Levensverhalen (pagina 656)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Zo ziek van de wereld.

Ik ben zo ziek van de wereld. Van de mensheid. Wie gelooft dat er een God is, kijkt in mijn ogen niet goed om zich heen... naar al de dood en verderf, naar alle vernietiging en misbruik... Maar ik zit vast, ik zit vast tussen zelfmoord en leven, omdat ik niemand pijn wil doen. Steeds als ik eraan begin, aan het plannen van mijn einde, zie ik alle gezichten voor me van de mensen die om me geven, maar me niet het geluk kunnen geven dat ik nodig heb... Mijn vader drinkt, mijn vader sloeg, mijn vader is seksist, mijn moeder leeft in een wereld van verbeelding. Verschillende oude liefdes hebben mij misbruikt voor hun eigen geluk. En ik ben op. Ik ben kapot moe, ik kan niks meer opbrengen... Ik zit al jaren in therapie maar niets heeft me op andere gedachten kunnen brengen. Misschien dat ik gewoon niet gemaakt ben voor het leven...
Datum:
16-07-2010
Naam:
Wendy
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord, denk nog 3 keer na

Hey,
even in het kort mijn verhaal.

Ik ben sinds ik 7 jaar was gepest,(waarschijnlijk wel eerder maar daar weet ik niks meer van).
Toen ik 14 was(2e klas vmbo) had ik het helemaal gehad. Ik heb 2 gepoogd om zelfmoord te plegen. Dat was me bijna 1 keer gelukt, en ik ben echt met een minuut of 10 van de dood gered.
Ik heb 3 dagen lang bij een wijkverpleegster in huis gewoon bij een andere man, die vroeger ook heeft geprobeerd om zelfmoord te plegen.
Hij heeft mij een hoop dingen geleerd en verteld.
Maar war het eigenlijk op neer kwam was maar een grote conclusie.

Zoals het nu lijkt, wil je super graag dood,
Maar, kijk eens verder.
Ik heb psychische hulp gekregen en moet je kijken wat ik in die 2 jaar al weer mee gemaakt heb.

Ik heb een vriendin(en lekker dat ze is).
We zijn samen op vakantie geweest, omdat zij ook haar nodige problemen had.
Ik heb met haar op het strand gezeten, kijkend naar de zonsondergang.
En op dat moment heb ik mij bedacht dat ik niet dood wilde omdat ik van andere mensen last had.
Ik ben nu zo kil als het kan, en nog succesvol ook.
K ben al (toekomstig) manager van een restaurant :O (puur omdat ik de goede eigenschappen heb maar oke)

Wat ik dus wil zeggen, cliche en iedereen zegt het misschien,maar:

- Zoek hulp, en vertel het teminste aan een iemand, anders sterf je en denkt niemand meer aan je terug.

- beleef jou eigen "heldere" moment zoals ik aan het strand had.

- Bedenk waarvoor je het zou doen of voor wie, en denk heel goed na of dat het waard is.
Want ook ik ben er achter gekomen dat dingen vaak anders lijken dan ze nou daadwerkelijk zijn.

Ik hoop dat jullie er echt iets aan zullen hebben.
Dikke knuffel( kun je vak wel gebruiken op zo'n moment)

