Ik wil mijn verhaal eens kwijt kunnen en dat wil ik proberen via deze site en zo contact kunnen hebben met mensen die in dezelfde diepe put geraakt zijn als ik.
Mijn jeugd was niet zo geweldig. Toen ik klein was mishandelde mijn vader mijn moeder. Mijn vader was immers drugsverslaafd en alcolist. En nu nog steeds herriner ik me het beeld en het geroep, bang dat papa naar mij zou komen. Ik was toen amper 3 jaar en toch herriner ik er me kleine dingen van, zoals ik hopeloos de telefoon nam en probeerde de politie te bellen maar het was steeds het toontje van dat het nummer niet bestond.
Mijn moeder was in verwachting van mijn zus toen mijn vader haar sloeg, het ging van slagen tot haar van de trap gooien enzoverder. Hij heeft mij zelf eens proberen te vermoorden door me op een drukke steenweg te gooien toen ik in mijn koets zat.
Toen had mijn moeder eindelijk de moed gevonden om hulp te zoeken. We zijn toen naar vluchthuizen gegaan, vind dit alles weet ik immers niet zoveel meer.
Mijn vader werd toen naar de gevangenis gestuurd. We konden ons leven terug opbouwen ik, mama en mijn zus. Mijn moeder had al reeds enkele mannen in haar leven gehad.
Mijn zus was immers enorm hyperactief (dit zou komen doordat mijn moeder geslagen werd toen zij zwanger was van haar) en mijn zus sloeg me dus enorm , want ze droeg de agressie in haar dat mijn vader ook droeg.
Toen was mijn vader terug vrij en hij kwam af en toe eens op bezoek (als het hem uitkwam) maar ja ik was een meisje van 8-9 jaar en eindelijk was mijn vader daar ... . Hij zei steeds dat hij ons kwam halen, met mijn tas zat steeds voor het raam te wachten en te wachten en nooit kwam hij opdagen.
Toen ik 14 jaar was mocht ik terug bij mijn vader gaan. Ik mocht een maand bij hem gaan in de zomervakantie (ik dacht dat alles terug in orde was). Zijn broer overleed dat jaar en hij belande terug aan de drugs. Ik weet nog goed die maand hoe angstig ik en zijn vriendin (die hij toen had) wachte tot hij thuis kwam, we waren zelf aan het bidden aan een mariabeeldje. Hij had een illigaal pistool in huis, ik was enorm bang. Als hij thuis kwam smeet hij de tafel omver, roepte en tierde. Ik ging in mijn kamer uit angst en wachte bang af. Hij liet mij gerust buiten roepen en tieren en met dingen gooien.
Sindsdien heb ik geen contact meer met mijn vader. Toen ik immers 15-16 jaar was ging het slecht met mijn moeder. Ze had iemand leren kennen die haar helemaal in haar macht had. Waardoor zij mij helemaal in de steek liet, ze koos voor die man. Ze ging uit en liet mij alleen of ik moest bij een vriendin gaan slapen. Heb mijn plan ongeveer een jaar moeten trekken. Toen zat ik terug voor de raam te wachten maar dit keer niet op mijn vader maar op mijn moeder, te wachten tot ze thuis kwam. Ik heb haar zelf is gesmeekt bij mij te blijven maar ze ging weg.
Toen heeft zij zelf 2 zelfmoordpogingen ondernomen, waarvan ik de schuld kreeg. Die man zei dit en mijn zus zei dit ook (zonder enig besef).
Mijn grootmoeder overleed dat jaar ook, en toen werd mijn moeder beter. Maar nu ben ik er enorm slecht aan toe.
Ik had een jongen leren kennen en ben een jaar en 6 maanden met hem samen geweest. Hij was mijn alles, de moed om op te staan, de moed om verder te gaan, ... . Ik kon alles kwijt aan hem. Tot hij mij dumpte als een baksteen, nu ben ik weermaals in de steek gelaten. Ik heb 2 weken geleden een zelfmoordpoging achter de rug. Nu ben ik in therapie, maar de zelfmoordgedachten en de zelfmoordneigingen zijn nog steeds niet weg...
Ik zie geen uitweg meer!
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.