beetje onhandige site dit, wat nou als er iemand je kamer binnen komt stormen en groot zelfmoord op je beeldscherm ziet staan? goed, ik, ik word moe van mezelf, moet van het leven en moe van de mensen die zogenaamd om je geven met hun goed bedoelde adviezen. nu is weer zo'n dag, ik had een afspraak met een meisje en een uur na dat we zouden afspreken nog geen reactie, heb haar eindelijk te pakken kunnen krijgen ze had iets, joost mag weten wat, iets in ieder geval MAAR BEL MIJ DAN !@#@#$* EVEN AF! de hele tijd heb ik op haar, nee op niks zitten wachten. als het nou een eenmalig verschijnsel is, nee, het gaat altijd zo. soms denk ik, ligt het aan mij? ben ik afstotend? ben ik jullie niet waard? maar als ik in de spiegel kijk denk ik ja, ik mag er best wezen, sterker nog ik ben ijdel, maar goed ik heb ook zo m'n minpunten, ze maken me depressief, als ik ze niet zou hebben was ik zelfverzekerd en gaf ik iedereen een dikke vette middelvinger, sterker nog dan was ik foto model geweest! aangezien ik ben gevraagt als mannequin. ik ben een big screw up, ik heb het denk niveau waar menig persoon jaloers op zou zijn, sterker nog ik zou gemakkelijk de universiteit kunnen doen! maar ik weet niet waar ik het moet zoeken, alles mislukt, mijn leven mislukt, ik denk vaak aan zelfmoord, gewoon weg van hier. want wie zouden mij nou missen? genoeg (zeggen ze), maar zou ik hun wel missen? ik acht de kans zeer klein om eerlijk te zijn. je bent zelf verantwoordelijk voor wie je bent maar de maatschappij heeft een grote invloed op je! het is sinds augustus 2006 uit met mijn ex, mijn (gevoels)reden om te leven, mijn drang om iets te presteren, eindelijk gaat het wat beter, en aardig wat littekens rijker op m'n polsen maar door zetten? ik weet gewoon niet waar ik het moet zoeken laat staan dat ik weet wat ik moet, natuurlijk is het simpel, school, studie, werk en vooral veel belastingbetalen. maar wat heeft het leven nou echt voor een zin, eigenlijk leef je alleen om je voort te planten, instand houden van je soort, evolueren. de drang van het overleven maakt een mens hard en de pijn die jullie mij aandoen maakt mij gek! met jullie oppervlakkige gedoe over hoe je er moet uitzien, wat voor auto je moet rijden, hoe je moet koken en wat gezond eten is, zijn we dan echt allemaal zulk dom oppervlakkig kudde dier die word uitgemolken door de wat meer voorstellende vee dier? en dan zelfmoord, als je er over begint moet je het ook doen, toch? vind ik altijd, maar ondertussen leef ik nog altijd, nou ja ik heb mezelf maar opgegeven voor het leger om mensen te kwetsen want ja mensen in het leger moet naar afghanistan! hopen dat ik daar dood word geschoten! maar wil ik wel echt dood? iets houd me nog steeds in leven? soms denk ik dat het de haat tegen de maatschappij is, gevoel om wraak te nemen, maar niet iedereen is het zelfde en zijn ook wel leuke mensen tussen die grijze massa, mensen die wel bereid zijn om voor je door het vuur te gaan zoals jij dat altijd voor hen deed! maar ze zijn moeilijk te vinden, sterker nog als ik er dacht te gevonden hebben.. goed dat kunnen jullie zelf wel invullen! ik weet het gewoon niet meer, sinds ik terug ben uit het buitenland gaat alles slecht, berg afwaarts, een negatieve spiraal waar ik maar niet uit weet te komen. en heb ik echt reden om te klagen? ben ik echt zo zielig? als ik die vraag aan mezelf zou stellen zeg ik nee, ik heb bijna alles, behalve geluk, ja geluk als ik rock bottom raak, als ik met 130km/u van de snelweg rij, geluk als ik levensbedreigend ziek ben, geluk als ik (als ontdekkende puber) een overdosis xtc (uit onwetendheid) naar binnen werk en er niks aan over hou en nog zoveel andere keren dat ik geluk had, wat ik zelf als vanzelf sprekend zie, maar menig persoon het niet kon na vertellen, maar gewoon geluk, zin in het leven, zin om dingen te ondernemen, denken weer een nieuwe mooie dag, nee ik denk, alweer een dag, nog een lang leven voor me, nergens zin in om iets te doen en de dagen zijn allemaal het zelfde en betekenisloos. ik voel me alleen en diep ongelukkig.
mensen, zelfmoord is het niet waard! de mensen zullen alleen maar zeggen zie je nou wel! laat ze zien wat je echt bent en wat je echt kunt! je bent niet afhankelijk van de drugs, treur niet om je ex en als iets niet in 1 keer lukt doe je het in 2 keer! en lelijke mensen bestaan niet iedereen is uniek en zoals ik al vaak heb moeten aanhoren op iedere pot past een deksel (waar vind je die deksels? ik ben er zelf ook nog niet achter..) en ja, voor de 1 gaat het leven makkelijker dan de ander maar een zwaar leven brengt veel ervaring met zich mee en leerd je de dingen te nemen zoals ze zijn het ontwikkeld je karakter en je word er alleen maar sterker van! ben gewoon trots opjezelf op de dingen die je gepresteerd! je leeft maar één keer en de dood is een zwart gat waar niks te beleven valt! en toch wil ik het zelf zo graag........
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.