijn imuumstelsel aantast. De ziekte werd benoemd als SLE. Mijn puberteit heb ik overgeslagen en ben direkt volwassen geworden. Heb twee keer door mijn ziekte de dood in de ogen gekeken. Volgens de artsen ben ik een vechtertje, maar ze vergeten dat mijn sociale leven helemaal weg is gevallen in die periode. Een periode waarin je hoort te experimenteren, tegen je ouders in hoort te gaan, je eigenwijze ik te laten gelden. Ik kon dat niet omdat mijn leven aan banden werd gelegd. Niet vermoeien, niet in de zon, gezond eten, sporten maar met mate, geen uitgaansgelegenheden opzoeken waar gerookt wordt enz.....
Verstoten door mijn dacht ik, beste vrienden ben ik zelf mijn leven op gaan pakken. Examen gedaan in 4 maanden tijd, omdat ik in het examen jaar 6 maanden uit de roulatie ben geweest, examen gehaald en daarna in drie jaar de PABO gedaan. Sta nu al zo'n 12 jaar voor de klas. Vind daarin nog steeds volddoening en zie daarin ook wat ik doe, wie ik ben en hoe ik word gewaardeerd.
In 1999 ben ik getrouwd mijn mijn man en hebben nu twee dochters van 5 en 7 jaar oud.
Mijn man heeft in 2000 een eigen bedrijf opgezet en is daar zo in opgegaan dat ik de opvoeding van de kinderen eigenlijk alleen op me neem, evenals het huishouden enz....
Afgelopen zomer zijn we verhuisd naar een vrijstaand huis omdat mijn man daar altijd van heeft gedroomd, het is echter niet zonder slag of stoot gegaan en financieel heeft hij het goed te voorduren gehad in die periode. In september kwam ik erachter dat hij vreemd ging met een andere vrouw. Sindsdien is mijn leven eigenlijk voorbij. Huilen is het enige wat ik akn, verscheurd door emoties loop ik nog in zijn huis rond, want het voelt niet meer als mijn huis. De kindreen lijden eronder dat mama zo van slag af is en papa laat het eigenlijk nog steeds afweten.
Ik weet niet meer hoe nu verder. Scheiden wil ik niet, want daarvoor houd ik te veel van hem een andere vrouw als mama voor de kinderen kan ik niet aanzien dus zal ik de hand aan mezelf moeten leggen. Alleen op die manier kan het probleem voor hem opgelost worden. Hij kan verder met een leven waarin hij wel gelukkig kan zijn en ik sta niemand meer in de weg. Het enige wat me nog tegenhoud is het feit dat mijn ouders dan ook hun andere dochter kwijt raken.
Datum:
29-10-2006
Naam:
mook
Leeftijd:
33
Provincie:
Zuid-holland

verbroken relaties

ik heb een aantal lange relaties achter de rug en telkens ging het weer fout. er was nooit een ander in het spel maar door mijn angst om haar te verliezen werd ik steeds onzekerder en legde een continue druk op de relatie en op mijn partner. als ik niet genoeg aandacht kreeg ging ik twijfelen, als ik niet genoeg ik hou van jou hoorde ging ik nog meer twijfelen terwijl er eigenlijk niets aan de hand was. waar tref ik een vrouw die mij continu die aandacht kan geven die ik nodig heb? ik heb een vrouw in mijn leven nodig om normaal te kunnen functioneren ben dus een afhankelijk typje. ik kan hier echt niets aan doen zo ben ik nu eenmaal. de vrouw waar ik het meest van heb gehouden en waarmee het nu een aantal maanden uit is heeft mij verlaten. het laat mij niet los en weet ook dat zij er veel verdriet van heeft maar zij kan niet verder met mij. elke dag huil ik om haar en denk aan haar en ik kan mezelf voor de kop slaan dat ik het zover heb laten komen. een zachtaardig, begripvol en gevoelig persoon net wat ik zocht, maar toch is het weer fout gegaan en kan de schuld alleen maar bij mezelf zoeken. ik heb nu niet meer de kracht om verder te willen gaan, opnieuw er energie in te steken, maar de gedachte om er een eind aan te maken spookt continu in mijn hoofd. slaappillen een zak over je hoofd en je bent verlost van al je problemen, maar ik ben ook bang voor het leven hierna. velen zeggen zelfmoord plegen is laf, je doet daar ook andere mensen mee pijn en dat is ook zo. op mijn werk functioneer ik niet meer goed, ik maak vrouwen en mezelf op den duur ongelukkig, ik wil niet alleen zijn en blijven, voel me echt hopeloos en kan het tegen niemand kwijt. ik heb 2 goede vrienden, maar ook hun zeggen dat het leven verder gaat. ik zou zo graag met lotgenoten hierover willen praten/mailen/chatten maar weet niet hoe en waar.
Datum:
29-10-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
42
Provincie:
Flevoland

