Levensverhalen (pagina 655)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Mijn gedachtens zijn vreselijk maar wel van mij!!

Ik heb een mooi leven, een groot huis en een lieve moeder maar toch zit er bij mij iets psichies dwars. Mijn broer had kanker en mijn vader ook! In die periode kreeg ik minder of geen aandacht. Ik huil de laatste jaen heel veel. Zoveel dat mijn moeder overwoog naar een psichiater te gaan maar wat moet je tegen zo'n vrouw zeggen? Dat je niet meer wilt leven en geen toekomst meer ziet? Dat je je leven nu al k*t vind en dan moet je nagaan dat het nog ong. 80 jaar te gaan hebt? Of dat je aan zelfmoor denkt maar daar te laf voor bent en maar elke avond bid dat je de volgende dag niet meer wakker word? Het enige wat ik zei was dat ik nare gedachtes heb en dat ik negatief in het leven sta... En het enige wat zei daarop antwoordde was dat he mijn gedachtens waren en allleen ik ze kon veranderen. Daar dacht ik lang overna... en tot conclusie heb ik dat ikzelf mijn gedachtens niet kan veranderen, endus altijd zo blijf denken. < Daar word je ook niet vrolijk van!!
Datum:
18-07-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Groningen

eenzaamheid troef

Ik ben 40 en heb hiv en ben homo en besmet met het hep.C virus... Elke dag slik ik pillen die me in leven houden met de nodige complicaties...(rode vlekken op de huid,lage weerstand.lusteloos en depressief) Voordat ik met de pillen begon had ik nergens last van...Inmiddels al 2x in het ziekenhuis gelegen met vocht in de buik en benen..(Draag nu steunkousen die bedoeld zijn voor oude vandagen) Durf niet meer uit de kleren, om te gaan zwemmen,strand enz... Net een relatie van 7 jaar beeindigd (Hij had het ook) Maar het leeftijdsverschil werd akelig groot, hij was 13 jaar ouder. Ik geloof in God,heb een liefhebbende familie, en sinds kort een nieuwe vriend van mijn eigen leeftijd...Ik overweeg te stoppen met alle pillen en dan langzaam weg te zakken uit dit leven Waarom? Ik leef in een homohel dat amsterdam heet (roddel en achterklap zijn het wat de klok slaat) Zelf extravagant geweest maar na je 40ste moet je geen karikatuur van jezelf worden. Ik voel me gewoon heel erg eenzaam zelfs met mensen om me heen...en tijdens feestjes wil ik altijd weer zo vroeg mogelijk weg...om de overmijdelijke vragen omtrent werk en scholing en gezondheid te omzeilen. Leven met HIV is een verschrikking en het voelt soms als God me straft. Laat ik hem dan maar een handje helpen, want voor mij is er geen plek in de hemel(als die al bestaat) I'm going straight to HELL and burn forever....
Het ergste vind ik het voor mijn zussen en mijn ouders (maar dan zijn zij verlost van het stigma wat ik ben...Ik vind dat ik het recht heb om over mijn eigen lotsbestemming te bepalen.. En wat dan met je nieuwe vriendje? Ach die vind wel een ander die niet besmet is (hij is clean) Als er iets sexueels mis gaat heb ik ook nog moord op mijn geweten lekker dan...
Het verdelen van mijn spullen in huis gaat middels pot-it stickers en maar hopen dat de aasgieren niet inhalig gaan worden. En een crematie in alle stilte ...kan ik alvast aan die hitte wennen...... See you in a next life!

Datum:
18-07-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
40
Provincie:
Noord-holland

