Levensverhalen (pagina 140)

ik heb al jaren een depressie, al jaren zie ik het leven niet meer zitten ik wil niet meer ik kan het niet meer aanzien. toen ik 9 werd kreeg ik bot kanker en ben sinds dien depressief ik kon het licht niet meer zien. ik werd gepest, ik had geen haar en dat vonden kinderen maar al te grappig. kinderen wisten mijn naam en daar bleef het ook bij niemand wist mijn verhaal of in ieder geval niemand wilde het weten ik weet niet meer wat ik met mijn leven aan moet....

Ik voel me zo klein, deze grote wereld. En elke keer dat ik een poging waag zijn er mensen die me onderuit halen. Ik loop al sinds mijn 15e met het idee dat ik hier niet thuis hoor. Mijn passie is geschiedenis en ik vind het geweldig hier mee bezig te zijn. Toch wringt er diep van binnen het verlangen naar de dood, de rust en het zien van overleden dierbare. Ik romantiseer ook vaak over de Dood en de hemel, het prachtige paradijs waar ik graag wil zijn. Toch de prijs en de pijn die andere doet is verschrikkelijk. En ik wil helemaal niet egoïstisch overkomen. Maar ik voel dat dit de beste beslissing is. Ik heb een vriendin die me gelukkig maakt maar toch ik weet het niet meer.. ik loop al bij een psycholoog en dit helpt even helaas. Als mensen oprecht in mij zouden geloven zou dat mij hoop geven en hoop doet leven.

Ik wil zelfmoord plegen , omdat ik gek word thuis. Ik ben alles zat me moeder en haar domme vriend die alles loopt te bepalen en zeggen en ze domme vrienden ik haat ze allemaal. Alles doe ik fout nooit kunnen ze kijken naar de positieve dingen dan is dit niet goed dan is dat niet goed , ik weet het allemaal niet meer , het liefst vertrek ik voor goed maar dan stel ik paar mensen teleur en dat wil ik ook niet wat moet ik doen😴

Er kwam een nieuw meisje in me klas en daar werd ik meteen verliefd op... we hadden ook snel een relatie met elkaar binnen 2 dagen dat we elkaar kende.. er kwam ruzie / gezeik en het ging uit... ik wist niet wat ik moest zeggen want ik was echt verliefd op haar en ben nog steeds, ik heb vele domme dingen gezegd en gedaan tegen / bij haar maar ze heeft ook veel leugens verteld tegen me... uit eindelijk kreeg ik te horen van paar andere meiden uit me klas dat ze echt niet meer met me wou en dat ze iemand anders leuk vind.. en dat ze echt niks meer met wilt breekt me echt ook omdat ik nog steeds heel veel van haar hou en ook omdat ze in me klas zit... ik ben nog niet zo depressief genoeg om zelfmoord te plegen al zal dat wel komen.. ik ben wel depressief genoeg om naar de slechte kant te gaan en mensen kunnen wel zeggen dat ze niet de enige meisje in de 'zee' of wereld is maar zij is wel de enigste die ik wil :(

Ik ben een meisje van 15 jaar en ben jaren lang gepest, ik stond er vanaf groep 1 tot groep 5 alleen voor en zelfs de juf van groep 5 deed mee om me zo veel mogelijk voor schud te zetten.
Vanaf groep 6 werd de klas gesplitst en kwam ik in een klas vol met aardige mensen. Ik dacht m'n beste vriendin gevonden te hebben, maar dat was maar schijn, ze liet me in de steek en sinds dien durf ik niet meer voor mezelf op te komen, ik ben en blijf voor altij onzeker over m'n uiterlijk en gedrag.
Ook werd er geconstateerd dat ik ADHD heb, daar ben ik jaren lang mee gepest en ik durf het aan niemand te vertellen.
Dit jaar zijn al 2 mensen van wie ik hou overleden en ik raak m'n vriendinnen kwijt, verder heb ik minstens elke dag ruzie met m'n ouders en ben ik van plan thuis weg te lopen. Ik zie geen andere mogelijkheid.
Het enige wat me weerhoud van zelfmoord zijn m'n echte vriendinnen. Als die er niet waren zou ik er waarschijnlijk niet meer zijn.

