Levensverhalen (pagina 1795)

Mijn leven is een puinhoop...al jaren... eigenlijk al vanaf wat ik me kan herrinneren
Mijn vader overwerkt, mijn moeder in het psychiater... We hebben verschillende hulpen in de huishouding gehad via de thuiszorg, waarvan er 1 mij zelfs heeft geslagen... Dat terwijl ik een kind van 9 was dat haar ouders miste dag in dag uit, en dat gewoon een beetje aandacht wilde...
Toen mijn moeder na een 2 jaar het psychiater uit kon en ze alleen nog voor dagbehandeling hoefde in plaats van opname probeerde we ons leven met zijn vieren weer een beetje op te bouwen...
Dat lukte niet en na een jaar tussen mijn ouders -wel scheiden -niet scheiden -wel scheiden -niet scheiden....zijn ze uit eindelijk tog uit elkaar gegaan... Mijn moeder heeft ons in de tijd dat mijn vader vertrok altijd laten denken dat hij was vreemdgegaan en probeerde ons ook zo veel mogelijk bij hem weg te houden... Achteraf bleek dat het mijn vader niet was maar mijn moeder die vreemdging...
Mijn vader had vrij snel een nieuwe vriendin met wie mijn zusje en ik best goed konden opschieten... Ik dacht eindelijk een beetje rust te vinden en een wat stabieler leven te krijgen dat wat ik in jaren had gehad... Niets bleek minder waar helaas... De vriendin van mijn vader raakte zwanger, waar ik per ongeluk achter kwam via een heel lullig verkeerd gestuurd smsje... Een maand na dat smsje, toen ze 2 maanden zwanger was, kreeg ze een miskraam... Dat was eigenlijk verwacht want ze had voordat ze mijn stiefbroertje kreeg ook al 5 miskramen gehad...
Bij mijn moeder thuis kreeg ik ook steeds meer problemen, ze deed niets meer dan op de computer spelletjes en tv kijken... Ze moest wel gaan werken door de scheiding en ze werkte een paar ochtenden per week... De huishouding kwam ondertussen volledig op mij neer... 13 jaar... en ik draaide een compleet huishouden... Op school ging het steeds slechter en ik werd van vrolijk opgewekt meisje een stil en teruggetrokken gepest meisje... Ik verloor vrienden doordat ik nooit tijd had om wat te doen en vaak te moe was om leuk te doen...
Uiteindelijk was er maar 1 vriendin die voor mij klaarstond, maar niet wist wat er thuis afspeelde.... Ik hield het verstopt en leefde op school met het geheim van thuis.... Ik kreeg een vriend, mijn allerbeste maatje toen... Via via op een verjaardag van kennissen heb ik hem leren kennen.... We konden elkaar eigenlijk al heel lang want we kwamen regelmatig met verjaardagen bij elkaar en we waren al snel dikke maatjes en na 9 jaar dat we elkaar al kenden hebben we een relatie gekregen die bijna 8maanden duurde, hij was 4 jaar ouder dan ik *ik 15 toen, hij bijna 19* dronk regelmatig wat en blowde ook wel eens, nooit in mijn bijzijn maar het was reden genoeg om nix tegen mijn moeder te vertellen, ik mocht sowieso niet met hem omgaan en de hel zou losbarsten als ze erachter zou komen, ze sloeg me al regelmatig want ik deed alles fout in haar ogen en dan zou ze me zeker in elkaar meppen en daar was ik als de dood voor... Maar hij heeft in de periode dat wij een relatie hadden 3 keer een zelfmoord poging gedaan, die ik gelukkig 3 keer uit zijn hoofd kunnen praten maar op donderdag 29 september kreeg ik tijdens de les een smsje van zijn zus... Hij was overleden... Hij had slaappillen, antidepressiva, alcohol en drugs in grote hoeveelheid ingenomen... Er was een afscheidsbrief aan mij, die heb ik pas lang na de crematie gehad omdat ze (zijn vader en zus, zijn moeder was al overleden een paar jaar) dachten dat dat beter zou zijn voor mij. Daarin stond alles uitgelegd en dat het niet mijn schuld was, dat hij nu eindelijk rust zou hebben... Mijn moeder wist van nix af, mijn vader wist wel dat hij zelfmoord had gepleegd en is ook meegeweest naar de crematie maar wist niet dat ik een relatie met hem had... Dat heb ik ook altijd zo gehouden... Door alles wat ik moest verbergen leefde ik in een grote leugen en loog ik mezelf af en toe helemaal vast, maar ik wou absoluut niet dat iemand erachter zou komen hoe ik me echt voelde... Ik moest sterk blijven en ik zou laten zien dat ik het wel alleen aankon, dat ik er niet onder zou bezwijken... Alleen een paar vriendinnen wisten dat hij zelfmoord had gepleegd, ik had verteld dak met iemand anders een relatie had, ik schaam me er nu nog voor maar ik wist echt niet wat ik moest... Maar uiteindelijk heb ik het toch stukje bij beetje verteld... Mijn beste vriendin is een ongeloofelijke steun voor me geweest, in die tijd rond de crematie is ze er altijd voor me geweest... Doordat zij achter me stond en ik met haar kon praten staat mijn verhaal nu hier, anders was ik mijn vriend regelrecht achterna gegaan, want zoveel kon ik niet verdragen...
Ondertussen kreeg ik ook steeds grotere problemen met mijn moeder, ik had elke dag ruzie met haar en als ik na een weekend bij mijn vader thuis kwam zondagavond was het een grote puinhoop, chipszakken op de grond, overal bakjes glazen en papiertjes... Met mijn moeder achter de pc... Ondertussen kregen we ook internet en zat mijn moeder op datingsites... Op zich niet zo'n probleem maar ze sprak om de haverklap met mannen af die gewoon bij ons thuis kwamen en ook bleven slapen... Uiteindelijk kreeg mijn moeder een vriend... Hij bleef al gelijk slapen een heel weekend en was meteen nogal handtastelijk... Iets wat mijn zusje en ik nogal vervelend vinden... Intussen woont hij bij ons in, ze zijn van de zomer samen gaan wonen... Ik heb nog steeds een enorm slechte band met mijn moeder en ik zou eigenlijk bij mijn vader gaan wonen maar toen begon mijn stiefmoeder opeens dwars te liggen... En ik wou ook mijn zusje niet alleen achter laten... Nu zit ik elke dag zodra ik thuis kom achter mijn pc... Ik voel me niet thuis meer hier... Elke dag ruzie... Als ik iets vertel dan luisterd mijn moeder niet eens meer naar me en als ik er wat van zeg dat weet ze het altijd wel weer zo te draaien dat ik een schuldgevoel erdoor krijg... Ik weet niet meer wat ik moet en ik wil het liefste weg van de wereld, weg van mijn problemen en weg van mijn moeder... Maar ik laat mijn zusje en mijn beste vriendin en mijn tante niet in de steek want zij zijn het dierbaarste in mijn leven en ik weet zelf wat het is om iemand te verliezen op die manier... Ik schrijf veel gedichten om het te verwerken... Je gaat er mee leren leven, maar de pijn gaat nooit meer weg

