Levensverhalen (pagina 626)

ik heb niks gedaan in mijn leven omdat ik alleen maar met school bezig hield. Nu komt het harde realiteit dat ik alles in het leven heb gemist. Een vriendin, auto rijden, eerste kus, zelfstandig leven etc.
het klinkt mischien minder erg voor andere mensen maar ik ben al 26 jaar en dit soort dingen moesten bij mij eerder gebeuren dan later.

Ik zit bovendien ook nog geestelijk in de knoop want ik weet niet wie ik ben. Hiermee bedoel ik dat ik nooit de taal waar ik oorspronkelijk vandaan kom heb aangeleerd dus voel ik me ook niet thuis daar. Ik heb een paar keer de taal proberen te leren maar tervergeefs lukt het mij niet
En als nederlander wordt ik ook niet aangezien als nederlander omdat ik dan gerefereerd wordt met criminelen allochtonen terwijl ik hier 26 jaar hier woon en ik hou me aan de wet.

wanneer ik in de tram zit zie ik buiten een gelukkig stelletje hand in hand lopen in de stad. Dit zal ik nooit in mijn leven krijgen: liefde en geluk

verkracht, mishandeld, helemaal in elkaar geslagen....
maar eindelijk een vriendje die zo lief is! Samen een huisje kopen en verbouwen... Lekker knus samen op de bank...
Maar dan heel je fam. boos op je hij boos op je...
In een keer weer helemaal alleen op de bank... Kan geen kant op... Voel me zwaar kl*te!!!
Ik wil niet meer....
Iedereen speelt met mijn gevoel.... iedereen duwt me naar beneden...
de pijn die ik heb van binnen... die wil ik niet meer voelen!!!

