Levensverhalen (pagina 1001)

lieve eenzaampje,
Je verhaal doet me iets, ik heb lang met die gedachte rond gelopen en worstel er nog steeds wel mee. Een ding heb ik wel ontdekt: het is een grote stap naar de andere kant, veel makkelijker is om je leven een wending te geven en iets te zoeken waarmee je af kan rekenen met je verleden. Als mensen je daar hardnekkig aan blijven herrinneren, misschien zijn die mensen dan niet de juiste mensen om om je heen te hebben. Er moet iets zijn wat je leuk vindt. Wat ik proef uit je verhaaltje is dat je zoekt naar waardering van mensen waar je iets voor doet of gedaan hebt (don't we all). doe daar iets mee! zoek nieuwe mensen in het vrijwilligerscirquit, doe een cursus, iets waar je mensen vindt die je wel waarderen. mensen die niets vna je verleden weten en daar ook niet van hoeven te weten. mensen die je beoordelen op wie je nu bent. natuurlijk moet je er even doorheen, je gaat mensen waarvan je dacht dat je niet zonder ze kon achter je laten, maar zijn dat niet ook de mensen die je rot laten voelen? Ik beloof het je: de stap naar nieuwe mensen is kleiner dan waar je nu aan zit te denken..

hoi ik ebn sophiah en ik heb geen zin mer in em leven omdat ik nu in belgie woon ik wensde dat ik teug kon nar amsterdam eht verhaal is ingewikkeld mar ik heb geen aandacht ik zie eht leven neit zitten ik durf geen zelfmoord te plegen maar ben zo kapot en machtloos vna binen eet neit drink neit doe niks ben zo slap geen elifde om me heen me zussen zijn weg gehaald bij mij meoder omdat ze enit ik ze neit in belgie woude woen we zitten nu onder kinder beschermign me 2 zusen woen bij mij tante en later als ze hun school af si komen ze naar heir maar vorlopig nog neit me leven is hemaal in gestord sinds ik in bellgie woon neimand voelt mij pijn aleen em grote zus van 17 jaar ik vertel haar al em geheimen ik hou van ahar zo veel ik wil ahar enit kwijt lees dit verhaal aub
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1

Hallo,


Deze is mijn afscheid brief. Ik ga zelfmoord plegen!!!
Dit is geen grap!

Volgens de IND heet ik W doc-62939076, maar voor u ben ik gewoon een asielzoeker.

Ik ben Geboren ergens in Angola, in het jaar 1987.Mijn vader is of was een vechter voor de onafhankelijk voor Cabinda en mijn moeder sinds mijn zevende dat ik haar niet meer zie.
Ik heb drie broertjes, broertje E, broertje G en broertje P. Die zijn (on)gelukkig ook hier in Nederland.

Toen ik 7 jaar oud was moesten we ( ik, mijn vader, mijn moeder en broertje E ) vluchten van onze huis omdat we gevaar liepen i.v.m politieke problemen van mijn vader. Tijdens de vlucht raakte ik mijn moeder kwijt, ik weet niet of ze nog leef of niet.
Samen met mijn vader en broertje E zijn we naar de hoofdstad van mijn land, waar die oudste zus van mijn moeder woonde, een veilig plek dus (welnee).

Mijn vader heeft ons (ik en Broertje E) achtergelaten, en ging weer het orloog gebied in. Bij mij tante ging wel goed, hoewel ik nooit mijn achternaam mocht zeggen, maar het ging wel.
op mijn 14de werd ik opgepakt door militair van de regering en als excuus zeiden ze dat ze dachten dat ik al 18 jaar was en moest dus getraind worden om de orloog in te gaan, ondertussen werd ik werd ik vastgebonden, sexueel misbruik, bleef dagen zonder eten alleen water (en wat voor water zeg), en dan pas vrijgelaten.
Oké, dacht ik, het was een fout kan gebeuren. Maar dan een jaar later werd ik weer opgepakt en deze keer zeiden ze dat ze mijn vader wilden, dus ik moest zeggen waar ie was anders zouden mij vermoorden.
Omdat ik niks zei (ik wist eigenlijk ook niet wat ik moest zeggen) hebben ze mij vrijgelaten, ze hebben me gewoon ergens op straat gegooid.

