Levensverhalen (pagina 1091)

Mijn jeugd is niet echt leuk geweest en heb daarom ook niet o'n goede band met mijn moeder. mijn vader is al jaren dood
ik was vroeger erg lomp en bod tot ik een leuk meisje leerde kennen. het koste haar veel moeite maar heeft mij tot een normaal mens omgetoverd. we hebbenveel goede jaren samen gehad en nu hebben we twee kinderen. een paar jaar terug ging het niet goed meer op mijn werk en ben iets anders gaan doen. Ik kwam van de regen in de drup en heb nu een baan die wel leuk is maar me erg veel moeite kost. Nu is mijn vrouw verliefd op een andere man en is mijn hele wereld ingestort ik ben nu onder behandeling.
ik heb soms wel een goede dag maar heel veel dagen wil ik er gewoon niet meer zijn er komt een dag dat het gnoeg is en dat ik de stekker er uit trek deze dag komt steeds dichterbij Ik weet alleen nog niet hoe want mijn kinderen mogen me nooit vinden.

ik ben een meid van 21 en ik heb een heel erg verleden en ik heb nu een leuk viend en zo en ik kan het gewoon niet begrijpen dat zijn ex nu aan komt over hun kinderen en daar kan ik niet over ze praat alleen maar zo dus en ik heb nu een heel erg kans dat ik het wil doen en het word alleenmaar erger

hoi ik denk aan zelfmoord omdat ik een zwaar lichamelijke handicap heb met pijn
en dat is spierdistrofie en weet dat ik op een duurniks meer kan en hellemaal verzorgt worden en aan de beademing moet en eten door een slang en dat wil ik verkomen als het zo ver is wil ik er niet meer zijn

Mijn man is overleden..Kinderen en familie heb ik niet. Woon op een dorp waar je altijd een vreemde blijft. Dieren heb ik wel.
Nu met de steeds duurder wordende benzine raak ik steeds meer aan huis gekluisterd.. Als ik geen dieren had kon ik de trein pakken maar nu gaat dat niet.Zonder dieren leven zou geen leven meer zijn. Als ik nu thuiskom zijn er levende wezens blij dat ik thuiskom.
Iedere dag denk ik...alweer een lange dag.Ik probeer zoveel mogelijk te doen als vrijwilliger...Maar ja...dan komt de zomer er aan en ligt alles stil.
Zou best een vriendschap met een man willen hebben maar absoluut geen intimiteit...ja... en dan ben je uitgepraat.
Als kind ben ik jarenlang misbruikt en op volwassen leeftijd eenmaal verkracht en kort geleden aangerand. Een hele goede bekende trouwens...Nu durf ik helemaal niks meer. de gedachte dat ik net zo oud word als mijn moeder beangstigt mij in hoge mate.. Heb zelfdoding al overwogen. Als ik een goede methode wist dan ging ik. Mijndieren zullen goed verzorgd worden. Dat heb ik al voor elkaar. Ben diep depressief aan het worden...men begint aan mij te zien dat ik er slecht uit zie..

ik ben hopeloos verliefd op een collega hij is getrouwd en ik ook al 4 jaar, maar nu wil ik mijn collega Temel hij weet dat ik verliefd op hem ben, hij zegt alleen ik vind je aardig als collega meer niet, maar achteraf krijg ik het iedee dat hij me leuk vind ik wordt er zelfs harstikke gek van ik heb al een keer in mijn polsen gesneden en een overdosis pillen wat moet ik doen moet ik bij mijn man blijven of moet ik blijven treuren en hopen

vanaf je geboorte leef je om dood te gaan, waarom zou je dan zo lang nodig hebben. Waarom zijn wij eigenlijk gemaakt. Mensen zeggen dat wij toch alles kapot maken. de ijskappen smelten door onze uitlaatgassen enz. we gaan er toch allemaal aan dan kan je er beter nu al een eind aan maken dan al die ellende meemaken.

