Levensverhalen (pagina 1604)

lieve sandra

ik las je gedicht !!
En ik vind hem echt heel mooi!! ik herken mezelf er in...

dat wau ik je even laten weten xx roxy

Ik loop al weken met de gedachte rond om zelfmoord te plegen. Mijn vriendinnen zijn eigenlijk geen vriendinnen maar arrrogante bitches die me niet helpen als ik word gepest. Ik ben altijd DE PISPAAL, voor domme hersenloze grapjes. Als ik zelfmoord pleeg is het veel beter voor mijzelf,, de wereld heeft geen last meer van mij en ik niet van de wereld. Want iemand zoals ik verdien 'n wereld waarin goedheid wel wordt beloond. Als mijn ouders maar 'n voorbehoedsmiddel hadden gebruikt... Ik snij mezelf ook,, mijn wonden verberg ik door kleding, foundation en door de donkerrode korstjes weg te krabben. Ik heb niemand die van me houd. Als je alle mensen vraagt die ik ken noem één naam van je naaste, dan zal ik niet worden genoemd, laat staan dat ik onder de 'lijst' sta. Wat dom is zijn stomme hersenloze neandertalers die vinden dat mensen zoals mij stom zijn. Ik vind dat je zelf mag bepalen of je wilt leven of niet, je hebt immers niet zelf voor dit waardeloze, oneerlijke leven gekozen. Ik heb eigenlijk niet echt problemen om dood te gaan, het is net als slapen en dan niet wakker worden. Alleen is het probleem hoe ik het ga doen, ga ik voor de trein, spring ik van 'n gebouw of drink ik mezelf dood met drugs?? Je zou denken dat 'n meisje zoals ik alles heb wat ik wil; ouders, broertje, geld, 'the brains' (de manier waarop ik iets doe, hoe ik mijn hw maak en hoe ik denk is gymnasium), de lengte en 't figuur. Jenny 'n meisje die mijn 'vriendin' (ik weet 't zelf niet eens is!) is best wel 'dom', als haar hartsvriendin staat doet ze superkinderachtig als 'n kind van 3 om te zeuren dat ze naast haar moet zitten want er is plek, maar voor mij staat niemand op. Ik heb ook bijgehouden (echt LETTERLIJK) hoe vaak ik iets moet beginnen; kado's voor verjaardagen, ruzie's goedpraten enz. En ik moet dat vaak doen.. Ik ben een groot emtioneel wrak. Ik voel me gewoon leeg, geen vriendje, vriendinnen die me in de steek laten. Iedereen vind dat ik te snel boos wordt enzo,, maar laten we naar de FEITEN kijken. Mijn antwoorden zijn alleen fel, ik bedoel hallo,, je leeft in 'n land waarin democratie is, WTF ga je dan als 'n domme bimbo je klep dichthouden. Misschien wordt ik drm wel de 'dood in gejaagd' omdat ik weet wat ik wil, ik durf te zeggen wat ik denk (op manier a la ABN) omdat ik beter dan 'zij' ben.... mijn rede voor zelfmoord is ; iedereen heeft de pik op mij zonder dat ik daarvoor iets fout doe! Voorbeelden:
X WTF heb je dat gevraagd voor economie??? Mijn vriendin zegt tegen die bimbo's dat zij dat vroeg. Gaan ze meteen zeggen dat ik dat heb gedaan. HALLO PWS IK ZIT OP HAVO, tss niet op BK!! Er werd 'n mp3-speler keihard naar me hoofd toe gegooid,, zo'n kutvent JA JIJ JEROEN!! zit me dan heletijd lastig te vallen met zijn leuke 'mp3speler grapjes'. enz enz enz enz enz,, te veel om te typen...

Waarom ben ik geboren?Deze vraag houd mij nu al dik 2jaar dag en nacht bezig! Ik heb er zelf toch niet voor gekozen om homo te zijn. Waarom accepteren de mensen mij niet zoals ik ben. Ik denk erover om een eind te maken aan mijn homo bestaan.

je moet gewoon vergeten wat ze je allemaal hebben aangedaan. je moet gewoon denken aan alle leuke dingen. je vrienden en vriendinnen zijn er voor je en het is goed dat ze kwaad worden. ik heb zelf ook un vriendin die zichzelf ook sneed. ze is er nu gelukkig van af. weet je hoe dat kwam? ze is gaan prate met haar vrienden en vriendinne. en ze heeft toen gewoon alles verteld. ik zou het bij iemand doen die er altijd voor je is geweest als er iets was. iemand die je door en door kent en je je leven toe vertrouwd.
dit is mijn mening hoor. als je nog meer wilt wete dan mag je me wel maile...

hey..
Ik ben een meisje van 14 jaar, maar ik lijk ouder en doe ook ouder door de dingen die ik heb meegemaakt. En ik zou er graag met iemand over praten die mij begrijpt, want veel jongeren van mijn leeftijd begrijpen mij niet omdat ze amper iets hebben meegemaakt of denken bijvoorbeeld dat het niet zo erg is terwijl het juist heel erg is. Ik zal vertellen hoe het gekomen is en wat ik allemaal voel.

