Levensverhalen (pagina 678)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

niet doen

mijn vader heeft soms een soort van woede aanvallen
al een aantal jaren
nou vroeg ik laatst aan mijn moeder of die wist waarom
ze zei dat weet ik niet
ik zei hoe lang doet hij dit al nou sinds jij pubert en iets eerder ook al dus ik begong me schuldig te voelen enz.
en als iets niet of nooit lukte begon ik het gedrag van mijn vader over te nemen en ik begon gelijk te vloeken en te gillen en ik bleef in die tijd maar roepen ik wou dat ik er niet was en mijn vader aardiger was tegen mijn moeder
maar op een avond toen mijn vader even weg was hoorde ik gehuil van de slaapkamer van m'n vader en moeder af komen dus ik klopteop de deur en ik ging naar binnen en ik vroeg aan mijn moeder wat er aan de hand was ze zei ik kan er niet meer tegen dat jij telkens maar weer roept dat je dood wilt enzo toen vroeg m'n moeder of ze samen met mij een gesprek wilde voeren met mijn vader ik zei dat wwil ik best als het helpt graag zelfs ze zei ook van jaa jij bent zoveel voor mij waard
toen een paar dagen later hebben we zelf een gesprek gehad met mijn vader die begon weer raar te doen en daar kan ik dus niet tegn dus ik liepen boos en huilent uit en toen had hij dus door dat ik chagerijnig en boos en gek werd door en van hem en toen barste hij ook in tranen uit en nu gaat het dus steeds beter en hetleven heeft gewoon weer zin en gewoon doorzetten helpt en anders ga in gesprek met iemand die je vertrouw en bij wie je alles kwijt durft desnoods misschien wel je buurvrouw
en onthoud er zijn altijd mensen die om je geven of het er nou 100 zijn die een klein beetje om je geven of 5die je echt niet kunnen missen
Datum:
09-06-2010
Naam:
het leven heeft weer zin
Leeftijd:
14
Provincie:
Anders

ik weet het niet meer

ik word gek totaal gestoord ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
mijn famillie is doodgegaan in het vliegtuig ik leef alleeen nog ik zwerf wat rond en ik heb dit verhaal op een postkantoor geschreven help me ik weet het niet meer.
Datum:
09-06-2010
Naam:
jop
Leeftijd:
11
Provincie:
Groningen

Wat nu?

