Levensverhalen (pagina 568)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ongelukkig

Al zo lang loop ik ermee. Al zolang wil ik mezelf verlossen van alles waar ik mee zit. Al zolang wil ik niet meer leven.

Ik was gelukkig totdat een goede vriend zelfmoord pleegde. Hij betekende veel voor me. Ik had een hele goede band met hem en hij was net mijn broertje.
Zijn dood was heel onverwachts. Nog nooit tevoren voelde ik zoveel verdriet als toen. Ik wist niet hoe ik mezelf hier overheen moest zetten. Omdat ik andere mensen er niet meer mee lastig wilde vallen, ging ik vaak op mijn kamer zitten, pakte zijn foto erbij en praatte dan in mezelf om toch nog een beetje mijn hart te kunnen luchten. Het hielp niet veel, maar toch had ik het idee dat hij dan bij me was.
Het is inmiddels 2 jaar geleden dat hij een einde maakte aan zijn leven en nog steeds ben ik er niet helemaal overheen. Ik weet niet hoe ik mijn verdriet voor hem moet verwerken. Het gemis en verdriet zijn onoverwinnelijk.

Dat ik geen goede band heb met mijn moeder speelt ook een hele grote rol. Soms zie ik meiden van mijn leeftijd die een hele goede en sterke band hebben met hen moeder. Net twee beste vriendinnen. Als ik dat zie voel ik jaloezie en vooral veel verdriet. Ik heb er erg veel moeite mee dat ik de dingen niet met mijn moeder kan delen die ik juist wel met haar wil delen. Ze heeft in het verleden vaak geweld gebruikt en ik was dan ook altijd bang voor mijn moeder. Ze heeft me vaak genoeg duidelijk gemaakt dat ze me niet wil en dat ze thuis beter af zijn als ik het huis uit ga. Als je zoiets van je moeder te horen krijgt, stort je in. Dat soort dingen vergeet je niet en het zullen altijd littekens blijven in de relatie.

Ik voel me ongeliefd en ongelukkig. Ik voel me verdrietig en in de steek gelaten. Ik voel me zo gekwetst en hartgebroken.
Na alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven, zie ik geen licht meer aan het einde van de tunnel en wil ik niet meer..
Ik weet niet meer wat ik moet doen en zit dag in dag uit met de gedachte om een einde te maken aan mijn leven..
Datum:
04-12-2010
Naam:
Djel
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

zo kan het niet meer verder

hallo, ik ben het allemaal erg beu. Alles wat ik zeg en doe is heel dom, ik had een relatie van 1 jaar en een maand maar die jongen liet me zitten om te zien of hij zonder mij gelukkiger was, ik zit in mijn laatste jaar en mijn stage loopt niet goed. Ik moet zelfzekerder worden maar aangezien ik mijn stage in het frans doe, kan ik me niet altijd uitdrukken zoals ik zou willen. Ik kan het niet goed vinden met mijn stagebegeleidster en alles wat ik doe of zeg is uiteraard heel erg fout. Ik ben heel gesloten omdat ik niets meer durf zeggen, aangezien het toch op niets zou slagen. Ik moet elke dag de trein nemen en soms denk ik zelfs, zou ik er niet gewoon voor springen? Eindelijk rust, eindelijk ergens waar ik niet hoef te concurreren met een zus die de perfectie is. Eindelijk geen moeder meer die zegt dat alles wat ik zeg en doe dom is, dat ik te dik ben en dringend een plastische operatie moet laten doen. Ook denk ik dit soms als ik met de auto rijd. Die gedachten baren me wel zorgen maar tegelijkertijd voelen ze zo vrij. De idee dat ik ergens ben waar iedereen gelijk is.... Weet niet hoelang ik het hier nog vol houd...
Datum:
04-12-2010
Naam:
Laurien
Leeftijd:
20
Provincie:
België

