Ik ben geboren op 12 september 1992, het eerste kindje van het gezin.
Een meisje wat mijn opa niet verwachtte, ze wouden liever een jongetje.
In ons geloof geven ze meer om een jongen dan om een meisje.
Ik heb 10 maanden in mijn moeder zijn baarmoeder gezeten en geboren als een 4.5 kg meisje met langkrullend haar en twee losse heupen.
Ik heb me eerste 3 maanden op de wereld in een corveuse gelegen, kan je dat geloven 3 maanden, op dat leeftijd maak je het niet echt mee maar op een leeftijd wanneer je alles begrijpt komt het hard aan.
Zelfs mijn geboorte was een probleem, ondanks ik alle aandacht kreeg, zelfs van me opa die graag jongetjes zou willen.
Ik was de eerste baby/kleinkind die mijn opa vasthield, terwijl de andere twee jongetjes waren.
Mijn vader was een drugsverslaafde, een drugsverslaafde die iedereen om zich heen pijn deed.
Mijn moeder is vanuit Turkije naar Nederland gekomen voor me vader, ze werden uitgehuwelijkt, ze kendde elkaar wel maar het was niet de liefde op het eerste gezicht.
Mijn moeder wist helemaal niet dat me pa aan de drugs zat, de eerste dag dat mijn moeder naar Nederland kwam werd mijn vader opgepakt, mijn moeder wist toen al dat ze in de fout zat.
Wat kan je deraan doen? Je kent het taal niet, je kent het land niet en je kent de mensen niet.
Mijn moeder werd iedere dag mishandeld door me vader zonder dat ik het zag, na een paar zware jaren kwam me broertje er nog bij.
Die was trouwens bijna van 4 hoog naar beneden gegooid door mijn vader omdat hij niet opgepakt wou worden.
Het was maar een bluf, maar je kind als bluf gebruiken?
Mijn ouders hadden helemaal geen goede relatie van begin tot aan einde.
Ik weet herriner me moeder en vader, me vader en moeder bijelkaaar.
Ik wou dat het een goede herrinering was, omdat ik mijn fles tegen de kachel aan gooide kreeg mijn moeder klappen waar ze al inmidels aan gewend was geraakt, die dag had ze een grote snee onder haar oog een grote snee die ze nooit meer zou vergeten.
Met dat bloedende oog gingen ze samen een nieuwe fles voor me halen, en ze brachten me moeder pas de volgende dag naar die dokter en werd het gehecht en daarna met een nieuw mooi velletje die het streepje wat minder duidelijker maakte.
Jullie vragen zeker jullie zelf af waarom verteld ze dit allemaal?
Hier begon het allemaal een klein 4 jarig meisje moest dit als enige herrinering hebben aan haar ouders die toen nog bij elkaar waren maar die niets aan elkaar hadden?
Een slechte herrinering, geen herrinering met een leuke foto of een lach op beide gezichten.
Naar paar jaartjes ging mijn moeder weer trouwen met een man uit Rotterdam en vlak daarna verhuisden we naar Rotterdam.
De stad waar ik mijn traumatische gebeurtenissen heb meegemaakt.
Naar dat mijn ouders waren gescheiden hadden we zo'n leuke leventje, me moeder, broertje en ik.
Gezellig met z'n drieetjes, wat waren dat mooie tijden.
De tijden naar me vader en voor Rotterdam, gewoon lekker met z'n drietjes.
We verhuisden naar Rotterdam en meteen begon de ellende.
Me moeder ging scheiden omdat haar echtgenote vroeg of ze konden samenwonen met zijn ex vrouw en daarvoor was mijn moeder al zwanger en ik zou een zusje krijgen.
Vlak naar mijn zusje de geboorte zijn ze uitelkaar gegaan.
Mijn lieve moeder, die verdiende niet om zoveel mee te maken.