In 2006 leerde kwam ik in contact met een collega via een commincatieprogramme op de computer. Hij gaf einde dat jaar een training in Terneuzen en zou misschien weleens langs komen. De training duurde lang en hij was pas na kantooruren klaar. Hij heeft toen dus geen tijd meer gehad om mijn werkplek te bezoeken. We bleven wel contact houden en ik noemde hem op een gegeven moment de tarzan van..... Dat sprak redelijk tot zijn verbeelding en gaf de communicatie met hem een redelijk sexueel tintje. Elke dag keek ik meer naar hem uit en hij kennelijk naar mij. We hebben uiteindelijk een date gezet op 15 februari 2007. We hebben direkt lichamelijk contact gehad. En na deze datum volgde er natuurlijk meer. Het probleem van beiden vast in een huwelijk en kinderen had in het begin nog niet zoveel impact. Maar begon op den duur wel steeds zwaarder te wegen, vooral voor mij had ik de indruk. Zijn vrouw was heel lange tijd nergens van op de hoogte. Terwijl in mijn huiselijke kring de achterdocht steeds sterker werd. In juli 2007 voelde ik tijdens een afspraak met hem, mijn borst. Daar was iets eigenaardig. Iets wat er niet hoorde te zijn. Toen ik uiteindelijk spierpijn kreeg in mijn arm en schouder, besloot ik bij de huisarts langs te gaan. Diagnose, zeer kwaadaardige borstkanker. Een operatie volgde, waarbij de borst werd geamputeerd. In een tweede operatie werden ook de okselklieren verwijderd. En in Oktober 2007 startte ik met chemokuren. De eerste operatie had ik tijdens zijn vakantie gepland. Dat kon, omdat het maar een paar dagen uitstel betrof. Hij ging met zijn gezin naar een villa in zuid Frankrijk voor een week. toen hij terugkwam bekeek hij mijn geamputeerde borst en mompelde iets van, tsja dat is niet mooi, maar het maakt voor mij geen verschil. We gingen verder met afspraakjes maken. De chemo volgde. Hij is me nooit komen bezoeken tijdens de chemo's. Op dinsdag had ik chemo. Op woensdag en donderdag kotste ik mijn longen uit en op vrijdag zag ik hem weer, als ik weer wat was opgeknapt. Ik kreeg een pruik die bijzonder mooi stond. Ik voelde me net een filmster. Hij zette de pruik de eerste keer op, waar ik vreselijk om moest lachen. Uiteindelijk ben ik dat weer te boven gekomen en is hij bij me gebleven. Ik ging terug werken en op het werk ontstond grote onrust omdat er banen zouden moeten verdwijnen. Uiteindelijk, kreeg ik in Juli 2009 te horen dat ook mijn baan zou komen te vervallen. Hij ging op vakantie met zijn gezin. Een weekje naar zee. Een appartement van zijn vader. Hij bleef volhouden dat hij met mij een toekomst wilde. Dat hij thuis niets meer had. Maar omdat zijn zoon aan autisme lijdt, was het moeilijk voor hem te besluiten zijn gezin te verlaten. Ik begon hem thuis te bellen. Zijn vrouw. Ze werd natuurlijk razend kwaad en zegde, als jij nooit had gebeld had ik hier niets geweten. Op mijn vraag of er nog lichamelijk contact was, omdat hij dat tegenover mij stellig ontkende, lachte ze hartelijk. Komaan zegde ze, wat denk jij nu. Natuurlijk is hier nog lichamelijk contact. Ze hadden juiste een bedrijfsfeestje gehad en zij beweerde dat ze daarna nog een geweldige affiniteit hadden gehad. Precies in die bewoordingen. Hij kwam nooit met toekomstplannen. Of hoe we het zouden aanpakken. Zijn standaard antwoord was, ja, het is niet gemakkelijk. Enfin, afgelopen week moest hij mij perse zien. Ik zou moeten snipperen om hem te kunnen zien. Ik heb dat steeds afgehouden, maar hij bleef volhouden. Ik MOET je zien, dat kan niet anders, zonder jou heb ik niets meer, was zijn repliek. Ik heb vrijgenomen en hem gezien. Wederom repte hij met geen woord over een toekomst. Uiteindelijk heeft hij me savonds laten weten dat hij nooit voor mij zou kiezen. En daarmee heeft hij mijn hart en ziel verwoest. Ik heb hem altijd het voordeel van de twijfel gegeven. Ik heb altijd ergens gehoopt dat hij niet zonder mij kon, zoals hij zegde. Want zo vaak probeerde ik de relatie te stoppen, maar hij wilde niet, kon niet zonder mij. Ik moest in zijn leven zijn. Ik was zijn ware liefde. Dat heeft hij me keer op keer verteld. Uiteindelijk kom ik er nu redelijk bedrogen uit. Ik praat mezelf totaal niet goed, want ik heb vaak naar zijn huis gebeld. Om te zeggen dat hij was langsgeweest en wat nu eigenlijk de bedoeling nog was. Altijd vormde hij met zijn gezin 1 lijn. Niemand wilde naar mij luisteren. Ik was de schuldige. En nu ben ik als schuldige achtergebleven. Mijn huwelijk is om zeep. Ik slaap al anderhalf jaar op de bank. Nooit meer in mijn bed. Ik heb aan de vakanties met mijn kinderen al jaren niet meer deelgenomen. Ik bleef alleen thuis, terwijl de rest naar de stacaravan aan zee trok en daar drie weken lang verbleven. Ik ging dan in het weekend. Het was niet zo, dat ik hem dan zag. Hij kwam in die drie weken 1 keer savonds langs. Had thuis gezegd dat hij naar het werk moest. Ik hoopte, wanhoopte en uiteindelijk ben ik gebroken door alles. Mijn huwelijk niets meer. Alleen mijn kinderen houden me nog ietsjes overeind. Maar dat is op het moment ook echt alles. Ik heb niks meer verder. Gelukkig heb ik wel binnen hetzelfde bedrijf per 1 januari 2010 een andere baan gevonden. Ik werk nu 32 uur om voor hem nog wat tijd vrij te houden. Wat nu ook niet meer nodig blijkt. Behalve de afgelopen drie en een half jaar is mijn leven redelijk dramatisch verlopen. En nu, nu weet ik niet meer hoe ik nog verder moet. Ik klap haast. Maar wie luistert. Ik wil geen berichten terug. Want dit stuur ik natuurlijk anoniem in. Maar ik ben echt ten einde raad. Hoe kan iemand jaren volhouden. Hoe kon ik blijven geloven. En wat rest er nu nog.

Ik doe stom,dom op school omdat mijn vrienden dan met mij lachen en ook omdat ik niet wil worden zoals de "lozers" vant school.
Nu hoor ik toch voor een klein deel bij de "grote vrienden" maar mijn vrienden weten dit niet omdat ik het niet durf te vertellen.
Ik zit op een B.U.S.O school en ik wil echt serieus naar een normale school gaan maar dat mag ik niet van mijn ouders omdat ik dat niet kan volgen (te moeilijke lessen).
En op school doe ik personenzorg dat doe ik helemaal niet graag omdat dat mijn vrienden mij uitlachen ,saai is,en dat ligt mij wel maar ik wil dat niet!
Ik mag niks anders doen en ik heb al mijn ouders gevraagd om metaal te volgen maar dat mag niet van mijn ouders en van de school!
En ik wil ook zelfmoord omdat ik mijn eigen leven en ook omdat iedereen een vriendin kan krijgen en ik niet.
Er zijn nog 2 dingen die tegen houden mijn nicht van 15 die 7 maanden jonger is dan mij wij 2 hebben een echte band.
Ik heb nog nichten maar die zijn 25 en daar heeft mijn nicht niks aan.

hey ik ben men grote liefde kwijt,ik had het uitgemaakt,maar het was niet mijn bedoeling,ik hou nog zielsveel van haar,ze gelooft me niet ,ik wou het niet zo laten gebeuren,ik lach al 2weken NIET meer,en voel me al 2weken kut,op school val ik altijd te huiln en zit ik altijd alleen op een bank,heb geen zin meer voor te leven

