Levensverhalen (pagina 1198)

Ik ben een paar maanden geleden door twee jongens verkracht. Een daarvan was een goede vriend van mij. Ik weet niet meer wat ik moet doen. In mijn hoofd word ik gek gek van alles. Het lijkt of alles verkeerd gaat. Geen geld, de huur moet betaald worden. Zie bijna geen vrienden meer. Ga niet uit doe niks behalve thuis achter de pc zitten. Ik voel me vies, heb het gevoel dat het mijn eigen schuld is.
Ik weet het echt niet meer. Niemand die naar me luistert als ik mijn gevoelens wil uiten.

ik ben een meisje van bijna zestien maar ik heb het gevoel dat ik nergens goed in ben ik ben het slachtoffer van pesterijen ik ben lelijk, autistisch, dom en gestoord ik wou dat ik dood was de wereld zou zoveel beter af zijn ik weet dat het egoistisch is voor mn familie maar ik zie geen andere uitweg ik doe alles fout heb t idee dat mn vriend me in de steek laat ik wil geen problemen meer geen onzekerheid ik wil dood

kbén soms echt me leven beu
kheb al 5keer proberen zelfmoord te doen
mijn beste vriendine is gestorven daar kan ik echt niet mee leven =(

kbe misbruikt geweest door een vriend van mij :(

kheb géén steun meer van iemand
kheb gwn het gevoel dat ik het niet meer waard ben om te leven , thuis is het ook al niet te leuk !

kheb wel een rijke moeder && vader
maar ze verwachten alles het beste van mij

maar toch wil ik niet weg ,, omdat iok 1n persoon is die me wel ng dierbaar is ,, && das chacha .. maar soms is dat nie gng
iedere dag is teveel voor me.. zoals ik wil is gwn niet opstaan uit mijn slaap..

en ook mijn verleden is niet goed !
ontvoerd geweest door mijn eigen vader
héél véél familieproblemen waar ik altijd tussen zat
&& hayk ..hij heeft mijn vriendin misbruikt ,, en mij ook
en sommige mensen denken dat ik die tijd ben vergetenn
maar das totaal niet zo
de nachtmerrie die ik ervan heb
altijd aan die tijd denken waar ik ook ben
als ik op straat loop kom ik die jongen ng véél tegen..
politie geeftr nx aan gdn =(

KWILN GWN WEG VAN ALLES

ik ben een jongen van 15 jaar zit in de 3de klas heb heelveel problemen op school werdt gepest werdet geduwd haalde slechte cijfers nogsteeds eigenlijk paar maanden later kreeg ik hulp van een leraar mijn klas kreeg een gesprek met een afdelings leider paar maande later begonnen ze weer. gister werdt ik opgehaald door blijkbaar een leraar die goed leerlingen kan begrijpen dus ik vertelde alles enwerdt dus ook werkelijk alles opgelost. maar ik weet niet hoeze maar ik heb nie helemaal geen zin meer in het leven als ik in de klas zit kiiken ze me echt aan ja als ik wat verkeerds zeg krijg ik problemen en al die shit onze ik sta altijd op met een shitgevoel op deze avond zal ik het waarschijnlijk doen

mensen zijn allemaal het zelfde, geloof me,als bijvoorbeeld adolf hitler, een goeie opvoeding had gehad,met liefde,respect waardering en positieve stimulering,dan had het nooit zo'n beest geweest-maar we ze zijn allemaal een product van de mensheid, als je het niet leert hoe je goed kan doen, hoe kan je dat dan doen, dus mensen liefde,respect,positieviteit en denk ook eens aan een ander, en niet alleen aan jezelf!, dan weet ik zeker dat het leven een stuk aangenamer word.geloof je me niet, probeer het maar,je zult versteld staan.

lieve mensen,geloof mij, het leven is als de natuur alleen de sterkste zullen overleven,maar wees niet bang,ook zij die sterk zijn zullen sterven.
in de geboorte ligt de dood,maar dat wil niet zeggen dat het leven geen nut heeft, anders had het er namelijk niet geweest,hou vol!!!! veel sterkte

Ik ben een jongen van 21 jaar en ben al mijn hele leven ongelukkig.
Alle mensen om mij heen(nou ja, de paar mensen om mij heen)zijn allemaal wel redelijk gelukkig of in ieder geval zo gelukkig dat ze niet nadenken over de dood en dus snappen die mensen mij niet. Omdat hun geen problemen hebben met het leven kunnen ze zich niet voorstellen hoe iemand zoals ik me dan voel. Dat is gewoon menseigen.