Met veel pijn en hulp van mensen op straat kon naar huis gaan (bij mij tante dus), waar eigenlijk iedereen dacht dat ik al dood was.
Een paar dagen later kwam mijn vader en toen besloot hij om mij naar Nederland te sturen, voor mijn eigen veiligheid.In november 2002 ben ik Nederland aangekomen, en heb ik allemaal verteld hoe en wat ik meegemaakt heb ( maar dingen zoals dat ik sexuuel misbruik werd heb ik niet verteld omdat ik me schamde en omdat ik niemand vertrouwde,maar nou zeg ik dat omdat toch niemand interesseert, maar dat zat me mijn hele leven dwaars, en aangezien dat ik zelfmoord ga plegen maak het niks meer uit).

Nederland bod me veiligheid zolang ik de waarheid vertel, en dat heb ik gedaan.

Het ging goed, hoewel ik alleen was,alles kwijt en alles opnieuw moest begginnen.toen begon het hele gedoe.
De IND vroeg of ik kon bewijzen of ik nog familie in mijn land had (omdat ik had aangeven dat mijn tante, mijn vader en broertje E nog daar waren), dus toen heb ik een brief geschreven naar mijn tante om te vragen of de situatie weer veilig was. Tot mijn grote teleurstelling kreeg ik een antwoord van een buurvrouw van mijn tante, waarin zij zei dat alle mij familie leden (mijn tante, mijn neven iedereen)overleden was naar een aanslag van de militaire van regering en dat mijn vader en broertje E spoorlos waren.

U begrijp van mij hoe ik me voelde op dat moment.Maar het werd erger hoor, want ik liet die brief zien aan het IND en volgens hen is het zo, dat misschien wilde die buurvrouw mij helpen en heeft alles verzonnen.
What a f.........
Ik dacht: ik heb gedaan wat jullie aan mij hadden gevraagd, krijg ik een antwoord en komt niet goed uit voor jullie dan maar zeggen dat die buurvrouw alles verzonnen heeft.

Maakt niet uit dacht ik.Het leven gaat door.
In 2005 naar bijna 2 jaar relatie met mijn Nederlandse vriendin kregen we een kind. Ik voelde me zo goed, ik dacht: ik ga alles opnieuw begginnen, wat ik kwijt ben is kwijt, nou ga ik mij eigen familie stichten. Een paar manden daarvoor kwamen mijn 3 broertjes naar Nederland, en volgens hen (en ik geloof ze wel) zaten bij een kamp ergens tussen mijn land en Congo of zoiets, en met hulp van een spanjaard zijn ze naar Nederland gekomen.

Ik was zeer gelukkig, te mooi om waar te zijn.

Maar een jaar later was het weer voorbij hoor. Ik kreeg een brief van (wie anders) de IND, ik moest Nederland verlaten. Ik kreeg geen recht meer om mijn opleiding af te maken, mijn verzekering werd stopgezet, ik had geen recht meer, klaar.Ik moest Nederland verlaten omdat in mijn land weer veilig was, de orloog was al afgelopen dus ik moest terug.
Maar ik ben hier gekomen niet alleen door de orloog (die toen ik hier kwam al klaar was, althans tussen UNITA en MPLA),maar ook en vooral omdat mijn vader vechtte voor het onafhankelijk van Cabinda die tot nu toe nog steeds niet opgelost is ( zie URL: http://www.irinnews.org/webspecials/cabinda/, www.ibinda.com,URL: http://www.flecnoticias.com/).

Mijn vriendin, mijn kind en mijn broertjes zijn alles voor mij en door hun ging ik verder, deed nog wat ik kon doen.maar toch was het niet meer zo, zeg maar ik was niet meer mezelf meer.
Begin 2007 kreeg ik vanuit Angola naar mijn vriendin's adress een opsporing bevel voor mij wegens diefstal (natuurlijk dat het niet waar is, het was gewoon een manier van de angolaise regering om mij naar angola terug te sturen, met het hulp van de IND, ik zeg dat omdat de Angolaise regering me graag terug wilt om mij af te maken, en de Nederlandse regering van me af wilt omdat ik allen maar een asielzoeker ben, en door het feit dat destijds nog staatsecretaris mevrouw rita Verdonk, gegevens van asielzoekers van Congo o.a. heeft ingeleveerd aan hun regering en bijna 50% van die asielzoekers werden vermoord, zo wie zeg dat ze niet van alle angolezen precies hetzelfde heeft gedaan?!?!).

