Mijn leven is 1 groot drama zolang ik mij al kan herinneren.
Het is voor mij zo rond mijn 4e jaar begonnen ik kreeg last van een ernstige en ongeneeselijke huidziekte.
deze huidziekte zorgde voor veel negatieve aandacht richting mij van kinderen en ook volwassenen ook toen ik nog maar een klein kind was.
ik werd veel gepest en op een afstand gehouden veel vriendjes had ik niet en omdat mijn ouders ook al niet voor de huishouding zorgde ben ik opgegroeid op een vuinis belt.
ik stonk en kon geen vriendjes mee naar huis nemen of bij vriendjes op bezoek komen want ik was anders ik zag er eng uit met mijn huidziekte en mijn kleren stonken want ik had bijna nooit schone kleren.
Van goede scholing is ook nooit wat gekomen ik hoefde geen hulp van mijn ouders te verwachten en als ik huiswerk moest maken dan moest ik dat op mijn schoot doen want er was geen plek tussen het huishoudelijk afval dat door het huis verspreid lag.
later zijn mijn ouders uit elkaar gegaan en heb ik een paar jaar heen en weer gependeld.
door mijn huidziekte en wantrouwen tegen andere mensen ben ik pas laat aan een vriendin gekomen.
ben toch tot mijn eigen verbazing getrouwd en ben gaan studeren zo rond mijn dertigste had ik zo,n beetje de schade ingehaald een leuke managment functie goed salaris mooi huis in het buiten gebied alles voor elkaar zou je zeggen maar dat was van korte duur
Ik begon vreemde klachten te krijgen ik kreeg het plotseling warm dan weer koud en ik begon te zweten.
Door mijn jeugd heb ik een mentaliteit ontwikkeld die ook geen medelijden met je zelf toe stond.
ik ging dus gewoon door en dacht dat het vanzelf weer over zou gaan gewoon een beetje slechte conditie dacht ik.
maar het ging gaanderweg steeds slechter met me ik werd moe en duizelig kreeg problemen op mijn werk begon vergeet achtig te worden,ik begon ook thuis problemen te krijgen ik kon niet goed meer luisteren moest vaak vragen iets te herhalen en begon veel te vergeten.
en ik werd steed moeier ik moest mij echt naar mijn werk slepen.
ik begon echt ik paniek te raken toen ik impotent begon te worden eerst een enkele keer maar binnen een paar maanden was er van seks geen sprake meer ik was zo moe en kon hem gewoon niet meer overeind krijgen.
mijn vrouw begon ook steeds vreemder te doen ze ging steeds vaker weg en kwam ook steeds later thuis (tuurlijk wist ik wat ik er van moest vermoeden) maar je zegt niets want je voeld je zo beroerd en in de knel thuis en op het werk was het leven niet zo leuk meer.
en toen kreeg ik een hartinfarct ik was net 35 jaar.
er rolde tranen over mijn wagen toen ik de ambulance werd ingedragen.
toen besefte ik wat er aan de hand was.
toen ik uit het ziekenhuis kwam moest ik natuurlijk thuis blijven voor zeker 6 weken nou dat vond mijn vrouw maar niks en aan haar gedrag veranderde ook niks.
dus zat ik alleen thuis.
na een paar weken heb ik de knoop doorggehakt en mevrouw de vragen gesteld die er gesteld moesten worden ik heb zelfs voorgesteld opnieuw te beginnen maar nee en daarna heb ik haar niet veel meer gezien(gescheiden)
alles weg niks meer huis weg vrouw kwijt gezondheid naar de klote.
ben nog een paar jaar doorgegaan met leven maar kan niet meer opgang komen.
Niks intreseerd me meer vrienden heb ik niet echt meer ben alleen ben ook nog flink aan de drugs geraakt ben mijn baan kwijtgeraakt en sta nu voor het feit dat ik financieel ga instorten.
ik betrap mij zelf er al een paar weken op dat ik in me zelf begin te praten niet bewust maar de woorden komen ineens onverwacht mijn mond uit alsof het antwoorden zijn op gedachte de ik heb zomaar plotseling ook soms in het bijzijn van andere en nee dan heb ik niks gebruikt juist als ik gebruik heb ik er geen last van.
en nu begin ik bang te worden omdat ik schrok van de woorden": dan hou ik een pistool tegen je hoofd en dan schiet je je door je kop.
ik loop al een tijdje te denken om er mee te stoppen ik heb er geen zin meer in iedere dag is een dag verder in de problemen.
help.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.