Ik vertel het jullie nu in het kort en ook al zou ik het hele verhaal willen vertellen, het begrip zou niemand kunnen hebben behalve ik.
De eerste kind van mijn moeder, die alles met haar heeft meegemaakt.
Ik zat natuurlijk als elke kind op school, en werd meteen al gepest omdat ik een stille meisje was, ik was zo niet lekker in mijn vel.
Ik had gewoon de pest aan school, ik vertelde nooit over mijn geheimpjes.
Ik durfde niemand wat te vertellen vooral naar dat ze mij elke dag gingen pesten.
Ik werd zovaak gepest dat ik zelfs straf kreeg van mijn lerares, die geloofde zelfs de kinderen omdat die met veel meer waren.
Ik ging minder vaak naar school, ik durfde niet meer te gaan, ik had geen vriendinnetjes waarmee ik gezellig in de pauze kon zitten of in de klas samen lessen te maken.
Ik werd altijd buiten gesloten.
Ik had die jaar niet helemaal afgemaakt en werd door me ma naar Turkije gestuurd zodat ik weer bij kwam.
Naar dat ik terug kwam moest ik dezelfde klas weer over doen, maar dan met andere leerlingen, leerlingen die me heel graag mochten.
Ik werd opeens die schooljaar heel populair.
Ik werd wel populair, ik wou wraak nemen bij me oude groep, maar mijn gevoelens, mijn hart wilde dat niet.
Dat ze al wisten dat ik populair was, was al een grote irritatie voor ze dus ik hoefde bijna niets te doen.
Dat jaar ging heel goed, gelukkig ook maar, ik kreeg meer zelfvertrouwen en alles.
Ik had niet eens in de gaten dat me niet goed zat in haar vel, ze was wel blij dat ze ons had maar mijn vader had zoveel schulden voor haar gelaten, dat ze depressief enzovoort was geworden.
Door de huisarts werd jeugdzorg ingeschakeld voor ons omdat ze vonden dat we niet in een goede toestand zaten.
Maar mijn moeder, broertje en ik waren zo gehecht aanelkaar dat dat gewoon niet mogelijk was en trouwens mijn zusje woonde toen in Turkije bij me tante.
Mijn tante de dochter had zelfmoordgepleegd en het was haar gelukt ook en mijn zusje was toen een jaartje oud en mijn tante werd zo gehecht aan haar dat ze dacht dat het haar eigen dochter was en mijn moeder kon haar natuurlijk niet meer meenemen want dat zou de dood zijn van mijn tante.
We hadden geprobeerd om mijn zusje weer terug te halen maar me tante keerde weer terug in haar slechte toestand, ze begon tegen stofzuigers te praten, ze wou zelfs haar dochters graf open graven omdat ze het niet kon geloven en we gaven me lieve mooie zusje weer terug.
Ik ben heel erg blij voor me tante, ook al is het voor me moeder, broertje en voor mij moeilijk en het moeilijk te begrijpen maar het werd haar gegunt door ons, onze tante kwijtraken zou ons heel erg stuk maken vooral omdat we heel close waren met haar '' onze tweede moeder''.
We waren bij jeugdzorg gebleven, er werd jeugdzorg ingeschakeld en we moesten 's weekends in een tehuis logeren.
Het waren zulke vervelende momenten, ik wou het niet mijn gedachtes dachten alleen aan me broertje en me moeder, een leven zonder mijn gezin kan toch niet?
Onze voogdes kwam op een dag bij ons thuis aankloppen met een paar blaadjes in het Nederlands.
Mijn moeder spreekte niet zo goed Nederlands, en me voogdes kwam zonder tolk naar onze huis.
Ze liet de papieren tekenen door te zeggen dat het goed voor ons was, en dat het was voor om onze voogdes officieel machtiging te geven dat ze mocht helpen.
Ze heeft niet het waarheid verteld, in dat brief stond dat de kinderen niet meer van me moeder was dus me moeder had ons weggegeven zonder dat ze het wist.
