Levensverhalen (pagina 1197)

Wat een vervelende verhalen lees ik hier.. Ik begrijp het ken het gevoel nutteloos te zijn. Therapie hier therapie daar en tja nog steeds het eenzame angstige gevoel.. Waarom zou je zo doorgaan.. Ik belast mensen met mijn aanwezighied.. Tot wil ik duidelijk zeggen dat de energie die je in deze "vlucht"gedachte steekt erg sterk is en dat je daar dan ook hele mooie dingen mee zou kunnen doen. Een ieder weet het eens komt de dag dat je je energie/kracht weet te gebruiken geef er een draai aan en doe iets vol overgave waar jij plezier in vind.. Al zal het in het begin niet meevallen.. de doorzetter zal ervaren dat je eigen energie je weer vollop energie kan geven in het doen van alles waar het leven voor bedoelt is..

Waarom zijn er zo veel mensen die tegen zelfmoord zijn?

Depressief? Ik gok van niet, maar geluk? Nooit gehad. Zelf denk ik wekelijks als niet dagelijks aan mijn einde hier in deze wereld.

Al voor mijn middelbare school vraag ik mijzelf af wat de bedoeling is van “het leven”, iedereen en alles is corrupt. Ik ben vanuit me zelf te goedaardig om mensen persoonlijk te benadelen.

Drugsgebruik? Ik geloof ook niet dat dit zo zwaar invloed heeft op je persoonlijke manier van denken, een comedown in samenhang met minder leuke situaties kan harder aankomen, dit weet je van te voren en hier denk je ook al voor je het gebruikt over na.

Al sinds kind zijnde denk ik constant aan alles wat om me heen gebeurd, van studie tot werk, van politiek tot geloof. Niets en niemand is eerlijk, iedereen haalt je neer in zijn voordeel.

Ondertussen ben ik al/pas 24 jaar oud en heb nog altijd niet het idee dat er betere tijden komen, leuke dingen in het leven? Waarom mis ik die?.....

Vrienden ? weinig… een vriendin? Nee……Gezien mijn sociale contacten zeer beperkt zijn zit de kans dat dit snel verandert er niet echt in…. Er zelf iets aan doen? Moeilijk….

Al een paar jaar doe/deed ik hard mijn best om succesvol te zijn in mijn werk… kwa kennis? Met succes….Maar per werkomgeving gaat het er op achteruit, nooit echt boven het minimumloon geweest voor de leeftijd die bij mij hoort, nooit eens een mevallertje en toch verwacht iedereen veel te veel.

Wat word er voglens mij dan zo van mij verwacht binnen mijn werk?

Representatief uirterlijk, persoonlijke verzorging is in mijn ogen belangrijk maar kost geld. Kleding is niet te betalen ookal ga je af op de koopjes is het nog altijd niet echt “goedkoop”.

Er word verwacht dat ik een eigen auto ter beschikknig heb, deze kost mij meer dan de helft van mijn loon, samen met het geluk dat ik heb zorgt dit er voor dat er dus altijd wel iets stuk gaat en dus het meeste van mijn loon al op is voor ik een rekening heb betaald. Ligt het aan de auto zelf ? nee… vorig jaar rond deze tijd reed ik in een van de goedkoopste autos op de markt.

Dan komen de overige lasten nog…. Gelukkig zijn deze niet zo gigantisch doordat ik nog altijd thuis woon, maar zicht op verbetering en op mezelf gaan zit er gewoon niet in op deze manier. Wat overblijft zijn dus mijn mobiele telefoon, +/- 30 euro per maand, mijn internet connectie, ongeveer het zelfde bedrag, verzekeringen auto/zorg samen ook 200 euro ruim.

Dit samen zorgt er voor dat ik aan het einde van mijn loon dus nog altijd een stuk maand over heb, het lenen is op en het geluk blijft uit zicht.

Dagelijks lange werkdagen , overwerk, stress en een onprettige werkomgeving motiveren ook niet echt om de moed er in te houden.

Ik heb lang gedacht dat er verandering mogelijk was maar het word op maandelijkse basis gewoon erger. Ik stoor me met de dag meer aan mensen om mij heen. Extreem gelovige familie die je dagelijks willen bekeren en je mening over geloof niet accepteren omdat je niet katholiek denkt, de staat die je uit kleed… Dan komen de ‘kleine dagelijkse ergernissen” er nog bij…

Mijn rijstijl? Ik rijd rustig vooral omdat het me allemaal al zo gigantisch veel geld kost, toch word ik wekelijks als niet dagelijks aangehouden…. Niet voor rijgedrag maar constant ‘standaard controle’ , dit is echt geen controle meer…. Ligt het aan mijn auto’s? Van een nissan micra uit 87 , een panda tot de 5deurs familie sedan…. Constant het zelfde…. In 1 maand tijd 2x een bekeuring voor een kapot lampje ( beide keren direct vervangen )..

Over het algemeen ben ik redelijk vrolijk en weet ik mijn agressie en stress voor anderen goed te verbergen, ik heb geen moeite om met mensen te praten alleen wil niemand het weten….

