Levensverhalen (pagina 921)

ik voel me kut en heb gemengde gevoelens ik kan niet meer helder denken en heb alles behalve zin om verder te leven en zie er ook het nut er niet meer van in ik heb het gevoel dat ik beter dood dan levend kan zijn iedereen denkt dat ik super zeker ben alleen ik ben alles behalve dat. mijn vriendje ging weg bij me omdat ik geen sex met hem wou hij had me dronken gevoerd en bijna verkracht ik rook en ik word aan elke kant lastig gevallen dat ik beter dood kan zijn

hallo
ik ben net 15 en zie het leven neit meer zitten
ik wort gepest op school
en ze lopen dan hoer,slet enz te roepen
nu is het zo ver dat ze me gaan bedreigen ze zeggen dat ik dik ben enz
iedereen kwa vrienden zegt dat het niet zo is maar vind het zelf wel ze zeggen als ik op dieet ga dat ik kans heb op anorexia maar ik vind dat het nog wel mee valt
maar nu heb ik dus ook dat ik niet meer wil
denk ook dat het leven beter zal zijn als ik er niet meer bent
heb al is probeert zelf moort te plegen op me 13 maar dat mislukte en toen waren de gedachtes weg en nu zijn ze weer terug en ik snap niet wat ik er tegen kan doen mischien is het beter alls ik er niet meer bent
gr anoniem

Wat doe je als je jezelf wilt verbeteren
Wat doe je als je een beter mens wil worden...
Hmm iedereen zegt wel dat het allemaal mogelijk is...ik heb het zovaak geprobeerd geloof me. Ik besef wel dat het leven hard is en dat je 100% moet geven om ergens te komen, dat doe ik ook.
Al en al ben ik niet tevreden met mezelf..waarom? Ik leef in een wereld waar ik me opgesloten voel, waar niemand mij zou begrijpen, al doe ik mijn best...
Alles waar ik aan begin mislukt, ik wil zoveel leren maar neem niets op...alsof ik achterlijk ben...
Het is een combinatie van geheugen problemen, mondeling niet sterk, zwake zelfverzekerdheid en vermoeid zijn na alle pogingen om een beter mens te worden... ik had nooit gedacht dat ik zo'n bericht zou typen voor andere om te lezen, misschien is het een uitlaatklep voor mij om even me eitje kwijt te raken want niemand die ik ken zal ooit naar me luisteren. Ik ga geen zelfmoord plegen maar het zou zo fijn zijn om me leven even op pauze te zetten, rust in mezelf te vinden.

veel keuze's liegen aan mij maar uitkiezen kan ik niet. mijn ouders zijn geschijden en vrafen aan mij van wie je het meest houd? Kwetsen wil ik niet. mijn familie de rest van mijn familie heeft schijt aan mij. oma is verslaaft aan geld. peetvader is weggevlucht, mijn vader denk aan zijn gezondheid en mijn moeder is egoistisch. ik wil niet meer leven dat is gewoon zinlloos!

ja ben pas 30 geworden soms denk ik dat het 30 jaar telang is altijd maar vechten voor je woordt en je bestaan lijkt wel dat ze gewoon door je heen kijken dat je niet gezien woordt of gehoort dus op die zekkeren dag heb ik thuis alleen de moet gehad om me zelf van de wereld tehelpen helaas kwam na 5 dagen uit de coma het leek toen wel dat ik wel had geleerdt van me fouten maar weer tweejaar verder kom ik nog steeds die problemen tegen de gedachtens maar ben tebang om het weer tedoen bang om voor eeuwig in het donker televen maar wat is erger zonder mensen en vrienden die je niet willen of kunnen begrijpen hoe en wat moet ik zegen om iemand waker tekrijgen ik weet het niet is dit de makkelijkste oplossing ja maar soms denk ik wel de beste ik hoop dat ze in holanda een dag het op een normaale mannier aan mensen over kunnen laten die niet meer verder willen dat lijkt mij meer mensenlijker dan voor de trein of anderen mannieren waar je anderen veel pijn mee doet .

