Levensverhalen (pagina 1632)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

wat nu?

ben alles kwijt wat mij dierbaar was..
ik kan het niet meer..
loop bij psycho all 1/2jaar..

ik heb alls zelf kapot gemaakt wat er nog heel was.. ik weet nu hoe voelt het als je niemand meer hebt..

ik heb all een keer zm gedaan ben na 1 1/2 dag wakker geworden niemaand had het door..

o ja.. moet het belangrijkste vertellen.. ik heb een gave waardoor ik heel wat weet.. ik heb mijn eigen dood gezien.. daarom heb ik iedereen weg gedouwt.. ver weg van mij.. ik ga in dec dood.. in mijn eigen huis.. weet waar weet hoe laat weet dat reding te laat komt.. ik heb mijn eigen begraafins ook gezien.. toch is het moeilijk.. om verder te gaan terwijl je weet dat je dood gaat..

via mijn gave heb ik iemand leren kennen.. die ik nu help in plaats van andersom.. ben redelijk sterk..

zo korter dan dat kon ik niet.. alles door elkaar maar je weet hoe het gaat(l.e.x)

zo ik ga maar weer naar bed!! om weer niet te slapen(slaappillen werken niet)
Datum:
19-09-2006
Naam:
as fa
Leeftijd:
27
Provincie:
Zuid-holland

verkracht

hey iedereen ik ben verkracht toen ik 4 was en het heeftgeduurd tot mijn 6de, ik kan er noghheel moeilijk over praten:(...ik wil dit niet meer, ik wil niet meer leven!!!!
Datum:
18-09-2006
Naam:
verdrietig meisje
Leeftijd:
17
Provincie:
Overijssel

voor het ongeluk geboren

Op dit moment wil ik niets liever dan dood zijn. Dat is al drie jaar zo, maar ondanks dat het de laatste tijd een beetje naar de achtergrond is verschoven is het gevoel nu in alle hevigheid terug. Alleen 1 probleem: ik ben een watje en te rationeel. Een hoop dingen lijken me te eng en over andere oplossingen denk ik teveel na over de mogelijke consequenties. In de auto heb ik een paar keer heel sterk de neiging gehad het stuur los te laten maar dat is geen gegarandeerde dood. En ik heb altijd zoveel pech in het leven: zul je net zien dat ik zelfs pech heb met doodgaan en het dus overleef!! Maar dan misschien wel (zwaar) gehandicapt/ in een rolstoel en dan ben ik nog verder van huis want dan zou ik HELEMAAL dood willen en zou het nog moeilijker lukken. De reden dat ik dood beter af ben is dat ik niks heb om voor te leven. Ik ben (zegt men) jong, zie er (zegt men soms) wel goed uit en heb een goed salaris maar geen liefde in mijn leven; niet van een partner en ook niet van vrienden. Dus eigenlijk heb ik in mijn vrije tijd ook bijna nooit iets leuks te doen en ontglipt het leven me totaal terwijl anderen wel de dingen doen die ze graag willen...Directe aanleiding nu is dat ik een angststoornis heb ontwikkeld waarbij ik in mijn eigen huis 's nachts erg bang ben en vooral in mijn slaapkamer waardoor ik daar alleen durf te zijn met een slaappil op. Ook heb ik nu ruzie met mijn ouders omdat ze het afwimpelen en het niet serieus nemen terwijl ze de enige zijn die alles weten. Hierdoor mis ik ook de enige plek waar ik me iets veiliger voelde en waar ik op mijn vrije dagen zou moeten slapen, nl. bij hen thuis. Al die jaren waren mijn ouders eigenlijk de enige reden om geen zelfmoord te plegen omdat het zo erg is voor mijn familie maar nu zijn ze juist een extra reden om dood te willen omdat ik hun er een plezier mee zou doen...
Datum:
18-09-2006
Naam:
wendy
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-brabant

Kibou/ hope

Ik hoop.. elke dag.. nog dat die ene auto me zal overrijden.. of da ik aan een doos slaappillen kan komen die me zal verlossen van deze kwelling die t leven heet.. Toen ik nog thuis woonde ging t slecht met me ouders .. familie en mij en nu ik al 4 maanden van huis ben.. lijk ik alles verloren tehebben.. een veilige onderkomen.. gemoedsrust me moeder.. me zusjes me vader.. ik voel me zo leeg en zo alleen.. Alles lijkt zo oppervlakkig.. Als god me hoort hoop ik dat hij me wens in vervulling kan brengen.. Ik wil er nie meer voor vechten ik.. kan t niet meer aan.. elke dag doe ik me uiterste best om een schijn gezicht op te zetten maar t lukt nie meer.. Ben me levenslust kwijt en wil t niet meer.. ik KAn niet met hun ( familie ) en ook niet zonder.. Jaren lang was ik geisoleerd van de buitenwereld.. totaal geen verantwoordelijkheid gekend of iets anders.. nu zit ik met al me zorgen en vooral een glimlach uit een bekend hoekje.. me zusje dr glimlach.. me moeders aanwezigheid..
Daarmee heb ik t nie eens over mezelf gehad onzeker als ik ben en des te meer omdat ik ben wie ik denk te zijn wie ik ben .. ( transeksueel ) ..
Mensen zullen altijd blijven neerkijken op minderheden en zeker als ze nog es zo anders zijn.. en ik kan t nie aan.. ben er niet tegen opgewassen..

