Levensverhalen (pagina 1438)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

:)

Heej, als je gwn ergens mee zit moet je erover praten. Mss nemen de zelfmoordneigingen af. Ik heb dinsdagmiddag afspraak met mijn duits juf, echt een relaxte docent, van 26 jaar dus die snapt je echt. Als je bij ons de vertrouwerspersoon kijkt is het een man en dat vind ik niet fijn, je hoeft niet perse met die vertrouwerspersoon te praten als je dat niet wilt, alle andere docenten staan er ook open voor met waarmee je zit. Schrijf een briefje of ga naar haar toe. Het briefje kan je bijvoorbeeld af laten geven door een andere docent/leerling of in haar postvak laten doen en als je naar haar toegaat dan kan je gelijk een afspraak maken. Het duurt nog wel 3 nachtjes voor mij voordat ik dat gesprek heb, mja wel een begin.

Sterkte iedereen (k)
STAP NAAR IEMAND TOE ALS JE ERGENS MEE ZIT!
Datum:
15-04-2007
Naam:
Anoniempjee..
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

dood

hallo iedereen
ja sorry ik ben geen nederlander maar ik moet het echt kwijt

en in belgie hebben we hier blijkbaar geen sites ofzo voor

ik ben nu 19 bijna 20 maar ik wil niet meer leven, sinds ooit mijn eerst vriendin zelfmoord gepleegd heeft , had haar leren kennen in therapie is die drang nog groter geworden
maar wat ik ook slik en drink
nooit heb ik er effectief last van, zeer in men hoofd of van men maag dat wel ja maar na 5 flessen wodka plus 10 brufens verwacht je toch meer
merci dat hier iemand is die toch luisterd
Datum:
15-04-2007
Naam:
jammer genoeg
Leeftijd:
19
Provincie:
Limburg

Altijd hetzelfde

Het is echt lang dat ik hier op deze site nog iets had geschreven. Telkens als ik denk dat het veel beter gaat gebeurt er altijd weer iets. Ik weet niet hoelang ik het nog kan volhouden. Ik kan het echt niet meer aan om urenlang te blijven huilen. Praten helpt niet, ik heb het al geprobeerd. It hurts too much!!!
Datum:
15-04-2007
Naam:
chaima
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

Hoe mijn problemen opstapelen.