Het uitbreiden van sociale contacten en ‘leuke dingen doen’ is gewoon totaal geen optie, alles kost geld en als het niet zo is komt er altijd wel iets tussen met pech wat er voor zorgt dat dit wel zo is.

Ik ben inmiddels al 3 jaar niet meer op stap geweest, doe weinig gekke dingen alleen nog af en toe in het weekend een jointje als de stress er voor zorgt dat ik nachten wakker lig. Rustgevende middelen hebben ook geen invloed, ik slaap om de een of andere reden nooit meer dan 2 a 3 uur aaneengesloten en ben in het afgelopen jaar ruim 20 kilo afgevallen omdat ik op mijn werk door stress gewon geen zin in eten heb. Samen met slaap tekort verklaart dit misschien mijn emotie maar ook in rustige tijden en in vakantie blijft het in mijn hoofd door malen.

Met mensen praten helpt volgens mij ook niet… de enige tips die ik hier aan over heb gehouden zijn…. Aanpassen van eetgewoontes , nachtrust en praten met mensen die je toch totaal niet begrijpen.

Ik heb van alles geprobeerd van kilo’s fruit eten , tot voeding supplementen …. Werk verandert…. Van 60 tot 80 uur per week werken terug naar 20 maar dit hielp niet….. ruim een maand vakantie lost ook niets op, dit verergert het juist omdat ik dan dus thuis zit en niets kan doen en de hele dag nadenk over geld, dingen die me verder dwars zitten en zo voorts. Er op uit is door geldgebrek dus ook al zo goed als geen optie dus dan zit ik langdurig voor mijn pc of ben bezig met muziek, het enige wat af en toe een beetje helpt als afleiding.

Het uitbreiden van sociale contacten is op deze manier dus ook vrij lastig, op stap gaan, hobby en alles wat “veel” ( alles is veel zonder geld…. ) geld kost doe ik niet en kan ik gewoon niet doen omdat ik anders in de problemen raak… en niet alleen mentaal.

Ik wil graag meer doen aan studie om zo meer mogelijkheden tot een ( financieel ) betere toekomst te creëren, gezien mijn financiële status is dit de afgelopen paar jaar gewoon niet mogelijk geweest omdat dit allemaal ook erg veel geld kost… met andere woorden ik heb het idee dat ik vast zit in een cirkel.

Al sinds mijn puberteit heb ik het idee dat ik gewoon knettergek ben en het gewoon aan mij ligt, maar er vallen gewoon dingen op. Mijn hoofd kan niet tot rust komen. Wat speelt er zoal door mijn hoofd?

De meest zinloze dingen, waarom maken mensen achterlijke keuzes? Waarom is de staat zo corrupt en geven ze iedereen het idee dat ze privacy en vrijheid hebben? Ik weet zeker dat dit niet zo is en anders heb ik de definities van deze dingen gewoon verkeerd begrepen. Gelovige mensen houden vol aan de dingen die hen is verteld en niemand is op zoek naar een doel in het leven, iedereen is alleen maar bezig met zich zelf. Ik help graag mensen en ben hier ook lang actief in geweest. Ik sta altijd klaar voor iedereen en ben altijd bereid iemand hulp te bieden, toch is dit op enkele vrienden na ,nergens wederzijds. Iedereen boort je de grond in…

Na 15 jaar lang de zelfde manier van denken aan te houden schat ik de kans dat ik overga tot zelfmoord steeds groter. De ‘leuke’dingen in het leven lopen mij om de een of andere reden constant mis, zelden een meevallertje of iets leuks te doen. Alles word op welke manier dan ook tegen gewerkt…. Van geld tot mensen die meningen en keuzes de grond in blijven boren.

Ik ben het langzaam zat….. ik heb al overwogen in het buitenland te gaan werken om zo nieuwe dingen tegen te komen met misschien meer zicht op een betere toekomst, alles is nieuw en even leuk, maar na enkele maanden werd dit ook dagelijkse sleur en begint het van voor af aan…

Sorry ik zie er geen licht meer aan het einde van de tunnel…. Waarom dan nog altijd geen zelfmoord? Ik heb er het lef niet voor, ik heb absoluut geen angst voor de dood maar onbewust is er schijnbaar toch iets wat me hiervan weerhoud, ookal zie ik zelf nog steeds niet wat….. het is niet alleen geld maar echt alles, van gezondheid tot relaties…. Niet zit mee

Iemand die wel een reden kan verzinnen deze tijd hier uit te zitten?

ik heb een vriendje en hij hou van me en ik eerst van hem maar toe heb ik op een feestje een andere jongen ontmoet hij lijk mijn vriedtje maar dan nog 100% beter.ik wil het uit maken maar ik durf het niet.als ik het uit maak weet hij dat ik een ander heb.had ik maar nooit verkering!!!!
liever dood dan het uit maken het is zielig voor hem!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Als je kunt zeggen, het leven kan zo mooi zijn
Dan ben je dus in staat het leven mooi te vinden

Als je kunt zeggen, over al is een oplossing voor
Dan is er in jou geval, nog altijd een oplossing geweest

Als je kunt zeggen, het kan altijd nog erger
Dan heb jij het ergste nog nooit doorleeft

Als je kunt zeggen, zelfmoord, zoiets doe je, de mensen die van je houden niet aan
Dan ben jij in staat om de liefde van anderen , je te kunnen voorstellen, ervaren, voelen

Als je kunt zeggen, er zijn artsen, psychologen, psychiaters, pillen etc. die je ervan af kunnen helpen
Dan heb jij niet keer op keer op keer voor een dichte deur gestaan!