Ik

Ik was 8/9 toen ik seksueel misbruik werd. Door een "vriend" van me familie. Ik heb nooit aan mijn ouders durven te vertellen. Bij ons was alles wat met jongens/mannen te maken had taboe. Dus om mijn verhaal aan me familie te vertellen is onmogelijk. We praten niet over wat met seksualiteit te maken had/heeft.

Na een paar jaar later kwam ik achter (door me vriendin) dat mijn vader is niet mijn echte vader en mijn moeder weet niet wie mijn echte vader is. Toen was ik 13. Ik heb geprobeerd om hem op te zoeken maar het lukte niet. Ik heb uiteindelijk een naam gevonden, maar dat leverde ook niks op. Het was vreselijk om te weten dat mijn 'vader' is niet mijn echte vader. Huilde vaak. Ik heb een brief aan hem geschreven (zonder dat mam het wist), maar mijn zus heeft het tegen mij gebruikt met een vriendin van haar. Ik zie nog steeds voor me hoe ze me hebben uitgelachen. ƒ¼ Ik voelde een leeg plek in mijn hart en ik ben nooit overheen.

Toen ik 12 was heeft mijn moeder een nieuwe vriend gekregen. Het was moeilijk om aan hem te wennen. Ik huilde voor de vader die mij heeft opgevoed.

Ik was vanaf dat ik me herinneren kan altijd gepest op school, buiten school, in de buurt waar ik woonde (we gingen vaak verhuizen) en ook thuis... Ik had geen plek waar ik mezelf kon zijn. Ik was altijd buitengesloten. Daardoor verstopte ik me in een bubbelwereld. In mijn fantasie!

Mijn moeder heeft zijn taken aan mij overgelaten. Ik moest op me broers en zussen letten. Ik had nooit tijd om iets voor mij te doen. Als we ergens heen gingen moest ik altijd op ze letten en kon nooit wat leuks. En als ik niet op ze lette werd ze boos en met een klap en een super slecht gevoel in mijn hart moest ik het toch doen. Ze moet altijd gelijk krijgen. Anders ben je stom, dom etc. Je kan niet met mam normaal praten ze heeft zijn eigen beeld en je moet dat beeld hebben wat zijn ander heb je meteen ruzie en schreeuwt tegen je. En als je je moeder houdt dan weet je dat het geen goed gevoel is. Nog steeds als ik af en toe met haar ruzie maak huil ik als ik in mijn thuis ben. Mijn moeder steunde me nooit. En nu ook niet.

En om daar onder uit te komen ging ik altijd in mijn kamer om te leren. In mijn veilige bubbelwereld. Zo heb ik mijn moeders taken niet meer en niemand pestte mij. Ik kwam alleen uit om te eten. Zo ging mijn tienerjaren zonder dat ik iets leuks heb gedaan of dat ik iemand had. Mijn moeder zegt altijd dat jongens/mannen zijn slecht voor je is. En dus ben bang voor ze nog steeds.

Ik kan niemand vertrouwen en daar heb ik nog steeds last van. Ik ben al 23 en ik heb geen vriend/vrienden/vriendinnen. Ik wilde bij NASA gaan werken, maar ik ben niet zo slim. Van me familie kan ik niks verwachten. Ik sta alleen voor en om te weten dat ik mijn droombaan nooit ga bereiken wil ik niet meer leven. Dan is geen enkel rede om nog in leven zijn.
Al die jaren heen dacht ik / hoopte ik dat er zal alles goed komen en NEE. Het komt nooit goed. Maar alleen is het ook niet leuk om te leven.

Omdat ik altijd allen was mijn persoonlijkheid is ook niet de beste ik ben bescheidend en niet sociaal. Praten met wie dan ook is extreem moeilijk. Zo kort om.

Het begon allemaal in de lagere school, ik moest het eerste leerjaar overdoen en kwam terecht in een klas waar ik constant gepest werd, ik was het moe, ik werd het hele schooljaar gepest met dat ik te dik was, en ik was te zwak om mijn eigen te verdedigen. Elke dag hetzelfde.. ik zit nu in het middelbaar, en maak dit nog altijd mee. ik kan niet meer verder :(

Toen mijn oma 8 jaar geleden overleefd had ik er vrede mee, maar het jaar erop verongelukte mijn vriendin. Zij was 17 jaar. Ik leefde op een automatische piloot, lichamelijk was ik overal bij maar geestelijk behoorlijk in de war. Vanaf die periode ging me naar mijn gevoel ook van alles tegen zitten, 3 jaar geleden zijn ook mijn ouders gescheiden en was ik er wel een beetje klaar mee om overal boze mensen om me heen te hebben. Dingen mislukten mij en vroeg me af wat ik hier soms nog deed. Mijn vriendin verdiende het niet om te verongelukken en deed het me zeer om door te krijgen dat ik hier nog wel was en zij niet. Ruzies tussen mijn ouders werden erger en ik stond er maar tussenin. Het liefst vluchtte ik zo snel mogelijk ergens anders heen.