Zelfs als ik in de bus zit zie ik mensen die vrolijk met familie en vrienden zijn.. ik zit hier .. als toevluichtoord in een wild vreemde stad helemaal.. alleen ..
ik kan niet meer terug naar me familie vanwege wie ik ben en ook nie vooruit ook vanwege wie ik ben.. Moed heb ik nodig.. voor dat laaste stapje..
Datum:
18-09-2006
Naam:
Suna
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

zo moe

er zijn al heel wat trieste dingen in mijn leven gebeurd, allebei mijn ouders en mijn broer zijn overleden, na 18 jaar wilde mijn vrouw van me scheiden, wat overigens heel goed te begrijpen was
ik ben mijn baan kwijt geraakt, na de scheiding ben ik ook al mijn zogenaamde vrienden kwijtgeraakt, nu heb ik ondertussen ook een enorme schuld opgebouwd bij de bank, ik heb geen kans op een huis, tenminste 6 tot 8 jaar wachttijd is me verteld op het woningbureau.
ik zit nu in de wia en wordt met de dag erger en erger om weer wakker te worden en tegen de dag aan te moeten hikken, ik ben denk ik nog homo ook, en dat te moeten ontdekken op je 47e en dat zo walgelijk vind , ik ben het misschien wel, maar ik zal daar nooit aan toegeven, ik ben liever dood dan als homo door het leven te gaan, ik weet echt wel hoe de "normale" mensen (althans veruit de meerderheid) walgt van mietjes, fl**kers en wat nog meer namen ze hebben voor mensen die er geheel niets aan kunnen doen aan hun seksuele geaardheid
deze gedachte maakt mij het leven totaal tot een hel
al heel veel pogingen gedaan (met pillen) maar op een of ander manier wordt ik toch weer iedere keer wakker, soms wel eens 4 dagen totaal bewusteloos op bed gelegen, en dan toch weer wakker worden in een bed vol braaksel en alles wat je dan in je bewusteloosheid hebt laten lopen, als ik 1 wens mocht doen is dat ik gewoon hetero zou mogen zijn , en anders zou ik de juiste pillen willen krijgen om er op een humane manier een eind aan te maken, om voor de trein te springen of van een flat is mij allemaal veel te geweldadig, ik heb daar gewoon het lef niet voor
ik heb wel veel geprobeerd hoor, bij het riagg (nu ggze) ben ik al lang onder behandeling, maar daar lijk ik alleen maar depressiever van te worden
wie heeft er voor mij een tip om pijnloos en zonder al te veel geweld een eind aan mijn 24 uur per dag pijnlijke en ellendige leventje een eind aan te maken ?
Datum:
18-09-2006
Naam:
hans
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-brabant

dark secrets

Ik was een jaar of zestien toen ik per ongeluk mijn vader door de telefoon hoorde zeggen; äls ik een andere vrouw moet kiezen dan kies ik jou..."" Mijn wereld stortte in en het was alsof mijn bestaan op haar grondvesten vernield werd. Mijn hele leven werd een leugen een wereld van schijn en toneel. Vanaf die dag heb ik hem gehaat, terwijl hij lief bleef naar mij toe. Ondertussen hadden mijn ouders veel ruzie en ik kon slecht opschieten met mijn moeder. Ik werd steeds chagarijniger en reageerde stuurs op alles. Niemand vertelde ik over mijn donkere geheim. Vaak wenste ik hem dood.
Toen ik 21 was studeerde ik af in engels en trouwde gelijk met een jongen die ik had leren kennen. Ik ging als lerares werken en het was zwaar voor de klas. in de trein bad ik om een reden dat ik niet meer hoefde te werken voor de klas. Gedachten flitsten door mijn hoofd als "mijn vader is overleden...""

En toen een paar maanden na mijn huwelijk overleed hij plotseling. Ik was zo geschokt, verdrietig, boos. In die tijd gingen nog een paar mensen dood van wie ik hield. Alles was zo zwaar en donker in die tijd. Ik pijnigde mijzelf met messen en dacht telkens over het beeindigen van mijn leven. Niemand had echt begrip en iedereen ging op in zijn eigen wereld en rouwverwerking. Ondertussen probeerde ik mijn moeder op de been te helpen. Voor de buitenwereld leek ik normaal maar van binnen werd mijn wereld zwarter en eenzamer.

