Levensverhalen (pagina 678)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ach joh

niemand zal me missen. zoveel mensen in de wereld, wat zou mij uniek maken? niks toch? mijn vrouw en kinderen hebben mij al 11 jaar geleden verlaten, ik was niet meer belangrijk, geen nummer 1 meer. er zijn altijd beteren, en daar kan ik als sulletje niet tegenop. ik ben niks, lelijk, faal op alle gebied. blijft er slechts 1 ding over........ eeuwige rust.
Datum:
09-06-2010
Naam:
loser
Leeftijd:
48
Provincie:
Limburg

Waarom leven als alles jouw fout is?

Ik Wil niet meer.. Elke dag word er tegen me geschreeuwd en krijg ik overal de schuld van. Ruzie met me vriend wat toch elke keer bijna uitgaat en in zijn ogen doe ik ook al niks meer goed. Als ik zo slecht ben waarom moet ik hier dan zijn..Missen doen ze me niet,,Zal vast iets van een opluchting zijn. Hebben me ouders geen koste meer!
Datum:
09-06-2010
Naam:
Frederique
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Pinkyswear

Eigenlijk begon de drama vanaf mijn broertje kon praten en lopen. Hij vertoonde onhandelbaar gedrag, waardoor mijn ouders met hun handen in het haar zaten en huwelijksproblemen kregen. Ik zat daar middenin als 8jarige. Ik moest voor mezelf zorgen, mezelf zien te sleuren door de dagelijkse routine. Toen het uit de hand begon te lopen en de spanning op z'n hoogst kwam, werd mijn moeder ziek. Ze kreeg een psychose. Als 12-jarige is het heftig om je moeder op haar zwakke momenten te zien. Je wilt haar ontzien en dat is precies wat ik deed. Ik zorgde voor het huishouden, ik zorgde voor mijn broertje, ik zorgde in zekere zin voor mijn vader en ik moest een VWO-opleiding bij zien te houden. Ik kwam bij mijn tante te wonen, totdat mama medicijnen kreeg die aansloegen en we weer naar huis konden. Maar mijn broertje werd steeds lastiger, hij werd op alles getest maar niks werd gevonden. Mijn ouders verloren the feeling van het opvoeden. Ze deden hun best met heel veel liefde en warmte, maar pakten het vaak verkeerd aan. Zoals mijn tante het noemt: "Ze doen maar wat! Ze roepen maar straffen en vervolgens wordt hij weer beloond, ze doen maar wat!" Terwijl het aan 't thuisfront constant klote was, werd ik op mijn 16e aangerand. Ik viel in een diep dal maar wist met de psycholoog een weg omhoog te vinden. Toen ik eindelijk mezelf weer een beetje bij elkaar had, begon ik me te focussen op thuis. Dit ging zover dat ik mijn studie tussen mijn vingers zag glippen. Voor het eerst in mijn leven maakte ik op mijn 17e een beslissing voor mijzelf: Ik wilde over naar mijn examenjaar. Ik besluit bij mijn tante te gaan wonen en heb gevochten voor mijn studie. Ik ging over, met 1 tiende! Ik had een 7,7 nodig en haalde een 7,8. Deze overwinning zorgde voor een positieve kijk in het leven. Tot mijn stiefbroer na 9 jaar ineens in mijn leven opdook. Met een vriend.. Ik raakte verzeild in een heel andere wereld.. Ik twijfelde aan mijn eigen verstand, maar gelukkig heb ik mezelf op tijd weten te hervinden. Het waren loverboys.. Ik was beland in een wereldje van de loverboys, maar heb me eruit weten te knokken met alle gevolgen van dien. Toen ik ook deze strijd overwon, voelde het alsof ik de wereld aan kon. Ik redde mezelf wel en had niemand nodig. Tot ik de liefde van me leven leerde kennen. Het was een moeilijke start. Ik kwam met een zwaar verleden en was dus erg wantrouwend, breekbaar, en vooral overbeschermend naar mezelf toe. Ik moest mezelf beschermen tegen tegenslagen en kon daardoor best harteloos zijn naar mijn vriend, terwijl hij zo lief was. Hij maakte pinkyswears met me. We beloofden samen met dolfijnen te gaan zwemmen, elkaar altijd te blijven steunen wat er ook zou gebeuren. En 8 maanden lang maakte hij dat waar. We begonnen moeizaam, maar vonden onze weg. Samen. Maar het idee dat ik voor mijn vervolgopleiding naar een andere stad moest, kwelde hem. Mij ook. Want die opleiding had ik puur gekozen om te kunnen vluchten van huis. Maar nu hoefde ik niet meer te vluchten! Ik vroeg hem of hij zeker wist of hij door wilde gaan, anders zou ik voor de studie kiezen die dichter bij huis was. Hij wist het zeker, dus ik besloot bij mijn keuze te blijven om mijn ouders maar niet teleur te stellen. Vorige week maakte hij het uit, hij kon het niet. Het was hem teveel. Hij leidde altijd een zorgeloos leventje en hij had zijn hoogtepunt bereikt. Hij bouwde de weg voor mij, met mijn hand in de zijne. En nu is er geen hand meer.. geen weg.. geen uitweg.. Ik kan niet meer.. Ik wil niet meer. Ik wil dood, pinkyswear.
Datum:
09-06-2010
Naam:
She
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