Someone
Datum:
16-07-2010
Naam:
Someone
Leeftijd:
16
Provincie:
Groningen

te veel meegemaakt

Als klein kind werd ik thuis al niet begrepen. Ik was anders... ik was altijd stil.. Me zus en broer konden altijd wel een praatje beginnen te maken thuis met me moeder en stiefvader. ik niet.. ik weet niet wat het was maar ik kon het niet als ze wat zeiden gaf ik wel antwoord maar met iets beginnen dat vondt ik te moeilijk.
Toen ik naar de middelbare school ging ging me moeder voor de 2de keer scheiden en kwam toen alleen te staan met 3 kinderen en op een of andere manier kreeg ik altijd de schuld van dingen met ruzies en dergelijke dingen. alles lag aan mij en waarom geen idee dat vraag ik me nog steeds af.
Het examenjaar kwam en de thuissituatie was niet meer te houden en ik moest op de een of andere dag verhuizen naar me echte vader die ik zo´n 12 jaar niet meer had gezien en eigenlijk bij een vreemde moest gaan wonen en ik daar altijd maar alleen was want zijn vriendin zat altijd in de kroeg en me vader was aan het werk en ik dus zelf alles al ging doen zoals koken en de was en alleen die vriendin was daar nooit zo blij mee en als me was nog draaide het gewoon eruit haalde en zeiknat op me bed gooide en ik het na een tijdje echt niet meer kon verdragen heb ik me aangemeld bij jeugdzorg en kon dan eerst paar nachten overnachten in nachtopvangen totdat er plek voor mij was op een crisisplek en heb daar toen 3 maanden gezeten want helaas mag je niet langer dus moest ik weer weg en had toen een nieuwe crisisopvang waar ik terecht kon en heb daar toen 7 weken gezeten en kon toen een een tehuis voor langere tijd en heb daar toen een jaar gezeten en daarna op kamerbegeleiding gezeten en toen heb ik zo´n anderhalf jaar gewoon op kamers gewoond en heb toen een relatie gehad van 1,5 jaar en toen samen wezen wonen en daarna had ik een eigen huis en begon toen flink depressief te worden en begon flink drugs te gebruiken om me goed te voelen en na een tijdje werkte dat niet meer en werd ik alleen maar nog meer depressief en uiteindelijk werd ik opgenomen en ben in totaal 10 maanden opgenomen geweest en woon sinds september vorig jaar op begeleid wonen en ben wel nog steeds clean alleen het alleen zijn doet me veel pijn en om dat zo nog vol te houden gaat moeilijk. ookal probeer ik elke dag er wat van te maken. het lukt me niet meer!ik ben moe van alles en zie de toekomst toch niet meer positief in dus waarom nog vechten!
Datum:
16-07-2010
Naam:
vrouwtje85
Leeftijd:
25
Provincie:
Flevoland

Pijjn Verdiet & in de steek gelaten

Ik heb een kindje van 8 weken van mijn exvriend. Die heeft mij verlaten omdat hij zijn ex terug wilt en ik vreemd ben gegaan toen ik zwanger was van hem
ik heb zoveel problemen en stress verdriet
en niemand die me begrijpt ik houw van die jongen en ik ga gewoon kapot van binnen meer dan kapot niemand mag me iedereen haat me en ik ben lelijk.
ik zit elke dag in een dip ik pieker over van alles en zie iedereen gelukkig behalve meselff
ik wil het liefst gewoon dood en van alle problemen af zullen mensen mij dan gaan missen.. volgens mij zullen ze blijer zijn dat ik weg ben waarom heb ik geen leeven zonder pijn verdriet en problemen ik denk dat ik er 1 van deze dagen niet meer zul zijn
Datum:
16-07-2010
Naam:
Sue Ann
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

Het wordt allemaal teveel..