Ik heb gelijk samen met mijn vriendin een advocaat ingeschakeld en heb ik een herhaald asiel aangevraagd.

Mijn vriendin en ik waren zo bang dat ik zei dat ze moest verhuizen voor haar veiligheid en dat ik niet meer bij haar kon slapen, maar ergens in de buurt.
Toen kwam weer hoop, met de opsporing bevel, ik dacht misschien geloven ze nu.Misschien komen ze achter dat ik GEVAAR LOOP en dat het niet verstandig is om mij terug te sturen, omdat de kans dat ik dood ga is 99%.het werd tijd om mij echt te helpen, dacht ik.

Nee hoor!Echt niet!
Volgens de koninklijke marechaussee kon niet vastgelegd worden of de opsporing bevel echt of vals was omdat ze GEEN identiek materieel hadden om te doen.Het was een twijfel gevaal dus.
Naar aanleiding hiervan heeft de IND besloten om mijn asiel aanvraag af te wezen en ook omdat ze vinden dat mijn leven, wat ik allemaal heb meegemaakt een ONGELOVAARDIG VERHAAL!!!

Mijn leven is een ONGELOVAARDIG VERHAAL!!!

Hoe kun je nou zoiets zeggen aan iemand die verkracht werd, mishandeld, die weg van zijn land omdat ie vrees voor zijn leven, hoe kun je?
Heeft u een idee hoe het is om mee te maken wat ik allemaal heb meegemaakt?
Wat als bij u zou zijn geweest?

Als mijn leven, een ONGELOVAARDIG VERHAAL is dan is JORAN VAN DE SLOOT niet schuldig in de zaak van NATHALIE HOLLOWAY.

En nu moet ik Nederland verlaten.Nu moet ik mijn kind, mijn vriendin (die toevallig weer zwanger van mij is) verlaten. Nou moet ik alles wat ik heb opgebouwd gewoon zomaar verlaten.Nou moet ik mezelf aangeven aan diegene die me graag dood wilt zien, de angolaise regering.

Daarom heb ik besloten om zelfmoord te plegen.

Ik wil niet terug keren naar een land waar ik zeker weet dat ik vermoord word, ik wil niet mijn kind(eren) achterlaten zonder vader.Ik slaap niet meer bij mijn vriendin maar ben elke dag bij haar om mij kind naar bed te brengen o.a. en als ik dat doe, dan ga ik voor hem zingen en hij valt in slaap.
Ik heb genoeg vol gehouden maar nu is het klaar.Ik kan het niet meer!Ik heb hier geen kracht meer voor.Het liefst ga ik dood dichtbij mijn familie dan zover van hun vandaan.

Ik heb deze brief geschreven zodat als mij kind(eren) volwassen is, u kunt zeggen waar ik ben, en waarom ik gedaan heb, zodat hij niet denkt dat zijn vader dom of zwaak was, maar juist sterk en eerlijk.Deze brief is voor u, om na te denken en om te zien hoe ONMENSELIJK u kunt zijn.met uw hulp ga ik zelfmoord plegen, omdat u niks heeft gedaan, omdat u niet in me geloofde en omdat u mijn leven ziet als een ONGELOVAARDIG VERHAAL!!!


Ik wens u en uw familie een fijne leven!
Bedankt dat u tijd had om mij ONGELOVAARDIG VERHAAL te lezen en hoop ik dat bij u iets verander.

Maar volgens mij, interesseert u geen reet. Toch?


Met vriendelijke groeten,


Gewoon een asielzoeker.

