Dit is vast een heel veel voorkomend verhaal en dat is nu net het punt.
Ik heb familie, vrienden, ik ga naar school , neem rijles en doe veel van wat andere ook doen, maar het voelt nutteloos en alleen.
Mijn moeder is manisch-depressief (en moeilijk), mijn vader hertrouwt, mijn zusje en beste vriendinnen hebben hun eigen leven en trekken steeds verder van me weg (en misschien ik ook wel van hen). I can't blame them. Ik ben al zeker een aantal jaar depressief en dat is geen lolletje, zeker niet voor mijn omgeving. Daarnaast heeft ieder zijn eigen leven natuurlijk en ik ben vaak depri en dat is meer een last dan gezellig. Who would wanna hang around that.
Ik kan met niemand echt praten, kan bij niemand mijn ei kwijt en niemand zou me echt missen. Ik ben net als de rest van de wereld alleen voeg ik niks toe. Mijn vrienden en familie kunnen makkelijk zonder me en dus voel ik me vaak alsof ik in de weg loop. Vrienden en familie zeggen dat ik altijd bij ze terecht kan, maar Ik voel me nog steeds een last en dat doet steeds meer zeer. Ze komen niet naar mij toe om te vragen samen iets te gaan doen of hun probleem bij mij kwijt te kunnen. Dat doet ook zeer.
Mijn studie ben ik zwaar aan het verpesten, zelfs als ik het echt probeer verpest ik het. (Ik ben bang dat ik gewoon niet slim genoeg ben)
Ik probeer zo goed mogelijk voor mijn moeder te zorgen. Zorgen dat ze de huur betaalt, niet te veel schuld opbouwt, de oude schulden afbetaalt, geld aan de kant zet voor de belasting, zorgen dat ze niet te eenzaam wordt, geen gekken dingen doet en me zorgen maken over haar drinkt en rook gedrag. Maar als ik eerlijk ben, maak ik ook daar een potje van.
Ik loop al maanden bij de GGZ en het enigste wat er is gebeurt is dat ik steeds zekerder van mijn zaak wordt, ik hoor hier niet en ik wil weg. Ik zit vast in mijn miserable life, zo diep in de put en zak steeds verder weg.
De GGZ was mijn laatste strohalm, maar het werkt niet en ik weet niet goed wat ik nu moet.
Ik wil me weer nuttig, gelieft en nodig voelen. Ik wil het gevoel hebben dat het leven betekenis heeft, een doel in mijn leven.
Terwijl ik dit schrijf kan ik me goed voorstellen wat mensen zullen denken. O hoor haar met haar makkelijke leventje, wat een een zeur piet.
Ik loop in de weg, ik zeur te veel maar veel anders kan ik ook niet. Ik heb het gevoel geen tallent te hebben, naast zeuren dan. Ik voel me dik, nutteloos en een sta in de weg.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.