Mijn verhaal begon eigenlijk zo'n 8 jaar terug. Namelijk 23/10/2001.
De dood van mn mama.. Ik was amper 12 jaar toen ze me van school kwamen halen dat mama dringend naar het ziekenhuis moest. Ze was zwanger van haar 3de kindje.. EINDELIJK ! een zusje.. dacht ik..
Ik keek uit naar de geboorte.. maar toen de dokter bij ons thuiskwam, was het alles behalve leuk .. mama was overleden.. daar stond ik dan.. Men pa (waar ik geen superband mee heb ) , men kleine broer van 6 jaar..
Enkele moeilijke jaren gaan voorbij.. 02/12/2004 leer ik mn vriend kennen, ik voelde eindelijk, na jarenlang opgesloten te zitten.. een beetje geluk .. Alles ging perfect, reizen, plezier maken,..
En dan.. juni 2007 ; de dag dat ik men eindwerk moet voorbrengen voor de jury.. krijg ik een bericht dat men allerbeste vriendin overleden is.. Ze zou de week erna 18 jaar worden; ze was zo fier.
Alweer een slag in mijn gezicht.
Mijn vriend trekt me doorheen alles, maar omdat ik men beste maatje kwijt was en weten dat ik haar nooit meer zou terug zien was te zwaar. Ik veranderde te veel, daar kon men vriend niet mee leven..
31/10/2008 krijg ik een sms.. Hij ziet het niet meer zitten om nog langer aan onze relatie te werken.. wat ik nu ( na meer dan 1.5 jaar ) wel ergens kan begrijpen.
Wat moet ik doen zonder hem? Waar begin ik nu? Ik zat in zak en as, maar ik bleef doorgaan.. Nu , 16/07/2010...
Ik heb een vriend.. alles gaat goed.. maar thuis.. thuis is de situatie niet meer houdbaar ..
Telkens discussies, telkens verwijten krijgen , telkens opnieuw. Heel ons huis moet worden opgengesmeten door problemen met de leidingen, .. Financiëel is dit al een hele last, en ik snap men pa zijn situatie ook.. ook zijn anti depressiva is niet bestendig voor dt soort problemen, maar nu begin ik alsmaar meer en meer te denken over het nut van het leven..
Waarom verder strijden en vechten voor dingen.. die toch alleen maar stuk lopen?
Ik wil graag alleen wonen, maar wat met mijn broer? Misschien is het gewoon héél simpel en als ik er niet meer ben.. heb ik geen kopzorgen meer. Maar ga ik het wel kunnen? Hoe moet ik het doen.. wat moet ik doen .. Geraak ik ooit uit deze dubieuze cirkel?

Datum:
16-07-2010
Naam:
N.P.
Leeftijd:
21
Provincie:
België

Al die "gedachten"

Al die "rare" gedachten in mijn hoofd
razen van zeer droevig naar extreem blij
Niemand heeft me een gelukkig leven beloofd
En ik denk vaak was het maar voorbij

Wraakgevoelens, haat en nijd
En daarnaast nog heel erg kwaad
Maar kan ze niet uiten tot mijn spijt
Als ik dit doe dan is het te laat

Als iemand weet hoe ik me voel
Mijn gedachte diep van binnen zag
Zou die begrijpen wat ik bedoel
En het linken naar mijn gedrag ?

Datum:
16-07-2010
Naam:
notdone
Leeftijd:
40
Provincie:
Limburg

leven blijft pijn doen

Iedereen denkt, ze redt het wel
Ze is zelfverzekerd en sterk
Maar ik zit niet lekker in mijn vel
Ook al studeer ik en ga naar mijn werk

Mijn broer sprong gewoon voor een trein
Terwijl zijn dochter dood zou gaan
En laat mijn broer het nu overleven
En zijn dochtertje is wel "gegaan"

Niks is eerlijk in het leven
Maar je moet gewoon verder gaan
Want een ander zal nooit beleven
Hoe mijn leven stil is blijven staan.


Datum:
16-07-2010
Naam:
notdone
Leeftijd:
40
Provincie:
Limburg

My life in my own words

Dit is een verhaal voor al de mensen met zelfmoordgedachten

ikzelf ben redelijk jong, mijn leven is amper begonnen zeggen ze.. maar voor mij is mijn leven bijna gedaan denk ik..

Ik heb veel gezondheidsproblemen, hartstoornissen, hyperventilatie, paniekaanvallen,...

Volgens verschilende dokters heeft dit al te maken met stress.. Je moet maar eens denken hoe diep ik in de shit zit zodat mijn lichaam ookal af begin te zien.