geen zelfmoord

ben 18 jaar oud
en me leven is niks anders dan vechten tegen me emotie's
dag in en dag uit heb ik wel een gevoel dat er WEER iets gaat gebeuren elke klote dag
En als het gebeurd zal ik naar lachen naar kijken naar schreeuwen en naar slaan
het begon allemaal toen me vader in 11 september 2002 overleed aan een hersenbloeding
ik vond hem toen dood op de grond met een gedachte dat hij wel weer wakker zou worden
ik was 10 jaar oud...
sinds die tijd zijn mijn emoties naar de klote huilen,verdriet,deppresief,angst,
stress zijn gewoon bijna 90% verdwenen. na die tijd werd het eigelijk alleen maar erger
allemaal om papier! genaamd geld.. 2x uit huisgegooid. 1x in hoevelaken toen het
gebeurde moest ik lachen en pakte als eerst me xbox zonder stress of ook iets aan me hoofd
was 14-15 jaar oud. 2ex in nijkerk werd opgebeld van me werk dat ik naar huis moest komen
toen ik thuis aankwam zag ik me ma en me zus allemaal spullen aanhet in pakken
ze waren aan het huilen en weer moest ik lachen en helpte ik rustig mee zonder
ook iets aan me hoofd toen was ik 17 ... ik lieg ik drink ik gebruik drugs! heb veel drugs gebruikt
en als ik drink wil ik zo veel drinken dat ik niks meer kan doen
en liegen en bedriegen is me 2e taal geworden.. wil de leger in maar kreeg een legerverbod
omdat me fcking korperaal me heeft genaaid! door al die shit is me motivatie voor het leger
gedaald en nu zit ik er aan te denken om niet meer in te gaan terwijl ik het al jaren
wil!.. kanker zooi beetje geluk is te veel gevraagd.. me moeder heeft zo veel schuld ZO veel
schuld daar word je gewoon bang van elke keer als er iemand aan de deur komt denk ik dat
het klote deurwaarders zijn om alles voor de zoveelste keer in beslag te nemen..
ik sta te knappen weet niet meer waar ik aan moet denken of aan wat..
en ik ben iemand die nooit zelfmoord zou gaan plegen echt nooit! maar ik weet het gewoon even niet meer...
Datum:
04-12-2010
Naam:
rich
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

moeilijk

Ik kan gewoon nergens terecht met mijn probleem. Niet bij mijn vrouw die het ziet als of zij het misschien wel veroorzaakt, maar dat doet ze niet. Ben als kind zowel fysiek als geestenlijk mishandeld en heb zodoende me op deze leeftijd niet meer in de hand. Voel me verknipt en emotioneel kapot. Dacht dat ik na een zeer moeilijke jeugd mij wel kon herpakken in mijn volwassen leven, maar zit er nu ff helemaal door heen. Heb laatst mijn hart uitgestort bij mijn vrouw over mijn jeugd en de gevolgen in het hier en nu,. Ze leek het te begrijpen, maar heeft het er nu niet meer over. De dagen gaan voorbij en voor mij word alles alleen maar moeilijker en onverteerbaarder. Wat ik het ergste van alles vind dat ik voor mijn gevoel mijn 3 dochters waar ik zielsveel van houd niet kan geven wat ik zelf zo heb gemist toen ik klein was, een knuffel of een aai over de bol. Ik zondig mij af en bouw een muur om mezelf zodat ik de pijn niet meer voel die mij is aangedaan. Zo kan ik toch niet door gaan?
Ik wil helemaal niet dood, maar wil gewoon van dit rot gevoel af. Maar zie nu niet de oplossing om uiteindelijk echt gelukkig te worden.
Datum:
04-12-2010
Naam:
Ben
Leeftijd:
45
Provincie:
Noord-holland

mijn verhaal

Mijn gevoelens speelde al heel lang,
Ik werd op het middelbaar onderwijs al veel gepest omdat ik er voller bij liep dan alle andere meiden, dit heeft veel woede en argressie bij me naar boven gebracht waardoor het op school niet meer liep,
Een aantal jaren later leek het beter te gaan, en leken de diepe donkere gevoelend te verdwijnen,
Tot plots mijn dierbare moeder overleed aan een hartstilstand, zij was zo het eenigste waar ik op terug kon vallen,
Mijn wereld storte in, en de mensen om me heen trokken zich allemaal terug, ik kon bij niemand die ik lief had mijn verhaal doen, en zat op den duur alleen in een donker hoekje,
Ik voelde me eenzaam, in de steek gelaten, de pijn van dit verlies, die helse pijn, zoon pijn dat ik maar besloot maar te snijden om de pijn in mijn hart te kunnen vergeten.

Zoveel geprobeert op het rechte pad te komen, maar niets of niemand hielp, tot ik op het punt was dat ik zo diep in me wanhoop was gezonken, en voelde niets anders meer dan pijn, verdriet, woede enz.
Waarna ik besloot een einde te maken.

Na alles wat er was gebeurt hebben ze mij met spoed naar een gesloten psychiatrische inrichting gebracht, waar ik zoon 4 maanden in behandelin heb gezeten,

Het gaat nu wel iets beter, en ben weer thuis.
Maar de pijn is nooit weggegaan of weg geweest, het zit er nog steeds waardoor ik nu nog zo gezegt afentoe voor de makkelijke oplossing wil kiezen.
Datum:
04-12-2010
Naam:
Lena
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

al 3 jaar..