ik heb het zelf heel moeilijk gehad met mijzelf. alle mensen waarmee je eerst kon praten gaan weg. behalve je ouders, en laten zij nou net een deel van je probleem zijn. iedereen die je het verteld zeggen: Ga met een psygcholoog praten. Dat doe je dan, maar daar moet je eerst op z'n minst 2 maanden op wachten. het zelfde geldt voor maatschappelijk werk.
ik heb veel verkeerde dingen gedaan. te veel medicatie ingenomen, in mijn buik zitten snijden, bijna mijn polsen doorgesneden en ik ben bij het spoor geweest. Alleen op het moment dat ik bij het spoor stond kon ik het gewoon niet. ik kon er zelf geen eind aan maken. niet omdat ik het niet wilde maar omdat ik het niet durfde.

ik weet niet maar voor mij heeft het allemaal geen zin.

ik zie het leven niet meer zitten,
ik heb heel veel problemen gehad en dat is nu allemaal te veel geworden. het werd zelfs zo erg dat ik opgenomen moest worden. nu ben ik weer thuis en ik verlies me zelf weer? het ijs smelt langzaam onder me voeten weg!

Sinds zeker 15 jaar denk ik eraan.Hoe kan het nou dat alles wat eigelijk de goeie kant op gaat toch verkeerd gaat?Je krijgt kansen maar gooit ze weg alsof ze niets betekenen op dat moment.Ik weet nog goed dat ik mijn derde jaar van de mavo over wilde doen,ik wist dat ik veel betere cijfers kon halen.Zelfs tijdens proefwerkweek deed ik zo min mogelijk zodat ik kon blijven zitten.Dat mocht niet baten,mijn mentor Nederlands Duits leraar had me over laten gaan.Het voelde toen al niet goed,dus mijn 4de jaar verliep eigelijk al slecht,ik was zo gebrand dat ik het derde jaar over kon doen,maar dat mocht niet baten.Later dat jaar vertelde mijn oud mentor dat hij me op nederlands en duits een extra punt had gegeven zodat ik toch naar het 4de jaar kon gaan.Hij had vertrouwen dat ik het wel aankon.Ik voelde me genaaid en besloot de handoek in de ring te gooien.Ik weet nog goed dat ik buiten aan t basketballen was en dat iemand tegen me zei,heej Daniel heb je geen herexamen vandaag en mijn antwoordt was,nee speel liever nog wat basketbal.
Hoe kon ik zo stom en koppig zijn om niet door te hebben dat er mensen waren die me wilde helpen.Mijn motivatie om carriere te maken was in dat vierde jaar al helemaal verdwenen,wist niet meer wat ik wilde doen of wilden worden.
Zelfs het basketbal werd steeds minder,van elke dag smorgens tot savonds laat door ballen,ging ik meer rondhangen en lamballen.Langzamerhand begon ik zelfs te roken en te blowen,het blowen nam mijn leven over,alsof dat het aller belangrijkste ding van de dag was.Toen leerde ik n hele leuke meid kennen,ze was n mooie joodse meid.In het begin gebruikte ik haar en omdat ze verliefd op me was,kreeg ik haar ook snel in bed.Hoe vaker we samen waren,hoe meer ik haar begon te waarderen en uiteindelijk verliefd op dr was geworden.Ik nam de beslissing om er maar voor te gaan,om voor haar te gaan.Ik gaf om haar,hield van haar.Zij was mijn alles.Zij was het enige in mijn leven wat mij gelukkig maakte.Hoe meer ik met haar omging,hoe meer er achter mijn rug om werd gezegd dat ik mijn vrienden in de steek liet,hoe meer ik dat ook ging doen.Zij maakte mij gelukkig en gaf me het gevoel dat ze het fijn vond om bij mij te zijn.Ze was zwanger van me geworden en zonder erover na te denken dat er n leven in haar buikje zat,dat de kans verdiende om te leven,kwam ik met de beslissing om n abortus te laten doen.Ik wilde niet dat zij haar toekomst in gevaar bracht door zo vroeg al n kleine te hebben.Achteraf gezien kwam ik tot de conclusie dat ik nooit dat recht heb gehad en die kleine moest laten komen en een kans moest geven.
Ondertussen werkte ik bij mac donalds,ik moest wel.Mijn moeder kon school gewoonweg niet meer betalen en ikzelf wist niet eens wat ik wilde.
Buiten werktijd zat ik meer rond te hangen,hele dag blowen,tijdens het uitgaan weleens n pilletje.En als het me uitkwam mijn vriendin.
Het stomme is dat ik totaal geen visie had op de dingen die ik al had.Vrienden,mooie lieve vriendin en genoeg kansen om me te ontwikkelen.In plaats daarvan dreef ik steeds verder in de zee van de eenlingen.
Uiteindelijk verliet ze me en mijn wereld leek volledig ingestort.
Dacht dat ik niet zonder haar kon en eerlijk gezegd ben ik niet meer dezelfde persoon sindsdien.
Mijn contacten met me maten werd wel weer beter en ging regelmatig uit,had ander werk.We hingen nog wel vaak rond her en der maar dat leven beviel me.En alweer niet in de gaten dat ik niet aan mijn toekomst werkte maar meer van dag tot dag leefde.Op mijn werk had ik collegas die me elke dag wel probeerde te testen,best frustrerend als je nog steeds met liefdes verdriet zit en alleen je gedachtes op het werk wil houden in plaats van op andere mensen letten hoe ze zijn en wat ze doen.