Daarom krijg ik nauwelijks aandacht voor mijn problemen, want die vertel ik ze wel maar ze luisteren niet. Letterlijk niet want soms begin ik een gesprek(omdat ze toch al op de hoogte zijn van mijn problemen) en dan gaan ze gewoon internetten tussendoor en zeggen ze zo af en toe dingen zoals: Ja, kloten he, en: Wat doe je eraan. Totaal ongeintereseerd.

Om het even heel kort samen te vatten: Ik ben nooit een sociaal kind geweest. Mijn moeder deed alles voor me en had gewoon nauwelijks sociaal contact met anderen wat een groot probleem werd toen ik 12 was en naar de middelbare school moest. Door mijn gebrek aan sociale interactie ben ik veel gepest en uitgelachen omdat ik veel dingen niet begreep. Niet omdat ik dom was of ben, maar omdat ik altijd in een eigen wereldje had geleefd en veel dignen die ik tegenkwam op de middelbare school kon ik simpelweg nog niet. Mode bijvoorbeeld had ik nog nooit bij stilgestaan.

Gepest van de 1e klas tot en met de 4e klas en toen overleed mijn moeder aan een ziekte en sindsdien heb ik me nooit meer echt gelukkig gevoeld.

Ging wonen bij mn zus en haar gezin en soms een weekend bij mn broer. Broer en zus lijken totaal niet op mij en kan niet goed met ze overweg omdat we tegenstrijdige opvattingen hebben. Ik ben een goed mens van binnen. Haat geweld en vooroordeling, leugens en onrecht en mijn broer en zus hebben juist precies het tegenovergestelde. Altijd maar ruzie schoppen met familie en leugens vertellen om een ander zwart te maken en ik paste daar gewoon niet in thuis. Heb ook altijd het gevoel gehad of ik eigenlijk niet in een compleet ander gezin thuishoorde.
Mannen die vrouwen willen worden of andersom zijn mensen die in een verkeerd lichaam zitten zo zeggen ze zelf en dat geveol had ik bij mn familie. Alsof ik ergens verkeerd zat omdat ik totaal niet op ze lijk vanbinnen.

Hoe dan ook dikke ruzie gekregen met ze allebei toen ik eindelijk durfde te zeggen wat ik wilde zeggen: Dat ik niet kon begrijpen hoe mensen zoveel kunnen liegen met de intentie om iemand anders in een kwaad daglicht te stellen zonder enig doel voor ogen.

uiteraard krijg je dan meteen naar je hoofd geslingerd dat je maar moet vertrekken als het je niet bevalt. Je hebt je immers aan hun regels te houden want het is hun huis en hunn hoeven zich niet aan te passen. Nee hoor alles moet van jou kant komen. Je moet alles maar pikken en anders moet je maar vertrekken. Op die manier is het nooit hun schuld want je hebt immers zelf besloten om te vertrekken. Ze hebbe je er niet uitgegooid en dus kunnen familie en vrienden niet boos op hunn zijn, ze hebben immers alles gedaan wat ze konden.

Niet dus.

Ik ben dankbaar dat ze me een dak boven mijn hoofd hebben gegeven en me eten en drinken hebben gegeven maar wat ike echt nodig had was een normale gezinssituatie. Een plek waar savonds gezellig aan tafel gegeten word inplaats van een beetje op de bank uitgezakt zitten met een bak patat en je kijkt maar wanneer je honger hebt en gaat eten. Dat deden hun dus.
Ook had ik moeite met hun manier van opvoeding van hun kinderen. Broer en zus hadden allebei een zoon en de een kreeg af en toe een slok bier van papa of een hijs van een sigaret en mijn zus lag in een deuk als ze haar zoontje het woord: nikker of kuttelikker had geleerd.
En tja waarom kon ik hier niks van zeggen?
Ja, je raad het al: Als het je niet bevalt dan ga je toch lekker weg?