Ik ben nooit goed opgevoed geweest, de zwarte kat thuis geweest, acheruitgetrokken, mishandelt geweest door stiefvader als vader en scheldingen naar mijn hoofd gesmeten door beide ouders.

Op school deed ik het nooit goed B-attest en blijven zitten alhoewel ik in de 1 ste aso heb gestudeert. na een tijd heeft dit zich ontwikkeld tot geen diploma..
Een jongen door problemen zich niet kunnen ontwikkelen.

Ik heb 2 beste vrienden overlaatst verloren; 1 door epilipsieaanval en een andere door zelfmoord (hij had zich opgehangen)

Nu ben ik van huis vertrokken vanaf mijn 18 jaar. Ik had een meisje leren kennen, het is uitgegaan omdat die vader naar mij thuis kwam en zei dat hij mij ging vermoorden en vervolgns me aan de keel greep.. Ik heb mijn bloed gegegeven voor een persoon van wie ik echt hield en zy vond het belangrijker wat haar ouders dachten dan wat ik voelde.

Ik ben een depressie gekomen, niet meer gaan werken en vervolgens schulden opgebouwd en heel grote som..

Nu is dit voor de rechtbank gekomen en ik ben uit mijn huis gezet geweest,
ik heb nu onderdak gevonden bij iemand via het internet, mijn ouders wouden me liever op straat zien leven dan bij hun thuis.

Nu woon ik hier een jaar en huisgenoot praat amper met mij, ik ben nog altijd werkloos! ik ben ingeschreven in elk interim in de buurt, ik wil zelfstandig iets ondernemen zodat ik niet meer moet zoeken achter een job maar ik sta op zwarte lijst dus kan ik ook niks ondernemen.

Van vrienden of familie hoor ik nu niets meer.

Ik heb elke dag zelfmoordgedachten maar geloof me ik hoop dat niemand in mijn schoenen moet staan maar toch zie ik toch nog een beetje helder licht.. Mijn leven is egt erg!!! het ergste vind ik de lichamelijke problemen door stress..
Elke dag heb ik het gevoel dat ik ga sterven ik loop soms als een zombie rond.

Ik geloof dat ik ga kunnen veranderen en 1 dag iedereen naar mij ga op kunne laten kijken maar is dit een droom of realiteit ik weet het niet ik probeer elke dag vol te houden hoe erg het ook is om met mijn leven door te gaan.

Soms zie ik echt geen gat meer door de muur maar dan ga ik maar om heen want ik weet 1 dag maak ik het. En die gedachte is volgens mij geloof en hoop.
Het laatste beetje dat je nog over hebt voor ik er een eind aan maak.

Ik hoop dat ik nog zolang die hoop mag hebben.
Datum:
16-07-2010
Naam:
Just a young kid in the misery of life
Leeftijd:
21
Provincie:
België

wat wie ben ik

Laat ik maar beginnen bij het begin.
Ik ben opgegroeit in een dorpje waar ze echt ons kent ons hanteren. Ik vond het leven daar best wel moeilijk. Ben ook nog nooit geaccepteerd geweest.

ben dan ook vaak gepest om mijn uiterlijk en doen en laten. ik voelde me daar door altijd heel verdrietig en alleen. als of de wereld niet om mij ging. en de wereld er alleen was voor de mensen die ik dan zag lachen, spelen en zich zelf konden zijn.

Zelf heb ik nog nooit het gevoel gehad dat ik mooi ben of aardig. heb altijd het gevoel gehad dat als iemand dat zei dat ze wat van mij wouden.

vanaf mijn 10e begon ik al met zelf moord gedachtens. de gedachte ik kan niks ik ben niks en ik zal ook nooit wat worden golfden door mijn hoofd. ik deed er alles aan om mijzelf pijn te laten voelen. pijn die ik verdiende in die tijd. omdat ik zo ontzettend lelijk ben en noooit vrienden zal hebben en krijgen.

