Levensverhalen (pagina 568)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Een vriendschap van 20 jaar verraden

Mijn beste vrienden bestaat uit een groep van 4 man, exclusief mezelf. Al ruim 20 jaar gaan we met elkaar om, vanaf kleuterklas tot heden. Samen hebben we ontzettend veel leuke dingen meegemaakt, maar wanneer bijvoorbeeld 1 van ons verdriet of een probleem had was het ook ons verdriet en probleem. Overal kwamen we eruit en onze vriendschap overwon alles. Echter ongeveer 3 maanden geleden heb ik 1 van mijn beste vrienden een enorme klotestreek geleverd. Dit werd mede veroorzaakt door een buitenstaander die ik weer een aantal maanden daarvoor had leren kennen. Deze buitenstaander heeft mij gehersenspoeld en ik was er ineens heilig van overtuigd dat die ene beste vriend mij wilde naaien, waardoor ik financieel in zwaar weer zou komen. De gedachte dat deze beste vriend mij opzettelijk wilde kwetsen en er voor zou zorgen dat ik enorm diep in de put terecht zou komen kon ik niet verkroppen. Ik heb dus vervolgens zelf een gruwelijke klote streek bij hem uitgehaald en achteraf gezien bleek het ook totaal niet waar te zijn. Die buitenstaander wilde een breuk tussen onze vriendschap forceren en dit is hem nu ook gelukt. Dus 1 van mijn beste vrienden die ik al ruim 20 jaar ken heb ik verraden voor iemand die ik eigenlijk helemaal niet ken. Dit word me enorm kwalijk genomen en zeer terecht natuurlijk. Nu ben ik helemaal alleen en ben ik mijn beste vrienden kwijtgeraakt.

Ik heb ontzettend veel spijt van mijn actie en voel me heel ongelukkig en verdrietig. Ik heb geen contact meer met hun en onze ouders spreken elkaar ook niet meer, dankzij mij.

De afgelopen weken heb ik veel nagedacht over zelfmoord. Hoe zou ik het doen? Is dit de juiste oplossing? Ben tot de conclusie gekomen dat dit niet de juiste manier is, er is nog genoeg om voor te leven en hoogstwaarschijnlijk zou ik ook toch niet durven.

Ik ga er alles aan doen om dit weer proberen recht te zetten, deze vriendschap is namelijk het vechten waard. Ik heb keihard op zijn ziel getrapt en de mijne ben ik voorlopig kwijt.
Ik hoop uiteindelijk dat hij(en de rest van mijn vrienden) het mij ooit kan vergeven, zodat ik mijn ziel terug heb en mezelf weer recht in de spiegel kan aankijken en dat alles weer vanouds word. We zullen zien wat de toekomst mij brengt.........
Datum:
05-12-2010
Naam:
W.
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-brabant

Change

Relatie in en uit, het zit me ook niet mee. Elke relatie eindigd op dezelfde manier zo van "ja maar ik vind het gewoon niet eerlijk tegenover jou". Soms heb ik echt het idee dat er een vloek over me rust, waardoor het op een of andere manier onmogelijk is om een goede relatie met mij op te bouwen. Soms zie ik het gewoon niet meer zitten om dit door te zetten. Het leven is toch zo mooi, maar uiteindelijk lukt het me gewoon nooit om helemaal gelukkig te worden. Vroeger had ik vaak gedachten over zelfmoord en heb vele pogingen gedaan, maar uiteindelijk ben ik toch steeds weer uit dat negatieve getrokken! Nu weet ik wel beter, maar begrijp nog steeds wel de gevoelens die ik toen voelde. Onbegrip voor andere mensen en bepaalde situaties. Waarom moet alles toch steeds weer hetzelfde gaan. Heb ik nou helemaal niks geleerd van mijn vorige ervaringen en relaties. Of blijf ik maar steeds weer over dat zelfde struikelblok vallen. Het is tijd voor verandering maar hoe? Jammer dat het leven zo gecompliceerd is, terwijl het ook zoveel simpeler kan. Ik ga gewoon het beste er maar van maken zoals altijd! En hoop op betere tijden waar ik wel ontwikkeld genoeg ben om niet weer over dat zelfde struikelblok te vallen zoals altijd.

