Ik sla echt een heleboel dingen over maar globaal:
Mijn vader is voor mijn geboorte weggegaan. Moeder manisch depressief. Haar familie heeft haar in de steek gelaten. Uit het niets een broertje erbij. Voor mijn 11de jaar zijn we al 8 keer verhuisd, door een lover van mijn ma mishandeld(maar zogenaamd wist ze het niet van mij), ik ben op mijn 7de weggelopen van huis (helaas niet goed genoeg). Ik wist altijd in mijn hart dat mijn moeder loog tegen me, maar hoe ik ook probeerde haar te overtuigen de waarheid te vertellen ontkende ze alles. Ze heeft me bedrogen, verraden, verlaten en mij de schuld gegeven voor haar eigen onkunde. Ik heb zo ongeveer elke psychische (jeugd) instantie gezien, maar het was altijd haar woord tegen het mijne: het kind is altijd het probleem. Ik spijbelde, stelde, neukte alles wat los en vast zat. "Zie je wel dat het een slecht kind is!" Ik had niemand om te vertrouwen, niemand die van me hield. Eigenlijk hoopte ik stiekem dat mijn vader terug zou komen. Terwijl de pubertijd door ging werd ik verliefd op "de ware": hij bleek ook een mishandelende mafkees te zijn. Werd het huis uitgeschopt door mijn ma en kwam op straat. Slim als ik was kreeg ik binnen een jaar een eigen woning: miniatuur hel als je leeft met iemand die je geestelijk en lichamelijk mishandeld. Op een dag kwam ik tot de conclusie dat dit niet was wat ik wilde. Ik heb geprobeerd mezelf te vermoorde (overduidelijk mislukte poging) Kort daarna heb ik die sukkel het huis uitgezet, was toen 21 en had mede dankzij hem een schuld van 20000 toen nog guldens. Kreeg contact met mijn ma en broer en we zijn zelfs naar mijn vader gegaan. Helaas voor mij is hij een schizofreen. Ben nu alweer 4 jaar bezig die shit "op te lossen". Vorig jaar alleen naar mijn vader gegaan en toen kwam de harde waarheid naar boven: ik ben nooit gewenst geweest. Mijn pa heeft bikkelhard ontkend dat ik besta (jammer voor hem dat ik als twee druppels water ben) Hij zal me nooit erkennen en is inmiddels gestoord genoeg om dat ook niet meer te hoeven. Het masker dat ik mezelf heb aangemeten is dat van de lachende gek, de illusie waarmee ik iedereen betover is dat van het zelfstandige, sterke, stoere meisje waar iedereen bevriend mee wil zijn...maar helaas prik ik ook door alle andere maskers heen en vind ik in niemand wat ik zoek... ik ben hoogbegaafd en HSP, mede door dit of ondanks dit lukt het me niet mijn draai in de maatschappij te vinden. Ik haat deze wereld, nee ik haat de mens want zonder dat zou deze aarde werkelijk een mooie plek zijn...Hel is de maatschappij en al zijn ziekelijk aspecten. Ik had nooit geboren moeten worden, maar door twee mensen ben ik verwekt en gebaard in een wereld die me niet moet! Ik wil best mee doen aan de maatschappij, maar ik word niet toegestaan dat te doen op mijn manier. Wat heb ik daar nou aan? Talent hebben is zonder geluk niks waard en iets wat ik niet heb is geluk. Relatief gezien want ik heb de dood vaak genoeg in de ogen gekenen, maar de dood neemt me maar niet mee. Hoe ondankbaar ben ik?... Wat wil ik eigenlijk? Liefde...6 fucking letters, maar een wereld aan onvermogen…afgelopen zomer droomde ik dat ik in het universum zweef en dat ik naar een ster wordt getrokken. Als ik dichterbij ben, zie ik de contour van een man. Onze armen strekken naar elkaar uit en hij neemt me in zijn armen, eindelijk ben ik bij mijn zielverwant. Onvoorwaardelijke liefde stroomt door mijn ziel. Weet je hoe pijnlijk het is om daarna wakker te worden? Weet je hoeveel moeite het me kost om mijn dagen door te komen? Hoe wanhopig ik probeer die droom weer te krijgen? De reden waarom ik leef en de reden waarom ik dood wil: ik zoek naar mijn zielverwant, maar ik ben bang dat het net als alles een illusie is (een zelf gecreëerde hoop). Denk dat ik geen kinderen kan krijgen, zal vast een of andere soa hebben opgelopen, kom niet af van de schulden, geen vrienden, geen vooruitzicht te zijn wie ik wil zijn. Als ik dan de ware tegenkom, wat dan? Sprookjes zijn fabeltjes om me stil mee te houden. Het heeft geen zin om nog langer hier te blijven in al deze ellende waar ik geen einde aan kan maken. Bang voor god? Nee! Ik haat al die religieuze onzin: de oorzaak van 10000 jaar haat en vernietiging onder de mensheid! Daarnaast denk ik dat "God" heeft me verlaten toen mijn ouders met elkaar naar bed gingen...Ik had mezelf allang van kant kunnen maken als ik dit niet met jullie wilde delen. Eigenlijk wil ik niet dood, maar liefdevol erkend worden voor de ik die diep in mij verborgen wacht tot ze ontdekt wordt…
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.