Levensverhalen (pagina 1566)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Fado

Hi,allemaal!
Ik ben ziek
al 4 jaren.Eerst een Hernia,nu van alles,mijn linker been doet het niet meer.
Veeel pijn te veel pijn.Te danken aan dat heb ik alles verloren.
Mijn huis,10 relatie,ze ging rond neuken!Leuk he!En nu mijn werk ook.Net vandag mij WIA gestuurd!Geen Vrienden of Familie hier,Dus allen ,thuis als een ouwe man van 90 en ik ben pas 35!
Alles verlizen in 3 jaren is te veel voor mij.
Ik ben het Zat!Het duurt niet lang meer!
Adeus,ADEUS!
Datum:
07-12-2006
Naam:
Tuga
Leeftijd:
35
Provincie:
Gelderland

kut levyh

ik wil dood
ik mort dood
ik zal dood

Hoewel ik nooit me idool heb kunnen zien, zal ik dood gaan

Ik zal laggen als ik dood ben, en misschien de wereeld om mij heen ook,

mensen, ju8llie hebben een beter leven
Dan mij

ik wil weg, misschien onder de metro springen, maar dood zal ik

Misschien wel in america, maar ik GA DOOD
Datum:
07-12-2006
Naam:
sebstiaan
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

hopeloos. kwaad van binnen

vroeger.
daar begon het.
ik werdt vroeger op de basis school altijd gepest. waarom vroeg ik me dan af. alleen omdat ik wat dikker was dan de andere. mochten ze me daarom niet? of was ik gewoon een heel ander persoon ik weet het nog steeds niet. Op de middelbare school ging het net zo door met mij pesten. gewoon omdat ik wat gezetterder was en een bril op heb. waarom ik vat het nog nooit. Er is toen alleen maar woede opgekropt in mijn lichaam in mijn ziel. Nu tegenwoordig wordt ik minder gepest. meestal door mensen die ik ken dus trek ik me der weinig van aan want het is voor de gein meestal. Maar nu zit mijn vriendin met problemen en lucht ze haar hart bij mij waar ik normaal nooit mee zit. Maar nu omdat ik al die opgekropte woede nu pas begin kwijt te raken begin ik een grote mond op te zetten tegen mijn vriendin en dat wil ik niet. ik wil haar niet kwijt zij is de enigste die om me geeft. zij is alles wat ik wil. zij is mijn enigste lichtpunt in mijn leven. maar door de rest in mijn leven wil ik het maar beeindigen dat lijkt me voor de rest allemaal beter. want ik kan toch nooit wat goed doen. En toch wil ik mijn vriendin geen pijn doen omdat ik daarvoor te veel van haar hou.
Datum:
07-12-2006
Naam:
curry
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Ik snap mezelf niet

Zoals de titel al zegt: ik snap geen ene donder meer van mezelf. Ik ben het ene moment melig met mijn vriendinnen, het andere totaal depressief. Het ene moment wil ik me het liefst huilend voor een trein gooien, het andere moment wil ik geholpen worden en niet dood. Ik snap mezelf echt niet meer. Hier is mijn verhaal.

Op de basisschool werd ik gepest en in elkaar geslagen. Ik werd nooit geaccepteerd in het meisjesgroepje, en sloot me daarom maar aan bij de jongens. De ene dag waren ze mijn vrienden, de andere dag waren we vijanden. Vechten heb ik in ieder geval goed geleerd. Mijn ouders hebben duizenden keren met de leraren gepraat, maar wat zich buiten schooltijd afspeelde, zou hen niet aangaan. Ze stonden te kijken vanachter de ramen van hun lieve kantoortjes, terwijl ik nog niet een meter van het schoolrek in elkaar geslagen werd.
Ik was zo blij toen ik naar de middelbare mocht: het gepest zou afgelopen zijn. Desondanks heb ik me afgeschermd voor alle sociale contacten en nooit mensen dicht bij me gelaten. Ik had een enkele vriendin, maar zelfs daar zonderde ik me het liefste van af. Alles ging heel goed, ik viel niet op in de klas en werd met rust gelaten. Tot de halverwege het eerste jaar.
Mijn moeder kreeg borstkanker. Ik besefte amper wat er aan de hand was. Zodra ik mijn mentrix inlichtte, werd er een spervuur aan vragen op me afgevuurd. Wordt haar borst geamputeerd? Hoe voel je je nu dan? Zal ik een briefje rondsturen naar de leraren? Ik snapte er niets van, was het dan zo erg? Mijn moeder was immers helemaal niet ziek...
Ze onderging twee operaties, ik besefte nog niet wat er was. Ook tijdens de chemo had ik geen besef van mijn omgeving en mijn moeders behandeling. Ik stond er vanaf, was gedistantieerd. Tijdens de bestraling raakte ik in de war. Iedereen noemde dit het begin van een vrolijk, nieuw schooljaar. Het was namelijk al het begin van de tweede klas. Ook al was mijn moeder aan de beterende hand, mijn nieuwe mentrix werd op de hoogte gesteld en mijn leraren ingelicht over mijn situatie.
Als je me vroeg hoe het met me ging, was het antwoord altijd 'ja'. Mijn lichaam zei ja, ik deed alsof ik vrolijk was en zei dat ook. Vanbinnen, echter, raakte ik steeds dieper in de put. Ik begreep het niet, wat was er aan de hand? Toen ik eindelijk besef kreeg van mijn moeders ziekte barstte ik midden in de les in huilen uit. Ze was genezen, inderdaad, maar voor mij begon de hel toen pas.
Ik raakte in een neerwaarste spiraal, raakte boos op iedereen die me niet begreep en verafschuwde eenieder die vroeg hoe het met mijn moeder was. Deed ik er dan niet toe? Ik begon zelfmoordgedachtes te krijgen als ik echt heel erg down was. Mijn enige vriendin die mee was gegaan naar de tweede kwam daarachter, ze had brieven gelezen die ik naar mezelf had geschreven.