En hup we waren binnen een korte tijd weg, ik was weggelopen omdat ik het niet meer aankon.
Mijn moeder helemaal alleen thuis? Zonder haar kinderen!
Hoe jeugdzorg ons had belazerd, ze hadden ons leven vernietigd, ons gezin uitelkaar gehaald.
Vanaf dat moment vertrouwde ik niemand meer.
We mochten weer thuis blijven maar naar een korte tijd zouden ze ons weer ophalen en de laatste wat ik nog wou is naar de tehuis gaan.
Ik had zelfdmoordpoging gedaan met als voorbeeld me nicht, al mijn moeder zijn medicijnen ingenomen, ik wou het niet meer, ik wou naar me nicht die eindelijk rust had.
Waarom wij? Waarom hebben ze ons dit aangedaan? Waarom?
Ik kwam de woonkamer inwandelen, was niet meer in het bewustzijn van wat ik deed.
Ik liep de woonkamer binnen helemaal heen en weer alsof ik dronken was, en ik plonstte op de bank.
Me moeder en me neef zaten op de bank en die praatten tegen mij, ik hoorde ze niet eens.
Ze hadden al snel in de gaten dat het niet goed ging met mij.
Mijn neef belde de ambulance en me moeder bracht me naar beneden maar de medicijnen begon al in mijn bloed te werken en was flauwgevallen op de trappen en gleed uit mijn moeder zijn handen.
Ik kreeg op dat moment ook nog een crisis, iedereen hoorde me schreeuwen zonder het bewustzijn van dat ik aan het schreeuwen was, en daarna in diepe slaap viel.
Ik weet nog heel goed dat ik in de ambulance zat en werd doorgeprikt en dat ze een slangetje door me strot heen wouden douwen.
Het lukte niet, ze probeerde het door me neus, me adem stopte.
Werd daarna een beetje wakker en moest een zwart spul op drinken, ik weet niet waarom ik meewerkte ik wou de wereld verlaten en ik werkte mee?
Ik voelde mijn moeder zijn tranen over mijn lichaam heen, met het zorgen dat haar kindje dood zou gaan?
De volgende dag kwamen ze al meteen met twee personen op me af en vroegen zich af waarom ik dit deed.
Was het dan niet duidelijk? We werden weggehaald uit ons gezin!
Naar dit erge gebeurtenis, ging het wat beter en hoefden we niet meer naar de tehuis.
Ik was zo blij, en dolgelukkig maar we waren nog niet af van jeugdzorg.
De meeste mensen denken dat jeugdzorg je echte hulp aanbied maar nee hoor, ze doen nog alleen heel lief en worden behulpzaam pas iets voor je 18e wanneer ze willen afsluiten met je.
Ik heb de hekel aan jeugdzorg, ik overdrijf niet, ik lieg niet, en ik geef ook niet zomaar de schuld aan hun, maar zij hebben onze leven verpest terwijl er niet zoveel aan de hand was.
Elk gezin heeft weleens problemen, maar moeder liet haar kleine problemen niet eens aan ons zien, en probeerde het als een goede volwassen moeder het op te lossen en het was haar ook gelukt als dat jeugdzorg er niet tussen kwam.
Mijn zusje was weer een jaartje terug, we waren nu met z'n vieren.
Naar een korte tijd kwam jeugdzorg weer op ons af, ze namen mijn zusje en mijn broertje van ons af, me zusje moest naar een pleeggezin en me broertje naar een tehuis.
Me zusje was heel ver van ons vandaan we konden haar nauwelijks zien.
Me moeder kon er niet tegen en wou dat me zusje tenminste in een tehuis kon bij haar broer zodat ze nog elkaar hadden, en ze huilden elke keer wanneer we weg bij ze gingen.
Me moeder kon er niet meer tegen en onvoerde haarde eigen kinderen, jullie lezen het haar eigen kinderen naar Turkije.
