Levensverhalen (pagina 1301)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

A11

Mijn hoofd op hol
Flitsende beelden vergaan
tot gedachten vervolgen
vervlogen tot listen.

Karakter trekt treintje
naar voren langzaam
stoppend aan't perron
verlatend langzaam.

Lege dagen verblijven
tegen ondoorgrondelijk
lachen, verminkend
gezichten bekijken me.

Het toedoen van
misstappen aan't
lopen der kranen
druppelsgewijs.

Loopt bloed door
't scherpe mes
gesneden aan't stuk
arm dat leeg was.

Verkrampte beelden
Omarmen mijn nek
die breekt door
ijzeren armen.

Ik wil roepen en tieren
doorslaan, verlossend meppen
mijn hoofd kapot kloppen
tot, gedachten, van, over, langs, mij.

Maar niets verwoest
het eenzame refrein
de nagel die loopt
tot diep in de gedachte.

Gesprongen torenhoog
rust de stilte
langzaam uit
tot gepieker van streving.

Geordende chaos laat
wandelen sturend
omhoog kijkende langzaam
aan groen gevoederde.

Angst zenuwen
knallen kapot
bij het afscheid van
de geliede hating.
Datum:
05-09-2007
Naam:
na
Leeftijd:
27
Provincie:
België

mijn leven

zoveel dingen kom je in je leven tegen die tegen gaan zitten nu loop ik tegen een muur aan en zie aan me dat ik deze keer niet de kracht heb in me uppie te vechten voor me leven


soms is het een keer genoeg en dat gevoel overheest nu en niemand die het ziet en niemand die weet wat ik voel in me donder het enige dat ze zeggen is meid je hebt een heel leven voor je maar ze reiken geen hand toe ze bieden niet die dingen die je nodig hebt


en ze weten niet wat je voelt in je hart


kunnen ze niet willen ze niet


ik draag de dood op me schouders mee
zal ik wel zal ik niet en ik heb ook een kindje en weet dat ik er voor moet vechten maar hoe kan ik vechten als ik de kracht er niet voor heb het te doen ?



greetzzzz

karin
Datum:
05-09-2007
Naam:
karin
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoord.

Hallo
OOk ik wil het. Alles lijkt perfect te zijn heb veel vrienden / vriendinnen, doe hoog niveau school, maar toch ben ik totaal nietgelukkig. Mn ouders gaan scheiden, kheb met een jongn gzoend die ik nu zo leuk vind maar durf t niet tezeggen. Ben door me vroegere vriendje misbruikt (lichamelijk en seksueel), bedrogen en betast. Ook heeft hij me van binnen emotioneel kapot gemaakt, maar dit laat ik nooit zien. Kom heel sterk over hoor bij populaire groep mensen op school & scheld veel met kanker rook blow drink alles. Dat is toch stoer, dan hoor je er toch bij? Ik denk erover om medicijnen in te nemen, kwil weg van hier, weg van alles, voor altijd.
Datum:
04-09-2007
Naam:
Feroze
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

e

nu nog niet
misschien staks
niemand die het ziet

eenzaam van binnen
normaal van buiten

,, al 2 jaar


Datum:
04-09-2007
Naam:
max
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Mijn verhaal

Hoi,
Ik ben een jonge kerel van 20 jaar, woon in België, heb een leuke vriendenkring, toffe vriendin...

Ik studeer regentaat en ik amuseer me enorm op school. Mijn punten vallen goed mee, ben lid van de studentenclub, ik kom met iedreen enorm goed overeen. Je ziet me meestal wel op de meeste feestjes het beest uithangen.

Dus eigenlijk gaat alles goed. Alles perfect normaal. Ik zit niet aan drugs, heb geen zware problemen of zoiets dergelijks...

En toch... ik heb echt het gevoel dat het allemaal niet meer hoeft voor mij. Ben het leven gewoon kotsbeu.
Vraag me niet waarom, want daar kan ik echt geen antwoord op geven..

Regelmatig als ik met mijn auto onderweg ben dat ik enorm veel zin krijg om te versnellen en tegen een boom of een lantaarnpaal te rijden. Ik heb het nog niet gedaan omdat het risico dat ik het overleef te groot is.

Nog iets dat me tegenhoudt is: "wat gaan de mensen zeggen als 'de zoon van' zelfmoord heeft gepleegd" ik wil absoluut niet dat ze zouden denken dat ik een slechte jeugd heb gehad.
En ik wil ook al die mensen die me nauw aan het hart liggen ook geen verdriet doen... Dat maakt het zo moeilijk om mezelf van kant te maken.
Ik zou het ten eerste enorm erg vinden voor mijn zus die dan eigenlijk hier thuis niemand meer heeft waar ze dingen aan kwijt kan...
Het liefs zou ik zo onopgemerkt van de aardbol willen verdwijnen zonder dat er ook maar iemand iets van merkt. Dat zou ideaal zijn..