pas getrouwd en hartstikke despressief

ik heb tot nu toe nooit een band gehad met mn moeder, thuis ging het al niet goed tussen mn ouders, en met mn zusjes had ik ook iedere keer gezeik mee omdat er teveel leeftijdverschil zat tussen ons.. en omdat ik natuurlijk de oudste ben thuis moest ik alles weer gaan pikken.. ik leerde een jongen kennen toen ik 17 was en die heeft een hele hechte band met zn moeder weer en vind dat ik moet weten hoe ik me moet gedragen tegen over mn schoonmoeder..ik heb niet eens een moeder-dochterband gehad en ik ga daar niet overbeginnen met mn schoonmoeder die ik met moeite ; mama noem en hij snapt dat niet want zijn moeder is zo heilig voor hem.. en een moederskind dus.. en nu is hij mijn man,ja ik ben getrouwd, maar of ik beter thuis bij mn ouders had kunnen blijven is de vraag? (waar ik toen absoluut niet aan dacht, hoe sneller van thuis bij mn ouders weg hoe beter)
toen we verloofd waren was hij zo gul en deed alles samen, ik zag hem elke dag.. maar sinds we getrouwd zijn is het alleen maar van; nee geen geld nee geen boodschappen nee ik heb geen tijd nee dit niet dat niet terwijl hij zelf met dure kleding thuis komt .. en dan niks voor zn eigen vrouw terwijl ik zo veel doe? het is al een keer uit zn mond gekomen dat : ''DUUR DUUR DUUR'' gezeik.. dus ik ga er echt niet om smeken :) .. gisteren heb ik gewerkt tot 6 uur en ik was kapotmoe.. kwam hij me halen wou hij persee bij zn vriend zitten om te playstationen.. en ik moest gaan koken met de vrouw van zn vriend.. ze hebben ampers gegeten.. hij is nergens tevreden over.. ik ben hartstikke netjes en zorgvuldig met alles en was toen ik hem kende hartstikke sociaal want ik ben zelf kapster en ik vind een goed gesprek wel belangerijk.. althans vond.. er zal geen een stof worden gezien in mijn huis want zo'n schoonfreak ben ik.. of terwijl .. was ik ..
maar sinds hij altijd iedere keer moet ''overwerken'', maak ik niks meer voor hem klaar, want sinds wij nu onder 1 dak wonen heb ik hem beter leren kennen,alles wat hij had beloofd is hij nooit nagekomen.. mijn familie zal het nooit begrijpen en zal denken dat het aan mij zal liggen, want zij vinden als je in het huwelijk treedt, dat ik nou zou worden dood geslagen of niet dat er absoluut geen sprake mag zijn over scheiden.. terwijl we niet eens 3 maanden getrouwd zijn.. als het nu al zo gaat, hoe moet dit verder? ik heb mn contakt met al mn vriendinnen dankzij hem verbroken, mijn moeder die altijd net op het laatste moment aankomt met haar smoesjes dat ik haar moet bellen omdat ze mij blijkbaar missen.. ik heb ampers beltegoed om ze te bellen, en mn moeder zei voor de grap een keer : ZAL IK MAAR ANDERS BELTEGOED VOOR JE HALEN? HAHAH'' .. ja moeder.. raar maar waar.. niet een fatsoenlijk eten of drinken in huis..laat staan beltegoed.. maar mijn man zal altijd doen net of hij de rijkste is,hij kan het nooit accepteren als mensen denken dat hij krap zit en begint gelijk over de autos die hij allemaal had en wilt halen.. maar thuis heeft hij weer andere praatjes.. sinds een paar weken ga ik niet meer naar buiten.. ik heb geen contakt meer met mn klanten waar ik vroeger woonde in eindhoven.. en nu ik ben verhuisd naar amsterdam waar mn man vandaan komt.. dus ik heb zowiezo niemand meer waar ik mn hart kan luchten, en mn vriendinnen spreek ik nooit meer want ze vinden dat ik ze nooit genoeg bel of dat ik altijd een smoes heb om niet te komen.. ik ben veelste beroer om naar buiten te gaan, ik lach nauwelijks.. het liefst praat ik gewoon niet ik kan niks meer eten..het liefst zit ik hele dag thuis, en het liefst in het donker, lekker in bed.. ik wil niet eens uit het raam kijken bang dat iemand me zo depressief ziet van mn schoonfamilie.. ik gebruik mn make-up al bijna 2 weken niet meer terwijl ik vroeger elke week een nieuwe mascara had ofzo.. doe ik zelfs mn haar niet meer als kapster zijnde.. en ik heb al een waarschuwing gehad van mn werk waar ik ookal pas ben begonnen.. wat kan het mij nou schelen.. ik kan niemand hier mn verhaal kwijt.. mjn nicht is de enige die me begrijpt, en zij leeft precies het zelfde met haar man.. onze mannen zijn het zelfde en wij zijn ook precies het zelfde en dat botst met elkaar.. zij heeft ook zovaak aan zelfmoordpogingen gedacht waar ik dacht dat dat nooit bij mij zover zou komen.. dus wel.. en ik krijg het niet uit mn hoofd ook.. niemand weet dat ik hier mee zit.. ik heb het helemaal gehad echt waar.. steeds kijk ik naar boven en hoop dat ik zonder iets te doen dat ik mn ogen niet meer open krijg als ik weer in slaap val.. het huis is nu zo'n puinhoop.. ik lig nu zelfs weer vanuit mn bed op de vloer te kijken hoeveel kleren er op de grond liggen.. ik begin er echt niet meer aan.. echt niet
Datum:
18-07-2010
Naam:
dudu
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

kut leven!!!

