Levensverhalen (pagina 1757)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Haat, pijn

Hoe het zover is gekomen?
Daar kan ik geen antwoord op geven, ik denk er eigenlijk al heel lang over na..
Vroeger ben ik veel gepest en ging mezelf afzonderen.Sloot mezelf op in mijn kamer, zelfs mijn ouders mochten niet binnen komen!Dan werd ik al boos.
Mijn hele schoolperiode, van basisschool tm middelbare school en MBO, was een hel.
Ik heb veel aan automutileren gedaan, maar nu niet meer, terwijl de drang wel weer groot is..
Vaak denk ik terug aan vroeger toen hoopte ik dat later beter zou worden, dat ik gelukkig kon worden.
Nu is het ondertussen 'later'waar ik als klein meisje aan dacht.
En er is helaas niks verandert.
Wat heb ik bereikt in mijn leven, niks..
Mijn moeder is op de hoogte sinds kort, en ben bang dat ik haar extra pijn doe.
Elke dag weer dezelfde pijn en leegte voelen, ik kan het gewoon niet meer, en toch blijf ik door vechten!
Misschien ben ik later echt een keer gelukkig?
Datum:
08-02-2006
Naam:
Klavertje
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-brabant

lange periode

Ik zit emt heel groot probleem
zit al 3 jaar te denken aan zelfmoord 2 jaar geleden heb ik heel veel inmezelf gesneden en ik was iets minder depri omdat ik een vriendin had
maar nu is maand uit omdat ze me gebruikte en vreemd ging
me school gaat kut wordt gepest op school mijn hele wereld staat op instorten
elke dag sta ik op station om naar school te gaan maar me gedachten dat ik ff alles makenlijk kan eindige komt elke keer is zo moeilijk.. ik heb ook weer heel me armen open gesneden opdat ik depri ben
en ik weet echt niet meer wat ik moet doen
Datum:
08-02-2006
Naam:
Erik
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

ik wil het

mijn vriendin is niet meer gek op mij en me moeder is gestorven, ik ben bij haar op een veilige plek, dus daarom denk ik er aan. familie en vrienden heb ik wel, maar heb er niet veel aan. wat zal ik doen, ik wil het toch echt doen kan de pijn niet vedragen heb daarvoor te veel meegemaakt
Datum:
07-02-2006
Naam:
ronald
Leeftijd:
22
Provincie:
Utrecht

Hoe & Waarom

Hallo allemaal,
Ik ben nieuw op deze site. Sinds een paar maanden heb ik het gevoel dat het allemaal helemaal geen zak uit maakt wat ik in godsnaam op deze aardbol doe. Ik heb geen fijne jeugd gehad, gescheiden ouders kindertehuis bewust geen contact met mijn biologische moeder. Op zich zou ik helemaal niet mogen klagen over mijn leven, ondanks die rot jeugd heb ik het eigenlijk prima voor elkaar, goeie baan heel veel vrienden om me heen. Nu zul je denken waarom iemand waarvan het leven er best positief uit ziet het toch niet meer ziet zitten. Nou het voelt allemaal verdomd leeg. Elke dag dwing ik mezelf positief te zijn, maar telkens gebeurd er iets in mijn leven waardoor ik het gewoonweg niet meer zie zitten. Tot 6 keer aan toe in anderhalf jaar ruzie met mijn broertje waar ik vroeger zo hecht mee was en nu krijg ik overal de schuld van. Hij haalt gewoonweg het slechtste in mij naar boven en het heeft voor mij absoluut geen positief effect. Ik ben gewoonweg moe van telkens maar weer positief blijven zoals iedereen dat telkens zegt. Ik wil niet meer en ik kan gewoon niet meer! Maar als ik het dan wil doen dan durf ik het gewoonweg niet. Ben gewoon te bang om het te doen!!!
Datum:
07-02-2006
Naam:
bianca
Leeftijd:
29
Provincie:
Noord-holland