Het botste eigelijk vanaf dag een maar ja,ik was stom genoeg om te denken dat het wel beter zou gaan.Ik merkte dat sommige mensen niet veel of bijna geen vrienden meer hadden en zochten dus vriendschappen op binnen de afdeling.Ik was daar nooit van gediend,ik kwam alleen om te werken en geld te verdienen.Dat werd nooit in dank afgenomen,ik was best wel n eenling op dat moment.En hoe meer ik me daar elke dag af aan het zetten was tegen mensen die ik niet eens mocht,begon ik dat ook bij mijn eigen vrienden te doen.Het begon onbewust,maar langzamerhand ging ik dingen zoeken om over te klagen.Ik ben geworden wat ik juist haat.
Van nature ben ik sociaal,maar zodra mensen met me willen concureren,zonder dat ik daar behoefte aan heb,begin ik mezelf af tezetten van iedereen.Zelfs de mensen die me altijd hebben willen helpen.Achteraf gezien verdeed ik mijn tijd daar.Achteraf gezien.
Tegewoordig probeer ik mijn gevoelens te verbergen,want ik heb in al die jaren gemerkt dat er altijd roofdieren rondhangen die gevoelens,emotie als n zwakte zien en je daarop willen pakken in plaats van je in je waarde laten.
Soms als ik n film kijk en er gebeurt iets wat mij vanbinnen raakt ,voel ik het opkomen maar verdring ik het gelijk.
Mijn ideale gedachte van de wereld is dan ook dat ik diep vanbinnen steeds maar hoop dat er n einde aan de wereld komt.Maar ik denk dat het t meer me eigen wereld is waarvan ik hoop dat daar n einde aan komt.
Toen ik n jaar of 17 was kreeg ik het voormekaar om mijn krediet bij de bank te verhogen,keer op keer.Met mijn 21ste nam ik zonder blikken of blozen n lening,omdat ik dacht dat ik daarmee de dingen kon bereiken die ik wilde.Rijbewijs,lekker op vakantie kunnen gaan,kleren kopen,computerspelletjes kopen,geld verbrassen alsof het niets was.Oh ja was er een vergeten,GOKKEN.
In het begin deed ik het puur om geld te winnen,hoe meer ik het deed en hoe vaker.Hoe groter de drang er was om het weer te doen.Net als het blowen,wist ik niet hoe ik moest stoppen,want diep van binnen wilde ik het heel graag doen.
Na verloop van tijd deed ik het puur uit automatisme,net als elke vrijdag wat geeltjes wiet en hash te halen,moest ik natuurlijk ook weer n paar honderd guldens of euros opgokken.Niet om te winnen maar om te kunnen ontsnapppen van de realiteit.Ik rookte wiet en hash om diezelfde reden.
Het bleek als ik n film of serie keek,terwijl ik onder invloed was van n goeie joint,ik me helemaal in kon leven in die wereld van die film dat ik op dat moment aan t kijken was en hoe vaker ik dat deed,hoe meer ik mijn grip op de realiteit verloor.Nu ik al n tijdje geen geld meer heb,blow en gok ik niet meer,maar weet 100 procent zeker als ik weer geld heb het toch weer zal doen.Dit is de enige wereld die ik blijkbaar ken.
Net als iedereen heb ik behoefte aan effectie van anderen.N tijdje terug zag ik regelmatig n meid voor mijn huis lopen waarvan ik altijd dacht dat ze misschien net zo alleen als mij was.
Diep vanbinnen voelde het aan alsof ik iemand nodig had die ook helemaal alleen is en de gezelschap wel kon waarderen.
Ik fantaseerde vaak over haar maar verder dan dat kwam het nooit.Ik durfde haar niet aan te spreken.
Nu ik al n tijdje niet meer blow,is de echte wereld eng voor me geworden.Ik vertrouw mensen niet meer en heb constant de gedachte dat je dingen moet hebben om mee te tellen in deze maatschappij.De tijd dat vriendschappen en relaties niets kosten bestaat volgens mijn niet meer.Neem n miljoen euro en zie hoeveel vrienden je daarmee kweekt.
Neem n miljoen gevoelens en ziet dat niemand tijd voor je heeft en niemand je kan helpen.Zo zie ik het vaak vanuit mijn bevlekte perspectief.
Ik heb n geldschuld en sta rood op mijn rekening,geen echte vrienden en dat vooral omdat ik mensen niet wil kwetsen.
Ik ben 30 jaar en heb niets in mijn leven bereikt en voor mijn gevoel zal dat ook niet meer veranderen.
Daarom denk ik er steeds vaker aan om n einde te maken aan mijn leven.
Ik durf niets meer in de buitenwereld en sluit me dagelijks op in mijn kamer.Mijn enige uitweg is het kijken van films en me daarin laten wegdrijven alsof het mijn wereld is.
Uitzichtloos,is mijn leven geworden.
Daarom hoeft t voor mij niet meer en komt de drang om dit lichaam te verlaten steeds dichterbij.
Er rest nog een vraag.Waarom is er altijd iets in mijn onderbewustzijn dat me tegenhoudt om actie te ondernemen.Er is altijd wel iets wat ik niet kan verklaren dat me tegen houdt om mezelf van me leven te ontnemen.En dat terwijl ik niet eens n perspectief heb van hoe mijn leven eruit zou moeten zien.

