Levensverhalen (pagina 1529)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zelfmoordgedachten

Wij hebben momenteel zo veel problemen binnen het gezin, dat het voor mij niet te overzien valt. Mijn man sluit zich hiervoor af en gaat vanuit zijn werk de kroeg in. Hij laat mij aan mijn lot over met 3 kinderen. De oudste is zijn zoon uit zijn 1e huwelijk en dit jongetje brengt heel erg veel problemen met zich mee. Hij heeft ADHD symptomen, heeft een hechtingsstoornis, aandachtsstoornis, wat allemaal voortkomt uit dingen, die hij in het verleden heeft meegemaakt. Zijn biologische moeder heeft hem deze week te kennen gegeven voorlopig geen contact meer met hem te willen. Hij is nu 10 jaar. Alle frustraties, verdriet en woede uit hij in zijn gedrag. Er valt bijna niet meer met hem te leven. Wij lopen al 3 jaar bij allerlei instanties, maar ik heb het gevoel nog niet verder te zijn gekomen. Ik reageer mijn frustraties weer af op mijn man. Die kan hier helemaal niet mee omgaan en ook niet met de problemen, die zijn zoon met zich meebrengt. Alles komt nu op mij neer. Ik moet alles regelen met de verschillende instanties en verder maar de dag met hem door zien te komen. Ik heb zelf ook nog 2 dochtertjes, samen met mijn man, van 3 en 1 jaar. Zij krijgen hier ook veel van mee en leven dus constant in een zeer gespannen gezinssfeer.
Ik kan hier met mijn man niet over praten, hij kan dat niet, en wilt mij hier ook niet in steunen.
Ik zie nu echt door de bomen het bos niet meer. Bij hem weggaan is wel het laatste wat ik wil, maar deze situatie kan ik gewoon echt niet meer aan.
Ik wil gewoon echt niet meer.
Ik zie momenteel echt geen andere uitweg dan er maar gewoon zelf tussenuit te gaan.
Weet dat ik er anderen heel veel verdriet mee doe, zeker mijn 2 kleine meiden, maar ik zie gewoon echt geen andere uitweg meer.
Datum:
17-01-2007
Naam:
m
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

ik heb het niet meer

het is nu al 3 jaar besig dat mijn moeder psysich gestoord is maar niemand helpt haar en ik ben nu dus radeloos,en ze wordt helemaal hysterisch om de kleinste dingen dag en nacht,en mijn vader weet het ook niet meer.
bovendien durf ik het ook al mijn vrienden niet te vertellen..
Datum:
17-01-2007
Naam:
Sander
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

waarom nog.

Ik trek het niet meer. Iedere dag wordt ik geconfronteerd met mezelf, met de fouten die ik zelf gemaakt heb. Ik heb alles kapot gemaakt. Gelukkig zal ik nooit worden, want er zal altijd een stukje in mij zijn die zegt dat ik geluk niet verdien, want kijk wat ik heb aangericht. Waarom heb ik het zo ver laten komen? Alsof ik uit meerdere stukken besta, het ene stuk wil heel graag hulp en vertellen, het andere stuk wil niet vertellen, maar wil alleen maar wraak en straf en wraak en straf.

Ik wil niet dood, maar leven met dit wil ik ook niet. M'n schuldgevoel maakt me kapot. Ik kan het niet dragen.
Datum:
17-01-2007
Naam:
Noa
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord

hallo allemaal,
ik denk al lang over zelfmoord plegen. Ik ben door mijn ouders mij hele jeugd mishandeld. Ik ben gekleineerd, stelselmatig genegeerd en ben gedwongen dingen te doen die ik niet wil. ik ben 25 en ik kan niet verder met mijn leven, ik zit vast. Ik wil graag een carriere maar het lukt niet. Niks lukt. Ik voel me in paniek en zo alleen dat ik het niet meer vol houdt. Ik voel me geisoleerd. Denken aan het springen voor een trein laat me ademen. Aan de andere kant wil ik ook kinderen maar aan de andere kant ben ik bang dat ik er ook niet voor ze kan zijn, net als mijn moeder. Ik wil alles wel maar het is te moeilijk. Mijn leven is vervult geweest van manupulatie, haat, woede, van mijn ouders en broers.
Waaromz ou ik verder gaan, ik wil niet, mag dat dan niet? ik heb ook het gevoel dat ik hier niiet hoor te zijn, in de natuur was ik doordgegaan door verwaarlozing, je hoort toch wel van een aapje dat dood gaat omdat hij geen liefde van de moeder krijgt, nou zo is het bij mij. Ik ben er wel maar heb voor mijn gevoel geen ouders, geen mensen die om me geven of voor mem op komen ne bvan me houden. Ik heb geen plekje op aarde, ik heb geen thuis,m wel een huis maar geen thuis. Ik ben verward en weet het gewoon echt allemaal niet. Ik ben verdrietig en alleen, heel verdrietig, ik vraag me af of er ook iemnad anders is die zich zo voelt, ik zeg dit nooit tege iemand omfdat ik me ervoor schaam, het voelt goed dat ik het nu kwijt ben, ik voel me nameijk hulpeloos.
bedankt voor deze site. groetjes
Datum:
17-01-2007
Naam:
nienke van luist
Leeftijd:
25
Provincie:
Overijssel