Als klein meisje was vaak levendig, soms een beetje té levendig, ik kon redelijk goed voor mezelf opkomen..
En dan.. mijn overbuurmeisje, ik kwam bij haar in de klas, groep 3.. Ik heb iets aan mijn uiterlijk wat anders is dan anderen, en toen begon het.. ze begon mij te pesten.. Eerst kon ik het nog heel goed af, zij alleen, dat kan ik wel aan.. Mij zij kreeg meer vrienden aan haar zijde, het werd erger, ik kon niet meer naar huis lopen van school, ik heb een paar schoppen gehad, en ben in elkaar geslagen.. Ik dacht dat dit niet erger kon, maar het bleek toch wel, er kwamen roddels, iedereen van de school wist ervan, en mijn zelfvertrouwen werd steeds minder en minder, ik had niemand meer, in de pauzes stond ik altijd alleen bij het muurtje, ik heb niet meer gedurfd dingen te gaan vragen, ik heb nooit meer gedurfd dingen te vragen, zelfs niet aan een leraar als ik iets niet snapte, ik voelde me alleen.. erg alleen.. Dit heeft geduurd tot groep 7, toen ging het meisje dat begon verhuizen, het was een paar maanden rustig, maar durfde me nog steeds niet echt te tonen.. dus de populairste 'bink' van de klas begon maar, alleen dan erger, stenen op mij gooien, mij uitschelden, zorgen dat anderen mij negeerden, en dat ik met niks mee kon doen, dat ik er altijd alleen voor stond, er werd toen ook dagelijks meerdere malen vermeld dat ik lelijk was, dat ben ik gaan geloven, en geloof het nu nog.. Ik dacht dat mijn leven niet erger kon worden, tot op een dag dat ik van school afkwam en mee werd genomen door iemand, en toen ben ik seksueel misbruikt, elf jaar.. het duurde een half jaar voor het naar voren kwam, de school heeft het vertrouwen geschonden en dit aan de klas vertelt (groep 8), omdat ze dachten dat ik dat al had verspreid, over de school... Ook daar kwamen roddels, en werd het pesten nóg erger.. op de middelbare school kwam ik nog steeds bij de meeste dezelfde leerlingen in de klas, en nog steeds alleen.. Het pesten ging maar door, en ik besloot dat ik hulp ging zoeken voor het pesten.. De leraren hebben niet veel geprobeerd, de school werkte niet mee, mijn ouders hebben van alles geprobeerd, maar bijna niks heeft gewerkt, het enige wat een beetje heeft gewerkt is dat ik nu wel dingen durf te vragen aan leraren als ik het niet snap, wat opzich toch wel een positief ding is, maar toch, het pesten ging door.. het werd alleen maar erger, ik ging mezelf maar verstoppen, want; wie wil mij nou zien, wie wil nou met mij omgaan?
Thuis kreeg ik ook niet veel 'steun', mijn ouders lieten wel weten dat ze het erg vonden, en dat ze wisten hoe het was, omdat zij dit zelf ook hadden meegemaakt, maar konden (nu nog steeds niet) veel tijd voor mij.. De tijd gaat vooral naar mijn broer, die vaak alle aandacht opeist, bij wat dan ook... Deze is ook heel erg vervelend voor mijn ouders, die heeft altijd wel ergens last van, en hij geeft ons de schuld, terwijl hij medicijnen heeft voor zijn luchtwegen.. mijn ouders hebben zijn handen vol aan hem en dus geen tijd voor mij, dus zowel op school als thuis voel ik mij alleen, en daarbij dat oma's en opa's mijn broer voortrekken, wat mij ook pijn doet... ik heb heel erg het gevoel dat ik er alleen voor sta in het leven.. tot ik eindelijk iemand vond op internet waar ik het wel goed mee kon vinden, hij had het ook moeilijk, en ik hielp hem door de periode heen, ik ken hem nu ietsje meer dan een jaar, maar ook ben ik 24 uur per dag bang dat ik hem kwijt raak, hij is de enige die ik heb, ik vind hem leuk, hij vindt mij ook leuk, maar is verliefd op iemand anders, zegt hij.. de vriendschapsband tussen hem en mij gaat op den duur steeds minder ook, ik vind het heel erg vervelend, en hij geeft mij soms het gevoel dat ik geen dingen meer kan zeggen die ik eerder wel heb kunnen zeggen tegen hem,ik heb hem al een paar keer in het echt ontmoet, en hij is leuk, echt leuk, maar voel mij weer alleen, en ben gewoon zó bang hem kwijt te raken, niet jaloers, maar toch zo bang hem kwijt te raken, 24 uur per dag aan hem denken..
Omdat het pesten zo erg is, en ze mij alleen maar negeren, en ook de leraren soms vervelende kinderen naast mij laten zitten omdat ze weten dat ze dat niet leuk vinden, omdat het gezin problemen heeft, geen tijd voor mij heeft, de familie mijn broer voortrekken, en de 'enige vriend' die ik had/heb zo bang ben om kwijt te raken, en de vriendschapsband steeds slechter gaat, en omdat ik nog steeds last heb van het heel snel schrikken, omdat ik seksueel misbruikt ben, en me door al deze dingen heel erg alleen voel, ben ik nu op een punt gekomen om een einde aan mijn leven te maken.
Bedankt dat ik mijn verhaal kwijt mocht.
Datum:
14-04-2007
Naam:
ik hou het graag anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Drenthe

dood

mijn tante is dood ik mis haar erg en ik heb al drie keer zelfmoord geprobeert te plagen iedereen laat me in de steek zelfs me klotenvader
Datum:
14-04-2007
Naam:
isa
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-holland