Mijn problemen begonnen toen mijn ouders 4 jaar geleden scheiden en wij gingen verhuizen. Mijn vader is toen naar Hongarije gegaan, waar hij al een aantal jaren een deel van zijn bedrijf had, maar hij zat al dik in de schulden. Hij had ook al ongeveer een jaar voor de scheiding van me ouders al een andere vrouw zwanger gemaakt in Hongarije, maar het zou mij niks verbazen als hij al langer vreemd ging. Maar hij heeft het een jaar geheim gehouden, en nu heb ik 2 half zusjes (van 3 en 1). Me moeder, me zus(17), me zusje(7) en ik, gingen in een rijtjes huis wonen in een dorp waar het heel anders aan toe ging dan waar ik eerst woonde. Op school kwam ik in een klas waar heel veel ruzie tussen de meiden was, en omdat ik uit een klas kwam die heel goed met elkaar ging, was ik het helemaal niet gewend. Ik paste er dus echt niet tussen en kon niet goed voor mezelf opkomen, en daar bij was ik ook nog is heel verlegen dus dat maakte het voor mij nog moeilijker. In die klas rodelde de meiden heel erg over elkaar, het was echt ruzie daar met hele groepen en ik kon daar echt niet tegen, want ondertussen miste ik me vader ook nog. Ik had vroeger altijd al een goede band met mijn vader dus de scheiding kwam extra hard aan bij mij en dan ook die ruzie´s er nog bij. Ik moest gewoon elke avond huilen, maar het werd allemaal nog erger. Mijn zus en mijn vader hadden elke keer ruzie als hij naar Nederland kwam. Het was altijd bij mijn vader: mijn wil is wet en me zus kreeg toe steeds meer een eigen mening. Ik kon echt niet tegen die ruzie´s en meestal zei ik niks en ontliep ik de ruzie´s en ik kropte al mijn emoties op. En dat is dom van me geweest maar ik was toen te bang om iets te zeggen en die emoties komen er het afgelopen jaar er steeds in grote delen er uit, en daardoor reageer ik vaak heel fel als iets me niet zint, terwijl ik het niet zo bedoel. Ik weet zelf wel dat ik mijn emoties onder controle moet krijgen maar ik zou niet weten hoe. Soms werden de ruzie´s zo erg dat me zus een paar keer naar huis is gegaan. Maar ongeveer een jaar geleden begon de grootste ellende voor mij. Ik kreeg in het herfstvakantie een slijmbeursontsteking in mijn schouder, en me vader wist niet wat hij met me moest doen. Ik heb toen echt letterlijk een week het zitten uitschreeuwen van de pijn. We waren wel naar 2 huisartsen geweest maar die wisten niet wat het was. Ik heb toen in die vakantie heel veel paracetamol´s geslikt en daarbij kreeg ik ook nog pillen van de huisartsen. Mijn vader heeft mij toen ook nog een paar pillen gegeven, die eigenlijk voor zijn rug waren tegen de pijn. Mijn moeder heeft me toen later op gehaald en zijn later nog 2 keer volgens mij naar de huisarts geweest. Uiteindelijk belande ik in het ziekenhuis in Lelystad en daar schrokken ze heel erg toen ze zagen hoe ik er aan toe was. Gelukkig zorgde ze daar wel goed voor mij, en herstelde veel sneller dan andere. Maar me vader heeft toen in het ziekenhuis nog op een rotte manier afscheid genomen. Na dit allemaal had ik zoveel pillen gekregen dat heel me maag gevoelig werd, maar ik had een soort verslaving en ik slikte thuis nog 1 keer in de 3 weken nog allemaal pillen achter elkaar. Ik kon me vaak gewoon niet meer tegen houden als op ik amper controle had over mezelf. En ik dacht steeds vaker aan mezelf dingen aan doen en zelfmoord. En ik begon vaak ook nog te hyperventileren, maar dat had ik zelf niet door omdat ik niet wist wat het was en het nog niet zo super