Groetjes Willem
Datum:
04-09-2007
Naam:
Willem
Leeftijd:
20
Provincie:
België

de korte route

Heb de laatste afslag genomen voor de korte route.
bewust gekozen voor een snelle reis.
Gedichten afmaken?het zou moeten.
Net als mn leven de groeten.
Datum:
04-09-2007
Naam:
twiztid
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-holland

verkering uit

na 4 jaar verkering heeft mijn vriendin het uitgemaakt. ze wilde dolgraag naar suriname toe voor stage op zich niks mis mee. maar nu komt het ze wist in november al datz e naar suriname wilde, en ik kreeg het pas eind januri te horen. en 2 week later was ze ook al weg, gevlogen. ik heb het toen maar aangelaten want ik houdt van dr dan doe je dat. de maanden vlogen voorbij zo zonder haar. en ik heb na lang piekeren besloten om ook een ticket te boeken voor suriname. dat deed ik dus ook. heb daar een super tijd gehad veel dingen meegemaakt en gedaan. ik kom thuis en 2 week later kwam zij ook weer thuis. met een voor mij vervelende mededeling dat het over was de verliefdheid en nu zit ik in zal=k en as. het is niet alleen dat de verkering uit is maar ook omdat mijn pa is overleden en ik een broer heb die ik niet meer zie en nu dit ( verkering uit ) ik wil rust want ik trek het allemaal zo slecht zonder haar. wilde zelfs voor de trein springen. of sterker nog de polsen doorsnijden. alleen hier heb ik het lef gewoon nie voor. ik moe proberen door te gaan met leven maar voor hoelang!!!!!!!!!!!!!
Datum:
04-09-2007
Naam:
bw
Leeftijd:
25
Provincie:
Groningen

toch veel ma toch dood willen

daar zit ik dan ik zit hier te denken over de dood. waarom wil dood en waarom wil ik niet dood? en wat is er na de dood ?
zoveel vragen ma ook weer zoon enorme drang om het te doen. iedereen denk dat alles goed met me gaat ma binnen ga ik kapot. persterijen die al zolang door gaan en dan zeggen sommige mensen schelden raak je niet ! ( het raakt volgens mij iedereen ma ze komen der niet voor uit) en de laatste 2 jaar heb ik nergens zin in geen school niks boeit me meer ik voel me eenzaam terwijl ik toch een hecht vrienden groepje he. en nog voel ik me enorm eenzaam. en toch zou je zo zeggen dat ik het perfect leventje heb. ik heb ook allemaal best goed voor mekaar ma gelukkig ben ik niet ma zelfmoord vind ik weer zo egoistisch en ben bang voor het verdriet van de nabestaande. ma mij depressie en drang wordt groter
Datum:
04-09-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Anders

Verdwalen

Het ging al een tijd niet goed. Maar dat was 4 jaar geleden. Mijn beste vriendje had zelfmoord gepleegd. Oh wat had ik graag met hem willen ruilen. Het was zo niet eerlijk dat hij dat gedaan had. Ik was boos op hem, hoe had hij me kunnen achterlaten!!!! Ik wou dat hij leefde, ik wou wel voor hem sterven. Toen ben ik gevlucht.

Een jaar later had ik besloten dat ik weg wou uit Nederland. Ik stuitte op onbegrip in mijn familie en op school. Niemand snapte me en zakte steeds dieper weg. Ik maakte schulden, en ik kreeg het gewoon niet meer voor elkaar. Binnen 2 maanden had ik mijn koffers gepakt en stond ik op het vliegveld.

Toen ben ik 2 jaar weggeweest. En daar waar ik in die 2 jaar was, was ik echt op en top gelukkig!! Ik had leuke vrienden, een leuke baan, en ik vermaakte me en had geen zorgen.

Tot ik een jongen tegenkwam, op wie ik helemaal verliefd werd/was. Hij woonde in Nederland, en ik ben toen voor hem teruggekomen. Dat is nu bijna een jaar geleden.Ik heb er absoluut geen spijt van gehad, ik hou nog steeds van hem. maar toen ik terugkwam, ging ik een tijdje bij een familielid wonen.

Ik kon al niet zo goed met hun opschieten, maar het werd nog erger. Ze verwachten allemaal dingen van me. En ik moest naar hun pijpen dansen, want tjah ik woonde wel bij hun. Toen ging het al mis.

