Levensverhalen (pagina 645)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

het is mooi geweest

speelt pas de laatste dagen maar ik vind dat mijn leven compleet is.wil mezelf niet verder kwellen en wil daarom stoppen.iedere keer weer krabbel je een stukje omhoog,lijkt het goed te gaan maar dan toch zet je jezelf weer voor schut.vind het nu tijd te stoppen.36 jaar op deze aardbol is voor mij genoeg.nu zullen ze me hoop ik missen,anders zullen ze me haten.
Datum:
09-08-2010
Naam:
Leon
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-brabant

UITWISSELINGSSTUDENT

ik ben nu als maatschappelijk assisten afgestudeerd. Ik mijn 3 jaars stage in het buitenland gelopen (het was een zeer fijne periode). ik ben al 2 maanden in België en ik wil terug naar het buitenland maar ik mag niet van mijn ouders. Ik heb heel lang gedacht wat ik kan doen. ik heb 3 keuzes: 1 hier blijven en verder studeren, 2 werk zoeken en werken en 3 vertrekken zonder iemand iets te zeggen want ik kan mijn ouders toch niet meer overhalen om toch te kunnen gaan.
De eerste 2 mogelijkheden zie ik totaal niet zitten. Ik ben het beu om altijd rekening te houden met iedereen, ik wil weg.. ..
door te blijven maak ik toch iedereen ongelukkig.
Datum:
09-08-2010
Naam:
tatjana
Leeftijd:
23
Provincie:
België

ff me Verhaaltje kwijt

Ik zit de laatste tijd al een beetje te denken over zelfmoord. Ik ben zelf 20 jaar maar ik zie het gewoon niet meer zitten. Iedereen heeft zijn eigen problemen maar die van mij stapelen zich op.

Scholing heb ik niet... VMBO KB maar... Ik wil wel verder studeren maar allen scholen zitten al vol... Thuis studie lukt me niet ben ik niet zelfstandig genoeg voor om me aandacht der zo op te richten dat het me zou lukken... Me pa zit er ook maar op te hameren dat ik weer naar school moet of moet werken... Ik wil naar school maar geen school heeft plek... Me pa heeft gezegt als je niks doet kan je het huis uit...

Tot laatst had ik weer een licht puntje in mijn leven... Maar het meisje waar ik alles voor wou doen vind iemand anders leuker... En ik was boos en zei dan weet ik niet of we vrienden kunnen blijven... Tot zo ver nog geen contact meer gehad met der ze neemt de telefoon niet op heb der een smsje gestuurt dat het me speet... Niets helpt. Ze zegt dat ze tijd nodig heeft... Maar ik wacht al een lange periode.. IIG lang voor mijn gevoel.

Ik weet gewoon niet wat ik moet doen,,, en zit te denken als ik dood ben is het toch niet erg want niemand zult mij missen..

Ik heb nadat het meisje heeft gezegt dat ze tijd nodig heeft en niet weet of ze vrienden wilt blijven ... Geen zin om ook maar iets te doen.. Als ik ga slapen dan hoop ik gewoon dat ik niet meer wakker word...

Sinds vandaag heb ik een besluit genomen toch maar te gaan kijken voor wat mogelijke manieren . Internet is aardig handig op dat gebied..

Datum:
09-08-2010
Naam:
Ano
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

Mijn leven 2

Ik sloot net mijn verhaal af met het wordt tijd dat ik weg ga.