Ik tegenover mijn zelfmoordgedachtes.

Ze raakte in paniek en rende naar mijn mentrix. Naar haar verhaal zei ze: 'Iemand uit onze klas heeft zelfmoordgedachtes.' Waarop de mentrix reageerde: 'Esther.' Hoe ze dat wist weet ik niet, ik dacht dat ik het altijd goed verborgen had gehouden.
Niet goed genoeg. Het was een nachtmerrie. Ik kreeg gesprekken met een counseler, die mij ervan probeerde te overtuigen dat het leven 'mooi' is. Cynisch reageerde ik op zijn argumenten. Na een paar maand zag hij geen verbetering in mijn situatie, en nam een depressie-test af. Hierop scoorde ik hoog, te hoog, veel te hoog. Ik was een risicogeval voor mezelf en mijn gedachtes over zelfmoord waren overgegleden naar neigingen. Ik werd onmiddellijk doorverwezen naar een psychologe. Langzaamaan klom ik weer op, het ging beter met me en de afspraken hadden steeds meer ruimte.

Tot twee maanden geleden.

Ik was terug, mijn gedachtes waren terug. Onbewust van de kettingreactie die mijn handeling zou veroorzaken, haalde ik tijdens de les een stanleymesje door mijn hand. Iets harder dan de bedoeling was. Het bloedde hevig, voor ik naar de wc kon sneaken pakte de leraar mijn pols en trok me woedend mee naar een kamertje achteraf waar hij de wond verzorgde en me vroeg hoelang ik mezelf al sneed.
Drie maanden, was het antwoord. Ik had de littekens om het te bewijzen. Ik schrok van mezelf. Weer was het besef achter mijn handelingen aan gehobbelt, ik had al veel langer weer zelfmoordneigingen.

Sindsdien ben ik veel te weten gekomen. Een jaar geleden wilde ik niet dood, ik wist gewoon niet hoe ik moest leven. Nu is dat anders. Ik wil dood, of ik leef kan me niks meer schelen.
Als ik met dit tempo blijf vallen in mijn gedachtes, ben ik binnen twee maand dood. Gezien het feit dat ik niet geholpen wil worden en sinds gisteren altijd een stanleymes in mijn achterzak heb zitten, verwacht ik niet dat het nog heel lang duurt. Ik ben van plan mijn polsen door te snijden, in de lengte, niet in de breedte. Het schijnt dat ze je dan nog kunnen redden. Ik heb mijn slachtoffer al gevonden. De grootste pestkop van de basisschool mag getuige zijn. De gymles zal zich daar zeer goed voor dienen.

Zodra het moment daar is, ben ik in staat het te doen. Dat weet ik, dat voel ik, en ik heb er vrede mee. Dit zal mijn einde zijn, dit is mijn leven. Mijn keuze.
Datum:
07-12-2006
Naam:
Esther
Leeftijd:
14
Provincie:
Groningen

wrm kan ik ni ni dood

ik haat mezlf ik word altijd gesteamd na school. ik ben t beu ik snij mezlf. Ik ben bi. Ik heb nog mr 1 persoon sara is mn beste vriendin. zij is mn enige steun. ik wil dood. wie wil nu een half-homo als lief.
Datum:
07-12-2006
Naam:
tom
Leeftijd:
13
Provincie:
Limburg