dat wat geoffrey zei is ook veel voorgekomen in mijn leven iedereen loopt achter je rug je onderuit te halen en je te vernederen, zo veel mensen die spelen met je gevoelens om er zelf goed uit te komen. ik vind ut leuk geweest ik zit met zo veel problemen die ik niet kan opnoemen ik kan niks zeggen of der gebeurt al wat , ik voel me gwn nuttenloos ,onbruikbaar wie heeft mij nou nodig?ik zit vaak te denken aan zelfmoord maar me ouders dan die zullen dat niet aan kunnen. ik help iedereen en ik krijg er dit voor terug iedereen gaat bij me weg door al deze problemen er zijn ook dinge die ik gwn niet kan opnoemen maar het ergste vind ik nog dat al mijn vrienden weg gaan en dat ik geen goeie band heb met me ouders. maar er zullen vast ook wel positiefe dingen gebeurt zijn en leuke maar die dingen dwalen weer ver af als ik aan de slechte dingen denk. ik voel me heel erg depresief ik had eerst een vriendin waar ik stapelverliefd op was maar door al de problemen die ik heb heb ik vaak ruzie gekregen dus is het uit gegaan we zijn daarna tog nog beste vrienden geworden maar dat is nu ook voorbij omdat ze bijna geen aandacht aan me gaf dat iedereen me liep te pesten dat ik steeds achter der aan liep en dat zij altijd bij iemand an ders was door dat is het gevoel om zelfmoord te plegen steeds erger geworden ik hoop dat iemand me kan helpen om er iets tegen te doen!

I wonder if they laugh when im dead
Why am i fighting to live, if im just living to fight ?
why am I trying to see when there is nothing in sight ?
why am itrying to give when no one gives me a try ?
why am i dying to live, if i just living to die ?

niet alleen een liedje.. zo voel k me echt