Nu weet ik het beter te verwerken en schrik ik van mijzelf dat ik foute gedachtes heb, deze schakel ik snel weer uit omdat ik nu weet dat ik er mag zijn. Ik heb leuk werk wat ik altijd heb willen doen en kan weer sporten zoals 5 jaar geleden. Ik probeer zoveel mogelijk positieve dingen uit een dag te halen ondanks dat ik soms geen zin heb om te werken, doet het me toch weer goed als ik er ben.

Mijn leven is al vanaf kleins raar gelopen. moeder die je op je derde met 1 been boven uit het balkon hangde om mijn vader daarmee te chanteren . Ouders die je altijd achter lieten bij een tante en nooit voor mij waren. Dat er op een dag iemand mij van me tante meenam en ergens dropte bij een vreemde man in een huis met allemaal kinderen. Toen ik daar op me 4 de meerdere malen misbruikt ben tot me 5de . De verzorger die overleed en er een vreemde vrouw je kwam ophalen dat bleek je moeder te zijn. Ik was blij om weer bij me moeder te zijn totdat het bleek dat zij geen onderdak had. Het was vreselijk die zwerftijd bij allemaal verschillende mannen waarvan 3 mij aangerand hebben. Zou mijn moeder dat geweten hebben nadat zij binnen kwam in een schuur waar hij bij mij stond. Zou zij mij beschermen als ze het wist . Jammer genoeg niet want ze wist het toen ze mij voor hoer uitschold en dat ik al haar vriendjes afpakte terwijl ik 7 was.wat bedoelde ze dacht ik waarom word ze boos op mij dacht ik . Ik was van binnen helemaal kapot en bang .ik wou op mijn 4de al verdwijnen van deze wereld. Na enkele jaren rond gezwerfd te hebben kwam ze een man tegen met wie wij bij in gingen trekken. Van buiten af deden ze alsof het perfect was maar toen begon er alleen maar erge en hellse dingens sinds wij een zogenaamd gezin waren. Veel ruzies tussen mijn moedrr en hem maar hele heftige ruzies met vuisten en geschreeuw waar ik als schild voor gebruikt werd en alle vuist slagen van hem opving .ik was niks waard voor niemand ik sloot mezelf altijd weg . Ik werd vernederd weer misbruikt en verkracht . Niemamd nam het voor me op mijn moeder , mijn bloed echte moeder hield niet eens van me waarom zou een vreemde wel om mij geven. Ik wou altijd alleen maar dood zijn ik was totaal niet gelukkig en ik mocht ook echt nooit buiten spelen. Op school werd ik als een rare gezien door leerlingen en zelfs de juffrouwen . Ik had een keer eten gestolen op school omdat ik niet te eten thuis kreeg .daarom had ik een appel gepakt van de juffrouws bureau nadat ik het bekend had dat ik het had gedaan werd ik sinds dien van alles beschuldigd wat kwijt was of weg was. Ik was zo niks waard helemaal niks . Na al het geweld wat er was gebeurd in dat huis. Verhuisde wij naar een ander huis omdat mijn moeder zwanger was van de tweede kind toen was het nog erger geworden. Ik had geen kamer ik moest in een opberg kamer slapen zonder bed er stond een tuintafel en allemaal rommel. Ik had van de tuintafel een bed gemaakt want er waren van die tuinstoel kussens . Daar bracht ik me jeugd door opgesloten in een kleine rommelkamer waar niemand iets vanaf wist. Ik werd geslagen met van alles en nog wat . Ik werd als slaaf gebruikt moest schrobben en schoonmaken dingen pakken en werd vernederd . Ik ben sinds niks meer gaan voelen van binnen . Ben onzeker nooit relatie gehad of goede vrienden . Heb geen familie gekend omdat ik verborgen gehouden werd. Op een dag werden me broertje en zusje en ik opgehaald door de politie waar ik toen op hun paste . Toen begon de pleegzorg en te huizen voor mij sindsdien tot heden ben ik ongelukkig hoe hard ik me best ook gedaan heb dit zelfmoord gevoel gaat niet weg . Ik voel me geen mens en het lijkt alsof ik al heel oud ben terwijl ik gewoon 21 ben .