Ik ben al sinds het begin van de middelbare school ongelukkig, ik paste nergens bij. Had altijd wel 1 vriendin, maar dan nog was ik vaak alleen. Ik had dan het gevoel dat iedereen me uitlachte. Ik was te dik, en daarvoor schaamde ik me. Ook zweette ik snel, zodat ik altijd mn armen tegen me aanhield. Ik denk dat het zo begonnen is dat ik heel gesloten ben.
Ik kan geen nieuwe vrienden maken en een vriendje is al helemaal te hoog gegrepen. Ik zit met mezelf in de knoei. Sindsdien heb ik me nooit meer op mijn gemak gevoeld. In een groep kan ik wel door de grond zakken als ik iets moet zeggen. Elke keer opnieuw beginnen aan een universiteit is dan ook een hel. nieuwe mensen nieuwe stad. Ik wil gewoon weg, opnieuw beginnen. Ontdekken wie ik echt ben. Maar dat gaat niet hier waar er nog mensen zijn de me wel kennen. Maar ondertussen heb ik jaren verspilt met verschillende opleidingen en weet ik totaal niet wat ik wil. Ik moet nu wat kiezen van mn ouders, werken of een andere opleiding. Maarja ik wil gewoon weten wat ik wil. Ik heb geen dromen meer, helemaal niks, blanco. Als ik probeer te bedenken wat ik leuk vind komt er niks in me op. Ik word er gek van. Ik vind mezelf lelijk, maar niemand wil me geloven, dan zeggen ze maar je bent niet lelijk of je bent niet dik. Nou ik denk er zo over en mensen moeten maar leren de waarheid te zeggen. Na 10 jaar pas ik dus nog nergens bij, en ik ga maar door elke keer met de hoop dat ik iets tegenkom wat ik wel leuk vind of iemand waarmee ik mijn ware ik kan vinden en delen.
Maar tussendoor denk ik regelmatig waarom zal ik verdergaan. Niemand geeft om me, behalve mn familie misschien, maarja wat heb ik eraan. Iedereen lacht me uit dat ik op mijn leeftijd nog het meeste met mijn moeder doe. Kan ik er wat aan doen dat ze de enige is die nog iets met me wil doen, en tegen mijn gekkigheid kan.
Ik zit hele dagen in pyjama, slaap uit tot 12 uur en er zijn dagen dat ik denk waarom zou ik douchen ik zit toch maar binnen. Mijn emoties zet ik stop door de hele dag series te kijken, dan leef ik mee met de emoties van de personages, zodat ik niet aan mezelf hoef te denken. Maar soms wordt ook dat lastig en zit ik maar wat voor me uit te staren. Ik ben het beu, ik wil niet meer, dus denk ik steeds opnieuw weer om er een eind aan te maken. Gewoon met een mes of met pillen. Maar wat als je gevonden wordt voor het te laat is, dat wil ik niet. En ik wil ook mijn moeder geen verdriet aandoen. Sommigen zeggen dat het ego is om het mensen aan te doen. Maar mag ik dan geen vrijheid of opluchting hebben. Ik zit gewoon vast. En ik weet geen uitweg. De maatschappij wil dat ik vroeg opsta elke dag en ga werken of naar school ga, maar waarom..ik wil mijn eigen dag in delen.
Ik denk dat er nooit een eind komt aan mijn ongelukkig zijn als ik zo door blijf gaan. Ik wou dat iemand me kon helpen.
Mijn vriendinnen, dat zijn er ook maar weinig en ze wonen allebei 200 a 300 km ver weg, kunnen niet begrijpen hoe ik me voel. Ze kennen me niet zo lang en ook niet op die manier. Ik houd me voor hen altijd sterk, misschien moet ik dat niet meer doen, maar ik denk dat ze me dan helemaal in de steek laten.
Nog zoiets ik weet nooit hoe anden over me denken, ik wou dat ik gedachten kon lezen dan hoefde ik niet meer zo onzeker te zijn.

Dat was het voorlopig, nu bedenken hoe het verder moet!
Datum:
09-06-2010
Naam:
Thalitha
Leeftijd:
23
Provincie:
Zeeland

waarom niet?

Waarom zou ik het gewoon niet even doen? gewoon, zeer simpel. Pijnstillers genoeg in de wereld, en ik woon vlak naast de spoorweg. Mijn ouders zouden het de eerste uren niet eens doorhebben dat ik er niet meer zou zijn. Maar ik durf niet. Het, gaat gewoon niet.
Waarom wil ik zelfmoord plegen? De vraag is meer: 'waarom wil ik de wereld van een monster verlossen?'
Want een monster, dat ben ik nu eenmaal. Ik ben dik met flubber overal. En m'n neus lijkt wel gebroken. En ik heb overal rare rooie vlekken. en puisten ook. En m'n ooit zo mooi lichte bllonde haren zijn veranderd in lelijk afwaswaterblond. Elke keer ik in de spiegel kijk, voel ik een pijn vanbinnen. Schuld? Omdat ik als enigste van mijn familie lelijk ben? Dat ik als enige van mijn o zo prachtige familie dik ben? Dat ik, ook weer als enigste van de familie dom ben? Want dom, dat ben ik zeker. Mijn nichtjes en neven doen allemaal latijn-grieks en halen nooit minder dan 90%. en ik, ik doe wetenschappen en knok voor 70%. Ik voel me gewoon zo alleen. Alsof er niemand is, die op mijn 'niveau' is. Ze zijn allemaal gewoon zo pijnlijk mooi en dun en slim! Het is niet altijd zo erg geweest met mij. Ik bedoel, ja, de gedachte van zelfmoord sprong soms wel eens op als ik zo'n slechte maand had. Maar echt niet kunnen slapen van de pijnlijke ogen van het wenen?
Maargoed, ik had dus tot voor kort weer een beetje zelfvertrouwen. De zon scheen, de vogeltjes fluiten, ik haalde 73% en vond dat ik, niet zo lelijk was. En blijkbaar kan ik mooi tekenen !
Maar m'n moeder helpt ook niet echt. Elke keer dat ik haar een tekening toon, zegt ze: 'uhu, mooi.' ...
Ik probeer zo haar aandacht te trekken, dat het beschamend wordt. Elke keer dat ik haar iets toon dat zogezegd goed is, draaien mensen met hun ogen en spotten met mijn pogingen tot aandacht.
Het is wel meer dan normaal dat ik nogal, tekortschiet in hun ogen. Want er is natuurlijk mijn broer. Hij is,... perfect. Hij is schattig, mooi, een genie en goed in sport. Afgezien van de tijden dat hij mij verteld dat ik moet 'doodvallen' en 'dat de werld enorm opgelucht zou zijn'. En ik denk, dat hij gelijk heeft. ik bedoel, hij heeft ALTIJD gelijk. dus...
Hier mijn verhaal, ik dacht met te schrijven dat het zou helpen, maar... Ik voel nog steeds pijn diep vanbinnen.
Datum:
09-06-2010
Naam:
inge
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Mevr. X