In al die tussentijd had ik nog steeds geen vrienden trouwens. Nog steeds een sociale achterstand en kwam mn huis bijna nooit uit. Deed geen boodschappen ofzo dat werd allemaal voor me gedaan.

Uiteindelijk kreeg ik ruzie met mijn zus en broer en ben ik bij de ex van mijn zus gaan wonen.
Dat contact was eerst heel goed maar nu stelt het niks meer voor. Hij is op de hoogte van mijn problemen. Weet dat ik mijn huis neit meer uitdurf(heb nu extreme sociale fobie en pleinvrees)
Hij doet boodschappen enzo, maar dat is gewoon niet ik nodig heb. Waar ik gewoon blij van zou worden is dat hij op een avond gewoon tegen me zegt: Hey Marcel laten we eens praten over je problemen. Mischien kunnen we samen eruit komen. En dan vervolgens een hele avond lang tot diep in de nacht mischien wel praten.

Maar dat gebeurt dus niet. het enige wat ik wil is iemand die oprecht luistert maar NIEMAND in mijn omgeving wil dat. Ze kunnen eht wel, maar ze willen niet. Ze luisteren maar met een half oor, dat merk je gewoon aan hun lichaamstaal. Je niet aankijken bijvoorbeeld, maar gewoon tv kijken. Tijdens het gesprek ineens opstaan en naar de wc gaan zonder even wat te zeggen en vervolgens terugkomen zonder te zeggen: Waar waren we ook alweer? of: Je was aan het vertellen? Nee hoor dan komen ze terug en gaan ze gewoon tv kijken en beginnen ze er niet meer over.

ik kan gewoon niet bevatten dat mensen dit niet voor mij willen doen.
Zoals ik al zei: Ik vind mezelf een goed mens. Als ik iemand in mijn omgeving had die er slecht aan toe was en die depresief was en ernstige problemen had met sociale contacten en moeite had om de strtaat op te gaan dan zou ik die persoon echtwel helpen of in ieder geval naar zijn of haar verhaal luisteren en er oprecht over meepraten.

Michien ben ik zelfs wel te goed voor deze wereld en dat bedoel ik in de zin van: Ik ben mischien te eerlijk en te oprecht en daardoor word ik vaak teleurgesteld door mensen die dat niet zijn en die mensen zijn sterk in de meerderheid.

Het was mischien makkelijker geweest als ik had gelachen om mijn neefje dat zich rothoeste als hij een hijs van een shaggie nam als tweejarige en mischien was het makkelijker geweest om net zoals mijn zus een racist te zijn maar dat ben ik niet.

Niemand wil luisteren naar mijn problemen en als ik het er al over heb dan moet ik er zelf mee komen. Nooit vraagt iemand mij of het een beetje gaat vandaag en dat stoort me. en ik bene cht niet zo`n egoistisch type die alleen maar gaat lopen huilen dat ik een zielige niksnut ben ofzo en alle aandacht op mij vestig. Ik zou er alleen normaal over willen praten met iemand en dan zou ik ook naar diegene terug luisteren.

Een oprechte hand op je schouder kan wonderen verrichten maar waar vind je die hand? Zelfs hulpverleners zijn niet te vertrouwen.

Je vertelt een gedeelte van je verhaal en ze weten al meteen wat er mis met je is.
Je witl wat kwijt over je ellendige jaren bij broer en zus maar dat is niet belangrijk. Nee veel belngrijker is hoe je zo snel mogelijk weer naar school gaat of aan het werk en of medicijnen mischien een oplossing is.
Iedereen denkt dat ik lui ben om te werken of om naar school te gaan maar dat is het niet. Ik beng ewoon bang voor school en voor werk. Om naar buiten te gaan en om weer gepest te worden en om nieuwe mensen teleren kennen waar ik niet goed in ben, maar neee hoor volgens de rest ben ik gewoon lui en leef ik van een uitkering omdat ik daar zelf voor gekozen heb.
Nog een duidelijk voorbeeld dat mensen dus niet echt weten wat er met anderen aan de hand is, maar dat ze zelf hun conclusies al trekken op basis van niks.