rond 19e ging ik op stage en die stage had ik best wel verknald. ik zat niet lekker in mijn vel het leven lukte gewoon niet. ik werd toen naar een psygoloog gestuurd. heb mijn directe omgeving daar helemaal niet over ingelicht.

mijn ouders kan het niks schelen. mijn broer en zus leven toch langs mij heen. thuis voelde ik ook altijd een leegte.
nu heb ik de stempel gekregen : Negatieve denkpatronen. hoe kan ik dat nou verwerken. wat kan mijn denken positief maken. hoe moet ik de wereld positief bekijken. als ik een basis heb die alleen maar negatief is. ze vertellen je niet hoe je gelukkig word. hoe je je doelen kan halen.

tips voor het leven om het gemakkelijker te maken.

Mijn leven is al een puinhoop. en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. ik probeer aardig te zijn tegen andere mensen. iedereen voor te laten gaan. alleen ik zelf ga er onder door. ik zie mezelf nog steeds als iemand die niks kan en niks zal worden. een lelijke vrouw die nooit iets zal berijken in haar leven behalve een grote puinhoop.

dat zijn mijn voor uitzichten.

het liefste zou ik nu een natuurlijke dood willen ondergaan. ik wil niet laf over komen of mensen meer pijn doen omdat ik het zelf graag wil.

het liefste neem ik nu afscheid




Datum:
16-07-2010
Naam:
Janina
Leeftijd:
22
Provincie:
Groningen

Absurdist

"Het absurdisme is een filosofische stroming waarin wordt gesteld dat het leven in essentie geen betekenis heeft, het onmogelijk is rationeel te verklaren waarom er leven is en dat iedere poging om de essentie van het heelal te ontrafelen gedoemd is te mislukken. Volgens absurdisten is het menselijk lijden het resultaat van vergeefse pogingen door individuen om reden of betekenis in de absurde kloof van het bestaan te vinden."

Iedereen weet dat wij op ten duur simpelweg ophouden te bestaan. We stoppen, rotten in de grond of verbranden onze beenderen in een oven. Waarom kiezen voor een leven vol onzekerheden?

Ik heb vaak genoeg gedacht aan zelfmoord, een goed album opzetten, kaarsen aansteken, wierook opsteken en een volle hand vol medicijnen nemen waardoor ik rustig in slaap val, om vervolgens opgehaald te worden door het zwanenlied.

Ik kamp elke dag met deze vraag, vooral in combinatie met mijn financieel uitzichtloze toekomst (studieschulden, en niet zo'n beetje ook).

Op dit punt houdt liefde mij redelijk op de been, maar een pessimist zoals ikzelf weet dat sommige dingen niet voor eeuwig zijn. Zo heb ik bijna geen contact meer met oude goede vrienden, 'de wereld is verder gegaan' zou Stephen King hebben geschreven.

Waarom kies ik ervoor om te bestaan in dit absurde leven, in een kosmos wat ons bind aan regels. Een bestaan wat totaal geen beetje betekenis heeft. Mensen kunnen nog zo hard zeggen "natuurlijk heeft het een betekenis! Je hebt toch plezier?" Ja, dat klopt, maar wat heb ik aan plezier als mijn klok uiteindelijk stopt met tikken? Het is niet dat mijn lijk rot en mijn gedachtes voor altijd blijven ronddwalen.

Zie mij niet verkeerd, ik geniet nog van het leven, maar ik zie mezelf als een toeschouwer van krankzinnigheid, een bewoner van de planeet van de lelijke. Ik wil helemaal geen onderdeel zijn van dit bestaan, ik vroeg er immers niet om.

ps.
De reden dat ik nog steeds niet weg ben is omdat ik samen ben met mijn liefde, en omdat ik nog niet kan kiezen welke plaat ik voor mijn dood wil horen ;)
Datum:
16-07-2010
Naam:
Ingmar
Leeftijd:
24
Provincie:
Flevoland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.