In deze fase van het leven, kom ik erachter dat het allemaal geen zin meer heeft. Deze wereld is verschrikkelijk! De mens is verschrikkelijk! Niemand lijkt te vertrouwen, niemand is er voor iemand. Allen leven we voor onszelf. Terwijl er mensen zijn, heel veel, die dat niet kunnen. Die vinden het fijn mensen om zich heen te hebben, die elkaar kunnen helpen, die elkaar vertrouwen geven. Die er gewoon voor elkaar zijn.

Mijn hele leven is 1 grote teleurstelling. Vroeger altijd gepest op school. Want ja, ik ben lelijk en als je lelijk bent, ben je niets. Mijn zelfvertrouwen daalde. Mijn ouders staan niet achter me, stimuleren niet, zijn niet positief over me. Ik kan niets. Punt uit.
Maar mijn leven stoppen kan ik wel. Is er tenminste toch iets..
Datum:
09-06-2010
Naam:
Mevr X
Leeftijd:
23
Provincie:
Gelderland

ach joh

niemand zal me missen. zoveel mensen in de wereld, wat zou mij uniek maken? niks toch? mijn vrouw en kinderen hebben mij al 11 jaar geleden verlaten, ik was niet meer belangrijk, geen nummer 1 meer. er zijn altijd beteren, en daar kan ik als sulletje niet tegenop. ik ben niks, lelijk, faal op alle gebied. blijft er slechts 1 ding over........ eeuwige rust.
Datum:
09-06-2010
Naam:
loser
Leeftijd:
48
Provincie:
Limburg

Waarom leven als alles jouw fout is?

Ik Wil niet meer.. Elke dag word er tegen me geschreeuwd en krijg ik overal de schuld van. Ruzie met me vriend wat toch elke keer bijna uitgaat en in zijn ogen doe ik ook al niks meer goed. Als ik zo slecht ben waarom moet ik hier dan zijn..Missen doen ze me niet,,Zal vast iets van een opluchting zijn. Hebben me ouders geen koste meer!
Datum:
09-06-2010
Naam:
Frederique
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Pinkyswear