Goed, eigenlijk is het allemaal veel erger en mischien als je dit leest denk je: Wat stelt hij zich aan?
Hij is niet sexueel misbruikt vroeger, had geen dronken vader met losse handjes of heeft niet de liefde van zijn leven verloren, maar het is voor iedereen moeilijk op zijn eigen manier. Ik lees hier soms ook wel verhalen over hoe iemand zelfmoord wil plegen omdat hij of zij een vriendje of vriendinnetje is kwijtgeraakt die is vreemdgegaan. Dan denk ik bij mezelf: Waar maak je je druk om? Als iemand vreemd gaat is hij of zij de moeite toch nieteens waard? Maar dan bedenk ik ook: het zijn maar letters en ik weet niet hoe ellendig diegene zichzelf van binnen voelt maar het zal vast wel rot zijn want anders zit diegene niet op deze site.

Nu wil ik dus sinds een paar weken echt dood. heb nooit echt nagedacht over zelfmoord omdat het idee simpelweg nog nooit in me op was gekomen.
Nu sinds een paar weken dus wel en ik ben best veel bezig met het idee.
Ik fantaseer over de rust die ik zal hebben en bedenk hoe ik het op een pijnloze manier kan doen en hoe ik min lichaam zou doden zonder dat degene die me vindt een verscrikking te zien krijgt.Zou bijvoorbeeld nooit mn polsen open snijden zodat alles onder het bloed komt te zitten. Dat zou niet fijn zijn voor andere mensen.

Ik wil het echt heel grood. Dood zijn bedoel ik. Ik heb toch niks om voor te leven. Het enige wat me tegenhoud tot nu toe zijn de kleine dingetjes van het leven. Laatst werd ik snachts wakker en ging naar beneden voor wat drinken en zat daar in het doner terwijl het buiten regende en dat was een mooi geluid en gezicht. Het klintk dom maar dat soort simpele dingetjes weerhouden mij ervan om mezelf iets aan te doen. Mischien omdat die kleine dingetjes toch nog wat hoop geven.

Toch ben ik bang dat dit niet echt lang gaat duren. ik speel immers serieus met het idee en ik er is voor mij niks inhet leven wat de moeite waard is om voor te blijven leven. Heb geen kinderen, geen ouders meer, geen familie, geen vrienden.
En de rust zou gewoon geweldig zijn. Nooit meer wakker worden en denken: Weer een kotedag en je vervolgens de hele dag ellendig voelen en de hele tijd piekeren en snachts niet kunnen slapen en onstant geconfronteerd worden met dingen die je niet leuk vind.