ik wil niet meer

hoi



ik haat me zelfik voel me klote ik leg even wel wat uitik heb met een psygoloog gepraat en later met me moeder ze is kwaad geworden om de waarheid aan te horen dus is woest op me geworden nu verteld ze me dat ik een kuk kind ben daar voor moest ik werken in haar bedreif ik was boos maar moest door me ouders gingen scheiden we ging 2 weken nog een keer met zun vieren weg me vader broetje moeder en ik me vader wou al niet meer mee ik was heel erg verdrietig later werd ze sagereinig ze heeft schuld ze krijgen geen kleding ik ben naar me mentor gegaan heb hem op dat moment alles verteld 2 dingen niet dat ik geen toekomst meer zie en dat ik me zelf bloed uit laat lopen met een naald dat doe ik nu nog ik heb me vader voor 3a4 maanden geleden alles verteld hij wist het niet toen vertelde hun nog bijden aan mij wat er gebeurt was nu nog maar minder ik heb me kinderarts aan gesproken en daar had ik niks aan ik schaam me ik denk dat dit aan mij licht en dat ik er niet bij past mischien als ik zelfmoord pleeg doet dat een ander niet ik heb een beperking ik ben gronis ziek en ik heb jeugd reuma ik moet van me moeder door ik kan niet meer ik ben bijna 15 23-11-91 ik wil niet op deze manier 15 worden waarom leeft een mens?ik zie geentoekomstik weet het niet meer ik doe me zelf heel vaak pijndoor een naald in me arm te prikken en eet pijna tot niks eet ik voor mijn gevoel te veel dan neem ik laxseer middel ik heb de kindertelefoongesproken en die zeiden naar het buro van jeugd zorg maar dat durf ik niet ik ben te bang ik voel me niet veilig kan bijna tot niet slapen ik durf niks ik ben naar het buro van jeugd zorg geweest maar kan er niks meer DIT ID MIJN VERHAAL groetjes jolanda en help me

Datum:
07-12-2006
Naam:
jolanda
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

homo

ik ben homo maar durf daar niet voor uit te komen, door al deze opgekropte gevoelens ben ikmezelf steeds meer en meer gaan haten..!! ben al 2 keer opgenomen in het ziekenhuis voor ernstige depressie en omdat ik mezelf snee ( wat ik nog steeds doe )..mijn moeder weet hiervan ( het snijden ) maar ze kan me niet tegenhouden..ze versopt alle scherpe dingen in huis maar dan sla k een glas kapot...en begin ik daarmee..
Datum:
07-12-2006
Naam:
puntjepuntjepuntje
Leeftijd:
16
Provincie:
Groningen

ik hou het niet meer vol

Iedereen is altijd tegen mij op sgool . Mijn moeder is altijd bij de paarde ,mijn vader is altijd aan het werk ,hij zegt dat als ik zelf moord pleeg dat ik dan geen respekt verdien ,van hem niet en van anderen niet .Ik heb het dan ook nog niet gedaan . Maar ik weet niet hoe lang ik dat nog vol hou .Op sgool word ik altijd gepest . Ik lig elke nacht huilent op bed . En nu gaat mijn overgroot opa ook nog zo dood aan kanker . Ik zit al jaren niet meer bij het GGZ dat was mijn grootse fout wand ik durf niet met mijn ouders voor mijn gevoelens praten .Ik verzin altijd wel een leugen . Ik weet toch dat ze me niet snappen . Als ze me wel een keer snappen ktijg ik gezijk terug . Ik wil het liefst dood .

groetjes josje
Datum:
07-12-2006
Naam:
josje
Leeftijd:
13
Provincie:
Groningen

problemen

kijk ik heb een probleem ik heb een poosje terug mezelf zo lelijk gevonden en zo dik dat ik in me polsen heb gesneden en nu zeggen ze allemaal ja komt door de puber tijd ik weet ook wel dat het zo is maar dan snappen de mensen niet waarom maar nu heb ik best wel vaak ruzie met me ouders dus alles komt weer boven en ik heb het weer geprobeerd maar telkens lukt het niet en word ik hier gehouden...maar ik wil het niet meer maar mijn gedachten zeggen pak die mes en probeer het maar een ander stemmetje zegt niet doe het leven wil je nog niet kwijt ik weet het allemaal niet meer hoor en ik kan er met niemand over praten dat durf ik niet en ik kan het niet ik hoop alleen dat jullie me op één of andere manier wel kunnen helpen..want ik word gedwongen zo voelt het terwijl ik het een heel klein btje zelf ook wel wel maar ook weer niet liefs mij...
Datum:
07-12-2006
Naam:
meisje
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

kom op!

Ik wil alle mensen die aan zelfmoord even dit zeggen: wat zou jij er van vinden als bijvoorbeeld je zus waarvan je heel erg veel houdt ineens zelfmoord pleegt? ja, juist dat zou je heel erg erg vinden. Er zijn altijd dingen die nog positief zijn. Koop een mooi dagboek en schrijf alles erin wat je dwars zit, dat helpt echt heel erg. er zijn echt zoveel leuke dingen: boeken lezen kan heel goed helpen, doe leuke dingen met je vrienden of ga des noods een stukje wandelen in het bos.
een hoop mensen die dit lezen zullen me waarschijnlijk voor gek verklaren maar ik had ook zelfmoord neigingen. ik heb alles opgeschreven en veel afleiding gezocht, en na een tijdje dacht ik: waarom zou ik zelfmoord plegen, het leven is zo mooi en je leeft ookmaar 1 keer ( als het goed is) dus waarom zou ik het vergooien?maak leuke toekomst plannen en begin een leuke goeie nieuwe start. Ik ben nu ik elk geval wel gelukkig!
Datum:
07-12-2006
Naam:
Anne-marie
Leeftijd:
13
Provincie:
Groningen

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.