Levensverhalen (pagina 1295)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Geen zelfmoord

Ik denk niet aan zelfmoord, want er bestaan geen (geldige) redenen om zelfmoord te plegen.
Datum:
12-09-2007
Naam:
Sander
Leeftijd:
28
Provincie:
Noord-holland

fuck it now i have hit rock bottom for real

ben al te lang bezig en heb eigenlijk niks meer te melden alleen nog hoe doe je het snel en pijnloos heb al de nodige dingen maar overal zit een nadeel aan heb er geen zin meer in ben het zat moe erg moe had een goede piek maar die was sneller voorbij dan dat ie kwam en nu is het me gewoon echt te veel ruim 10 jaar knokken voor niets niet eens streven naar geluk maar op zijn minst vrede hebben met wat ik heb en ik hoef niet te klagen heb genoeg vrienden familie zat mensen maar het gevoel is er en gaat niet weg en dat is me nu het betere geworden van mijzelf
Datum:
12-09-2007
Naam:
steven
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

altijd pech

Ik denk er veel aan. Vaak. Dan is het weer op de achtergrond dan weer prominent aanwezig. Stap eruit. Van buiten mooi, leuk, grappig, een gezin en succesvol, van binnen zo in en in verdrietig. Mijn leven, een aaneenschakeling van gebeurtenissen. Vader, misbruikte me, overleed toen ik nog jong was. Moeder kon het niet aan, ging ik voor zorgen. Ik ben 20x verhuisd. Ik kan niet normaal functioneren. Ben altijd onzeker, altijd op mn hoede. Wil me niet hechten want dan kan ik het afscheid niet aan. Ik wil niet meer. Ik ben zo moe. Alles wat ik doe, het zal fout gaan. Maar wat dan met mn kleine meisje? Ze is beter af zonder mij. Ik haat mijn leven en haat mezelf..al zolang ik me kan herinneren. Ik wil dood want ik heb nooit om het leven gevraagd.
Datum:
11-09-2007
Naam:
niemand
Leeftijd:
34
Provincie:
Noord-holland

sip

Ik ben een perfecte student... of eerder WAS een perfecte student. Ik krijg mijn thesis maar niet afgewerkt. Het blijft maar aanslepen. Ik verlies mijn zelfrespect en -vertrouwen...

Ik voel mij zo diep ongelukkig en dit de laatste maanden...
Datum:
11-09-2007
Naam:
...
Leeftijd:
22
Provincie:
Anders

Martijns mening

Ik heb er genoeg van alijd door iedereen gepest te worden, ik kan er niets aan doen en niemand anders kan er wat aan doen.

Geluk is een simpel begrip, de een heeft het en de ander niet, en de een kan niet gelukkig zijn als de ander dat niet is, daarom zulen er altijd gelukkige mensen zijn met vrienden en vriendinnen, liefhebbende familie die je niet slaan en vertellen wat een mislukking je bent. En aan de andere kant zijn er de anderen.

Ik ben een van die anderen.

Er is maar 1 manier om de gelukkigen ook eens te laten voelen hoe ongelukkig voelt. En dat gebeurt alleen als er geen ongelukkigen meer zijn. En aangezien er geen 1 manier is voor een gelukkige om gelukkig te worden (in het leven) zullen wij dat geluk elders moeten zoeken. Dan kunnen de gelukkigen niemand meer vernederen dan zichzelf.

Ik hoop dat mijn ideologie niet te extreem wordt opgevat en ik weet niet of ik op deze site terecht ben, omdat ik te laf ben om zelfmoord te plegen maar ik hoop dat de rest van de lezers een andere oplossing vindt om gelukkig te worden. En om degenen die dat al proberen op weg te helpen, vriendschap krijg je niet makkelijk, als ongelukkige zul je altijd gebruikt en geminacht worden. Je innerlijk kun je niet veranderen, en hard leren helpt ook niet, ik doe zelf 5 vwo met een dubbel pakket. Tot zover mijn redenen om er mee op te houden.