Ik ben Marissa
Ik ben 16 jaar oud
ik ben toen ik 2 jaar was verkracht door de vader van mijn vader. dat heb ik niet gemerkt. maar toen ik 10 werd, werd ik verkacht do0r'n kennis, en die kennis was'n buurman van me moeder vroeger..
ze kende hem al kei lang..
ikwerd door hem inwendig 4 jaar lang misbruikt. ik kon nooit weg bij em, ikwerd mishandeld do0r hem, de ramen en deuren zaten op slot, hij had no0it'n huistelefoon ikkon niks. toen hij me verkacht had elke keer, zat ik in'n hoekje opgesloten in de Wc. op 7 April 2004 heb ik het bekend laten maken bij me ouders.
want, toen was die man op vakantie, en kon hij me niets aandoen. want hij zei altijd tegenmij..alsje het o0it tegen iemand zegt, dan zal er problemen gaan komen..ikwas heeel errig bang, ikwist helemaal nietmeer wat ik moest doen.
ikheb nu'n vriendje, en ik vertrouw em niet, ik vertrouw niemand meer, ikzie alles nigitief,eng enzv. Ikwil niksmeer..nietmeer naar school, nietmeer leren, helemaal niksmeer. ikeet ook helemaal nietmeer.ikkrijg het gwn niet door me keel..
ik heb heel vaak me polsen besneden..
pillen met alcohol ingenomen..
en vo0r de trein gaan staan..
maar dat hielp allemaal niets..
ikv0ndt het allemaal te eng, of het mislukte..
ikweet nietmeer wat ik moet doen, wat ik alleen maar wil is dood!!!