..

Ik heb onlangs een vriend verloren door zelfmoord. Hij dacht ook dat hij niemand had en dat het beter was om niet meer verder te leven.
Hij had het fout.
Hij heeft zoveel mensen pijn gedaan. Zijn ouders, zusjes, broertjes, ooms, tantes, grootouders en vrienden. Nu vragen we ons allemaal af waar het fout is gegaan.
Of het aan ons lag dat hij voor een trein is gesprongen.
Waarom hij ons verlaat met vraagtekens en verdriet.

Denk alsjeblieft aan jullie geliefden en niet alleen aan jullie zelf als jullie zelfmoord willen plegen. Het is moeilijk, ik snap dat wel, maar jullie maken hiermee alleen maar levens kapot.

xxx
Datum:
08-06-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Niet doen!

Ik ben mijn vader kwijt geraakt doordat hij zelfmoord heeft gepleegd. Het is heel erg om iemand kwijt te raken en zélfs als je dénkt dat niemand om je geeft, dan nog is er altijd wel íemand die aan je denkt. Ik vind dat je moet knokken voor je leven, ook als je het heel moeilijk hebt! Zelfmoord is een te makkelijke uitweg, probeer wat van je leven te maken! Voor de mensen die om je geven is het heel erg als je zoiets doet.
Sterkte.
Datum:
08-06-2010
Naam:
C.
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

twijfels

heej, ik ben een meisje van 14 en mijn ouders zijn al 6 jaar gescheiden, en dat is volgens mij mijn schuld maar zij zeggen van niet!
en dan in 2004 is mijn opa, mijn beste vriends gestorven.
ik heb ook problemen op school en thuis
en met vrienden en vriendinnen. ik ben het gewoon allemaal beu! het liefst van al ga ik nu naar het station en ....
Datum:
08-06-2010
Naam:
dominique nanine
Leeftijd:
14
Provincie:
België

emo

ik word te emo ik begin mezelf te snijden (wat lekker voelt als je emo bent) help!!!!
Datum:
08-06-2010
Naam:
roza
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-holland

mijn leven is een illusie

ik verdrink in me eigen leugens wat betreft studie,geld zit met tore hoge schulden weet niet hoe ik ervan af moet elke keer als ik met en nieuwe baan beging dan is het tijdelijk ben me zelf vertrouwen kwijt daardoor hou ik niks wat betreft baan en studie vol..heb niks van me leven gemaakt alleen schulden ben het zat om me anders voor te doen maar de waarheid doet pijn..wil van het gevoel af zie niks meer zitten.
Datum:
08-06-2010
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-holland