Niemand vertelde ik over mijn geheim. En tot op de dag van vandaag weet alleen mijn man het. Mijn huwelijk gaat ook bergafwaarts. Inmiddels heb ik een kind, maar ook van hem lijk ik steeds verder te staan. Elke dag denk ik eraan hoe ik zal sterven. Ik ben nu ook ziek, ik heb diabetes en ik baal van mijn werk. 13 jaar onderwijs is zwaar.

Ik ben alles zat en ik heb er geen zin meer in. Ik ben zo moe van alles. Ik kan niet meer positief zijn.
Datum:
17-09-2006
Naam:
maria
Leeftijd:
31
Provincie:
Gelderland

ik wil dood

kunnen jullie mij vertellen of ze je in het ziekenhuis niet kunnen laten inslapen
ik wil niet meer verder leven
maar durf geen zelfmoord te plegen
wil geen pijnlijke dood
of de juiste medicijnen zodat je zelf rustig inslaapt
Datum:
17-09-2006
Naam:
b
Leeftijd:
25
Provincie:
Gelderland

ik weet het niet meer

Nu bijna een jaar geleden ben ik verkracht geweest, ik heb dit maandenlang thuis verzwegen omdat ik me schaamde en toen ik het uiteindelijk vertelde, werd mijn moeder gek. Ze heeft me wel steeds gesteund, maar nam het me kwalijk dat ik het al die tijd had verzwegen, terwijl ik er gewoon niet over wou praten. Ik besloot om mijn beste vrienden in te lichten, aangezien ik me opsloot, niet meer naar school ging en zij het allemaal niet echt goed begrepen. Ik heb het drie van mijn beste vrienden verteld, waarvan twee me zo goed als hebben laten vallen... ze konden het blijkbaar niet aanhoren of waren vies van me of zo. De derde, die maakt heel regelmatig ongepaste opmerkingen en lacht alles weg, wat me nog meer pijn doet.
Nu begin ik deze week terug aan school en ik weet dat ik weer ga falen. Na een jaar lang bij de psycho te lopen heb ik het gevoel alsof ik hier nog niet uit ben. Ik lig zo in de knoop met mezelf. Heb mijn vriend verloren, omdat ik niet meer mezelf kan zijn bij mannen en hen allemaal bezie als perverselingen. Ik denk ook dat ik mss gevoelens voor een vrouw begin te krijgen, maar mss hangt dat allemaal wat samen. Ik weet het echt niet meer, ik ben mezelf zo kwijt en ik wil gewoon stoppen met tobben,... ik wil niet deze week beginnen met iets wat ik weet dat zal falen, ik wil niet zo ongelukkig zijn met mezelf en mezelf zo afbreken... ik wil niet steeds twijfelen aan mezelf en mezelf nodeloos op de proef stellen. Ik wil eindelijk eens trots op mezelf kunnen zijn, maar voornamelijk, wil ik gewoon rust. Rust in mijn hoofd, in mijn omgeving.
Weg, weg van alles en iedereen die me teleurstelt, die er niet voor me is.
Beloften zijn zo snel gemaakt maar nog sneller verbroken, dat heb ik de voorbije maanden wel geleerd. Ik ben zoveel verloren door deze hele situatie, mezelf, men vrienden, men toekomst....
ik wil weg, slapen, rusten, niet meer wakker worden, en me geen zorgen meer hoeven maken.
In vrede met mezelf.
Datum:
17-09-2006
Naam:
caro
Leeftijd:
20
Provincie:
Utrecht

Welke nut

Ik ben een meisje van 16 heb veel meegemaakt en gaat ook veel mee maken ik heb vrienden die ik "vertrouw" en die mij ik heb een moeder die mij haat ik heb een "vader" die nooit interse had in ons en als GOD egt bestond WRM ben ik niet gelukig ik lach elke dag ik maak plezier maar binne in mij ben ik KAPOT niemand die om mij geeft maja .....ik heb een vraag? WELKe nut heeft MIJN leven!! zoals ik dacht NIEMAND kan der op antwoorden ZELFS ike niet .... dusss....bye (k)(l)(k)
Datum:
17-09-2006
Naam:
DinAaAA
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

can't live without you

ik zit zwaar te denken aan zelfmoord. sinds mijn grote liefde me heeft verlaten ben ik zwaar depressief. Dit duurt al maanden en niemand weet er van, ik kan het goed verbergen. sinds hij weg is, gaat het slecht met mn gezondheid, slecht met me school, financieel gaat het slecht...ik heb gewoon geen reden meer om voor te leven. Ik heb wel lieve vriendden, maar ik heb het gevoel dat zij me nie de steun kunnen geven die ik nodig heb, hoe hard ze ook hun best doen. ik wil alleen nog maar dood, de enige reden dat ik het nog niet gedaan heb, is dat ik te laf ben om zelfmoord te plegen.
Datum:
17-09-2006
Naam:
star
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.