hallo,
ik wil mijn verhaal doen omdat ik echt ten einde raad ben en niet meer weet wat te doen zie t begon allemaal toen ik een leerkracht wou uitlegge dak thuis mishadelt wordt en daardoor ben ik slachtoffer geworden van chantage en heb ik een psycholoog gehad k heb deze vakantie ook ontdekt dat de jongen waar ik al 8jaar op val een homo is k ben begonne met me te snijde en medicijnen te nemen k ben al verschillende zelfmoordpogingen ondergaan ma men vrienden zeiden om op de site is een kijkje te neme en/of is te belle dus ik doe dit vo me vriende thnx vo t luistere ciao xxx

help miii
ik wil t gwoon egt niet meer
ik zie t egt niet meer zitte
ik heb altijd ruzie met mn broer en ik weet echt niet waarom ik nog leef.
iedereen pest me vanwege me uiterlijk en ik ben altijd anders dan de rest zelfs me vriendinne laten me nu in de steek omdat ik een meisje geschopt had die het uitdaagde

Myn ouders zijn sinds een week achter al mijn problemen zoals:

*anorexia/boulimia
*mishandeling door vrienden
*zelfmoordpogingen
*slechte schoolcijfers
*verkeerde vrienden

Hier kwam zij achter door mijn smsjes (400 stuks!) te lezen, ik ben hier erg van geschrokken en mijn mobiel is afgepakt, ik mag de vrienden niet meer zien. Ik ga misschien in behandeling bij een kliniek, ik kan hier niet tegen, dus denk heel vaak aan zelfmoord... Ik vind het zelf ook heel erg.. ik wil gewoon niet meer leven..! kan jij mij helpen? ik wil graag kinderen leren kennen die hetzelfde hebben, reacties a.u.b

Nou, dit is mijn verhaal. Ik ben Patrick, 19 jaar oud. Ik denk al zo'n 4,5 jaar om mezelf van het leven te beroven. Dat komt omdat ik veel op school word gepest vanwege mijn uiterlijk. Sinds de 1e klas word ik elke dag gepest en huilde thuis ontzettend veel. Mijn ouders zeggen dat het allemaal wel mee valt, maar ze snappen het gewoon niet. Mijn leraren zeggen hetzelfde. De laatste tijd heb ik een soort van visoenen dat mij aandringt om onder de trein te springen. Ik heb het idee dat een hogere macht mij dat verteld.
Maar om een of andere manier durf ik dat niet. Ik denk dat dat komt omdat ik mijn familie niet wil kwetsen.

Ik heb altijd een goed leven gehad totdat ik een paar jaar terug begon te veranderen. Ik begon steeds aggressiever te worden met daaropvolgend een hevig deppressief gevoel met krassen/snijden en hoofdbonken. Ook vertrouw ik geen mens meer, zelfs mijn vriendin niet.
Soms heb ik nog momenten dat ik 't even weer allemaal zie zitten. Dat zijn de momenten dat ik leef. Maar helaas worden dat er steeds minder.

Ik zou zo graag een einde eraan maken en ik heb t al vaak geprobeerd alleen blijkt het moeilijker te zijn als dat ik gedacht had.
een aantal keer heb ik geprobeerd om mezelf te vergiftigen dmv. slaaptabletten & kalmeringstabletten maar hoeveel ik er ook nam, ik werd altijd weer wakker. Ik zou graag een einde willen waar ik niet opgehangen op leeggebloed ben.