ik ben een meisje van 15.

en ik ben zat van deze kut leven.
al 3 jaar lang probeerik zelfmoord te plegen maar het lukt me niet.
ik heb me proberen op te hang maar het bleef niet goed vast viel steeds naar beneden ik heb pillen geprobeerd heel vaak ze hebebn niet gewerkt ik heb genoeg aan beledigende broertjes ne scheldende,slaande ouders ik heb genoeg van om hun slaaf te zijn en hun proef konijn te zijn ik wil dood en dan wil ik zien wie hun volgende persoon word..
pliss iemand help me met tips help me om uit deze kut leven te komen IK KAN ER NIET MEER TEGEN. ik heb de lef niet om uit de raam die springen.

xxx.anoniem
Datum:
17-07-2010
Naam:
meisje
Leeftijd:
15
Provincie:
Flevoland

uitgesloten

ik ben 13 jaar ik wil niet meer leven ik hoor nergens bij ik doe volgens iedereen niks goed alles wat ik probeer goed te doen doe ik volgens andere slecht
ik ben het leven beu ik heb besloten om weg te lopen ik ga weg van hier ik blijf niet langer in een wereld waar niemand me begrijpt
Datum:
17-07-2010
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
13
Provincie:
België

het is zekers niet laf

Veel mensen vinden het laf als je zelfmoord pleegd maar als je zoveel met je zelf in de knoop zit en teveel heb meegemaakt en ook nog veel psychische ziektes hebt en je het gewoon allemaal niet meer weet en je dit de beste oplossing vindt is het echt niet laf ookal zullen veel mensen dat zeggen dat het laf is maar laf is het zeker niet. ik wil niet aanmoedigen ofzo. ik zit zelf behoorlijk in de knoop en elke dag is weer een gevecht om door te gaan
vecht al 3 jaar en elke dag wordt moeilijker!
Datum:
17-07-2010
Naam:
vrouwtje85
Leeftijd:
25
Provincie:
Flevoland

geen zelfmoord

heb hier 3 jaar geleden ook een bericht gepost en ik kijk nu heel anders aan naar het leven dan 3 jaar geleden.Ik wil de mensen jong en oud zeggen geen domme dingen te doen, waar je eigenlijks spijt van zou kunnen krijgen. Ben er zeker van dat er mensen zijn die zich van hun eigen leven hebben berooft als ze konden praten spijt hebben van wat ze gedaan hebben. Het kost tijd om je beter,goed te voelen.tijd heelt alle wonden.Als je je dip van nu kan overwinnen zal je later op psychologisch gebied sterker dan de meeste mensen zijn.
Datum:
17-07-2010
Naam:
deni
Leeftijd:
30
Provincie:
Utrecht

pffffffff

tzit eigenlijk allemaal tegen, khad altijd veel vrienden maar ze hebben zich gekeerd en ksta nergens meer. kwil dood
Datum:
17-07-2010
Naam:
?
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Zelfmoord

Hallo,
Ik heb heel vaak zin om mezelf te vermoorden omdat ik klaar met mijn leven ben.
Ik heb alleen maar problemen met iedereen.
Mijn moeder en zus accepteren me niet hoe ik ben en me vader wel.
Me vriendin doet soms ook raar tegen mij ik kan er niet meer tegen.
Ik wordt al zo lang gepest voor lelijk kind dit dat.
Hopelijk brengen jullie me op een goed wijs idee.

help me
Datum:
16-07-2010
Naam:
Jessy
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

ik wil dood maar wil niet pijnleiden

ik wil niet meer leven omdat ik het leven niet meer aan kan soms gaat het goed met mijn en soms dan denk ik hoe moet ik weg van deze wereld ik wil naar mijn vader toe maar aan de andere kant weer niet ik weet het niet meer wat ik wil doen
Datum:
16-07-2010
Naam:
rachel
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.