Ik bedoelde ermee dat ik beter weg kan gaan naar een ander land, of gewoon de andere kant van nederland. Een nieuwe start maken. Misschien kan ik nog iets van mijn leven maken.En als ik het kan, kan jij het ook.
Datum:
09-08-2010
Naam:
Marianne
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Mijn leven

Als ik zo eens rondkijk op de site realiseer ik mij dat mijn leven eigenlijk best wel goed is. Er zijn mensen veel slechter aan toe dan ik.
Toch voelt het voor mij niet zo.
Al zolang ik me kan herinneren werd ik gepest, elke week wel een keer geslagen. Ik droeg andere kleren en ik had blijkbaar een grappige achternaam. Toen ik naar de middelbare school ging wou ik een nieuwe start maken. De eerste 3 maanden gingenn goed. Toen werd mijn moeder ziek en ging het weer bergafwaarts. Mijn tijdperk van heen en weer rijden naar het ziekenhuis, huishouden en boodschappen doen, moeder verzorgen als ze thuis was en gewoon naar school was aangebroken. Ik was net 13. Jarenlang heb ik dat volgehouden. Ik deed alles. Werd alleen maar depressiever. Ik had ook al een zelfmoordpoging gedaan. Door iets wat ik toevallig hoorde op de radio ben ik er mee gestopt.
me moeder overleed toen ik 16 was. Daarna heb ik nog eens toe moeten kijken hoe de opa en moeder van mijn toenmalige vriend ziek werden en dood gingen.
Nu, in 2010, weet ik niet eens meer wie ik ben. Ik heb een vriend, waar ik echt gelukkig mee ben. Maar zodra hij weg is raak ik in paniek. Ik schaam me overal voor, ik kan niks goed doen en sloop letterlijk alles. Ik weet niks, voel me oliedom. Ik weet niet eens hoe ik lippenstift op moet doen.
Maar toch wil ik hier niet meer zijn. Ik heb haast geen contact meer met mijn vader. Mijn vriend heeft meer oog voor vissen. Hij gaat liever een week vissen in frankrijk dat dat hij met mij een avondje naar de bios gaat of uit eten. Ik heb hier niks. Loop al een half jaar bij het riagg, maar voel me alleen slechter.
Het wordt tijd dat ik weg ga. Heeft niemand meer last van me
Datum:
09-08-2010
Naam:
Marianne
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

zo moe

ik loop al jaren met depresieve gevoelens, ben ook al meerdere malen behandeld en heb heel wat therapie sessies achter rug. ik kan mijn verleden maar geen plek geven. ik ben in mijn opvoeding gekleineerd en heb nooit voor mezelf leren op komen waardoor ik veel verkeerde relaties heb gehad van mishandeling, manipulatie en sexueel misbruik. een jaar geleden dacht ik alles redelijk onder controle te hebben, ik heb een leuke baan gevonden, woonde toen alleen en kon me ondanks eetproblemen en de jiste medicatie goed staande houden. vorig jaar heb ik mijn huidige man leren kennen en alles leek goed gaan, maar ook hier ging er veel mis in de communicatie. er is veel gezecht over en weer, ik wilde het allemaal goed doen maar niks bleek goed zijn aan wat ik deed, ik ben intussentijd zwanger geraakt (wat ik overigens wel heel graag wilde). we zijn een paar maanden geleden getrouwd en ik dacht dat alles wel goed zou komen, als we maar leerden praten met elkaar. maar helaas dit mocht tot nu nog steeds niet lukken. mijn vertrouwen is ver te zoeken na vele vernederingen en heftige ruzies die met name tijdens de zwangerschap nog erger werden. ik wil mijn niet overal de schuld van geven. maar ik krijg het gewoon niet meer hoofd van alles wat er afgelopen jaar gebeurt is en wordt steeds depresiever. ik heb hulp igeschakeld om samen aan onze relatie te werken, maar de eerste beste fout die ik maak, krijg ik te horen dat ik dit huwelijk alleen maar kapot wil maken en hij niet meer wil gaan naar de afspraken met onze therapeut. hierdoor krijg ik paniek aanvallen en ga de meest rare dingen in mijn hoofd halen. waaronder dat ik moe ben van al het vechten jaren lang en het leven me te veel wordt. het liefst zou ik er mee stoppen maar ik heb een kindje in mijn buik en voel me schuldig als ik dat van het leven beroof . ik wil me aanstellen maar ik durf mijn verhaal bij niemand kwijt, ik schaam me voor het feit dat mijn leven een puinhoop is en ook altijd geweest.
Datum:
09-08-2010
Naam:
anke
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

help

Ik ben Lieselotte , 14 jaar , moederloos sinds 2 mei 2010.