erg was geweest. In de meivakantie kregen mijn vader en me zus een paar keer nog ergere ruzie, waarbij ik weer mijn emoties op kropte. Gelukkig had ik toen niet alle ruzies meegemaakt, maar de band tussen mijn vader en mij werd steeds slechter. In de zomervakantie begon ik hem echt te haten. We waren maar niet die vakantie naar Hongarije gegaan omdat we in de mij vakantie in Hongarije al zoon erge ruzie hadden gehad. En we bleven dus in Nederland op de camping en op die camping zijn mijn zus en ik in een groep gekomen die elke zomervakantie weer samen is. Toen 1 van de eerste avonden ging het al weer mis, we zaten in het café op die camping. Ik was eerst heel vrolijk mare mijn gevoel sloeg snel om, en omdat ik dat dan nooit laat merken zag niemand het. En ik ging zonder iets te zeggen naar de caravan. Ik heb toen allemaal pillen geslikt met drank. Later kwam me vader boos thuis, en zei dat ik me zus er die nacht er niet meer in mocht laten maar hij had ook aardig wat drank op. En ik heb toen me zus uit de problemen gehaald en ben toen me zus gaan zoeken en de sleutel maar mee genomen voor de zekerheid. Even later zaten wij met heel de groep bij elkaar te klagen, en ik kon amper recht lopen en laat staan helder denken. Het bleek toen dat me vader zo boos was omdat hij dacht dat een jongen van ons groepje mij had aangerand en heeft hem toen bij de keel gegrepen. Maar er was helemaal niks gebeurt en we hadden alleen gepraat, ik ben toen erg geschrokken en begon mezelf de schuld te geven. In deze vakantie hebben me zus en me vader heel veel ruzie gehad om niks eigenlijk, en deze keer deed ik net zo hard mee omdat ik nu ook meer mijn eigen mening had. Na deze vakantie voelde ik me echt slecht, ik zag het zin van het leven steeds minder tot niet meer en toen kwam er een hele lege plek van binnen. En als vrienden maar 1 klein stom dingetje tegen me zeiden kon ik al weer in huilen uitbarsten en dacht dan weer aan zelfmoord, maar ik heb mezelf geleerd om het te verbergen en meestal merkten ze niet zo veel. Ze wisten gewoon niet wat er met me gebeurde als ze zoiets tegen mij zeiden, ze merkten het niet maar eigenlijk stond ik op instorten en ik slikte weer allemaal pillen thuis. En die pillen hadden nog weinig effect op me, omdat me lichaam er aan was gewend. En elke keer kwam ik weer in mijn eigen wereldje als of ik in trance zat lijkt het dan, en ik kreeg een goede en een slechte stem in me hoofd. Ik werd gewoon gek, en ging steeds negatiever denken en kreeg een laagzelfbeeld. Ik wilde dat ze zouden zien hoe ik er aan toe was. En dat ze me is een keer in elkaar zouden zien storten en dat dan de mensen tegen mij zouden op kijken dat ik zo sterk was om mezelf dit aan te doen, maar eigenlijk heb je er niks aan. Het is alleen dat het niet lukt om weer positief te worden en toch steeds weer voor het negatieve kies, omdat het gewoon zo makkelijk is en ik heb er dan ook nog fijn gevoel bij maar tegelijkertijd ook weer niet. Ik voelde me beter als ik mezelf dingen aan deed en begon ook nog zelf me hand met een mes open te halen. Maar ik heb ook een kant die wel gelukkig is en gezellig probeert te zijn maar die is er niet vaak. En ik weet dus echt niet hoe ik van de negatieve kant af moet komen. Ik zou er dus graag met iemand over praten die ook iets als dit heeft meegemaakt en mij dus uit ervaring begrijpt. Of er gewoon met iemand praten om me weer beter te voelen, want ik weet echt niet meer wat ik moet doen.