En nu nog steeds stuit ik op onbegrip. Niemand wil mijn fouten van 4 jaar geleden vergeten, en iedereen blijft maar tegen me zeggen dat ik niks goed doe. Ze denken dat mijn vriend mij moet redden, omdat ik zelf niet in staat ben om dat te doen. Ik heb mijn hele leven op eigen benen gestaan. Ik heb nooit echte ouders gekend, omdat ze altijd weg waren. En nu denken ze zomaar even dat ze mijn leven mogen overnemen. natuurlijk doe ik dingen fout. Maar trots, dat ik uit het niets weer een leven heb opgebouwd zijn ze niet.

Mijn verjaardag 'vergeten' ze. Naja mijn ouders waren een half uurtje eventjes geweest 'maar moesten weer opschieten want ze gingen naar mijn broer'. Maar als ik 1 van hun verjaardagen vergeet, moet je ze horen!

Je moet weten, dat ik echt van het leven hou, dat ik kan genieten van kleine dingen. Dat ik van mensen hou. Van mijn neefjes en nichtjes, zelfs mijn broer en zussen en ouders. Onderling tussen hun gaat het ook niet lekker. En ik heb altijd de last ervaren dat ik de familie bij elkaar moet houden.

Maar nu lijkt het wel alsof ik verdwaald ben, ik ben het zat om te zeggen dat alles wel goed komt, ik ben het zat om te vechten. Ik hoop dat als ik op straat loop dat ik overreden wordt door een auto. Ik ben geen jankerd, maar elke avond in mijn bed trek ik het gewoon niet meer. Ik heb mijn moeder een mail gestuurd, dat ik het allemaal niet eerlijk meer vind, en dat ik heus wel weet dat er 2 kanten aan 1 verhaal zit, maar dat ik het niet meer trek...dat was 3 dagen geleden, en ze heeft me niet teruggemaild of gebeld. En als ik niet binnen een dag terugmail, heb ik ruzie...

Mijn vriend is mijn enige toeverlaat, en dat wil ik niet want dat is niet gezond. Hij wil me helpen, maar dat mag niet van mij, want ik wil een gezonde relatie. We willen trouwen/samenwonen, en daar kijk ik ook erg naar uit. we hebben een ontzettende leuke en goede relatie. Maar hij ziet me wegkwijnen, en dat terwijl ik het zo goed probeer te verstoppen. Ik was altijd zo ontzettend op mijn mondje gevallen en niet bang om nieuwe mensen te ontmoeten of iets nieuws te doen.. Nu blijf ik het liefst in mijn bed liggen en verstop me. Maar ik doe het niet! Ik werk gewoon, en ik doe leuke dingen, al geniet ik er niet meer van. Ik wil het nog niet opgeven, want dat vind ik zwak. Maar leven wil ik ook niet meer. Ik wil verstoppen of gewoon oplossen in het niets. Zelfmoord is iets wat steeds vaker in me opkomt. Ik ben christelijk, maar of ik naar de hemel ga weet ik niet. Ik weet niet of God me wel goed genoeg vindt. Of Hij me misschien ook veracht en denkt zoals de rest. Ik weet niet wat ik verkeerd doe in het leven, en ik weet niet meer wat ik moet doen om het goed te maken. vroeger kon ik nog zeggen dat alles wel weer goed kwam. Zelfs dat komt niet meer over mijn lippen.

En toch ergens word ik boos op mezelf als ik zo denk. Waarom zou ik dat doen, maar aan de andere kant wil ik dit allemaal ook niet meer.
Datum:
04-09-2007
Naam:
Iemand
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-holland

seksueel misbruikt

5jaar lang ben ik misbuikt geweest door mijn vader
toen ik eindelijk mijn verhaal durfde te vertelle tegen mijn vriend heeft die me geholpen
we gingen naar het clb vant school
die verweze me door naar een vertrouwingscentrum
mijn ouders werden uitgenodigd..
mijn vader is niet gekomen
hij heeft zelfmoord gepleegd..
mijn vriend heeft me gesteund maar we hadden ook veel ruzies
hij zelf had ook geen makkelijke jeugd
en nu mijn vader zelfmoord had gepleegd werd het hem teveel
hij had schuldgevoelens op overschot net als ik..
hij heeft een einde aan ons relatie gemaakt
ik kan op niemand meer steunen en vertrouw ook niemand meer
ik zie soms het leven helemaal niet meer zitten
ale ja soms
meestal zie ik gewoon nut niemeer van in nog te leven..
ik voel me hopeloos depressief en in de steek gelate door alles wat me dierbaar is..
heb al vaak op de drukke baan in ons stad gekeke om over te steken wanneer men het hardst rijd..
heb met messen scharen en alles waarmee ik mezelf van het leven kan beroven in mijn handen gezete
ik kan het niet
maar wil het wel
ik geraak niet van mijn schuldgevoelens af..
Datum:
04-09-2007
Naam:
N. bauwens
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.