Ik weet niet wat ik heb misdaan. Heb geen vrienden ben altijd alleen op school bij mijn beestje en nadien thuis alleen op mijn kamer. Vraag mij af of men dit stomme leven verdient. Een relatie heb ik in 3jaar al niet meer gehad en heb soms echt eens nood aan een beetje liefde maar krijg dit niet. Heb al een zelfmoordpoging ondernomen maar die is spijtig mislukt. Elke avond vraag ik mij af waarom dat Hij mij niet heeft laten sterven was er beter van geweest. Ik kan er niet meer tegen ik stop niet met wenen en heb het gehad tis genoeg geweest. Bedankt aan die zogezegde vrienden dat mij dieper de grond in hebben geduwt kzal er goed warm liggen.

soms, op momenten als nu,
voel ik me in de steek gelaten,
door alles en iedereen.
op school doe ik vwo daar moet ik veel moeite voor doen, en ik heb op mijn rapport 3 onvoldoende's mijn ouders zeuren er heel erg over,
mijn beste vriendinnen van school laten me gewoon stikken, ze pikken mijn andere vrienden in, en niemand heeft door hoe ik mij echt voel.
ik heb hierdoor veel wantrouwen in mensern gekregen en ik weet niet meer wie ik kan vertrouwen.
soms lijkt het als of niemand me aardig vind, en dan wil ik het liefste dat alles voor bij is, ik wil niet meer.
maar ik wil niet sterven als een laf meisje.
het liefste word ik vermoord.
ik voel me zo verschrikkelijk.
en ik heb het gevoel dat ik niet weg kan vluchten van deze pijn.

al jaren vraag ik mij wat ik heb gedaan ik ben dol op mijn kleinkinderen maar ik heb er geen vrede mee als ik mij vrolijk ben breekt hetweer afmijn man vraagt wat er is hij is het probleem je moet het zien als een weerglas hoe is het weer ik heb geprobeer om hulp te krijgen maar hij wil niet ik ga nog wel even door maar niet meer voor lang

Ik Dénk Dànt iik Niimr Geschikt Ben VoOr Het Léven...
Kwiil écht dOod. Hét Mààkt Niiet Uit hOe.. Ik Wiil dOod. Véél Mensen Zullen Niiej Om Mij Tréure.. Want ér Geeft tOch Bijna Niiemand Om Mij. Op SgOol Ziit iik In Een hOekje WeggedOken.. zOnder vriienden..
élké AvOnd..Krassén In Mn pOlsen.. Mn Ouders Géven tOtaal Niimr Om Mij. In Dé Liiefde kOmt Hét nOoiit gOed... WaarOm én vOor wiie Lééf Ik dàn nOg?! sOrry vOor Dé Paar Ménsé Dà wél Om Mij Geve. Mr Men Levé wàs éen Hél. In dé Hemel Zàl iik véél Gelukkiiger zijn. Dàn Heeft Niiemand nOg Last Van Mij. Dé Wereld zOu Een Pak mOoiier Zijn zOnder Mij.. GoOdbye.
[jOllebOlle]

Ligt het aan mezelf, of aan andere. ik voel me vaker alleen in de steek gelaten, iedereen denkt dat het goed met me gaat maar in tegendeel. Gedachten die in mijn hoofd rond spoken. Het is moeilijk Klote jeugd achter de rug die ik niet achter me kan laten. Vele therapien gevolgd en nog steeds. Maar kom dr ma niet uit. Ouders gescheiden, vader geen contact meer en moeder heb ik nauwelijks tot geen contact meer mee.. Ligt het aan mij of aan iemand anders. Ik dwaal te veel weg in mijn gedachten, sterk zijn zeg je tegen jezelf maar soms neemt de emotie de overhand waardoor het bijna mis gaat.

ik weet het niet meer.

Ik vond vanmorgen de afscheidsbrief onder mn bed, en werd wakker met een allesverstikkende gaslucht. Toen het gas maar uitgedraaid. Ik weet dat er zoveel meer is, zoveel moois wat de moeite waard is. Toch voelt het zwaar, omgaan met mezelf en m'n omgeving wanneer alles me overspoeld. Een vriend in de steek gelaten die kanker had, omdat ik het niet meer aankon. Geef mij die kanker maar, dacht ik dan regelmatig. Waarom diegenen die er niet om vragen, zo enorm veel potentie hebben, en ik vanaf mijn 11e te maken met depressie blijf maar kerngezond doorleven. Althans, heb eerder een geestelijke ziekte. Krijg nu hulp, maar t valt me zwaar. Voel me te vaak alleen. Ga maar eens van mezelf leren houden en hopelijk zal ik ooit kunnen genieten en mooie dingen brengen om me heen.