Er zijn hier echt zielige mensen die roepen dat ze dood willen, allemaal voor aandacht. Niemand wil dood, neem dat maar van me aan. Zelfmoord is vluchten, vluchten van problemen, en door jezelf te vermoorden maak je meer stuk dan al stuk was. Er zijn altijd mensen die om je geven, hoe naar ze ook tegen je doen. Zelfmoord willen plegen hoort ook bij de puberteit. In deze fase leer je jezelf kennen, je doelen, en wat het leven en verlies allemaal inhoudt. Mensen die overlijden, die je achterna wilt gaan, omdat het allemaal beter was toen zij er waren, zijn nu overleden. Zie dit als een les, wat een "hogere power"-God, Allah, of waar je ook in gelooft- besloten heeft, om de mensen een les te leren. Niet als straf, maar een leven kan je zien als een survivlekamp, vol met beproevingen. Zelfmoord is vluchten, het is laf. Hoe groot je problemen of verdriet ook zijn/is. Zelfmoord is nooit een verstandige keuze, en dat zal je later in je leven zien. Ik zal vertellen waarom ik dit jullie laat lezen. Ik ben Esther, 21 jaar. Ik heb 4 jaar een hele hechte vriendschap gehad met een meisje, Daniële. We waren jong en eigenlijk wilden we ons leven vieren, niets moest en alles mocht. We probeerden alles, we spijbelden, dronken, en we probeerde zelfs drugs. Iedereen weet dat dit dom is, en dat was het ook. Daniële kreeg problemen thuis en werd eruit geknikkerd. Ik ben van huis weggelopen om haar niet alleen te laten, want mijn ouders wilden niet dat ze bij ons kwam wonen. We gingen verder op straat en raakten afhankelijk van de drugs. Na een hevige ruzie - we woonden toen 2.5 maanden op straat- besloten we dat we ons leven aan het verspillen waren. We gingen beide weer terug naar huis. Mijn ouders ontvingen me met open armen. Daniële's moeder helaas niet. Haar moeder bleek achteraf een alcohliste te zijn. Daniële ging al lang niet meer naar school, en zonder huis, moeder of vader, geld, en met een drugsverslaving vond dat ze mijn leven te erg negatief beïnvloedde en vond ook dat zij haar leven grondig had verwoest. Ik vond van niet, maar ik kon haar niet overtuigen. Daniële is toen 4 maanden vermiist geweest, uiteindelijk vond ik haar bij haar moeders vakantiehuisje. Ze bungelde aan een boom. Het heeft mij 3 jaar gekost om haar dood te accepteren en in te zien wat ik heb geleerd. Ik werk nu in de hulpverlening, dit werk, mensen helpen, helpt mijzelf ook erg goed. je leven beëindigen is voor de een vluchten, en een zwakke poging is snel een kreet voor aandacht, ipv echt dood te willen. De puberteit is hier een grote factor in, maar ook op latere leeftijden kan zelfmoord een kreet zijn voor hulp of aandacht.

Wat ik jullie wil zeggen is, zelfmoord is niet de oplossing. Mocht je een probleem hebben, kan je er beter van weglopen, afstand nemen, of juist het probleem te confronteren. Maar echt mensen, zelfmoord is echt de oplossing niet.

mijn ouders hebben een briefje gevonden van een fantasie verhaal van mij en een vriendin met daarop iets van: kom we gaan nagellak kopen! heb geen geld. dan jatten we het toch?
dat was meer een grapje maar mijn ouders denken nu dus dat ik jat. en denken dat ik spijbel. mijn leraren verklaren mijn ouders voor gek dat ze zoiets denken. maar alsnog mijn ouders vertrouwen me niet. ik haat ze en hun mij.
ze doen zo stom. ik ben zelfs bang van mijn eigen vader, ik haat het leven.
ikwildood.

Ik zie het ook allemaal even niet meer zitten.
Ben werkloos..
Voel me depressief...
Rekeningen stapelen omhoog.
Het liefs zou ik er een eind aan maken.
Gewoon lekker in me eigen huisje lekker rustig in mijn bed.
Nooit meer wakker worden zonder zorgen..
Maar ik doe mijn familie er zo pijn mee daarvoor geef ik het nog niet op.
Heb wel vriendinnen/vrienden maar die gaan allemaal hun eigen weg.
Zijn gelukkig, leuke vriend/in , leuke baan.
Die zien niet dat ik het erg moeilijk heb.
Wil ze er ook niet mee lastigvallen.
Heb ooit hoop dat het mij ook lukt...
'gelukkig in het leven staan'
Als die ik het nu somber in.
Wou het zomaar even kwijt....

de constante onrust ,het malen in mijn hoofd en de angst voor van alles en nog wat terwijl iedereen normaal leeft zit ik thuis en voel me alsof niemand nog iets aanmij heeft

Ik wordt altijd geslagen door mijn ouders en na het overlijden van mijn opa,oma en neef. Ben ik heel het leven zat, wat heb ik gedaan?
Volgens me ouders doe ik nooit wat goed.
Hopelijk kunnen jullie mij helpen?