Groetjes LMO
Datum:
05-12-2010
Naam:
LMO
Leeftijd:
20
Provincie:
Friesland

dood

ik was 12 en ik had een perfect leventje had veel vrienden en familie die van me hield maar in het eerste kreeg ik al veel ruzie met oudere kinderen ik dacht daarna al snel aan weglopen.
weglopen van al mijn problemen na 1 jaar veel geld proberen te verdienen had ik 500 euro en dAt was genoeg geld om mee weg te lopen voor een tijdje of altijd Als ik en baantje had vevonden ergerns anders ik pakte de bus naar A'dam en wou daar verder met de trein naar duitsland en daar weer verder door naar polen en rusland ik had mijn reistas in gepakt en ging rond 4 uur weg van huis dat iedereen nog sliep en niemand het merkte ik had een brief gemaakt en op mijn bed gelegt er stond op dat ik van ze hield en dat ik nooit meer terug zou komen onderand in de bus naar a'dam was ik vergeten dat mijn neef naar de hoge school in a'dam ging en kwam ik tegen op het station in a'dam ik hem natuurlijk tegen om 7 uur s ochtends hij belde mijn ma op en zei dat hij me gezien had ik ging ondertussen weg met de trein naar berlijn tenminste dat dacht ik was onderweg nar utrecht toen mijn ma de politie had ingelicht en de politie elke trein vanaf amsterdam controleerde haddn ze mij gevonden ik moest naar huis naar de psygiater en de dokter ik had ruzie met mijn pa in belgie en mijn ma vertrouwt mij nooit meer ik wordt in elkaar geslagen door 4 jongens van 16 en ik heb last van zware oververmoeitheid in een paar woorden ik wil DOOD
Datum:
05-12-2010
Naam:
jordi
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

Ongelukkig

Al zo lang loop ik ermee. Al zolang wil ik mezelf verlossen van alles waar ik mee zit. Al zolang wil ik niet meer leven.

Ik was gelukkig totdat een goede vriend zelfmoord pleegde. Hij betekende veel voor me. Ik had een hele goede band met hem en hij was net mijn broertje.
Zijn dood was heel onverwachts. Nog nooit tevoren voelde ik zoveel verdriet als toen. Ik wist niet hoe ik mezelf hier overheen moest zetten. Omdat ik andere mensen er niet meer mee lastig wilde vallen, ging ik vaak op mijn kamer zitten, pakte zijn foto erbij en praatte dan in mezelf om toch nog een beetje mijn hart te kunnen luchten. Het hielp niet veel, maar toch had ik het idee dat hij dan bij me was.
Het is inmiddels 2 jaar geleden dat hij een einde maakte aan zijn leven en nog steeds ben ik er niet helemaal overheen. Ik weet niet hoe ik mijn verdriet voor hem moet verwerken. Het gemis en verdriet zijn onoverwinnelijk.

Dat ik geen goede band heb met mijn moeder speelt ook een hele grote rol. Soms zie ik meiden van mijn leeftijd die een hele goede en sterke band hebben met hen moeder. Net twee beste vriendinnen. Als ik dat zie voel ik jaloezie en vooral veel verdriet. Ik heb er erg veel moeite mee dat ik de dingen niet met mijn moeder kan delen die ik juist wel met haar wil delen. Ze heeft in het verleden vaak geweld gebruikt en ik was dan ook altijd bang voor mijn moeder. Ze heeft me vaak genoeg duidelijk gemaakt dat ze me niet wil en dat ze thuis beter af zijn als ik het huis uit ga. Als je zoiets van je moeder te horen krijgt, stort je in. Dat soort dingen vergeet je niet en het zullen altijd littekens blijven in de relatie.