Ik ben 40 jaar getrouwd en nu in een scheiding verwikkeld waarvan de definitieve uitspraak nu in januarie zal gebeuren. De hele procedure heeft zo even 6 maanden geduurd ook al is het met onderlinge overeenkomst. Eigenlijk wat onder druk van het leven wat we lijden.Door vertrouwen , ik vertrouw iedereen op hun woord zijn mijn zaken in moeilijkheden geraakt ,ik ben op afzetters gevallen . Dit verwijt heb ik van mijn vrouw ten laste gekregen, ze is er spychologisch ziek van geworden en verkeerd nu in n' angst voor alles en nochwat. Mijn goed gelovigheid in mensen heeft mij vernield . Uiteindelijk heb ik aanvaard te scheiden omù te redden voor haar alle privé en belooft dat ze zich voor de reste van haar leven geen zorgen meer moet maken. Ik heb haar alles notarieel overgemaakt , huis ,auto, meubelen ,enz ,'n allimentatie per maand , zelf heb ik alle problemen op mij genomen en alle schulden. Nu gaat het wat beter en beter met haar , de angst verdwijnt ,alhoewel ze nog naar een spychiater gaat . De dag dat nu binnen kort de scheiding zal uitgesproken worden zal en dat voel ik voor haar een geruststelling zijn . Dan ben ik persoonlijk tevreden dat ik correct in het belang van degene die ik lief heb gehandeld heb . Ook jaren geleden heb ik gewerkt en mijn jongste zoon na veel miserie uit de drugs weg gehaald. Millioenen heeft me dat gekost en de schulden van destijds betaal ik nu nog.Ondertussen heeft deze laatste zijn gezinnetje en van verre volg ik dat , het gaat goed met hem, twee flinke kleinkinderen . Maar sinds maanden en maanden geen enkel contact direct meer , hij wil niet meer geconfronteerd worden met mensen die zijn verleden kennen? Vooral voor zijn vrouw die eigenlijk zijn verleden niet kent. Dat alles doet mij enorm pijn en in stilte als ik alleen ben of in de wagen lopen tranen over mijn wangen en ben ik triestig. Ik lijdt enorm eronder,moreel ben ik aan het kapot gaan. Ik heb ondertussen 'n kamer gevonden ver van huis ,155€/maand,en trek mij daar terug . Ik ben eigenlijk nu volledig in de goot beland en in mijnhoofd speelt inderdaad de goesting om te verdwijnen, nog wat wachten tot alles voor de anderen volledig gestabiliseerd is en dan heb ik mij voorgenomen er een einde aan te maken. Enkele keren ben ik al gaan wandelen langs het water , maar voorlopig denk ik dan ook dat ik eigenlijk mij niets te verwijten heb en dat ik gewoon mij er doorheen moet vechten. En toch is de drang om te verdwijnen voor altijd enorm groot. Ik weet niet hoe het zal aflopen . Pijn heb ik . Ik heb mij 100% ingezet voor mijn gezin ,voor mijn werk en toch ,ik zit op straat . Ben ik te goed ,alleszins ben ik niet egoistisch,integendeel. Wat brengt mij de toekomst , enkel nog miserie, daarom denk ik er een einde aan te maken. Zo zullen degene aan wie ik veel liefde heb gegeven verlost worden van degene die ze uiteindelijk verstoten hebben en een fout gemaakt heeft.Ik wens geen grote begrafenis enkel een eenvoudige dienst en heb reeds een verstje uigekozen wat ik zou willen dat men die dag voorleest.
Als ik dood be
Vertel dan aan de bomen
Hoe lief ik U had
Vertel dan aan de wind
Die door de bomen stijgt
En uit de takken valt
Hoe lief ik U had
Vertel dan aan een kind
Dat groot genoeg is om het te begrijpen
Vertel het aan een dier
Misschien door het maar alleen aan te kijken
Vertel het aan de Huizen van steen
Vertel het aan de stad
Hoe lief ik U had
Maar zeg het aan geen mens
Ze zouden het niet begrijpen
Ze zouden het niet willen begrijpen
Dat een mens mensen zo lef had
Als ik jullie
Ik weet niet , maar ik ga eraan tenonder en verdwijn denkelijk beter voor altijd