Als je kunt zeggen er is altijd hoop
Dan ben je een gezegend mens!!!!

Ik heb al sinds mijn 13 jaar aan zelfmoord gedacht en een paar keer geprobeerd toen ik 17 was ik werd opgesloten in een afzondering in een scheurpak en daarna in een dwangbuis.
Ik weet sinds vandaag dat het leven ook mooi kan zijn ik heb vandaag een nichtje gekregen ze heet ilana ze is om 3 over elf geboren en weegt 2940 gram.
Door haar denk ik niet aan zelfmoord vandaag en dat vind ik zo fijn.
Zodra ik verder kan praten zal ik het verder opschrijven wat mij allemaal is overkomen en dat is echt een hoop.

Zet hem op allemaal er is ook nog feest op de wereld.
XXX

ik ben zelf ook 12 en ik loop al een jaar met stress door myn hoofd op school wil het ook al niet meer me ouders zijn geschijden en me pa is een manwyf.
het leven wil gewoon niet op deze manier.
het enige wat me nu nog stopt is de manier van zelfmoord want ik wil op slag dood

me hart lekprikken is een goed idee maar ik durf gewoon niet

anders van een flat afspringen maar in lelystad zijn niet echt flats

misschien me pa's auto pikken en hem in de prak ryden maar dan is de overleviingskans te groot en hy heeft net een nieuwe

een goed wapen heb ik ook niet en voor de tryn springen ja hallo in lelystad ryden de trynen 20 km/h

Ik heb vreselijk veel puisten ik vind het echt verschrikkelijk ik ga nergens meer heen mijn sport heb ik afgezegd ik probeer zo veel mogelijk niet bij mensen in de buurt te komen. Omdat ik me zo erg schaam. Het wordt alleen maar erger. En dan is er thuis ook nog zoveel stress. Ik weet het niet meer....

Ik wil dood. Of misschien alleen weg van hier. Ik weet niet of ik echt dood wil want weet niet hoe dat is. Maar voel zo veel pijn, machteloosheid en wanhoop. Ik kan mezelf niet in een toekomst voorstellen. Het is alsof ik een vrije val maak, de controle verlies. Ik implodeer. Maar ik mag er niet voor kiezen, want dan raak ik hem kwijt. Leven met pijn en de liefde van mijn leven, mijn alles hier. Het is geen keuze, het is alles of niets

hehe.. ik ben geboren met staar, dat is een ziekte voor je ogen.. vele zeiden altijd "schelen" tegen mij.. tuurlijk voeld et kut omdat ik niet een scheel ben >..

mijn leven, in een dorpje opgegroeid, in groep 5 geswitchht van basis school naar een openbare (eerst christelijk) daar werd ik om me grote voorhoofd gepest, 3 jaar lang door 2 jongens. in groep 8 moest ik altijd nablijven voor gespreken omdat ik disfunctioneerde in de groep. Dat kwam door het pesten denk ik, ik kon me moeilijk uiten, hiervoor ben ik in therapie geweest toen ik 12 was , echt verschrikkelijk dus mee gestopt met tranen. toen zijn we verhuisd naar de big city, ik had geen familie, behalve mn gezin , ik merkt altijd al een communicatie achterstand. Thuis was er ruzie, wat me erg kwetsste, ook pornografie bij my dad. hierdoor werd ik nog kwetsbaarder op school. ik had wel wat vrienden maar tot klas 3 a 4 totdat de status, mondigheid, meisjes belangrijk worden, kon ik niet meer meekomen. op sport mogt ik nix meer zeggen van t team. TOtdat ik op 17jarige leeftijd weer verhuisde en helemaal alleen was, niet in staat om contact te maken, laat staan te onderhouden. dus vereenzaamde ik , mn ouders zagen het gebeuren maar ze deden er nix aan, ze konnen ook niet. Ik zat egt alleen op de bank, een jr ofzo. helemaal kapot was ik lichamelijk , en psycisch, toen nr een opvang geweest voor bijna een jr . nu weer @home. nu gaan ze me testen op autisme. ik weet niet hoe ik verder moet leven. Ik denk helemaal nix, alleen dat ik psychisch ziek ben. God is wel bij me door de H.G mr verder..

blijft dit zo ? ik hoop van niet mr ik denk niet dat ik kan veranderen in mn hoofd :(
gr