een verhaal

Erik is mijn grote liefde.We waren 31 jaar getrouwd en we hebben vele problemen moeten overwinnen maar het was ons gelukt.Sinds een jaar of 4 scheen alles op zijn pootjes gevallen te zijn ,we waren gelukkig.Vrijdag 10 februari 2006 was Erik nog de ganse dag gaan werken,zaterdag 11 februari was hij doodziek.Op woensdag 15 februari kregen we de diagnose:nierkanker met metastasen in de longen.Bovendien een agressieve vorm die men eigenlijk niet kende.Je bent versuft,kunt het nauwelijks vatten wat je overkomt,plots sta je buiten de wereld.Na de eerste paniek zijn we met veel moed aan de behandeling begonnen.Men zei me steeds dat ik positief moest blijven en men trachtte mij hoop te geven.Ik was daar altijd nogal sceptisch tegenover omdat ik eigenlijk,diep in mezelf, wist dat het een verloren strijd ging zijn.( ik ben verpleegkundige)Toch heb ik ook veel hoop gehad want zonder hoop kan je niet leven.Toen de chemo niet aansloeg zijn we overgegaan naar een proefmedicatie.Even leek het beter te gaan en Erik begon voorzichtig plannen te maken.Toen is het plots fout gegaan en Erik is op 31 oktober overleden.Thuis, dat had ik hem beloofd.Ik heb hem 8 maand met hart en ziel thuis verzorgd,hij is enkel de hoogstnodige dagen in het ziekenhuis geweest.De laatste keer dat hij opgenomen werd was op onze huwelijksverjaardag op 18 oktober.Gans de ziekteperiode is een afschuwelijke periode geweest met veel pijn,bijna niet te stoppen hoestbuien,vermoeidheid, koortsaanvallen..we hebben niets meer kunnen doen.Al die verhalen van:"we hebben nog een reis gemaakt,we zijn nog gaan eten met vrienden" noem maar op ontmoedigden mij.Bij ons was het van de ene dag op de andere gedaan en Erik is die 8 maand enkel van bed naar de zetel kunnen gaan en omgekeerd.Hij was een knappe vent van 1m92 en toen hij gestorven is woog hij amper 58kg. Ik ben zo intensief bezig geweest met hem te verzorgen dat ik nu mezelf verwijt dat ik niet genoeg met hem gepraat heb,hem niet de kans gegeven heb zijn gevoelens te verwoorden.Hij zal mij willen sparen hebben om over sterven te spreken.Want niettegenstaande ik in mijn beroepsleven al zeer veel mensen had weten sterven heb ik van Erik niet willen zien dat hij stervende was,ook al heeft de huisarts en de palliatieve verpleging het mij gezegd ,ik heb het niet willen horen,niet willen aanvaarden. Ik kan het nu nog niet aanvaarden.Het hoeft allemaal niet meer,ik heb geen toekomst meer,het heeft geen zin meer. Ik wou dat ik bij Erik was,ook al heb ik 2 lieve kinderen,zij vervangen mijn zielsgenoot niet. Ik heb morfine achtergehouden.De gedachte dat mijn kinderen enorm verdriet zouden hebben als ik uit het leven zou stappen houdt mij nu nog tegen maar het wordt alsmaar meer een verleidelijke gedachte.Een verder leven zonder mijn geliefde zie ik echt niet zitten,een zielepoot van een weduwe vind ik een afschuwelijke gedachte.Nu reeds moet ik voor bepaalde zaken hulp vragen en ik haat dat! Had ik het maar gedaan op het moment dat Erik van mij weggegaan is.
Datum:
14-04-2007
Naam:
wies
Leeftijd:
57
Provincie:
Limburg