Ik wil iedereen hier een hart onder de riem steken. Ik heb zelf ook heel afgrijselijke dingen in mijn leven meegemaakt en ik ben ook sucidiaal geweest. Een lange poos spookte er negatieve gedachtes door mijn hoofd maar die ben ik nu kwijt. Ondanks tegenslagen van de laatste tijd leidt ik nu een zeer gelukkig leven. Ik lees hier vaak de verhalen van mensen die ongelukkig zijn en ik voel dan met ze mee. Ik schrik ervan als je hier leest over 13jarige meisjes/jongens die nu al over zelfmoord denken. Maar desalniettemin wens ik hun ook echt alle sterkte toe die ze/jij/hun nodig hebben. Ik heb voor mezelf gekozen en mezelf een trap onder mijn kont gegeven. En nee ik geloof niet in de Here Jezus Christus, niet in Allah nergens in. Ik geloof in mezelf. Geloof ook in jezelf en laat je echt door niemand naar beneden halen. Bij iedereen zit talent/schoonheid van binnen. Koester het met je hart en begin met leven.
Heel erg veel sterkte voor iedereen die dat nu nodig heeft.

Groetjes,
Hope

K heb heel erg vaak ruzie mt ons pap...vroeger had dii een vriendin dii gebruikte me voor alles en nog wat kwist toen vahn nix maar nu ,,,,k oud genoeg ben weet k het ....de enige vn wie ik hou dat is me vriend en me vriendinnen =) als k hun niet had was k allang dood...hun geven me de kracht....me stiefbroer gebruikte me owk voor dingen...kwist toen nog nix...kben nu 14 en k heb vanaf gr.6 zelfmoord pogingen gedaan heb k een naalt in me ader geprikt ma nie ver genoeg..=(helaas....heb mt mes alles in me sitten snijden heb de naam vn me vriend in me hand staan me benen alles zit onder sneen en k voel me kweet niet wat ik voel...leef ik eigelijk wel?ik sou het niet weten....me vriendinne worden boos als k me snij ma k weet nix anders...het enige wa ik hoor is snij snij snij egt dat is alles wa ik hoor....

wiie kan me helpen ën keii verdrietig meisje

ik ben eigenlijk sinds me 13e heel erg veel gepest , ik ben nogal lang voor me leeftijd en k ben niet de dunste . vroeger dacht ik altijd van ja laat ze maar praten maar nu zijn we 5 jaar verder en het is nog nsteeds zo en ik doe altijd alsof het me niks kan schelen maar van binnen ben ik kapot gegaan ik kan er niet meer tegen, iedereen die over me praat en me uitlacht .
het hoeft van mij niet meer, het enige wat er in mijn leven gebeurt is dat ik uitgescholden en uitgelachen wordt , daarom is me leven niet boeiend.
waarom zou ik hier blijven voor dat..?

ik zit al jaren klem met mezelf ik ben nu 16 jaar toen ik 11 was ging ik voor het eerst naar een psygiatrische jeugd instelling ik voelde me daar helemaal niet goed ik moest vaak in een soort isoleer cel en het werd voor mij steeds erger voor anderen leek het goed te gaan omdat ik zo rustig was gewoon van buiten geen agressieve opvliegen meer gewoon heel stil en heel rustig wat ik precies heb weet niemand en ook dat maakte mij overstuur niemand wist wat ik had terwijl alle andere jongeren een soort duidelijke diagnose kregen die er voor mij niet was niemand wist het ook de begleiders niet maar ik kon het ook niemand vertellen uiteindelijk na een maand of 9 ging ik eruit en was ik 12 het ging een tijd goed en op m'n 15e lukte niks meer ik voelde me super slecht en ik kon me helemaal nergens meer thuis voelen uiteindelijk moest ik daar weer weg want het was de bedoeling dat ze erachter kwamen waar ik last van had en er waren zulke grote wachtlijsten dat ze je zo snel mogelijk weer naar huis stuurden toen ik thuis kwam ben ik later ook mezelf gaan snijden dit hielp in het begin wel een klein beetje nu doe ik het nog maar weinig ik zit weer op een gewone school maar het gaat nu heel hard achteruit met me en ik weet niet of ik het nog volhou vorig jaar toen ik nog in de jeugd instelling zat wilde ik graag voor die trein springen maar ikdurfde het niet ik ben er nog niet over uit of ik het wel of niet had moeten doen

In mijn ogen zie ik een blik
ik zie een vraag: wie ben ik?
de vragen en gedachtes komen en gaan
ik kan het niet meer aan
ik weet het echt niet meer

ik ben radeloos, elke keer
ik denk teveel verkeerd
aan wat er allemaal aan mij mankeert
ik ben over me zelf ook zo ontevreden
maar wat is dan daarvan de reden
de pijn en de onzekerheid
dat zijn de gevoelens die mij de depressie inleid

mijn vriend is het belangrijkste voor mij
zonder hem ging mijn leven als een hel voorbij
hij weet wel dat ik me zo voel
maar toch kan ik hem niet zo goed uitleggen wat ik precies bedoel
maar morgen voel ik me al wel weer beter, misschien vanavond al
maar dan blijft er altijd die nare gedachte die me weer opzoeken zal
ik zal gewoon met mijn leven door moeten gaan
en misschien loop ik wel tegen een hele mooie toekomst aan