ik denk altijd aan zelfmoord in tijden dat ik het gevoel heb dat ik niet heb voldaan aan de verwachtingen van de maatschappij. mijn gezinssituatie is niet helemaal dat je zegt fijn, maar ik weet dat iedereen van me houdt al heb ik al zeven maanden geen contact meer met mijn moeder door omstandigheden.
je denkt nooit aan zelfmoord als het goed met je gaat en dat je zoiets hebt van ik ben tevreden met zoals het nu gaat.
ik heb een onstabiel arbeidsverleden heb hier en daar gewerkt met veel tussenpozen waarin ik thuis zat te niksen. ik heb zes jaar over de mavo gedaan op drie verschillende scholen maar uiteindelijk gehaald. toen naar een mbo gegaan en na drie kwart jaar afgebroken omdat het me geen hol interesseerde toen was ik in het leger gegaan bij de kmar maar na tweeeneenhalve maand ook al verneukt. dat had me wel pijn gedaan ik was toen ook weggelopen van huis van schaamte en na een koude winternacht op straat en na gepraat te hebben met een psycholoog waar ik emotioneel gebroken terecht kwam toch maar naar huis gegaan waar ik door de meeste warm werd onthaald behalve door mijn broer die de daarop volgende drie jaar niet meer tegen me had gepraat terwijl we op een kamer sliepen.
na die baan zat ik weer heel lang thuis met door mijn kop malend wat ik had vergooit ik had geen inkomen want van het cwi kon ik niets krijgen zeiden ze dus ik raakte in een sociaal isolement geen vrienden meer, voor mij hoefde het allemaal niet meer en toen begon het weer door mijn kop te malen van waarvoor leef ik. na een periode van negen maanden kreeg ik van het cwi een baantje bij een gesubsidieerde stichting waar ik productiewerk deed met een stel collega's waar je van denkt wat doe ik hier eigenlijk tussen. maar ik begon me beter te voelen en het doel was om van daaruit verder te zoeken naar een echte baan met behulp van een jobcoach. na een half jaar had ik nog steeds geen baantje gevonden en ik kon daar niet meer blijven omdat de regering de geldkraan had afgesloten dus ik kwam thuis te zitten met een uitkering voor een half jaar en daarna bijstand. ik had wel een jobcoach en na een jaar en drie maanden had ik een baantje gekregen voor een half jaar bij een echt bedrijf ze kregen wel subsidie maar ze hadden me alleen nodig voor de drukke periode en ik vloog er uit na dat half jaar waardoor ik weer in de bijstand kwam. maar dan komt het ergste gedeelte en dat is het gaan naar het cwi. het cwi is voor mij de ergste plek om heen te gaan want je weet nooit van tevoren of je vrolijk of kwaad naar huis gaat. als je in de bijstand komt dan moet je alles aanvaarden wat je aangeboden krijgt en daar had ik bezwaar tegen want ik wil geen vuilnisman worden en dan beginnen ze te dreigen. toen had ik besloten om niet meer naar het cwi te gaan terwijl de gemeente mijn bijstand op mijn rekening had kunnen storten omdat ze alle info hadden die ze nodig hadden maar dat deden ze niet meer omdat ik niet meer naar het cwi ging dus ik werd niet meer erkent als mens die ook zijn vaste lasten heeft. werklozen worden zo slecht behandeld door die ....... van het cwi dat we er niet graag komen en ons de das om wordt gedaan waardoor we in financiele problemen komen en je niet meer weet wat je moet doen en de enige uitweg lijkt dan nog de dood.
je zou ook kunnen zeggen waarom ga je niet gewoon werken net zoals iedereen.
dat net zoals iedereen dat staat me niet aan en dat zit gewoon in me dat kan ik niet. toen ik werkloos was had ik weer contact gekregen met mijn broer en ben bij hem gaan wonen na vijf maanden geen inkomen te hebben gehad en een schuld op mijn rekening kon ik weer een tijdje gaan werken bij mijn oude werkgever en kreeg een contract van zeven maanden. ik had er zin in en was blij dat ik weer geld ging verdienen en weer dingen kon doen zoals uitgaan kleding kopen en gewoon goed eten. ik dacht ook wel dat ik nu een verlengcontract zou krijgen want we hadden afgesproken dat ik eerder een verlengcontract zou krijgen dan een andere die er voor de eerste keer zou gaan werken. wat doe hij na zeven maanden werken hij geeft iemand anders die er twee maanden werkt een verlengcontract en mij niet. misschien denk je van het zal wel aan jou liggen maar dat is echt niet zo overal waar ik gewerkt heb waren ze tevreden over me en ik weet bij god niet waarom ze het zo hebben gedaan terwijl ze weten hoe instabiel mijn arbeidsverleden was. dat is nu een maand geleden en ik krijg een uitkering maar de regels worden steeds strenger en ik voel me steeds minder op mijn gemak bij het cwi waardoor ik het gevoel heb dat ik weer snel in de problemen kom alleen nu woon ik niet meer thuis en moet ik voor mezelf zorgen maar als ik geen inkomen of geen spaargeld meer heb dan zal ik toch moeten vluchten of weg van huis of in de dood. het is niet zo dat ik andere de schuld geef van mijn falen maar als we het niet doen zoals de bedoeling is dan worden we meteen gestraft en dat vind ik zo jammer aan het leven.iemand die niet werkt moet worden geelimineerd lijkt het wel. ik kan veel meer vertellen maar goed het is maar een verhaaltje aan iemand van niemand.
mark
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.