sinds dat mijn opa is gestorven is alles verandert.. vroeger op de lagere school werd ik al gepest maar toen trok ik me er niks van aan, ik was wie ik was en het kon me niet schelen wat anderen dachten, oki ik kon raar uit de hoek komen, ik heb namelijk ook ADHD, hyperactiviteit enzo.. in het eerste middelbaar stierf mijn opa.. ik was erbij toen het gebeurde.. ik was er kapot van, zeker tijdens de begrafenis, toen een vriendin van mijn oma me vastnam.. het raakte me zo diep.. over haar schouder zag ik de doodskist van opa.. toen was er een soort klik, ik begon te snikken en te snotteren ik weet nie wat me bezielde, ik was ziek gewoon van verdriet.. na dat alles was ik veranderd.. ik was stil, niet meer hyper.. ik kreeg 3 gezichten, thuis was ik chagrijnig geworden en schoot ik uit tegen iedereen,nu nog.. op school durf ik mijn mond niet open doen.. en bij mijn vrienden ben ik mezelf.. het zotte meisje dat iedereen zou moeten kennen.. het tweede middelbaar was het helemaal omzeep.. 2 jongens die ook ADHD hebben zette de klas tegen mij en een vriendin van me op,ze smeten met verwijten naar ons hoofd, en wij stonden daar roerloos.. niet weten wat te zeggen.. die vriendin zie ik niet meer.. maar die 2 ettertjes wel.. ik kijk ze nooit recht in de ogen aan, steeds als ik ze zie denk ik aan wat ze zeiden en deden.. ze verspreden van de meest stomme kleinste opmerkingetjes,waardoor die ineens heel erg leken.. zo voelde en voel ik me.. in het derde middelbaar maakte ik met niemand contact, uit angst dat alles weer opnieuw zou beginnen.. nu in het vierde middelbaar heb ik 2 nieuwe vriendinnen.. maar er blijft iets niet goed zitten.. vernederd, zielig, ontzettend kwaad en verdrietig.. zo voel ik me.. emotioneel ziek.. ik heb studieproblemen.. ik wil later laborante worden maar ik presteer niet zo heel best in alles.. ik weet niet of ik het wel aankan.. maar ik wil het wel.. alleen ontbreekt de concentratie altijd als ik studeer waardoor alles er niet in blijft.. mijn dokter voor ADHD raadde me aan om eens een studiebegeleider te proberen.. oki dat doe ik nu.. mijn ouders kozen een persoon uit.. na een paar sessie's ging het eens over iets anders.. namelijk andere probleempjes, vrienden dus enzo.. ik vertelde haar wat er gebeurde, ze stelde vragen, vervelende vragen.. opeens werd het me allemaal teveel en begon ik te huilen.. ik heb er niks van verteld thuis.. tot ik mijn herfstrapport kreeg.. voor bijna ale vakken een onvoldoende.. mijn ouders kwaad, ik vertelde alles wat er gebeurd was, mijn moeder belde de studiebegeleider om te vragen of het waar was enzo.. ze wilde haar spreken.. dus ze maakten een afspraak voor een gesprek.. later die avond toen ik wat rustiger was en ophield met huilen ging ik op de computer nog even mijn mails bekijken.. mijn lief was online.. hij zei dat hij niet wist of hij nog verder met me wilde.. ik vroeg hem om het nog wat tijd te geven.. daarna ging ik slapen, ik was doodop.. nuja slapen.. ik lag de hele nacht wakker.. de volgende dag stond ik dus vroeg op,ging ik naar beneden en legde me daar in de zetel.. de hele dag heb ik liggen denken hoe ik mijn relatie kon redden.. helaas lukte het niet om iets goeds te bedenken.. ik dacht ook aan het gesprek dat me te wachten stond.. normaal zit ik hele dagen op de pc in de vakantie of ga ik wat rondtoeren met een vriendin.. maar daar had ik geen zin in.. ik kon het nie.. ik wilde het nie.. ik wilde alleen maar DOOD,, ik deed het al bijna, als ellen een vriendin me niet tegenhield sprong ik onder een trein.. nu pas besef ik... ik heb hulp nodig..