Als je alleen bent blijf je dat en je hebt geen vrienden als ze je zielig vinden.
Wij zijn OM MANI PADME HUM (Ghandi)

Een van de anderen
Datum:
11-09-2007
Naam:
Martijn
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

de Knop

Allereerst wil ik de organisators van deze site bedanken.Door het lezen van de verhalen van lotgenoten heeft het de eenzaamheid (vooral t `s nachts)wat dragelijker gemaakt.
Het ik wil dood gevoel is weg.
Het is nu het gemis en verdriet dat er door mij heen gaat
Volgens die psycholoog ben ik bang voor intimiteit en daar is ook een behandeling voor. T zal mij benieuwen want ik geloof niet dat ze mij kunnen veranderen.Mijn karakter sterker maken en mijn "angsten" laten verdwijnen.Maar aan de andere kant weet ik t nie,dus......... ik laat t op mij afkomen.Gisteren met m`n moeke naar de dierentuin geweest. Hoe langer de dag duurde hoe meer ik stampertje (mijn ex)miste tot huilen toe.Zij gaat de hele dag zo wat door, door mijn hoofd.Daar heb ik geen controle op.Feit blijft de reden dat ik haar niet kan loslaten is omdat ik denk dat er nooit meer een vrouw voor mij zal vallen.Dat komt omdat ik mijzelf dom vind.
En niet de knapste.Maar goed,ik heb mij nu voorgenomen om maandag te stoppen met roken en koffie te drinken want dat begint echt uit de hand te lopen(senseoapparaat geweldige uitvinding maar een kopje is nu zo gezet,en nog een,en nog een,enz.) Ik heb 7000 eurie`s al gespaard en nog eens 250 eurie`s elke maand. Ik heb me nu voorgenomen om dit tot volgend jaar bouwvak vol te houden en merk ik dat er niks in mij veranderd is dan accepteer ik dat het zo moet zijn en dan is t nog niet leuk maar dan heb ik mijzelf wel de tijd gegeven om te "veranderen". Het belangrijkste is dat ik weer ga genieten van de dingen die ik doe en dat ik lekker kan slapen.Zoals ik aan de buitenkant overkom zo wil ik mij van binnen voelen. En mensen die nu dingen doen zoals mutilatie of drugs of wat dan ook stop hier mee want het is maar een tijdelijke oplossing maar uiteindelijk kom je dadelijk in zoeen diep dal terrecht dat het steeds moeilijker word om daar uit te klimmen. Je hebt daar uiteindelijk maar 1 iemand mee en dat ben jezelf. Iedereen weet wat die moet doen of laten.Vind die knop om je eigen wilskracht te ontwikkelen!!! Sterkte allemaal en tot volgend jaar bouwvak want dan laat ik weten hoe mij het jaar vergaan is.
Robijntje
Datum:
11-09-2007
Naam:
robijntje
Leeftijd:
37
Provincie:
Limburg

Driemaal stond ok voor de poort!

Zo was het, driemaal heb ik een zelfmoordpoging gedaan en driemaal mocht ik niet binnen en was het voor mij een hel om terug in het leven te stappen. Ik kreeg helemaal geen behandeling of geneesmiddelen, het was taboe en het werd doodgezwegen, met alle gevolgen zodat het voor mij nog erger werd. Ik wil hierbij ook nog vertellen dat ik uit een doktersfamilie kom. De derde maal kreeg ik een behandeling, maar het hielp niet. Door al de pillen werd ik echt een zombi! Ik stopte met die doker .Een psychologe zag in dat het erger werd en stuurde mij naar een phychiatrische kliniek (pas 4 jaar geleden)
Daar kwam er eindelijk een oplosing, ik mocht er regelmatig naar huis en moest na 6 weken opname wel een dagtherapie volgen. Daar kwamen voor mij de verlossende woorden:"het is niet omdat je een ziekte geeëfd hebt van je moeder, dat je er niet mee kunt leven, hier zul je leren hoe je het moet doen"Ik veranderde van medicatie , kreeg Lithium en volgde trouw de dagtherapie. Voor mij ging er een andere werel open. Ik leef en functioneer nu normaal, en ik geniet. Maar ik wil nog wel zeggen, de schade is gebeurt, slechts heel weinig mensen leven met U mee, ze zeggen gewoon dat ze het niet snappen en niet kunnen bevatten. Zelfs in mijn familie kunnen ze het niet vatten. Ze willen zelfs niet aannemen dat het erfelijk is.(ze zagen nochtons ook hun moeder die altijd ziek was en weken lang met depressie in bed lag)Ik erger mij zeer met al dat taboe, ik zou het van de daken roepen, schreef als een een lezersbrief(naar aanleiding van artikels over depressie in de Standaard) naar de krant dat uitgekozen werd en in de krant verscheen, ik mailde dat door naar vele vrienden....de reacties waren pijnlijk en kon ik op mijn 1 hand tellen.
Waarom krijgt depressie zo weinig gehoord, voor andere ziekten hebben ze wel oren. Ik zal een vlakaf tegen een kankerpatient zeggen "ik snap het niet"
Ik ben nu gelukkig, maar als ik bedenk dat ik tot mijn 54 jaar heb moeten wachten op de juiste therapie, sorry dan loopt er iets volledig fout. Weet wel dat Lithium onder de merknaam van Camsolit al zeer lang bestaat.!
Als ik andere kan helpen graag. Bij mij gaat het wel over endogene depressie.