gedachten

1 jaar trug ong, wou k altijd zelfmoord plegen. k had geen zin meer om te leve, ik had het gevoel dat niemand me mocht, ik was eigenlijk het hele leven zat. ik zag nix leuks meer in mijn leven, alles was donker. er waren teveel mensen die mij pijn hadden gedaan. mensen die logen, mn meoders vriend die vreemd was gegaan en het ontkende en dan nog mn opa en oma die mij niet geloofde en het voor die vent opnamen. ik had een leraar die rare dingen zei en natuurlijk ook had ontkent.(en dingen die ik liever niet typ) nix had voor mij meer zin. op sgool hadde ze natuurlijk snel door dat er wat was en thuis ook. maar niemand wist wat te doen. ik heb in 1 en half jaar ongeveer 3 maatsgappelijk werksters gehad(dat heb wel beetje geholpen),, maar daar heb ik geen zin meer om heen te gaan. nu wil ik geen zelfmoord meer plegen, en eerlijk gezegt ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan. alles gaat nu beter soms heb ik nog wel even dat ik terug val, en dan krijg ik gedachten, dat lijkt alsof ik dat zelf niet eens denk, bijvoorbeeld ga voor een trein springen neem een overdosis pillen en als k de volgende ogtend wakker word ben ik zo blij dat ik het niet heb gedaan. maar het zal altijd moeilijk blijven. en ikw eet dat dit een site is voor mense die zelfmoord willen plegen, maar ik wil tog even vertellen, dat alles beter kan worden

vandaar dit gedigt:

weer een dag
een dag hetzelfde als voorheen
een dag zonder lach
maar ik kom er door heen
een slegte dag
en dan gaat elke keer dezelfde vraag door je hoofd
blijven leven dat heb ik beloofd
maar als ik ga
dan is alles voorbij
nooit meer problemen
dan ben ik vrij
maar zodra het goed gaat
heb ik spijt van wat ik d8
dan is er geen haat
en worden mijn tranen verz8
Datum:
29-10-2006
Naam:
boeit niet
Leeftijd:
16
Provincie:
Overijssel

hoi

hallo Kben duss Al heel Lang
Volgens mezelf
depressief
Alleen men ouders en de dokters snappen het niet
Ik zit ellke dag met hevige Buikpijn door de stress dat men dokter zei dat Het gwn maagontsteking was jah Okeej maar
wel door de stress...
Kzie men leven totaal Niet meer zitten
Men ouders zijn dan bijna 1jaar uitellkaar
Kzie mijn oudste broer nooit of zelden
ik moet op mijn eigen benen staan in het huis
want mijn moeder en mijn stiefpa kijken niet naar me om
En ik maak te veel ruzie met mijn moeder
waar ik gek van word!
soms denk ik dat ik gewoon niet op deze wereld thuis hoor
kben te bang voor zelfmoord nu
maar ik weet zeker dat het me ooit wel zal lukken
ik denk dat ik dan wel veel gelukkiger zou zijn
ik kijk op naar men vriendinnen en vrienden
hebben zo fijne ouders
en Kunnen met iedereen praten
mijn ouders zijn zo niet
Als ik iets vraag krijg ik meteen
Ruzie
terwijl zij Doen wat ze willen
mijn jeugdrechter wou me dan ook plaatsen
wegens mijn gedrag..en hoe ik leefde vroeger
mijn ma is thuis weggegaan vorig jaar
en heeft me alleen gelaten met mijn twee broers en men vader
we hadden geen warmte want het was winter
we sliepen in de kou
zelden eten
hellemaaal NIks
maar ik had mijn vader nog die me steunde
en zei tegen me dat alles wel in orde kwam
ik laat men vader nooit meer stikken voor men moeder
soms vraag ik me af of ik mijn moeder haat?