Nu is het zover gekomen dat ik er alleen voor sta. Volgens mijn psy is het niet goed om mijn ouders te belasten omdat ik zelfstandig moet zijn en ik ze er heel veel pijn mee doe. Mijn vriendin is het zat en zet haar gsm uit als ik weer een paniekaanval krijg. En met mijn collega's heb ik 't er liever niet over omdaat ik bang ben dat ze me raar zullen vinden en dan niet meer met me willen omgaan.

Ik zit hier nu weer alleen en de moed zaakt me weer in de schoenen. In mijn hoofd is het een onweerswolk daar ben ik al dood. ik ben allang niet meer wie ik was!! Ik zou graag in het bezit komen van zo'n laatstewilpil. Euthanasie is in nederland toegestaan maar alleen voor mensen die fysiek het leven niet meer aankunnen. Omdat het dan duidelijk zichtbaar is dat mensen pijnlijden. Als je mentaal het leven niet meer aankan duurt elke seconde een uur en voel je jezelf een loser, waardeloos, alleen, buitengesloten, kwaad, verdrietig, onbegrepen en ziek.

5 jaar geleden ben ik me vriendin verloren ik hield supper veel van haar en nu nog ze is voor en trien gesprongen
ik zelf denk er nu elke dag er aan wil bij haar zijn ik mis haar zo erg !! ik heb zelfs 3x geprobeert me eigen van kant te maken maar het mis lukte elke keer vraag me af waar ik nog voor leef alles wat ik doe doe ik fout ben mislukt en dan heb ik ook nog een beperking dat doet zo veel pijn ik wil zo graag bij me grote liefde zijn mis haar heel erg ik loop nu nog vaak te huilen ik heb toch niemand die om me geeft er zijn veel mensen in den helder die me haate waarom weet ik niet ik doe niemand kwaad daarom wil ik dood dan is iedereen van me af . ik wijger nog goed te eten ik slaap bijna niet meer de hele dag door denk ik was ik maar dood !!!!
ramon

Ik vraag me af waarom je op sommige momenten alleen maar aan de dood kan denken? Waarom wil je opgeven? Waarom wil je dood?..Waarom laat je je leven bepalen door andere mensen? Waarom doen mensen je pijn? En dan vooral in de liefde...wat kan liefde egt iets moois maar zeker ook iets heel ergs kuts zijn....maar uiteindelijk kiezen we allemaal voor onszelf..dus waarom zou jij je nog inspannen voor iemand waarvan je houdt, als diegene jou tog laat vallen..tog voor zichzelf kiest..dan heeft het tog helemaal geen zin?....Maar moet je dan voor iemand je leven wegnemen? tis tog joun leven..niet die van hem of haar..maar tog..tog besluit je om niet meer te willen leven...zodat die ander zich schuldig voelt en ook veel verdriet heeft........onthoud goed dat als ik ga...ik niet ga voor jou..maar voor mezelf..maar ik ga wel omdat jij mij zoveel pijn hebt gedaan..en ik niet meer wil lijden....dikke kus

ik dacht er komt eindelijk rust in mijn leven
ik dacht eindelijk kan ik aan mezelf werken
ik dacht eindelijk mezelf weer te hebben teruggevonden
ik dacht mijn leven betekend iets
ik dacht dat ik eindelijk geluk zou gaan vinden
maar vond mezelf weer terug in het zelfde cirkeltje van ellende
nooit kan ik eens iets postiefs voor lange tijd meemaken
het duurt altijdt maar even
soms nog voordat ik het heb kunnen beet pakken is het al weer weg
ik leef alleen maar in ellende wat met de jaren alleen maar erger wordt
ik lach nu
maar weet dat ik straks toch weer zal gaan huillen
een vraag wat doe ik hier op de wereld
een vraag bestaat er een god
zoja waarom waarom moet ik zo
ongelukkig leven ben ik zo slecht mens heb ik dit werkelijk verdiend
ach ik weet het niet meer
heb niet eens meer zin om er over na te denken ben moe v het leven hoe ik leef ze zeggen life is what u make of it yeah right..dus ik heb alles zelf zo gewild ..hoe meer ik mijn leven een positief inzicht probeer te geven hoe meer ik wordt tegen gewerkt het zit me altijdt tegen en nooit eens een keer mee....