Ik voel me ongeliefd en ongelukkig. Ik voel me verdrietig en in de steek gelaten. Ik voel me zo gekwetst en hartgebroken.
Na alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven, zie ik geen licht meer aan het einde van de tunnel en wil ik niet meer..
Ik weet niet meer wat ik moet doen en zit dag in dag uit met de gedachte om een einde te maken aan mijn leven..
Datum:
04-12-2010
Naam:
Djel
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

zo kan het niet meer verder

hallo, ik ben het allemaal erg beu. Alles wat ik zeg en doe is heel dom, ik had een relatie van 1 jaar en een maand maar die jongen liet me zitten om te zien of hij zonder mij gelukkiger was, ik zit in mijn laatste jaar en mijn stage loopt niet goed. Ik moet zelfzekerder worden maar aangezien ik mijn stage in het frans doe, kan ik me niet altijd uitdrukken zoals ik zou willen. Ik kan het niet goed vinden met mijn stagebegeleidster en alles wat ik doe of zeg is uiteraard heel erg fout. Ik ben heel gesloten omdat ik niets meer durf zeggen, aangezien het toch op niets zou slagen. Ik moet elke dag de trein nemen en soms denk ik zelfs, zou ik er niet gewoon voor springen? Eindelijk rust, eindelijk ergens waar ik niet hoef te concurreren met een zus die de perfectie is. Eindelijk geen moeder meer die zegt dat alles wat ik zeg en doe dom is, dat ik te dik ben en dringend een plastische operatie moet laten doen. Ook denk ik dit soms als ik met de auto rijd. Die gedachten baren me wel zorgen maar tegelijkertijd voelen ze zo vrij. De idee dat ik ergens ben waar iedereen gelijk is.... Weet niet hoelang ik het hier nog vol houd...
Datum:
04-12-2010
Naam:
Laurien
Leeftijd:
20
Provincie:
België

geen zelfmoord

ben 18 jaar oud
en me leven is niks anders dan vechten tegen me emotie's
dag in en dag uit heb ik wel een gevoel dat er WEER iets gaat gebeuren elke klote dag
En als het gebeurd zal ik naar lachen naar kijken naar schreeuwen en naar slaan
het begon allemaal toen me vader in 11 september 2002 overleed aan een hersenbloeding
ik vond hem toen dood op de grond met een gedachte dat hij wel weer wakker zou worden
ik was 10 jaar oud...
sinds die tijd zijn mijn emoties naar de klote huilen,verdriet,deppresief,angst,
stress zijn gewoon bijna 90% verdwenen. na die tijd werd het eigelijk alleen maar erger
allemaal om papier! genaamd geld.. 2x uit huisgegooid. 1x in hoevelaken toen het
gebeurde moest ik lachen en pakte als eerst me xbox zonder stress of ook iets aan me hoofd
was 14-15 jaar oud. 2ex in nijkerk werd opgebeld van me werk dat ik naar huis moest komen
toen ik thuis aankwam zag ik me ma en me zus allemaal spullen aanhet in pakken
ze waren aan het huilen en weer moest ik lachen en helpte ik rustig mee zonder
ook iets aan me hoofd toen was ik 17 ... ik lieg ik drink ik gebruik drugs! heb veel drugs gebruikt
en als ik drink wil ik zo veel drinken dat ik niks meer kan doen
en liegen en bedriegen is me 2e taal geworden.. wil de leger in maar kreeg een legerverbod
omdat me fcking korperaal me heeft genaaid! door al die shit is me motivatie voor het leger
gedaald en nu zit ik er aan te denken om niet meer in te gaan terwijl ik het al jaren
wil!.. kanker zooi beetje geluk is te veel gevraagd.. me moeder heeft zo veel schuld ZO veel
schuld daar word je gewoon bang van elke keer als er iemand aan de deur komt denk ik dat
het klote deurwaarders zijn om alles voor de zoveelste keer in beslag te nemen..
ik sta te knappen weet niet meer waar ik aan moet denken of aan wat..
en ik ben iemand die nooit zelfmoord zou gaan plegen echt nooit! maar ik weet het gewoon even niet meer...
Datum:
04-12-2010
Naam:
rich
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