Toen ik 6 jaar was begon het pesten. 'Je bent te dik' 'dikke papzak' Ik sloeg van me af. De juffen op het schoolplein gaven mij straf en niemand anders. Ik heb uitgehaald, mijn schuld. Maar de anderen kwamen er mee weg. Er was een jongen in mijn klas die niet meedeed en me steun gaf. Een meisje werd ook mijn beste vriendin. Ik werd altijd gepest iedere dag weer. Ik werd toen in de brandnetels gegooid of ik werd geslagen. En dan was er eens een dag dat je niet physic werd gepest. Dan was het wel mentaal. Mijn moeder zei altijd: 'je bent gewoon te slim voor hun' Ik hield me daaraan vast iedere dag weer. Toen ik in groep 8 de cito toets had bleek het dat ik MAVO kreeg. Mijn moeder zei dat ik net zoals mijn broer naar het VWO zou gaan. Maar nee. Het kind dat mij het ergste van al peste kreeg de hoogste cito score. Ik werd in en in verdrietig.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik pasgeboren was
Ik ging iedere 2 weken in het weekend naar mijn vader toe. We gingen toen op bezoek bij een normale vriendin. Ze had 2 kinderen een jongen en een meisje. De jongen was toen verliefd op me. Iedere keer wanneer mijn broer en ik naar buiten toe gingen om te spelen duwde hij me op de grond en probeerde me te kussen. Ik probeerde hem van mij af te slaan en te schoppen maar hij was ouder en sterker dan mij. Ik kon niks doen. Als mijn broer er niet was geweest.... hij trok de jongen iedere keer weer van mij af. Ik was altijd bang om het te vertellen tegen mijn vader omdat hij me toch niet zou geloven. Op een dag toen ik rond de 7-8 jaar was vertelde ik het tegen mijn moeder. Het duurde nu al lang genoeg. Ik weet niet meer wanneer hij het deed maar ik herrinner me de angst die ik had. Mijn vader had toen met de vrouw gesproken van de jongen. Ze waren geen vrienden meer en we hoefden er ook niet meer heen. Mijn vader kreeg een nieuwe vriendin die dacht dat we kleine kinderen waren ze wou dat we gingen vingerverven. Het ging uit met haar. Ging het weer een half jaar goed tussen onze vader en ons , kreeg hij weer een nieuwe vriendin. Die vriendin zorgde ervoor dat hij vaak dronken was. Op een avond toen hij dronken was en mijn broer en ik sliepen in een tentje ging ik iedere keer naar binnen omdat ik niet kon slapen. Mijn vader irriteerde zichzelf daaraan. Hij pakte me op gooide me op een kamer in een witte kamer met een wit bed en een schilderij en een kastje op de kamer en sloeg me. Hij heeft zich helemaal losgelaten op me en sloeg me in elkaar. Ik huilde en hij schreeuwde 'hou toch eens op met huilen jij jankbek' hij gaf mij een papiertje van het keukenrol
En zei: 'droog hier maar je tranen mee af en ga slapen' hij kwam toen helemaal niet meer terug. Ik viel huilend in slaap die nacht ik was toen pas 9 jaar. De volgende dag gingen we weer terug naar mijn moeder en ik moest van mijn broer horen dat hij het geschreeuw en het gehuil van mij buiten in dat tentje nog kon horen. Ik kwam toen niet meer bij mijn vader voor een jaar ofzo. Ik ging op een gegeven moment weer maar mijn vader toe. Hij deed aardig. Hij had geen vriendin. We waren gelukkig. Todat. Hij weer een nieuwe vriendin kreeg. Die vriendin had al 3 kinderen van haarzelf. Het was allemaal goed, alleen we kregen minder aandacht. Toen we bij mijn vader waren moesten we ons vermaken bij de andere kinderen daar. Ik paste daar niet goed bij in omdat ik nogal verlegen werd met de jaren. Mijn vader ging inwonen bij zijn vriendin. Het ging goed.