geen liefde

Ik ben een ogenschijnlijk 'normale', heterosexuele jongeman van 26 jaar zonder handicaps of gebreken. Sinds kort ben ik in een zware depressie beland, a.g.v. een simpel feit: ik heb nog NOOIT in mijn leven een relatie gehad, zelfs geen 'one night stand'.. op liefde/sex gebied ben ik dus nog zo groen als op het moment dat ik ter wereld kwam. Slechts 1 keer heb ik, zoals dat heet, gezoend met iemand.. (dit was tijdens een feestje bij kennissen in Bulgarije. Ik was straalbezopen en de persoon in kwestie was een 10 jaar oudere vrouw die me alleen zag zitten omdat ik uit het rijke westen kom.. dus ik tel die keer eigenlijk niet eens mee..). Voor de goede orde: ik ben GEEN trieste 'kansloze' bleekneus die z'n kop nooit buiten de deur steekt. Integendeel, mijn sociaal functioneren is in geen enkel opzicht afwijkend van de norm, heb normaal contact met andere leden van de menselijke soort, ga regelmatig uit etc.. ik ben, wordt mij verteld, best knap om te zien, ben hoog opgeleid (ik voltooide een letterkundige studie aan de universiteit).. niets dat er op wijst dat ik gedoemd ben een eeuwige vrijgezel te zijn. En toch komt het er niet van.. terwijl ik het zo vreselijk graag zou willen!
Sinds mijn late tienerjaren heb ik al wel het gevoel dat ik iets belangrijks mis in mijn leven, maar meer dan een sporadische bui van somberheid heeft het me nooit bezorgd. Tot ik een paar maanden geleden 26 werd.. Misschien kwam het doordat ik ineens besefte een 'late twintiger' te zijn, dat ik richting de 30 ga.. in elk geval kwamen alle door de jaren heen zorgvuldig opgekropte gevoelens van pijn en frustratie plotseling tot uitbarsting. Ik kwam in een razendsnelle neerwaartse spiraal terecht en verviel in een staat van totale lethargie, was tot niets meer in staat en mijn dagelijkse functioneren werd hevig aangetast. Pas nu begin ik er een klein beetje bovenuit te komen.. maar de pijn gaat niet weg.. welnee.. dag in dag uit is het de enige gedachte die van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat door mijn hoofd maalt: "ik ben 26 en heb nog nooit een vriendin gehad.." etc etc ad nauseam! En dat in een samenleving waarin je een sneue sukkel bent als je na je 17e nog geen seksleven hebt.. vol afgunst en verbijstering kijk ik naar al die jongeren van tegenwoordig.. hoe ze zich en masse overgeven aan de meest goddelijke romantische en erotische uitspattingen terwijl ik aan de zijlijn m'n pijn sta te verbijten. Kinderen van 16 (10 jaar jonger dan ik!) voor wie dingen als liefde en geluk net zo vanzelfsprekend zijn als ademhalen! Al m'n jongere neefjes en nichtjes die al relaties en exen hebben.. Godverdomme..
Soms denk ik echter dat het slechts symptomatisch is voor een veel breder probleem. Ik heb eigenlijk nooit echt sterk de behoefte gevoeld me 'in het leven te begeven'.. Terwijl mijn leeftijdsgenoten zich vol ongeduld in dat geweldige grote avontuur genaamd 'volwassenheid' stortten, heb ik altijd een soort onwil/weerzin gevoeld om toe te treden tot de grote mensen-wereld van concurrentie, rivaliteit, beleggingen, werk, hypotheken, aandelen, relatieproblematiek etc.. Ik was al een tamelijk teruggetrokken kind, een introverte misfit van een tiener.. misschien heb ik het vanaf mijn geboorte al meegekregen om altijd ongelukkig en ontevreden te zijn.. ik weet het niet..
Tot overmaat van ramp ben ik nu ook nog eens smoorverliefd geworden. Voorzichtig heb ik geprobeerd haar mijn gevoelens kenbaar te maken, maar ik werd vrijwel meteen ijskoud afgewezen. Einde verhaal. Ze zal de voorkeur geven aan iemand anders.. een of andere knul, met wie ze haar liefde en intimiteit zal delen, en die dan weer met een lichtverveelde routineuze uitdrukking op z'n verwaande smoel tegen z'n vriendjes kan lopen snoeven dat 'ie weer een lekker wijf heeft 'gescoord'..
Werkelijk, je kunt je mijn psychisch lijden niet voorstellen! Ik zit nu op een onafwendbare ramkoers met de 30! Maar ik heb me voorgenomen om er voor die tijd onverbiddelijk een eind aan te maken, mocht ik dan nog in deze situatie zitten. Ik ril bij de gedachte dat ik op een gegeven moment een eenzame maagd van 35 zal zijn.. of ouder.. object van spot en minachting..
Alles is nu zwart om me heen.. ik heb geen plezier meer in het leven.. kan nergens meer van genieten, ook niet van de dingen waar ik altijd zo van hield, zoals muziek en literatuur.
Ik heb dan wel geen (zoals sommigen hier) vreselijke dingen meegemaakt zoals mishandeling, verwaarlozing e.d… toch denk ik steeds vaker en serieuzer aan zelfmoord.. gewoon om rust en vrede te krijgen.. want ik weet niet hoe lang het nog gaat duren voor ik werkelijk gek word..!
Datum:
07-02-2006
Naam:
raphael
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

