Levensverhalen (pagina 1154)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Geboren om te sterven..

Ik ben een meisje van 16 jaar & zou gelukkig moeten zijn, maar dat ben ik helemaal niet. Ik heb men ouders nog allebij, we hebben een mooi huis en zijn niet arm, mijn ouders zijn ook zelfstandig en hebben dus een eigen zaak. Ik doe ook aan paardrijden en ben een mooie carrière aan het boeken. Anderzijds ben ik heel ongelukkig.. Mijn ouders hebben geen tijd voor me, op school gaat het niet goed. 2jaar geleden zijn mijn ouders uit elkaar gegaan, omdat men moeder men vader bedroog met mijn beste vriend van toen. Hij werkte bij ons in de zaak en was 17jaar jonger als haar. Hij zat ook in de paardensport, ik wist zelf dat het ook zo was, men moeder verzweeg het voor mij en mijn vader. Tot mijn vader er zelf achter kwam, we verhuisden naar ons ander huis (ik & mijn vader). Mijn vader is een heel kwetsbaar persoon en dee niets anders dan wenen. Dagen , Nachten aan een stuk. De pijn werd ondragelijk voor me en ik werd men leven beu. Ik durfde niet meer bij mijn moeder gaan omdat ik schrik had dat mijn vader zich van het leven zou beroven, en uiteraard was ik ook kwaad op haar voor wat ze ons had aangedaan. Mijn vader heeft een wapenvergunning dus konden ze hem zijn wapens niet ontnemen.
Weet je hoe het voelt als je vader dag & nacht loopt te wenen en niet anders doet als tegen je roepen. Maar ik zag mijn vader graag, hij deed alles voor mij. Soms barstte hij in woede uit en tilde hij mij bij mijn haar omhoog, maar ik had er begrip voor.. Nou ja, hoe zou ik zelf zijn in zo een situatie. Het enige wat ik deed was wenen en ik dacht aan niets anders dan zelfmoord. En op een dag kwam het te boven, mijn vader had een afscheidsbrief geschreven van maar liefst 4 pagina's. Ik voelde men hart samenkrimpen. De rilling die toen door me heen ging is onmogelijk. Mijn ouders zijn nu weer samen maar ik ben nog steeds ongelukkig, ik ween elke nacht het is niet te geloven maar ik ben mijn leven zo beu. Ik weet dat jullie nu waarschijnlijk zullen zeggen "Blijf doorzetten".
Maar het is heel erg moeilijk, ik weet niet wat er door me heen gaat, ik ben erg ongelukkig en zou er graag een eind aan maken. Alleen ben ik tot hiertoe te laf geweest om het echt te doen. Maar ik besef dat het zo niet verder kan. Misschien zou het in de hemel beter zijn? En leg ik mijn hoofd voorgoed neer.
Voor mij komt er geen volgende keer...
Datum:
07-03-2008
Naam:
KC
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Oorlog

In het leven moet je geluk hebben ,indien niet dan moet je ervoor vechten. Maar wat heb je eraan als je de oorlog niet wint? Ik ben al 12 jaar aan het vechten:

- Heb een lichamelijke afwijking waar ik jarenlang gepest werd op school,daardoor kon ik moeilijk sociaal zijn en geen vrienden.

- Doordat ik geen vrienden had,of door het pesten heb ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis(sociale fobie) ontwikkelt, wat voor meer miserie zorgt (depressie,etc..)

- Ouders gescheiden, talrijke trauma's waar ik m'n vader mijn moeder zag slagen.

Oké, ik vecht en vecht en vecht, maar waar is mijn beloning?

Ik wil enkel RUST, ik wil HET BESTAAN VOOR IK GEBOREN WAS, GEEN EMOTIE,GEEN PIJN, GEEN HOOP, GEEN WANHOOP, GEWOON NIETS! Ik geloof niet de hel of hemel, dat is allemaal uitgevonden, God ook natuurlijk.

Het probleem is de poging, kan mislukken etc...Er is hoop, op een dag ga ik dood, zelfmoord of niet, deze belofte is er.
Datum:
07-03-2008
Naam:
Ex-Krijger
Leeftijd:
24
Provincie:
België

mijn tijd wil niet vooruit

Als je altijd maar hoord hoe populair je zus is, hoeveel aandacht zij van het andere geslacht krijgt, ze alles beter kan als ik, mijn ouders haar altijd gelijk en haar zin geven.