Al 3 jaar lang is mijn leven een puinhoop,
sinds ik verhuisde van utrecht naar brabant
ik begon met snijden, werd gepest (uitgescholden voor dikke) en kreeg daardoor een eetstoornis. ik voel me thuis niet meer veilig, al 3 jaar lang.
mijn stiefvader&moeder zijn verschrikkelijk, willen me dood hebben..
bij mijn vader voel ik me veilig, maar hem zie ik eens in de twee weken, en hij woont ver weg.. pff... ik wil gewoon dood...
Datum:
03-12-2010
Naam:
i.
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Tranen voor mijn yarar

Lieve Yarar,

in juli is het uitgegaan, en tot op heden huil ik mezelf elke dag in slaap..ik weet niet wat ik moet doen. Ik haat het leven zo erg dat ik gewoon niet meer wil leven. Waarom zie ik je nog steeds, waarom doen we het nog steeds, terwijl je niks meer voor me voelt..ik wil zeggen dat ik je mis, zeggen dat ik van je hou, steeds als ik je zie, maar durf het niet..bang om keer op keer afgewezen te worden. Daarom speel ik maar het spelletje mee en doe ik alsof er niks aan de hand is. We gaan overdag om als vrienden,maar belanden toch weer savonds in bed..het doet me pijn en maakt me onzeker : houdt je nu wel of niet van mij? Durf de confrontatie niet aan, want ik weet wat het antwoord zal zijn: "Nee,J.S je weet toch dat het niet meer gaat en als het niet meer gaat, dan gaat het niet". Voel me leeg en hoop nog steeds dat het goed komt..Pfff wie houd ik nu voor de gek?
Datum:
03-12-2010
Naam:
J.S
Leeftijd:
28
Provincie:
Gelderland

Ik besta niet....

Ik ben 16 jaar. Ik weet het niet meer wat ik moet doen. Ik heb niemand.
ik ben eenzaam. het is alsof ik niet besta men loopt door mij heen, men ziet mij niet, men luistert niet, overal waar ik kijk zie ik mensen maar ze zien mij niet. nooit hallo, nooit goedendag, niet eens een simpele blik naar mij. Ik voel totaal niets meer behalve haat en depressie, ze wekken elkaar op. Ik ben het zat ik haat iedereen alleen omdat men mij niet ziet, zelfs als ik tegen ze praat kijken ze me niet eens aan, wat!? ben ik het niet waard? ben ik lelijk? ben ik te dom voor je?! zo veel vragen, maar geen antwoorden.

Ik kan niets goed doen
Ik blink nergens in uit
Ik ben niet slim

En als ik eens iets goeds doe komt er niet eens een bedankje, geen goed zo jongen! of goed gedaan!
Nee! Ik ben niets, ik ben niks anders dan een stuk lucht dat tussen de mensen door waait . Ik loop in de schaduw want het licht is te fel,

Ik besta niet, het is alsof ik er nooit ben geweest, geen sociale impact.
Iedereen die ik had heeft me verlaten voor andere mensen, die.... die..... die.... holbewoners, mensapen, die elkaar met scheldwoorden benoemen en zich een zogeheten gangster noemen en mij belachelijk maken.
Ze maken me ziek, dankzij dat soort randfiguren ben ik all mijn vrienden kwijtgeraakt en mijn neefje en mijn broer, en vergeet niet mijn vriendin...
en dat allemaal op 13-jarige leeftijd.
Nu ik 16 ben zie ik het nut hiervan in, dat is er niet, ik leef tussen gescheiden ouders, ze letten meer op elkaar dan op mij...

Daarom denk ik over zelfmoord. Ik denk er steeds vaker over, ik droom er zelfs over. ik ben een zielig figuur, een schaduw, onzichtbaar voor de rest van de mensheid het zal me dan ook niet verbazen als dit niet eens gelezen wordt.... waarom doe ik dit dan.... waarom ben ik hier nog?
omdat men mij nodig heeft om op neer te kijken... tenminste als ze me ooit zien.
Ik ben het meer dan zat, altijd genegeerd te worden......

mijn naam doet er niet toe, daarom onderteken ik dit bericht met Ghost
Datum:
03-12-2010
Naam:
Ghost
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

....

ik ben al ongeveer een jaar verliefd op een meisje, en sinds kort hebben we gekust enzo dus ik dacht dat het eindelijk het moment was waar ik al zolang naar uitkijk maar nu gaat het terug slecht tussen ons en ik kan echt niet zonder haar.. zij is mijn alles, ik heb zoooo lang gewacht op deze moment maar niet dat het zo slecht zou gaan :( ik mis haar zo en ik kan echt niet zonder haar leven, ik krijg haar niet uit mijn gedachten, kbn zo verliefd op haar :'( ik weet echt nietmeer wat doen..
Datum:
03-12-2010
Naam:
mich
Leeftijd:
15
Provincie:
België

ouders

ik haat me leven ik wil dood me ouders maken ruzie met me en ik kan daar gwn niet meer tegen
als ik thuis ben voel ik me ongelukkig op school is de enige plek waar ik me echt thuis voel
ik wil voor altijd op school blijven met me vrienden daar voel ik me thuis maar als ik thuis ben wil ik gewoon dood mijn leven is stom ik kan er gwn niet meer tegen.
ik ben heel erg ongelukkig binnekort ga ik zelfmoord plegen en is dit mijn afscheid.
ik ga me vrienden missen en me ouders niet ze zijn stom
bedankt dat u als bezoeker dit leest
Datum:
03-12-2010
Naam:
lili
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.