rust

Waar moet ik beginnen? Ik was 5 toen mijn ouders gingen scheiden, de reden weet ik niet. Mijn moeder had meteen (voor mijn gevoel) een nieuwe vriend. Hij leek heel aardig te zijn, maar hij was het niet. Hij mishandelde mijn zusje, mijn moeder en ik. Na enige tijd ging het uit, maar mijn moeder had niet veel. Ze was te trots om mijn vader het geld te vragen waar ze recht op had en had eigenlijk met het salaris wat ze verdiende te weinig geld om een huishouden te runnen. We kregen steeds meer schulden, het water werdt afgesloten en de deurwaarde nam al onze spullen in beslag. Mijn poppen en spulletjes die ik had gekregen van de familie van mijn vader werden openlijk geveild waar ik bij was. En van mijn vader kreeg ik de schuld omdat ik er niks van had gezegd, ik was toen 9. Mijn moeder ging weer een aantal keer terug naar de vriend die ons mishandelde. In 11 verschillende huizen heb ik gewoond. Tot nu maak ik nog altijd de deur open voor belastingdeurwaardes. En vind ik briefjes op het gemeente huis waarop ons zoveelste bankstel wordt geveild. Maar toch was ik al die tijd gelukkig vanwege de liefde van mijn moeder en inmiddels 2 zusjes. Want ook al had ze fouten gemaakt, ze heeft wel altijd alles voor ons gedaan. Maar toen gebeurde het, ik werdt verliefd, hopeloos verlieft op een super leuke jongen. Maar deze jongen heeft een ex. Ik ben heel eerlijk open en direct over mensen. Ik ben zelf een simpel meisje, niet rijk, niet heel mooi, ik ben alleen lief. En ik heb een hart voor iedereen die hem verdient. Maar die ex, het spijt me dat ik het moet zeggen, maar ze is gruwelijk lelijk zowel van binnen als van buiten. Ze faked zwangerschappen en abortussen, is asociaal en gemeen. Toch heeft mijn vriendje me 5x voor haar laten vallen. Stel ik dan zo weinig voor? Ik hou zo veel van hem. Zo ontzettend veel. Ik ben bij zijn ouders samen met hem in gaan wonen 60km van mijn moeder vandaan. Omdat ik bij hem wil zijn. Ik kan niet zonder hem, ik ben letterlijk verslaafd aan hem. Ik ben mezelf kwijt. En het ergste is hij houd ook van mij. Heel veel, dat weet ik zeker. Maar ik kom er niet over heen dat hij me zo vaak voor zo een iemand heeft laten vallen. Wat is dan zo bijzonder aan haar? Ik krijg haar niet meer uit mijn hoofd ik wordt er gek van en tegelijkertijd kan ik niet zonder hem. Ik heb schulden, omdat ik mijn moeder geld heb geleend en ik weet niet meer hoe ik er vanaf kan komen. Ik ben gestopt met mijn studie omdat ik bij mijn vriend wilde zijn en dat was mijn laatste kans. Ik heb niets meer behalve hem. En hij houd van me dat weet ik, maar gewoon niet genoeg. Anders had hij nooit, nooit me voor iemand als haar laten vallen. Van een mooi meisje had ik het nog wel begrepen, ik ben nu eenmaal zelf niet zo mooi. Maar dat is zij ook niet. Ik ben de tweede keus geweest. En nu ik dat weet kan ik het niet meer uit mijn hoofd krijgen. Ik wil gewoon rust.
Datum:
08-06-2010
Naam:
johanna
Leeftijd:
19
Provincie:
Utrecht

Zonder leven

Ik weet niet meer wanneer ik voor het eerst aan zelfmoord dacht maar ik moet jonger dan 16 zijn geweest. Ik weet wel dat ik dagelijks troost vind aan de gedachte zelfmoord te plegen. Toen ik 17 was heb ik het uit gemaakt met een jongen waar ik gek op was om met een jongen te gaan waar ik afhankelijk was was. Ik gruwel als hij me aanraakt. Ik leef nog met hem. Hij is vervelend en veeleisend. We hebben 2 kinderen maar ik schaam me dat ik kinderen met hem heb. Het is niet eerlijk tegenover hen, ze zijn lief maar vooral de oudste heeft het karakter van haar vader en ik mag haar niet. We zijn naar het buitenland geemigreerd zodat hij bij zijn familie kon zijn. Ik had mezelf beloofd binnen een jaar zelfmoord te plegen. Nu zit ik hier 2 jaar maar het enige dat ik doe is erover fantaseren. Als ik serieus stappen onderneem word ik bang. Maar de gedachte aan het einde is de enige echte troost die ik kan vinden. Ik kan niet scheiden, ik durf de confrontatie niet aan en ik durf niet alleen te zijn. Bovendien heb ik medelijden met hem, hij denkt dat ik van hem hou. Ik ben een nul.
Datum:
08-06-2010
Naam:
Anita
Leeftijd:
43
Provincie:
Anders

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.