Toen ik in de eerste klas kwam werd ik meteen alweer gepest. Ik was een dikzak. Niemand wou met me omgaan en was alleen. Ik zat in de pauzes alleen. Ik was meee afwezig op school omdat ik het onnutig vond. Het was te makkelijk en te saai voor me. Ik haalde goede cijfers ondanks dat ik vaak afwezig was. Ik gaf aan bij mijn moeder dat ik werd gepest en we gingen naar mijn mentor om het weer te laten ophouden. Het hield op. Ik haalde de eerste klas en ging over. Ik ging naar de 2de klas. In december dat jaar kreeg mijn moeder een burn-out. Ze had minder aandacht voor ons. Ze was ook veranderd. Niet in een goede manier. In maart gaf mijn broer ook toe dat hij dit niet aankon en ging naar ggnet. Ik heb het 2de jaar nog net gehaald.

Het ging soort van goed met mijn vader. Er gebeurden een paar incidenten hier en daar. Zoals toen mijn vader zei toen ik nog in de 1e zat dat ik iets gestolen had van de dochter van zijn vriendin. We zagen elkaar niet voor een jaar ofz.

Ik werd verliefd in de zomervakantie van leerjaar 2 naar leerjaar 3 toe.het was een korte relatie en toen begon ik met snijden. Ik had mijzelf gesneden in mijn bovenarm. Ik was te verdrietig. Maar ik werd weer verlief. Hij was aardig en charmant. Ik kende hem van een game die ik toen altijd speelde. Hij kwam uit engeland. De relatie liep niet vlekkeloos. En we deelden dingen met elkaar doormiddel van fotos. En skype. Hij heeft alles van mij gezien en andersom ook. Hij begon rare praktijken te laten zien aan mij. Eind december heb ik het uitgemaakt toen net na kerst. Hij flipte. De dag later is hij ontmaagd geweest door iemand die hij niet kende. Hij loog vaak over wat hij deed.

In het begin van het 3de jaar werd ik weer gepest. Bij mijn oude huis werden dingen tegen mijn raam aangegooid en we deden aangifte maar kon niks aan gedaan worden. Ik kreeg het moeilijk, haalde slechte cijfers, was vaak alleen boven op mijn kamer, voelde amper dat ik leefde. Ik kon niet naar mijn moeder of mijn broer toegaan omdat ze zelf ook niks konden ze zaten allebei in de put. Ik werd er langzaam ook ingegooid.

Mijn vader en ik kregen weer contact en het was weer leuk. Todat, mijn opa in oktober overleed. Hij was ziek geworden en hij had ook kanker. Hij overleed. Het deed me die tijd niks omdat ik mijn vriendje had die me steun gaf en me het er probeerde niet aan te denken.

Schook ging slechter en slechter. Toen het uitging met mijn vriendje, heb ik gehuild. Erg veel ook. Bij nieuwjaar heb ik weinig gedacht aan een nieuw jaar. Meer aan een verwerking. 2016 een nieuw jaar singleen depresief. Ik had het mijn moeder al verteld en ik werd ook naar ggnet gestuurd. Maar waar ik het meest aan moest denken was mijn overleden opa. Ik moest vaak aan hem denken en ik begon te huilen. Zoveel tranen. Ik heb die tijd veel gesneden in mijn benen en heb littekens.

Nu: Ik heb een vriendje (yes alweer) en ik denk niet goed over mijzelf. Ik vind dat ik niet moet klagen sinds dat mensen in afrika het veel erger hebben. De laatse keer dat ik me gesneden heb ik een paar weken geleden. Ik heb dat drastisch verminderd. De laatste tijd gaat het wel slechter met me. Ik ben vaker verdrietig en voordat ik op deze site kwam heb ik opgezocht hoe ik me het beste kon vermoorden. Ik heb een stemmetje in mijn hoofd die zo negatief is die alleen maar slechte dingen over me verteld... is dat wel normaal denk ik bij mijzelf. Maar, ik heb nu wel dat ik eindelijk mijn verhaal kwijt kan. Het voelt al een beetje opluchtender.En dankje wel als je mijn verhaal hebt gelezen. Dat appricieer ik. :)

Annie~