te veel

Hallo, net zoals de meesten hier heb ook ik n ontzettende kutperiode.
Het komt voornamelijk omdat mijn ouders gaan scheidden. Dit gaan zij doen omdat mijn vader is vreemd gegaan, en mijn moeder slaat. Ik sta vanaf die periode onder ontzettende druk. Ik moet altijd thuis zijn, want anders flipt mn ma. Ik word overal op gecontroleerd. Ik heb bijna geen sociaal leven meer zegmaar. Ik ben een hoop van mijn vrienden kwijtgeraakt gewoon omdat hun leven wel verder gaat, maar t mijne zegmaar op een bepaald punt blijft hangen. Mijn ouders zijn ook bijna failliet, wat voor ontzettende ruzies zorgt thuis. Altijd krijg ik de schuld ervan dat ik teveel geld gebruik. Ik ben toen een aantal dagen met een groep in het buitenland geweest om bij te komen ( schoolreis ) en toen ben ik voor het eerst in aanraking gekomen met drugs. Ik voelde me vrij weetje, gewoon ff geen kopzorgen. Terug in nederland ben ik vaker gaan blowen, om me maar zweverig te voelen. Ook ben ik ontzettend gaan drinken. Mensen begonnen tegen mij te zeggen dat ik er slecht uit zag, dat mijn gedrag agressiever werd. En dat ik gewoon anders was dan daarvoor.
Ik ben toen wel minder gaan drinken, op het moment drink ik niet veel, maar ik heb altijd de behoefte aan iets.
ik heb al meerdere malen op het punt gestaan om mijn polsen door te snijden of een hoop pillen in te nemen, maar ik kan het gewoon niet. Ik wil nog zoveel, nog dingen doen, dingen zien. maar soms hoeft het gewoon niet meer.
Als het goed is gaan mijn ouders heel binnekort scheiden, en gaat mn ma verhuizen. Ik weet niet met wie ik mee moet. Er komt sowieso toch ruzie van. Slaande ruzie.
ik voel me zooo ontzettend kut. Ik zit ook heel veel op mn kamer de laatste tijd, sluit ik me zegmaar op, zet ik lekker muziekje op, nirvana ofz, die muziek helpt mij echt. Dat is gewoon n weerspiegeling van hoe ik me op zo een moment voel.
Ik ben bang, voor wat komen gaat. Ik weet niet of ik dit patroon nog erg lang kan volhouden.
Dennis
Datum:
14-04-2007
Naam:
Dennis
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

Leven

Mijn verhaal is te onbelangrijk om te vertellen.Vergelijk het met eender wiens verhaal op de site en de redenen om ongelukkig te zijn verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Maar toch,ik kan dit niet.Ik kan niet leven.Ik ben niet gemaakt voor deze maatschappij.Ik voel me constant ongelukkig,en ik weet dat ik op de rand van een depressie zit.
De enige oplossing lijkt en IS zelfmoord.
Maar er zullen zoveel mensen zijn die ik kwets,mensen die het niet verdienen gekwetst te worden,dat ik verplicht ben verder te leven.Ik hoop dat ik het nog lang zal volhouden,maar ik weet zeker dat ik de 20 niet haal.
Datum:
14-04-2007
Naam:
Vleugel
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

de enige weg

hallo,
Ik ben klaar met deze wereld! Wat fijn om te lezen dat andere mensen met dezelfde gevoelens rondlopen. Het is raar, ik ben 29 en de drang om zelfmoord te plegen word weer alsmaar groter. Vanaf mijn 15 de ben ik er voor het eerst serieus over gaan nadenken en steeds komen er perioden dat het fantaseren over omgaat in het maken van serieuze plannen. Tot nu toe heb ik me er iedere keer van weten te behouden. Eigenlijk maar om 1 reden, ik weet geen manier op zelfmoord te plegen zonder dat ik mijn familie en vrienden daarmee ontzettend veel pijn doe. Weet er niet iemand een manier waarop het een ongeluk kan lijken. Ik ben klaar op deze wereld! Mensen die ik het vertelt heb snappen niet waarom, maar het is een gevoel van hier niet willen zijn, niet steeds verdriet en pijn willen voelen, niet steeds willen voelen dat ik niet in staat ben echt te leven. Ik ben er klaar mee.

bye
Datum:
14-04-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
29
Provincie:
Zuid-holland

Warom..?

Hallo allemaal ik ben natasha en ik ben het leven hellemaal zat !!
en dat komt door al mijn dingen in het verleden.
mijn ouders zijn 6 jaar geleden gescheiden en sinds die heb ik me vader nooit meer gezien maar sinds vleden week heb ik hem uit mijn zelf opgebeld en opgesocht wat me erg goed deed alleen mijn moeder was het er niet zo mee eens en daar zit ik wel mee en no veel meer dingen ik heb ook al een paar keer geprobeert op zefmoord te plegen maar is mislukt ben ook al 2 keer in het ziekenhuis gekomen daardoor:'( DOei(L)
Datum:
14-04-2007
Naam:
Natasha
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.