Me zusje en broertje waren doodsbang dat ze weer terug moesten gaan, naar hun nachtmerrie, naar hun slaapplaats wat niet zijn huis waren.
Ze zijn vanuit Nederland naar Belgie gegaan, ze waren doodsbang dat ze opgepakt zouden worden, ze moesten in een hotel overnachten omdat de vliegtuig niet zou vliegen, beide kinderen aan haar zeide heeft ze haar kinderen beschermt.
De tranen van mijn moeder, broertje en zusje?
Hoe zou GOD jullie nog ooit vergeven voor wat jullie hebben gedaan?
Naar dat mijn moeder weer terug kwam en veilig mijn broertje en me zusje aan me tante gaf in Turkije, werd ze opgehaald en moesten ze 3 dagen in een cel zitten omdat ze haar kinderen ter veilige heeft gebracht, uit het klote leven heeft gehaald.
Mijn broertje en me zusje waren opeens heel gelukkig meer opener tegenover mensen, ze waren gewoon weer kinderen.
Mijn moeder heeft niets kunnen eten ondanks ze 3 dagen cel moest gaan zitten was ze trots om hoe ze haar kinderen gelukkig maakte.
Ze hadden mijn moeder zo gek gemaakt dat me moeder zelfmoordpoging deed, mijn leven zakte in, mijn alles, mijn leven mijn alle dierbaarste ging bijna dood door die klote mensen die ons leven had verpest.
Het kwam weer helemaal goed met ons me broertje kwam terug en me zusje bleef in Turkije, we hadden naar een een tijdje weer rust geen jeugdzorg geen andere instantie.
Ik werd zo agrressief door wat ik allemaal meemaakte, dat ik uiteindelijk echt een probleem kind was geworden zonder dat ik het wou, ze hadden van mij een probleem kind gemaakt en zo begint jeugdzorg, ze doen je pijn, halen je uitelkaar, en door de slechte gebeurtenissen word je een probleemkind.
Ik begon met de 1e klas, had altijd ruzie ging met iedereen vechten die ik tegen kwam, ik had zelfs 3 maanden vastgezeten en daar wou ik me polsen doorsnijden.
Me moeder kwam op bezoek en zag mijn arm en zei waarom doe je dit?
Ze zei '' Me dochter, God geeft en neemt jou leven terug en niet jij de joune''.
Sinds dien weet ik dat je geduld moet hebben.
Alles heeft zijn tijd, zonder tijd kan je niets voortzetten en oplossen.
Ik kijk nu naar me goede leventje, hoe goed het op gang loopt.
Je krijgt het gevoel van zeflmoordplegen in 1 keer, ik had het destijds zovaak gehad, maar had het 1 keer geprobeerd door medicijnen te nemen en me polsen te snijden, wat als ik nou dood zou zijn? Wat zo het oplossen je gezin blijft nog in leven, jij gaat weg.
Iedereen wilt toch een toekomst, school, werk, kinderen, man of vrouw of een grote droom van jezelf uit laten komen.
Geduld hebben maakt het tijd goed, ik heb jaren pijn gehad en nu kan ik pijn bij andere mensen voorkomen door advies te geven aan me vrienden, kennissen enzovoort.
Zelfmoord lost niets op, het geeft juist pijn aan je achtergebleven geliefden.
Bluf het niet mijn lieve mensen, zelf de bluf kan je de dood inwerken, zelfmoord heb je niet in handen!
Mijn nicht had het ook gebluft, maar uiteindelijk is ze doodgegaan door een eenmalige stress, inplaats van dat ze oplossingen ging zoeken had ze het makkelijkste oplossing gezocht.
Zou jij willen dat je moeder, vader, broer, zus of dat er iemand zou overleden van je familie?
Doe het niet, doe onschuldige mensen geen pijn, en vraag ze juist een uitweg.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.