Mijn mama heeft lang aan kanker geleden , bijna de helft van mijn leven. Al van vorig jaar loop ik rond met slechte gedachten. Als ik zo denk , noem k mijn eigen Ellie. Mijn vriendinnen willen me helpen maar die hulp aanvaard ik niet. Mijn vriend begrijpt me niet meer en ik snij mezelf. Ik ben al in het kanaal gesprongen met vrienden en stiekem hoopte ik dat ik zou sterven, niet dus. Het lijkt net alsof ik niks goed kan doen. Mijn papa gaat al met andere vrouwen uit en mijn zus zit op kot. Ik haat het om in de spiegel te kijken , een mislukkeling. Ik ben al naar een therapeut gegaan maar dat maakte het alleen maar erger, ze begreep me totaal niet. Niemand begrijpt mij :(
Datum:
08-08-2010
Naam:
Lieselotte
Leeftijd:
14
Provincie:
België

schaamte

ik heb zo iets ergs gedaan, ben zo dronken geworden, dat ik iemands huis helemaal heb lopen onderkotsen, en mijn lichaam kon niet meer normaal reageren en heb ik in mijn broek gepoept, mijn vriendje zag het en mijn 2 vriendinnen, denk wel meer. ik schaam me zo hard, het doet zo veel pijn. ik ben door de alcohol in het ziekenhuis beland, de dokters zeggen dat ik in coma had kunnen raken.

willen jullie me alsjeblieft zeggen hoe ik van die schaamte afkom?
Datum:
08-08-2010
Naam:
anno
Leeftijd:
15
Provincie:
Groningen

tja

2 Goedlopende zaken gehad. Recessie slaat volledig in. Huwelijk kapot. Kinderen niet meer zien. Balastingdienst en andere schuldeisers op de nek. Uit huis gezet ivm achterstand hypotheek. Oftewel 1 zooitje.
Waarvoor nog???
Datum:
08-08-2010
Naam:
jan willem
Leeftijd:
45
Provincie:
Noord-holland

La Vita est Bella

Iedereen is wel eens depressief. Soms voor een lange tijd, soms gewoon kort.
Wat belangrijk is om te weten is dat het over gaat, zolang je de tijd neemt en/of hulp zoekt bij anderen.

Mensen zeggen dat niemand om ze geeft, dat ze gehaat worden en ongelukkig zijn.
Maar dat kan niet. Het kan niet dat niemand om je geeft. Dat is gewoneweg onmogelijk.
Denk aan je familie, zij geven om je. Je Vrienden. Je buren. Je leraren.
Echt waar, er zijn altijd mensen die om je geven.

Suicidale mensen denken dat er maar één uitweg is om alles op te lossen en dat is zelfmoord.
Natuurlijk is het óf leven óf dood. Maar het leven biedt zo veel meer dan de dood. De dood is een eeuwige rust zonder gevoel, zonder iets.
Het leven zit vol met gevoelens, liefde, warmte, opwinding en mogelijkheiden.
Alles kan opgelost worden. Het is alleen belangrijk dat je hulp zoekt.

Er zijn zoveel mensen die lang depressief zijn geweest en hun leven weer hebben opgepakt door hulp te zoeken en die nu heel gelukkig zijn.

Als het leven even niet mee zit, probeer dan een andere weg. Je kunt je leven veranderen wanneer je maar wil. Heb je een verkeerde beslissing gemaakt? Alles kan veranderd worden, vergeet dat niet!

Het leven is te mooi om er mee te stoppen.
En doe het niet om mensen pijn te doen, want het is laf en egoistisch om zelfmoord te plegen. Je geeft namelijk op en kunt levens van dierbaren verwoesten.


Datum:
08-08-2010
Naam:
sophia
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.