Al lange tijd denk ik aan ZM. Of eigenlijk denk ik na over 't leven. Ik beleef weinig plezier aan het leven. Ik ben depressief, en dat weet ik. Mijn ouders weten dat ook, en heb eens in de zoveel tijd een gesprek met mijn psychologe.
Zo'n 2 jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden, en afgelopen jaar ben ik blijven zitten in 4de klas gymnasium. Mijn ouders en mijn psychologe zoeken daarin de oorzaak van mijn depressie. Misschien zit daar ook wel 1 van de oorzaken in. Dat weet ik niet, maar als dat zo is, is 't iets waar ik mezelf niet van bewust ben. Als ik er zelf over nadenk is de oorzaak de maatschappij om me heen. Ik kan goed leren, en men verwacht van mij dat ik het gymnasium wel haal en daarna naar de universiteit ga. Daarna kan ik fijn gaan werkentot mijn 65ste (hoewel 't dan waarschijnlijk 70 is) om vervolgens opgesloten te worden in een bejaardenhuis, waar ik eens in de week door iemand word bezocht en verder al bingo-end mijn dagen kan slijten. Ik kan proberen de dans te ontspringen en anders te zjin dan de gemiddelde mens maar ik zou niet weten wat ik dan wil gaan doen. Ik heb geen droom voor de toekomst of iets dergelijks.
Op 't moment dat ik niet weet wat ik wil met mijn leven is 't dus 't slimste om alle mogelijkheden open te houden. En dat kan ik doen door mijn gymnasium af te maken en en daarna een studie te doen over iets wat mij wel intresseert. Maar dat is iets wat ik niet zie zitten. Ten eerste betwjifel ik of 't enig resultaat zou opleveren, aangezien ik helemaal niks voel voor welke baan dan ook, en ten tweede lijkt de weg ernaatoe (school+studie) me helemaal niks. Op dit moment is wat k doe in mijn leven naar school gaan en mijn vrije tijd weggooien aan 't internet omdat ik niks beters te doen heb.
Ik heb hier op 't forum al heel wat redenen gelezen om geen ZM te plegen, maar geen daarvan is voor mijzelf doorslaggevend.
- Ik geloof niet in een God. (die mij za straffen als ik ZM pleeg, of belonen als ik mijn leven op een goede manier vul)
- Ik denk niet dat ZM egoistisch is. Stel je voor: Iemand leeft zijn leven uit, maar al die tijd is hij ongelukkig, en pleegt geen zelfmoord, omdat hij dan de mensen om zich heen schaadt. Is het dan niet egoistisch van de maatschappij dat hij voor hun best wil moet leven in die hel?
- Ik vrees de dood niet. Ik weet niet wat er ons allemaal te wachten staat. Maar waarom moet je iets wat je niet kent vrezen? Misschien reincarneer ik wel: dan valt er dus weinig te vrzen. Wieweet kom ik dan in een gelukkig leven terecht. Misschien is er wel helemaal niets: Waarom zou je dat vrezen? Ik zit in een fase in m'n leven die je zou kunnen typeren als -- (min min). Als er niks is ga je dus van -- naar +- (plusminus) dus dat lijkt me prima ;-)
Ik zal de stap nog niet zetten maar ik heb het idee dat ik steeds dichter bij kom. Dus misschien volgende week? of een week daarna? Of misschien zal ik nooit 't lef hebben en mijn tijd uitzitten en ongelukkig zijn. 'k Zal in iedergeval zorgen dat 't in 1 keer goed gaat, dat 'k het alleen doe als ik 100% zeker ben, en hoop dat mijn omgeving 't zal kunnen verwerken en verder kan gaan met hun leven.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.