Niets meer

Al 10 jaar komt de gedachte van zelfmoord elke keer weer terug... Ik heb geen zin meer in het leven, maar ben bang voor de dood.
Als je niets meer hebt om je zorgen over te maken en niets meer hebt om je gelukkig van te voelen, wat blijft er dan nog over?
Familie is fijn, maar is nou eenmaal aangeboren. Meer zeggen dan goed gedaan of doe het zo is er niet bij. Vrienden zijn langzaam afgezwakt van niet veel naar nihil. Doe er zelf ook nix aan zeggen ze dan. Dat weet ik, maar heb er ook geen zin in. Als er een makkelijke en pijnloze manier was om zelfmoord te plegen en waarbij iedereen zou denken dat het een natuurlijke dood was zou ik het doen. Zo ver ik weet is die er helaas niet, dus dobber ik maar door...
Datum:
17-01-2007
Naam:
Nepthys
Leeftijd:
23
Provincie:
Gelderland

waarom is het leven zo zwaar?

heb zelf ook af en toe de gedachten om me van kant te maken maar ik durf niet, soms denk ik echt wat heeft het nog voor een zin maar ja aan de ene kant als je jezelf van het leven berooft vind ik het ook weer zwakjes van mezelf, maar ja keep fighting he, maar dat houdt ook een keer op
Datum:
17-01-2007
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
22
Provincie:
Limburg

Mijn leven.

Ik ben bang weet niet voor wat.
Waar moet ik heen.
Huilen voor een zwart gat.
Helemaal alleen.
De weg zit niet mee.
Slapen kan ik niet.
Ik ben bang oké.
Ik voel me bekeken maar toch alleen.
Ben bang voor het donker voor dat gezicht.
En als dat gezicht woord opgelicht.
Bleek en zwarte haren.
Kan jij dat verklaren?
Mijn leven doet pijn.
Het lijkt wel een rechte lijn.
S’avonds de zelfde melodie.
Ik durf niet naar bed slaap op de bank.
Mijn geestenangst, dat is de dank.
Mensen vinden me raar en een freak.
Door mijn twee kleuren ogen.
Ik vind mezelf lelijk en dat is niet gelogen.
Ik ben dik en lelijk.
En zeker als je mij vergelijk.
Vrienden die me haten en me niet snappen.
Mijn leven is rot en niemand begrijpt het.
Dit zijn dingen waar ik erg op let.
Ik zit te trillen op mijn stoel tranen hou ik binnen.
Ik weet zeker dat mensen me dom vinden.
Lelijk misschien raar?
Misschien wil ik hier niet meer leven maar daar.
Ik voel me eenzaam en bang.
Goed slapen dat is waar naar ik verlang.
Datum:
17-01-2007
Naam:
Rowan
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Verdriet

Ik kan het leven niet meer aan,,,me moeder is 7 jaar ziek en word nooit meer beter,,k heb nu een hele lieve jonge leren kennen waar ik met heel mijn hart van hou,,,en ben super verliefd op hem,,all1 hij niet op mijn,,k kan het echt allemaal niet meer en ik wil niet meer leven!! k wil alleen hem,,,niemand anders
Datum:
17-01-2007
Naam:
kimberlyy
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

verdriet hebben on teverden zijn en gewoon ik heb altijd maar pe

Hallo ik weet niet wie jullie zijn
maar ik wil hulp ik heb zon gesteetelijke pijn om wat ik van daag tegen me ouders zei . ik zei van ik ga die babby vermoorden . dat kindje is niet van me zelf maar van een vroegere vriendin van me . en me ouders begrijpen dat niet eigelijk en ik zelf ook niet.
maar nauw ik wil een eind maaken aan het leven om dat ik altijd maar pech heb en ik zie het gewoon niet meer zitten .ik heb net al twee parcetelmol geslikt om te kijken of dat helpt tot nu niet echt . ik ga stoppen met leven ik ga naar de heregod en lecht met me wel uit daar ga ik voor bedankt dat ik me vel haal mocht vertellen . het word maar ik zie geen uit weg . groenten van een leven dat zin loos was
Datum:
17-01-2007
Naam:
geen een leven dat geen zin meer heeft
Leeftijd:
26
Provincie:
Gelderland

Rust

Ik heb rust nodig, het begon allemaal aantal maandjes geleden. Me vriendin maakte het uit terwijl zij alles vor me was. Ze kwam weer bij me trug maar sindsdien gaat het slechter. Daarbij werd ik ziek en ging ik me nog sclechter voelen. Nu loop ik al 4 maanden met die verschrikkelijke buikpijn en daarbij heeft mijn vriendin me weer gedumpd. De ziekte is er nog steeds en met al mijn stress wordt de buikpijn er ook niet beter op. Ik heb nu nieuwe vriendin maar ik moet alleen maar aan mijn ex denken. Ik heb er geen zin meer in. Geen zin in dit blije acteerspelletje. Niemand behalve mijn ex weet hoe ik me voel. Niemand ziet het ook want ik laat het niet merken. Het liefst zou ik gewoon ff stoppen met leven, alles op een rijtje zetten. Gewoon alle blije gedoe oprotten, geen mensen die naar me toe komen en blij gaan doen. IK WIL RUST!!!!!!
Datum:
17-01-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.