Datum:
29-10-2006
Naam:
sarah
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

het leven is hard...:)

2 jaar geleden begon het allemaal ik was verliefd op iemand en 3 dagen erna had ik met haar .Ik weet niet waarom maar ik begon ineenkeer te snijden .Toen mijn vriendin het zag begon ze ook te snijden
Later ging het uit .Ze wilde iemand anders een mooier iemand. op dat moment werd ik veel gesteund door een goeie vriendin van mij . Ze was paranormaal ze kon geesten zien . Ik hield me er ook wel mee bezig op den duur gingen we glaasje draaien het werd me veel te eng. we gingen snijden in onze armen. Nu 2 jaar later ga ik niet meer met haar om we hebben geen ruzie maar zijn gwoon uit elkaar gegaan . Op dit moment heb ik helemaal niemand sommige zeggen wel ik geef om je enzo maar ik geloof ze niet ik ben gewoon een lelijk iemand en wil dood


2 Jaar geleden voerde ik veel zelfmoordpogingen uit bijv.. voor de treinn springen of polsen door snijden maar telkens werd ik tegen gehouden door iemand diegene zal ik nooit nooit meer vergeten...:) nu 2 jaar later heb ik weer iemand gevonden waar ik veel mee omga (een meisje) heel toevallig is ze ook paranormaal


ik denk nog wel eens aan snijden in mijn arm als ik alleen ben maar dan zeg ik in mij zelf wat schiet ik ermee op en dan laat ik het mes vallen....

ik kijk gewoon hoe het nu gaat
en als het gewoon egt niet meer wil
dan is het mijn tijd gewoon
maar tot nu toe hou ik het nog wel even vol .....:D
Datum:
29-10-2006
Naam:
Daniel
Leeftijd:
15
Provincie:
Groningen

Voor Peter in België?

Ik lees hier het verhaal van Peter 33 jaar jong en zijn scheiding met vrouw met twee kinderen en de hoop schulden die gemaakt zijn. Peter, waarom neem je geen advocaat? Een Pro-deo kost je niets als je onder de 900€ inkomsten hebt. Stel eerst orde op zaken in je problemenstructuur. Ga naar het Justitiepaleis, informeer voor een pro-deo en leg alles (ALLES) precies uit. Vraag aan het BJB een ervaren advocaat. Als je te weining inkomsten hebt, kost zijn interventie je niets en kan je juridisch "terugslagen". Eens daar orde op zaken is gesteld, je schulden aanpakken. Je had een wagen om te gaan werken? Dan moet je vrouw deze teruggeven, tenzij je er mee akkoord ging?

Laat de moed niet zakken, trek je stoute schoenen aan en ga die pro-deo opzoeken. Het is omdat je niet weet hoe je problemen aanpakken, dan je nu gefrustreerd rondloopt. Maar ik ook had problemen die ik dacht niet te kunnen oplossen. Het is me toch na zovele jaren gelukt deze op te lossen en de anderen daarvoor terecht te laten boeten.

Succes!
Maak er het beste van!
Datum:
29-10-2006
Naam:
Maak er het beste van!
Leeftijd:
53
Provincie:
Zuid-holland

from the inside

I know how you feel
Nothing seems real

disgusted by life
no credit for being his wife

everything I do
for nothing- even not for You

For years I cried for help
in emptiness my shouting faded

In the never ending universe
my life begins

and ends

here

within

in me.

Ik denk er nog steeds aan, iets minder vaak nu, de laatste weken. Ik heb vanaf mijn twaalfde God om hulp gevraagd. Soms vraag ik me af of het gewoon puberjaren waren die zo moeilijk waren.
Maar het blijft toch maar steeds terugkomen. Soms lijkt het alsog mijn hart als een zure vrucht is die verschrompelt bij gebrek aan leifde.

Ik denk dat voor ons allen het aankomt op het krijgen van aandacht en liefde, een luisterend oor.

Ik hoop en wens voor jullie allen die het in dit universum zo verschrikkelijk moeilijk hebben dat jullie de innerlijke kracht in je binnenste zullen vinden.

Liefde begint bij jezelf, probeer jezelf te accepteren en ieder moment is een moment om opnieuw te beginnen. Pak die strohalm beet, laat de liefde toe, open je hart.

GOD, HELP ONS ALLEN OM DEZE MOEILIJKE TIJDEN DOOR TE KOMEN. GEEF ONS EEN TEKEN....
Datum:
29-10-2006
Naam:
maria
Leeftijd:
33
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.