soms

soms wil je zelfmoord plegen,
niet zo zeer omdat het nodig is,
niet zo zeer omdat je je kut voelt,
maar omdat je je wilt bewijzen.
je je wilt bewijzen tegenover de mensen om je heen.
je wil je bewijzen dat je je NIET aansteld,
dat het toch erger was dan ze dachten
dat je het NIET om de aandacht doet,

je wilt je bewijzen dat je gevoelens echt zijn.
dat je geen spelletje speelt met de mensen om je heen en alles aan elkaar liegt
als je zo eindigt, zien ze pas echt in hoe erg je er aantoe was, dat het geen fake was

soms wil je ze gewoon overtuigen door er een eind aan te maken
Datum:
07-02-2006
Naam:
Sanne
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

Geen gevoel

Van de een op de andere dag had ik een leeg gevoel, wat nu nog steeds niet over is. Helemaal niks kan me schelen, ik heb het idee dat als er iemand uit mijn omgeving dood gaat dat ik geen traan zou kunnen laten. Ik vind niks leuk of erg. Voor mijn part moet ik in mijn blote kont over straat. Kan ik ooit nog van iemand houden? Hiervoor was ik altijd een vrolijk spontaan meisje, maar als ik aan die tijd terug denk lijkt dat ook alsof ik er niks aan vond. Of nooit iets eng vond. Wat natuurlijk onzin is. Mijn wens is om ooit weer normaal te voelen, te voelen hoe veel je van iemand kan houden. Want nu hou ik van niemand, ook niet van mezelf. Ik ben vroeger wel misbruikt, en heb nu voor het eerst een vriend. Eigenlijk zou je dan blij moeten zijn, maar sindsdien voel ik me zo leeg. IK hoop dat als er iemand dood zou gaan ik het natuurlijk wel heel erg zou vinden, en daarom wens ik soms stiekem Ging me oma maar dood.. Alleen maar om te kijken of ik er iets van zou voelen. Bestaat het dat je niks kan voelen? Of is je gevoel er wel maar ben je er niet van bewust? Daarom dnek ik wel eens aan zelfmoord, want dood ga je toch een keer.. Maar ik wil weer zo van het leven kunnen genieten zoals ik eerst deed..
Datum:
07-02-2006
Naam:
ster
Leeftijd:
17
Provincie:
Zeeland

laat me toch dood gaan...

Vanaf mijn 8ste is zelfmoord een dagelijks terugkerende gedachte. Maar ik heb het lef niet om door te zetten....en ik wil mn ouders geen pijn doen door mijn levenspijn te laten stoppen. Ik heb geen energie meer om te leven en niemand kan mij helpen. Omdat ik het heft niet in eigen durf te nemen hoop ik dat ik een dodelijke ziekte krijg. Dit is mijn realiteit...
Datum:
07-02-2006
Naam:
waardeloos
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-holland

verdriet

Ik weet het allemaal niet meer ,,,ik heb op zich best wel vrienden maar ik voel me toch eenzaam en verdrietig soms heb ik het gevoel dat niemand me begrijpt en dat ik er helemaal alleen voor sta,,,,,ik heb al een aantal x in me pols gesneden en ik weet dat het niet goed is dat ik het doe maar als ik het doe voel ik me wel weer beter!!!Ik weet dat ik de mensen om me heen er mee pijn doe maar ik weet nu even geen andere oplossing meer!!!Ik schaam me ook voor me zelf voor wat ik gedaan heb in het verleden en in die tijd heb ik ook veel mensen pijn gedaan dat weet ik ,,,kon ik maar met mensen praten die me begrijpen en zo dat ik weet dat ik niet de enige ben met problemen!!!
Datum:
07-02-2006
Naam:
latinogirl
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