Sinds ik echt bewust geworden ben van alles en nog wat, reeds op jonge leeftijd vraag ik me al af waarom ik in hemelsnaam ben geboren.
Ik kan en kon voor niemand goed doen of voel het zo aan.
Het lijkt erop dat ik geen gevoelens of toch alleszins héél weinig gevoelens heb.
Het ergste is dat ik niet echt kan praten over de weinige gevoelens die ik heb.
Ik krop zoveel op en kan me niet uiten. Het doet allemaal zo'n pijn. En al zo lang, al die jaren en jaren door.
Ik voel me zo miserabel en wou echt dat ik er gewoon niet was, dat ik niet bestond.
Een mens zou de keuze moeten krijgen voor z'n geboorte. Leven of niet leven.
Ik zou weten wat kiezen. Sorry dat ik leef.

ik heb een probleem. ik zie het leven niet meer zitten,maar dan ook echt niet meer! ik weet echt niet wat ik moet doen. ik heb al een afscheidsbrief geschreven en ik heb allemaal planne gemaakt. ik kan gewoon echt niet meer. ik heb veel te veel meegemaakt en dat heeft me zo kapot gemaakt. kunnen jullie me helpen ???

iemand in mijn familie heeft laatst ook zelfmoord proberen te plegen maar het is niet gelukt.
maar het was ook nog eens op mijn eige verjaardag.
Ik zit nu niet elkker in mijn vel.
en soms denk ik te veel aan de dood.
soms heb ik al een mesje in mijn hnd om mijn pols doortesnijden .

xx

Iedereen heeft het altijd over problemen. Iedereen heeft vanalles meegemaakt, het lijkt wel of iedereen een slechte jeugd heeft gehad en iedereen het er moeilijk mee heeft.
Ik heb/had een goede jeugd. Ik heb een lieve vriend.
Maar ik vraag me best vaak af: waarom? wat doe ik hier?
Ik ben niet zo gelukkig op school en heb vrij veel vrienden, maar dat zijn allemaal maar 'halve' vrienden die er soms voor je zijn maar dan in een keer weer niet.
Als ik als buitenstaander mijn leven zou bekijken zou ik zeggen: ja jouw leven is top.
Maar toch voel ik me soms zo kut en ik weet niet waardoor het komt. Dan denk ik dat niemand van me houdt en dat het leven beter is in de hemel als die er is.
Ik ben soms zo bang voor de toekomst, ik moet keuzes maken en ik moet alles altijd maar zelf doen. Ik heb iemand nodig die soms iets voor me kan beslissen! Die echt zegt je kan het! Maar ik wordt niet serieus genomen omdat ik geen 'probleemkind' ben.
Waarom? waarom? waarom? vraag ik me 100 keer per dag af.
Maar zelfmoord is ook zo zonde.. ik wil nog naar Australie, ik wil nog genieten...
Maar soms wil ik even voor een paar dagen weg kruipen en met niemand praten en nergens heen.

Lieve mensen,

Mijn leven tsja wat zal ik er eens van zeggen...ik heb het nooit durven zeggen, maar ik vind mijn leven behoorlijk zwaar. Ik heb vaak het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta... Alsof ik de steunpaal in het gezin ben, diegene die de ander wel op zal vangen als de boel weer op instorten staat...

Nu bijna 8 jaar geleden hebben ze bij mijn oudste zus een hersentumor ontdekt... ze had al jaren last van knallende hoofdpijn, maar werd door de arts steeds weer naar huis gestuurd met het bekende ''ach het is gewoon stress'' verhaaltje... Toen bleek dat het een hersentumor was, is ze gelijk geopereerd (ze was toen 17 jaar en stond vlak voor haar eindexamen van de havo). De tumor was zo groot als een sinasappel en heeft in al die jaren dat het steeds verder gegroeit is de oogzenuwen bereikt. Mijn zus is na een heftige operatie met allerlei complicaties voor de helft verlamt geraakt en is nu heel slechtziend tot bijna blind. De verlamming is weggezakt... de slechtziendheid niet. Ook heeft ze een flinke hersenbeschadiging opgelopen en heeft veel last van onbalans...
Ik was toen 12 jaar oud...ik wist eigenlijk niet eens goed wat er allemaal gaande was...ik zag en hoorde mijn moeder vaak huilen. Ik zag mijn ouders amper...wist dat ze veel verdriet hadden en probeerde zoveel mogelijk het ''lieve dochtertje'' uit te hangen. Mijn andere zus was al een tijd behoorlijk depressief en is in die tijd veel in zichzelf gaan snijden... Ik probeerde door lief te zijn mijn ouders en zoveel mogelijk dingen voor ze te doen weer een klein beetje rust in het gezin te krijgen... natuurlijk lukte dit niet...
Mijn oudste zus ging na een hele tijd in het ziekenhuis liggen naar een revalidatie centrum voor jongeren in Arnhem... hier leerde ze weer lopen... dit was echt een wondertje... de arts zei altijd...haar zicht komt wel weer terug, maar ze zal nooit meer kunnen lopen...dit is dus precies andersom gegaan...na het revalidatiecentrum in Arnhem, is ze in een ander revalidatiecentrum terrecht gekomen voor blinde en slechtziende mensen. Hier heeft ze een tijd gewoond, daarna nog even thuis gewoond, dit ging niet goed. Toen begeleid gaan wonen en nu heeft ze haar eigen huisje 2 straten van mijn ouders huis vandaan... Ze vecht al 8 jaar lang voor een zo normaal mogelijk leven. Ze heeft haar laatste jaar Havo in 3 jaar afgemaakt...(elk jaar 3 vakken i.v.m. haar gezichtsvermogen). Nu zit ze in het 3e jaar van het hbo... ik ben zo trots op haar...