Eigenlijk begon de drama vanaf mijn broertje kon praten en lopen. Hij vertoonde onhandelbaar gedrag, waardoor mijn ouders met hun handen in het haar zaten en huwelijksproblemen kregen. Ik zat daar middenin als 8jarige. Ik moest voor mezelf zorgen, mezelf zien te sleuren door de dagelijkse routine. Toen het uit de hand begon te lopen en de spanning op z'n hoogst kwam, werd mijn moeder ziek. Ze kreeg een psychose. Als 12-jarige is het heftig om je moeder op haar zwakke momenten te zien. Je wilt haar ontzien en dat is precies wat ik deed. Ik zorgde voor het huishouden, ik zorgde voor mijn broertje, ik zorgde in zekere zin voor mijn vader en ik moest een VWO-opleiding bij zien te houden. Ik kwam bij mijn tante te wonen, totdat mama medicijnen kreeg die aansloegen en we weer naar huis konden. Maar mijn broertje werd steeds lastiger, hij werd op alles getest maar niks werd gevonden. Mijn ouders verloren the feeling van het opvoeden. Ze deden hun best met heel veel liefde en warmte, maar pakten het vaak verkeerd aan. Zoals mijn tante het noemt: "Ze doen maar wat! Ze roepen maar straffen en vervolgens wordt hij weer beloond, ze doen maar wat!" Terwijl het aan 't thuisfront constant klote was, werd ik op mijn 16e aangerand. Ik viel in een diep dal maar wist met de psycholoog een weg omhoog te vinden. Toen ik eindelijk mezelf weer een beetje bij elkaar had, begon ik me te focussen op thuis. Dit ging zover dat ik mijn studie tussen mijn vingers zag glippen. Voor het eerst in mijn leven maakte ik op mijn 17e een beslissing voor mijzelf: Ik wilde over naar mijn examenjaar. Ik besluit bij mijn tante te gaan wonen en heb gevochten voor mijn studie. Ik ging over, met 1 tiende! Ik had een 7,7 nodig en haalde een 7,8. Deze overwinning zorgde voor een positieve kijk in het leven. Tot mijn stiefbroer na 9 jaar ineens in mijn leven opdook. Met een vriend.. Ik raakte verzeild in een heel andere wereld.. Ik twijfelde aan mijn eigen verstand, maar gelukkig heb ik mezelf op tijd weten te hervinden. Het waren loverboys.. Ik was beland in een wereldje van de loverboys, maar heb me eruit weten te knokken met alle gevolgen van dien. Toen ik ook deze strijd overwon, voelde het alsof ik de wereld aan kon. Ik redde mezelf wel en had niemand nodig. Tot ik de liefde van me leven leerde kennen. Het was een moeilijke start. Ik kwam met een zwaar verleden en was dus erg wantrouwend, breekbaar, en vooral overbeschermend naar mezelf toe. Ik moest mezelf beschermen tegen tegenslagen en kon daardoor best harteloos zijn naar mijn vriend, terwijl hij zo lief was. Hij maakte pinkyswears met me. We beloofden samen met dolfijnen te gaan zwemmen, elkaar altijd te blijven steunen wat er ook zou gebeuren. En 8 maanden lang maakte hij dat waar. We begonnen moeizaam, maar vonden onze weg. Samen. Maar het idee dat ik voor mijn vervolgopleiding naar een andere stad moest, kwelde hem. Mij ook. Want die opleiding had ik puur gekozen om te kunnen vluchten van huis. Maar nu hoefde ik niet meer te vluchten! Ik vroeg hem of hij zeker wist of hij door wilde gaan, anders zou ik voor de studie kiezen die dichter bij huis was. Hij wist het zeker, dus ik besloot bij mijn keuze te blijven om mijn ouders maar niet teleur te stellen. Vorige week maakte hij het uit, hij kon het niet. Het was hem teveel. Hij leidde altijd een zorgeloos leventje en hij had zijn hoogtepunt bereikt. Hij bouwde de weg voor mij, met mijn hand in de zijne. En nu is er geen hand meer.. geen weg.. geen uitweg.. Ik kan niet meer.. Ik wil niet meer. Ik wil dood, pinkyswear.
Datum:
09-06-2010
Naam:
She
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

..

Ik heb onlangs een vriend verloren door zelfmoord. Hij dacht ook dat hij niemand had en dat het beter was om niet meer verder te leven.
Hij had het fout.
Hij heeft zoveel mensen pijn gedaan. Zijn ouders, zusjes, broertjes, ooms, tantes, grootouders en vrienden. Nu vragen we ons allemaal af waar het fout is gegaan.
Of het aan ons lag dat hij voor een trein is gesprongen.
Waarom hij ons verlaat met vraagtekens en verdriet.

Denk alsjeblieft aan jullie geliefden en niet alleen aan jullie zelf als jullie zelfmoord willen plegen. Het is moeilijk, ik snap dat wel, maar jullie maken hiermee alleen maar levens kapot.

xxx
Datum:
08-06-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Niet doen!

Ik ben mijn vader kwijt geraakt doordat hij zelfmoord heeft gepleegd. Het is heel erg om iemand kwijt te raken en zélfs als je dénkt dat niemand om je geeft, dan nog is er altijd wel íemand die aan je denkt. Ik vind dat je moet knokken voor je leven, ook als je het heel moeilijk hebt! Zelfmoord is een te makkelijke uitweg, probeer wat van je leven te maken! Voor de mensen die om je geven is het heel erg als je zoiets doet.
Sterkte.
Datum:
08-06-2010
Naam:
C.
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.