Als je merkt dat je relaties stukmaakt,dingen breekt, geen simpele dingen kan oplossen, zelf niet normaal kan communiceren met andere mensen, dan zou je willen dat je dood was. Want je weet dat het daar allemaal voorbij zal zijn: deze ellende, vervelenis, zwart gat zou verdwenen zijn, je zou je misschien je niks meer herinneren, maar je zou van dit rotleven af zijn. Want wat is zo goed aan dit leven? liefde?vriendschap? dat heeft geen zin, het geweld blijft doorazen, de mensen blijven ruzie maken, elkaar haten,mss is er wel waar ik naar toe zou willen gaan,eindelijk rust, dan hoef ik niet elke dag die vervelende doodsberichten op het nieuws horen, niet horen hoe een tiener een andere tiener doodsteekt,bombardementen, jaloezie,haat,ik kan er gewoon niet meer tegen, niemand luistert naar mij, iedereen zegt dat er andere problemen zijn, maar ze zien het gewoon niet in' live is hel'

Meer kan ik er niet aantoevoegen, het is de waarheid dat weet iedereen
Datum:
07-03-2008
Naam:
Isabelle
Leeftijd:
19
Provincie:
België

De samenleving

Ik heb mijn verhaal al in het forum gezet, en het is teveel om hier neer te zetten. Maar ik zie veel kinderen tussen de 10 en 14 jaar. Ik heb in die periode echt gigantisch veel ellende moeten doormaken. Ik heb geen ouders. Ik ben nu 23 en zit zomaar een maand alleen thuis. Niemand die omkijkt.

Dat komt door al die verhuizingen in mijn jeugd. Op alle fronten ben ik misbruikt, geestelijk, lichamelijk en ja ook seksueel. Alles. Ik ben hier niet eens boos om. Ik ben boos om wat ik dan nu weer moet doorstaan.

Ik weet waar het probleem ligt. Het is gewoon achterlijk groot die sprong van basisschool naar middelbare school. En dan ook nog precies in die periode dat kinderen zo kwetsbaar zijn. Je wordt een nummer in zo'n school. Je moet je eigen boeken sjouwen. Je moet van klas naar klas. Het is veel logischer dat leraren zelf van klas naar klas lopen. Een eigen lokaal is veel beter voor die kids. Ook gewoon boeken op school laten is veel beter. We geven ze veel te veel verantwoording. En het enige wat in die periode voor een kind pas echt telt, is de ontwikkeling van eigen ik. Niet omdat het MOET, maar gewoon automatisch.

De ontwikkeling van het eigen lichaam. Op alle gebieden, ja ook seksueel. Ik snap niet dat om dat onderwerp dan weer zo achterlijk gênant wordt gedaan. We gooien onze kinderen in een grote chaos precies op het moment dat ze structuur nodig hebben. Scholen worden groter etc. Dat is de oorzaak van al het geweld in de meetschappij. Dat is de oorzaak van heel veel problemen. Ook mijn problemen die ik daardoor heb ondervonden.

En het word alleen maar erger....
Datum:
07-03-2008
Naam:
Do
Leeftijd:
23
Provincie:
Drenthe

Elke dag wenen, Elke dag snijden, Elke dag hét overwegen

Deez is raar, want ik moet seffens gewoon trug naar school. Mijn broertJe zit op dit moment te spelen op zijn playstation, mijn zus zit op school, en mijn ouders zijn aan het werken.

Ik draag écht wel een masker. Een meisJe dat ouder lijkt dan ze is, ni zo dom, en nogal populair. Îk wil ni stoefferig klinke znne] Maar doordat ze in mijn klas precies naar mij opkijken, kan ik NOOIT tijd voor mezelf maken. Ik kan nooit eens eve nadenke op de speelplaats ofzo, en aangezien mijn ouders altijd de drang hebben om vriende uit te nodigen, zit ik ook nooit gerust. Het enigste dat ik heb is muziek, mijn gedichten en mijn gedachten. Allemaal mooi verzameld in schriftJes. Mijn tekeningen doen me aan mezelf denken, maar dan in de mooie vorm.