Met de beste groetjes
Monique
Datum:
11-09-2007
Naam:
Monique
Leeftijd:
58
Provincie:
België

niet meer

ik wil het niet
ik hield het niet
Niemaand
Was voor mij perfect
mun vrienden gebruikte mij
en ik liep er gwoon agternaa
we gingen naar discos heen
en ik betaalde voor hun en alles
het was voor mij vervelend dat ik er agterkwam darom ik wil er een eind aan maken .
Datum:
11-09-2007
Naam:
Anomien
Leeftijd:
12
Provincie:
Overijssel

wat moet ik???

IK heb een hele lieve vriend, hij doet alles voor me en ik stel hem alleen maar teleur ik zit niet lekker in me vel ik vind mezelf lellijk en dik en ben heel onzeker.
ik ben altijd heel onredelijk ga te keer tegen hem en bek hem af maar hij blijft bij me. ik word daar zo onzeker van ik heb zoiets als ik zo door ga zegt hij op een dag het is over. ik ben ook zo dom ik ben vreemdgegaan ik vond het heel wat die aandacht van een jongen ik kreeg hoop ik dacht ik ben blijkbaar niet zo lelijk als ik zelf denk. maarja ik belazer me vriend waar ik heel erg van hou en die ik niet kwijt wil.ik heb het hem eerlijk verteld maar weet niet of hij het me vergeeft ik heb zo spijt als hij het uitmaakt hoeft het leven niet meer zonder hem is geen leven. ik weet wel dat het mijn eigen schuld is maar mensen maken toch fouten ik heb zo een spijt
Datum:
11-09-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

In de steek gelaten

Hallo,
Ik ben erik en ik leefde met mijn vrouw en 2 kinderen een goed maar moeilijk leven in België.We hadden veel schulden en omdat we snel achter mekaar 2 kinderen kregen waren we steeds bezig met opvoeden en werken.toen bleek dat ze weer zwanger was kreeg ik een burnout en werd opgenomen werd in een inrichting
waar ik tegen mijn wil werd vastgehouden.De rechter besliste dat ik voor 4 maanden zou worden ge opserveerd.Daaruit bleek dat ik Manisch depressief was (zeiden ze)en kreeg ik dus veel pillen om dat te controleren.Heb er in mijn hele leven nog nooit last van gehad.Mijn vrouw was 1 keer op bezoek geweest daarna heb ik haar niet meer gezien.Mijn kinderen mochten niet komen.Toen ik voor het weekend naar huis mocht bleek het huis voor een groot deel leeg gehaald te zijn.Mijn vrouw wilde ineens scheiden en was naar haar ouders vertrokken.Mij dus in de steek laten.Toen ik vrij kwam na 4,5 maand kon ik niet meer naar huis en was dus verplicht om bij mijn ouders te gaan wonen in Nederland.Nu woon ik er 2 maanden en de scheiden is er bijna door.Ik kreeg 2 dagen geleden nog een mailtje van mijn vrouw dat ik niet meer gewenst was omdat ze gelukkig was en de kinderen gelukkig waren en dat ze ver weg was gaan wonen zodat ik haar nooit kon vinden.Ik moest alleen allimentatie betalen en hun met rust laten.Nou dan stort je wereld wel in.En ik kan er niks tegen doen.Daarom ben ik erg depressief geworden (ondanks de vele pillen die ik pak) en zie het niet meer zitten.Het is ook niet niks bij je ouders op een zolderkamertje te zitten en opnieuw te beginnen.Daarom heb ik geen zin meer in het leven of nog een relatie te beginnen.
En dus na het mailtje zijn er ook zelmoord gedachten boven gekomen.En omdat het me allemaal niks meer kan schelen worden die gedachten steeds sterker.Kan niet meer slapen,eten enz..
Ben dus ook al gaan onderzoeken hoe je het beste zelfmoord kan plegen.Dus lang gaat het niet meer duren.Ja wat zouden jullie zelf doen als nooit je nooit meer je kinderen mag zien en overall (noem maar op) op de tv,buiten enz....word ik geconfronteerd met kinderen en dan moet ik weer aan mijn eigen kinderen denken en dan word ik weer depressief zo kan ik toch niet meer leven...Daarom zo lang mij niemand kan weerhouden om geen einde aan mijn leven te maken dan gaat dit toch binnenkort gebeuren.Dus Help mij.........
groeten
Datum:
11-09-2007
Naam:
erik
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.