Nu bijna 4 jaar geleden heeft mijn beste vriendin zelfmoord gepleegd... haar beide ouders zijn in 3 maanden tijd overleden aan kanker.... Hoe kan het toch dat de een zoveel geluk heeft in het leven en de ander alleen maar pech heeft... Ik heb haar geprobeerd te steunen...ze woonde in die tijd aan de andere kant van het land...ik ben vaak heen en weer gereisd.... maar ze had het in haar hoofd...en dit heeft niemand eruit kunnen krijgen.... ze is nog een tijdje opgenomen in een kliniek in duitsland omdat ze al meerdere zelfmoord pogingen had gedaan... Ik mocht haar daar niet bezoeken....ze mocht geen prikkels van buitenaf krijgen. wat een onzin was dat...ze belde me elke avond dat ze me zo miste....en ik miste haar...ik kon het niet uitstaan dat ik haar niet kon vasthouden, ik kon haar alleen maar via de telefoon steunen...maanden gingen voorbij....de ene keer belde ze dat het goed ging...de andere keer was het weer helemaal mis...op die momenten flipte ik hem helemaal...ik wou het liefst naar haar toe....ik wou niet dat ze zelfmoord zou plegen...de laatste maand belde ze dat het erg slecht ging...ze wilde niet meer en had de hoop op een goed gelukkig leven opgegeven...ik was de enige waarmee ze nog belde....haar familie had haar in de steek gelaten, ouders dood...geen broers/zussen...ik voelde me zo verantwoordelijk voor haar...maar dat is waanzin ik was 17...wat kon ik nou doen??? Ze was nu overgeleverd aan de begeleiding die ze in de kliniek gaven... ik merkte dat ze achteruitging....ik kon er met niemand over praten...niet met mijn zussen, niet met mijn ouders en niet met mijn vrienden...ze wisten ervan...maar ik wilde ze verder niet opzadelen met mijn pijn en die van J. Ik weet het nog goed 24 september 2005...ik fietste naar school...werd opgebeld door de kliniek...J. was verdwenen en ze hadden een zoekactie gestart...ik ben niet naar school gegaan...heb een joint in het park gerookt om tot bedaren te komen... de volgende dag weer telefoon...ze hadden J. gevonden...hangend aan een boom in het bos vlakbij de kliniek...dood...ze was er gewoon niet meer.... mijn ouders waren op vakantie....mn zussen durfte ik niets te zeggen. Ik heb samen met een vriendin van haar moeder de begravenis geregeld...prachtige bloemen en prachtige muziek uitgezocht...de crematie was er...ik ben er geweest...of toch niet? Ik voelde niets meer....ik leefde in een roes...alles ging langs me heen....uiteindelijk heb ik het pas verteld toen mijn ouders terug waren van vakantie...iedereen schrok ervan...en vroeg zich af waarom ik toen niet gelijk wat heb gezegd...ik wou niemand in het gezin opzadelen met mijn pijn, er was al genoeg leed in ons gezin...

Na een paar maanden ging het niet meer...ik begon steeds meer harddrugs te gebruiken ( dit deed ik op mijn 14e ook al...maar niet zo vaak)....kropte daardoor al mijn gevoelens op...spijbelde van school...vermagerde...kreeg steeds vaker ruzie met mn ouders....ik haatte mezelf daarom...ik kon het niet meer aan...kreeg studievertraging op school (deed toen mbo). Toen besloot mijn moeder me naar een jeugdpsychiater te sturen...ik wilde er eerst niets van weten...maar er ontstond een band tussen mij en die vrouw.... ik begon het te waarderen...en het ging langzamerhand weer wat beter met me...het werd iets rustiger thuis...met mijn zus ging het ietsje beter...ze had nu haar eigen huisje vlakbij ons die mijn vader bijna helemaal alleen op heeft geknapt. Het leven werd weer stabiel....tot 2 jaar geleden...