het leven is niets meer voor mij.
ik ben 10 jaar gelede mijn broertje verloren..
dat heeft me kapot veel pijn gedaan. ik wou niets meer.
jongens bedriegden me en dat deed me hartstikke veel pijn ik wist niet meer wat ik moest. ik ging in mn polsen snijden.. en dat was heel erg moeilijk ik ging nadenken hoeveel mesnen om me gaven ik ging trippen tegen mn moeder ik werd uit huis gezet moest bij mijn opa en oma wonen. ik praatte alleen maar over zelfmoord het was niet normaal het leek of ik bezeten was door iets wat mij deze gedachte gaf ik praatte niet eens tegen mijn opa of oma terwijl ik dat normaal wel deed ik heb dagen niet geslapen ik wou maar dood.
ik was een beetje bijgekomen en ik had een topgozer gevonden Rico is zijn naam. hij deed alles voor me kocht alles voor me ikw as zoo gelukkig me moeder zag me weer stralen ik kon uithuilen bij hem en dat deed mij echt wat. Hij was er altijd voor me ook al woonde ik in R'dam en hij in A'dam het maakte ons niet uit. we hadden heel lang. op 2 februari was ik bij mijn vader ik kreeg een telefoontje
met de vader van mijn vriend. hij zei ik ben nu bijna bij rotterdam kom er is wat aan dehand
het bleek dat me vriend gezocht werd. door mensen uit de onderwerlend hij zat er zelf ook in maar dat maakte mij helemaal niets uit. ik was verliefd.en nog steeds vind ik het niet leuk.. toen ik daar kwam ging ik hem zoeken
ik liep met hem hij zei wacht even hij ahd een ketting voor hem en mij besteld echt koud 14 karaat met echte diamanten zo mooi. we wouden ook al gaan trouwen da tik bij hem ga wonen het maakte ons niet uit ik was gelukkig. toen gebeurde het ik hoorde een knal van een pistool zag mijn vriend daarliggen ik rende er naar toe zag het gevaar niet hoorde nog eenknalen ja hoor weer op mijn lieve schat. ik ging kapot pakte hem beet en zag al het bloed ik bleef zegge schat hou vol. ik ging dood hij zei; Schat ik red het niet vergeet nit ik waak over je van boven en ik zal altijd van je houde. zijn ogen vielen dicht en weg was hij. ik voelde me schuldig ik was niet meer te redden ik ging kapot van alles. ik bn 2 maanden niet uit me kamer gekomen ik wou niets of niemand bijmij hebben
ik zat alleen maar te huilen. na 2 maanden ging ik het een beetje verwerke en besloot naar school te gaan daar kreeg ik te maken met vieze mensen die ik absoluut niet mag ik werd er gek van. ze maakten me het leven zuur. ik kan het niet meer aan. ik bid naar god. het liefst wil ik bij mijn broertje zijn.
ik kreeg hierna ook nog met iemand Dwight hij was lief voor me maar ging vreemd weer gebroken.. daarna even geen vriend. toen dacht ik de een na ware tegen te komen. het ging drie maanden goed met michael maar hij sloeg me daar kon ik niet mee leven ik kwam met een gekneusde neus thuis me moeder wist dat er niets goed was.
hierna ben ik verder gegaan met me leven zonder hem het ging wel ging alleen met loverboys om enzo maar ik ben niet achter de ramen beland was wel een sletje aan het worden.maar ik zag dat niet in. ineens had ik geen zin meer in school. ik ging niet meer 3 maanden niet op school gezete ik kreeg weer contact met wesley een jongen die ik al vanaf groep5 kn. hij was altijd al speciaal voor me. we kregen wat en 2 weken lang ware we gelukkig het ging uit omdat mijn gevoel niet meer honderd procent was. een van zijn bste vrienden kwam hier tussen en wou mij ook. iedereen waarschuwde hij is player ik wou het niet gleoven. en nu weet ik niet wat ik moet ik wil niet meer leven ik ben het zat ik wil me ex terug ik wil me broertje terug ik wil mijn polsen doorsnijden ik eet al 2 dagen niet. ik ben dodelijk aan het worden snijd in me polsen ik wil het niet meer. ik wil dood bij mijn broertje rusten . en dit zal binnen nu en een maand zijn.. groetjes T

na meer dan dan 30 jaar getrouwd te zijn was ik als een zak oude vuil op straat gezet, nu meer dan 2 jaar geleden maar ik voel me nog afgedankt, vernederd en totaal verneukt. ik ben zo eenzaam dat het gewoon pijn doet en elk morgen word ik wakker, maar eigenlijk wil ik niet wakker worden maar gewoon altijd blijven slapen. ik leef niet maar ik besta, soms loop ik over straat en het is alsof ik onzichtbaar ben. er is geen vreugde meer in mijn leven. een zachte dood lijkt mij heerlijk