Mijn Verhaal

Waarom was ik vroeger niet groot net zoals alle andere kinderen ik was klein en daardoor werd ik vanaf groep 3 al gepest. Het was niet 1 jongen maar alle 19 jongens uit mijn klas die mij altijd weer moesten hebben. De basisschool was geen pretje en ik begon een muur om mezelf heen op te bouwen zodat ze me niet meer konden kwetsen. Voor de buitenwereld deed ik me voor als iemand met veel zelfvertrouwen ik liet nooit merken dat ik zwak was maar van binnen kon ik wel huilen. Elke dag keer op keer werd ik geconfronteerd met mijn uiterlijk ik vond mezelf niet mooi en anderen vonden dat ook niet. Jaren gingen voorbij totdat de basisschool voorbij was en ik begon ook te veranderen ik ging mijn eigen kleren kopen ik ging mijn uiterlijk veranderen meisjes begonnen naar mij te kijken. Ook kreeg ik steeds meer vrienden op de middelbare school en ik had goeie cijfers alles was “perfect” behalve wat ik in mij voelde ik mis iets …. Op school ging alles goed maar thuis niet elke dag weer had ik ruzie met mijn vader om de kleinste dingen en hij dreigde mij met allerlei dingen. Maar na vele ruzies zie ik hem niet meer als mijn vader maar meer als mijn ergste vijand. Na de middelbare school ben ik naar het Mbo gegaan en in de 2e klas kreeg ik een vriendin. In het begin wist ik niet of ik wel verkering moest nemen maar al snel was ik stapelgek op haar. Alle dingen die wij gedeeld hebben zijn voor mij zeer speciaal. Maar na bijna 2 jaar werd het minder het gevoel was er niet meer zoals in het begin en ik maakte het uit. In de gedachte had ik meer zoiets van het komt wel goed we komen weer bij elkaar. Maar na een week ontmoette ik opeens een ander meisje waar ik gek op werd. Dit bleek dus een bevlieging te zijn ik kon mijn ex gewoon niet vergeten en zij mij ook niet. Ik wilde terug naar mijn prinses maar opeens had zij een andere jongen. Met die jongen kreeg zij ook verkering maar 1 keer in de week zag ik haar toch nog want we waren nog steeds verliefd op elkaar.
Maar na een paar maanden belde ze mij op om te zeggen dat ze koos voor haar nieuwe vriend en dat we elkaar niet meer konden zien. Op het moment dat ze het vertelde zat ik in de auto en werd ik heel errug boos op mezelf waarom had ik haar laten gaan en ik besloot om er een einde aan te maken alles kwam weer boven tegenslagen in mijn jeugd een moeilijke vader; verdriet om een verloren liefde en op dat moment reed ik met mijn auto tegen een boom. Op een gegeven moment werd ik weer wakker en dacht waarom waarom ben ik niet gewoon dood zelfs dat zit tegen. De dagen erna waren loodzwaar ik had geen zin om te eten geen zin in school ik dacht dit gaat wel weer over. Maar keer op keer schrok ik s’nachts wakker en keek ik naast me in bed maar ze was er niet meer ik miste haar echt verschrikkelijk. Na een aantal maanden leerde ik mijn huidige vriendin kennen die echt superlief en ook heel erg knap is de maanden gingen voorbij in deze relatie maar ik bleef maar aan mijn ex denken elke dag maar weer. We zijn nu bijna 2 jaar verder en nog steeds denk ik aan haar ik kan haar niet vergeten want ik hou nog steeds zielsveel van haar. Afgelopen zaterdag kwam ik bij een groot water met vrienden dit water ken ik als geen ander. We liepen langs een aantal bomen en opeens dacht ik hier hebben ik en mijn ex vroeger een hart gekerfd in de boom en ja de ingekerfde afbeelding was nog steeds goed leesbaar. Aan dit water hebben ik en mijn ex veel tijd door gebracht het is daar prachtig een uitgestrekt water waar geen eind aan lijkt te komen omringd door bomen en compleet afgesloten van de buitenwereld. Vaak zit ik nu aan dit water te dromen te dromen over vroeger en mijn verloren liefde ook vraag ik mijn eigen zoveel af waarom kan ik niet een gewone vader hebben die om me geeft. Wat voor zin heeft het leven ik heb misschien alles waarmee velen tevreden zijn maar ik voel me nog steeds leeg van binnen ik mis iets maar ik weet niet wat, is het mijn ex of is het mijn leven.

En nu zit ik weer aan dat water te denken aan mijn ex haar lieve lach haar mooie ogen haar mooie brieven die ik nog steeds heb ik hou nog steeds van haar maar ze is zo ver weg. Voor mijn gevoel zal het gemis echt nooit overgaan zij was mijn voorbestemde liefde maar wat was is er nu niet meer. Ik zit in de boom over het water te kijken waarom spring ik niet in het water om te gaan zwemmen en te blijven zwemmen totdat ik te moe ben en zal verdrinken is er iemand die mij zal missen? Hoe kan iemand zich zo alleen voelen en toch veel vrienden en een vriendin hebben ?? Meer weet ik niet te zeggen en ik hoop dat ik snel vrede zal vinden………………..
Datum:
07-02-2006
Naam:
xxx
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.