Doorsnijden KAN ik niet, maar ik wil het wél! Op dit moment staan er wel 10 krassen op mijn pols door elkaar. Pijn, maar noodgedwongen gezet. Raar? Voor mij niet, voor mij is het eerder een teleurstellig dat ik ni verder durf te gaan.
Geschrokken door de ogen,
Verafschuwd door de mensen,
Was ik maar enkel belogen,
één van mijn grootste wensen

Samengeperst door de lucht,
die ik niet meer wil slikken,
Stikken door een diepe zucht,
en met een touw mezelf stikken

Laten we het er allemaal over eens zijn,
dit is mijn lot,
afzien van de pijn,
en worden getroffen door een schot

Vroeger was ik bang van de dood,
nu is het enkel een doel,
wachten tot ik erop stoot,
en mijn leven wegspoel

Is het te veel gevraagd om me te uiten?
Is het er over?
Gewoon het boek sluiten,
niet wachten tot ik me wegtover?

JULIE


Slapend sta ik op,
en vertrek ik naar school
Ik vertel een mop,
terwijl ik door de gangen dool
's Middags is het etenstijd,
maar heb ik niet veel zin
Geluk dat me voorbijrijd,
en stoot me de diepte in
Daarna terug wat lessen volgen,
luisteren en leren
Later allemaal wegspoelen door grote golven
en nadenken over de dingen die ik allemaal wilde beheren...
Datum:
07-03-2008
Naam:
Julie
Leeftijd:
12
Provincie:
België

mijn zoon

Hoi,

Mijn zoon van 13 wil zelfmoord pegen!Geen idee waarom in hemelsnaam.Vanmorgen gaf hij mij een mes in handen en zei doe jij het maar,toen ik daar niet opin ging,wou hij het zelf maar even doen,maar blufte gelukkig deze x.Al een paar weken loopt hij te dreigen met zelfmoord.Hij is zelfs al een xtje van het plat dak afgesprongen ,gelukkig zonder rare gevolgen.We hebben al een tijdje hulp aan huis en daardoor ging het wel vooruit,dachten we,maar het lijkt nu alleen maar heftiger te worden.Die h.a.h. is er niet vanwege zelfmoord,maar om zijn agressieve buien en gedrag op school en punten op school.Hij kan nl havo wvo(heterogeen),maar heeft het al zo verpest ,dat er een schorsing staat te wachten,en binnenkort dus van school wordt afgetrapt.(we hebben hem al voor een nieuwe school aangemeld).Slechte punten,leraren voor schut zetten,de stoere jongen proberen uit te hangen,brutaal,ongeinterreseerd en dat soort dingen.Snap er niks van,want thuis is hij wel relax,meestal is ie vrolijk,is een echte grappenmaker,geen al te grote mond,resect voor familie en vrienden enzo,goed op de p.c.,en slim,maarja op school is hij het tegenovergestelde,iemand die ik dus niet zo heb opgevoed.Maarja niemand is perfect zeggen ze,het zal er wel bij horen,dat pubergedrag,maar dit gaat mij toch echt te ver hoor.
Hij heeft al wel veel meegemaakt,maarja,wie niet.Zijn vader laat hem nu weer vallen als een baksteen,zijn stiefmoeder is weggevlucht met zijn nieuwe babyzusje,dus hij is hun in 1 klap weer kwijt,terwijl hij er net weer 2 jaar mee om ging.Bij ons thuis gaat het wel allemaal goed.Geen problemen tenminste.Met zijn stiefvader kan hij redelijk door 1 deur,tenminste als het goed gaat met zijn vader,want anders vit hij het op hem uit,net zoals nu,maar wij kunnen daar niks aan doen,dat zijn pa nu zo is en verslaafd is en dat hij zijn vriendin had mishandeld,alleen uitgelegd dat het niet door hem komt,maarja makkelijk gezegd dan begrepen.Met zijn 8 jaar jongere broertje kan hij goed opschieten,heeft (bijna) alles wat hij wil hebben,zoals de meeste dus,dus zo slecht heeft hij het allemaal niet.Tenminste,dat dachten we.Ik snap niet wat zijn probleem nou precies is,gewoon alles bij elkaar,maarja voor alles is een oplossing,maar dat snapt hij niet blijkbaar.
Hoe kan ik hem van die zelfmoorddreiggementen afbrengen? Ik heb al een afspraak bij de dokter gemaakt,voor een verwijsbriefje naar de psyc,maarja of hij daar mee naar toe gaat,is weer een ander probleem.