Mijn vader werkte in zwolle en mijn zus studeerde daar ook...hij haalde mijn zus welleens op van school als ze toevallig beide dezelfde tijd vrij waren...mijn zus belde die avond op dat papa zich niet lekker voelde en dat ze even op het schoolplein bleven zitten...
mijn vader is uiteindelijk toch van zwolle naar onze woonplaats gereden...
bij thuiskomst was het helemaal mis...hij wankelde uit de auto en zijn gezicht was helemaal geel...
mijn moeder heeft gelijk de ambulance gebeld...
Mijn vader is meegenomen naar het ziekenhuis...alle onderzoeken kwamen uit op niets... ze wilden hem naar huis sturen, toch voor de zekerheid nog een scan gemaakt... en daar kwam de oorzaak van de pijn naar boven

Mijn vader bleek een aortaeneurysma te hebben... is met spoed naar het ziekenhuis in zwolle gebracht...de operatie heeft uiteindelijk 28uur geduurd....er waren veel complicaties...lekkende hartklep etc...
de operatie begon midden in de nacht... toen de 2e nacht aanbrak wist ik dat het over was...papa zou niet meer terug komen....de volgende ochtend om 7u konden we hem zien...hij was niet dood??? Ongelovelijk hoeveel een lichaam aan kan dachten we toen... we mochten hem zien.... overal slangetjes, het was papa wel...maar ook weer niet...zijn hele lichaam was opgeblazen door al het vocht wat ze toegedient hadden... Hij werd door allemaal apparaten in leven gehouden.... er flitsten allemaal beelden door mijn heen van mijn zus die ook ooit zo erbij heeft gelegen...alleen had zij allemaal slangetjes uit haar hoofd komen....een naar gezicht....het heeft een hele tijd geduurd voordat hij bijkwam...en toen hij eindelijk bij was gekomen was hij heel anders....hij bleek een syndroom van algehele spierverzwakking opgelopen te hebben.... hij kon niets meer....alle spieren waren slap...
hij heeft een lange tijd op de ic gelegen en een tijd op andere afdelingen in het ziekenhuis...daarna naar het revalidatiecentrum....hier heeft hij weer leren lopen...al gauw bleek dat ook mijn vader een zware hersenbeschadiging heeft opgelopen....nu bijna 2 jaar later....het is een totaal andere man geworden....hij praat weinig...heeft in veel dingen het gedrag van een kind...hoeveel kan een mens aan???
In de tijd dat mijn vader in het ziekenhuis lag kwamen bij mijn oudste zus allemaal onverwerkte gevoelens naar boven en bij mijn andere zus begon de boulimia....

Zoals jullie lezen heb ik in mijn leven onwijs veel dingen mee moeten maken...dingen waar je niet voor kiest...dingen die je overkomen....maar ook dingen waar je van moet leren en waar je doorheen moet...en dit is zeker niet makkelijk...Mijn moeder en ik zijn de enige in het gezin die redelijk stabiel zijn momenteel....het blijft vallen en opstaan....
ik heb een vader, die mijn vader niet meer is, maar ook weer wel... het is een rouwproces...het rouwen om mijn vader die er niet meer is...en het rouwen om mijn vader die nu anders is...ik zal het moeten accepteren....
ik heb een slechtziende zus met een hersenbeschadiging
Ik heb een zus met boulimia
Ik heb een geweldig sterke moeder
Ik heb een vriendin die altijd in mijn hart zit en die over mij waakt...

Ik moet verder met mijn leven...denk je dat ik nooit over zelfmoord heb nagedacht??? En dan wat gebeurd er dan? Dan laat ik iedereen in de steek die om me geeft....als ik er niet meer ben, gaat mijn moeder er aan onderdoor...we hebben in dit gezin op veel momenten alleen elkaar maar....we zijn zo close...ik wil dit leven niet verlaten.... Ik wil door met dit leven...hoe fucking moeilijk dat ook is....ik ben gestopt met de drugs....ik wil niet zwak zijn...ik wil verder....

iedereen heeft een bepaalde berg die hij of zij zal moeten beklimmen en overheen moet komen....iedereen met zijn of haar belevenissen....iedereen met een andere intensie.... maar mensen maak er wat van...

Ik heb een gezin vol helden... maar helden kunnen ook zo hun ups en downs hebben....

ik ben echt geschrokken van verhalen van mensen die zelfmoord willen plegen... ik hoop met mijn verhaal mensen in te laten zien dat hoeveel rottige dingen je ook mee maakt in je leven (en elke situatie is anders) MAAK WAT VAN JE LEVEN... probeer al het positieve eruit te halen...geef de moed niet op! Dat zal ik ook niet doen... ik ga door met vallen en opstaan....

We leven in een harde maatschappij....maar bedenk je dat er ook nog goede mensen tussen zitten!!!!