moeilijk

Ik kan gewoon nergens terecht met mijn probleem. Niet bij mijn vrouw die het ziet als of zij het misschien wel veroorzaakt, maar dat doet ze niet. Ben als kind zowel fysiek als geestenlijk mishandeld en heb zodoende me op deze leeftijd niet meer in de hand. Voel me verknipt en emotioneel kapot. Dacht dat ik na een zeer moeilijke jeugd mij wel kon herpakken in mijn volwassen leven, maar zit er nu ff helemaal door heen. Heb laatst mijn hart uitgestort bij mijn vrouw over mijn jeugd en de gevolgen in het hier en nu,. Ze leek het te begrijpen, maar heeft het er nu niet meer over. De dagen gaan voorbij en voor mij word alles alleen maar moeilijker en onverteerbaarder. Wat ik het ergste van alles vind dat ik voor mijn gevoel mijn 3 dochters waar ik zielsveel van houd niet kan geven wat ik zelf zo heb gemist toen ik klein was, een knuffel of een aai over de bol. Ik zondig mij af en bouw een muur om mezelf zodat ik de pijn niet meer voel die mij is aangedaan. Zo kan ik toch niet door gaan?
Ik wil helemaal niet dood, maar wil gewoon van dit rot gevoel af. Maar zie nu niet de oplossing om uiteindelijk echt gelukkig te worden.
Datum:
04-12-2010
Naam:
Ben
Leeftijd:
45
Provincie:
Noord-holland

mijn verhaal

Mijn gevoelens speelde al heel lang,
Ik werd op het middelbaar onderwijs al veel gepest omdat ik er voller bij liep dan alle andere meiden, dit heeft veel woede en argressie bij me naar boven gebracht waardoor het op school niet meer liep,
Een aantal jaren later leek het beter te gaan, en leken de diepe donkere gevoelend te verdwijnen,
Tot plots mijn dierbare moeder overleed aan een hartstilstand, zij was zo het eenigste waar ik op terug kon vallen,
Mijn wereld storte in, en de mensen om me heen trokken zich allemaal terug, ik kon bij niemand die ik lief had mijn verhaal doen, en zat op den duur alleen in een donker hoekje,
Ik voelde me eenzaam, in de steek gelaten, de pijn van dit verlies, die helse pijn, zoon pijn dat ik maar besloot maar te snijden om de pijn in mijn hart te kunnen vergeten.

Zoveel geprobeert op het rechte pad te komen, maar niets of niemand hielp, tot ik op het punt was dat ik zo diep in me wanhoop was gezonken, en voelde niets anders meer dan pijn, verdriet, woede enz.
Waarna ik besloot een einde te maken.

Na alles wat er was gebeurt hebben ze mij met spoed naar een gesloten psychiatrische inrichting gebracht, waar ik zoon 4 maanden in behandelin heb gezeten,

Het gaat nu wel iets beter, en ben weer thuis.
Maar de pijn is nooit weggegaan of weg geweest, het zit er nog steeds waardoor ik nu nog zo gezegt afentoe voor de makkelijke oplossing wil kiezen.
Datum:
04-12-2010
Naam:
Lena
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

al 3 jaar..

Al 3 jaar lang is mijn leven een puinhoop,
sinds ik verhuisde van utrecht naar brabant
ik begon met snijden, werd gepest (uitgescholden voor dikke) en kreeg daardoor een eetstoornis. ik voel me thuis niet meer veilig, al 3 jaar lang.
mijn stiefvader&moeder zijn verschrikkelijk, willen me dood hebben..
bij mijn vader voel ik me veilig, maar hem zie ik eens in de twee weken, en hij woont ver weg.. pff... ik wil gewoon dood...
Datum:
03-12-2010
Naam:
i.
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Tranen voor mijn yarar

Lieve Yarar,

in juli is het uitgegaan, en tot op heden huil ik mezelf elke dag in slaap..ik weet niet wat ik moet doen. Ik haat het leven zo erg dat ik gewoon niet meer wil leven. Waarom zie ik je nog steeds, waarom doen we het nog steeds, terwijl je niks meer voor me voelt..ik wil zeggen dat ik je mis, zeggen dat ik van je hou, steeds als ik je zie, maar durf het niet..bang om keer op keer afgewezen te worden. Daarom speel ik maar het spelletje mee en doe ik alsof er niks aan de hand is. We gaan overdag om als vrienden,maar belanden toch weer savonds in bed..het doet me pijn en maakt me onzeker : houdt je nu wel of niet van mij? Durf de confrontatie niet aan, want ik weet wat het antwoord zal zijn: "Nee,J.S je weet toch dat het niet meer gaat en als het niet meer gaat, dan gaat het niet". Voel me leeg en hoop nog steeds dat het goed komt..Pfff wie houd ik nu voor de gek?
Datum:
03-12-2010
Naam:
J.S
Leeftijd:
28
Provincie:
Gelderland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.