Superbezorgde moeder.
Datum:
07-03-2008
Naam:
moeder
Leeftijd:
34
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord is niet voor gekozen

Ik zit in een punt van me leven dat ik niet meer weet wat ik wil. Wil ik zelfmoord of niet? soms denk ik dat het onzin is en een uitvlucht, een andere keer weer niet. Ik vind het knap dat iedereen hier, of het nu anoniem is of niet, hun verhaal te vertellen. Ik heb net ook iets stoms gedaan waar ik spijt van heb en ik durf het niemand te vertellen. Het enige wat ik te melden heb aan een hoop mensen is iets wat ik op internet vond:
Zelfmoord is niet voor gekozen; het gebeurt wanneer de pijn overmatig wordt aan de middelen om het aan te kunnen.
Datum:
07-03-2008
Naam:
butterflys
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

Gedachtes

Een jaar geleden is er bij mij een gedragsstoornis ontdekt. Daarbij is het moeilijk om goed te kunnen communiceren met mensen. De informatie die ik krijg kan ik moeilijk verwerken in mijn hersenen, zodat ik mijzelf niet goed kan verwoorden. Mijn hele leven door heb ik hier last van gehad en het is zeer frustrerend dat het niet over gaat. Het is een handicap die je hebt en je moet er mee leren leven. Elke keer kom ik mijzelf tegen. Soms denk ik wel...was ik hier maar niet meer. Dan heb ik rust in mijn hoofd en hoef ik niet meer perfect te zijn voor de buitenwereld en hoef ik mijzelf niet meer te bewijzen.
Datum:
06-03-2008
Naam:
Miep16
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Ik weet wat ik wil

Ik weet wat ik wil

en dat is liefde

Ik weet wat ik wil

en dat is liefde geven

ik weet wat ik wil

en dat is liefde geven aan iemand die ik doodgraag zie

Elkeen van ons dient ergens een "zin" aan zijn leven te geven... hoelang dien ik nog te wachten voor ik mijn lotsbestemming kan uitvoeren? Ik ken deze namelijk al, maar mag deze niet uitvoeren.

Overal waar ik heenga, iedereen die ik zie, facades die opgezet worden, spelletjes die gespeeld worden

waarom is niemand eerlijk tegenover zichzelf?

Ik trek de wereld rond, zie overal hetzelfde. Ik zie mensen die gelukkig zijn en mensen die ongelukkig zijn. Er zijn er weinig die kritisch zijn (gelukkig)

De laatste 15 jaar loop ik er mee rond, ben veel te laf om er komaf mee te maken, maar hoop telkens dat het lot me goed gezind is. Blijkbaar nog geen geluk gehad...

wens hier niet nog 10 jaar mee rond te lopen maar ik wens ook niet mezelf te verloochenen. Ik weet niet wat te doen, maar ik ben op zoek...

Datum:
06-03-2008
Naam:
zymosis
Leeftijd:
28
Provincie:
België

Ik ben zo ontzettend moe

In tegenstelling tot een helehoop andere verhalen die ik gelezen heb, heb ik wel een helehoop om voor te leven. Ik heb hele lieve ouders en een lieve zus, genoeg vrienden en een afwisseld leven. Volgens mij vinden de meeste mensen mij aardig en gezellig, ik ben ook zeker niet lelijk en voel me niet alleen.
Ik ben ziek. Ze denken aan SLE, maar weten niks zeker. Ik heb elke dag pijn, voel me elke dag ziek. De meest uiteenlopende klachten wisselen elkaar af. Mijn leven bestaat voornamelijk uit werken (20 uur), slapen en ziek zijn. Ik sleep me door mijn dagen heen. Ik wordt niet meer beter, het wordt eigelijk alleen maar erger. Mede door mijn ziek zijn ben ik mijn relatie verloren, een hoop hobby's en sociale bezigheden. Elke dag heb ik het gevoel tegen een enorme berg op te moeten klimmen, die de ene dag hoger is dan de andere. Doordat het uwvgak mijn ziekte niet erkent, krijg ik geen enkele financieele hulp. Ik ben 28 en woon thuis, kan amper rondkomen en ben vaak afhankelijk van de liefdadigheid van mijn ouders en vrienden. Ik werk wel 20 uur, maar kan het amper volhouden. Dit is mijn nieuwe directeur ook opgevallen en waarschijnlijk ben ik vanaf april mijn baan ook kwijt. Eigenlijk hoeft het voor mij niet meer zo. Elke dag die pijn en het zieke gevoel, het put me enorm uit. Het lijkt me zo een verademing om gewoon klaar te zijn hier.....
Datum:
06-03-2008
Naam:
tinka
Leeftijd:
28
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.