wat nu?
alle ellende begon voor mij toen mn moeder overleed.....
Ze was aan de alchohol gegaan om zich beter te voelen, ze heeft zich kapot gedronken...
ik was 5 toen ze overleed.... er is me verteld dat toen ik het hoorde ik alleen mn vingers in mn oren stak... terwijl mijn zus van drie jaar ouder vroeg hoe het kwam... hoe? maar hoe? hoe is het gebeurd? toen begon alle ellende.... je kan het niet kwijt... je word niet sirieus genomen.... er word gezecht dat je allerlei ziektes hebt.... pddnos? autisme? stemmingswisselingstoornis? wat heeft hij? dat is het enigste wat ze deden..... zo gaat dat al sinds ik 5 jaar oud ben.... en stopt het nu? nee.... het gaat verder... nu ik erachter ben wat het is willen ze er niet meer naar kijken....? niet dat het hierom gaat... maar dit en allerlei anderen dingen maakt het erger... ik snap niet eens waarom ik dit hier type? mensen lezen dit... ze kunnen er niks mee... net of ze me zullen begrijpen? het is enigste waar ik aan kan denken is... dat ik dood wil...? niemand weet het... ik heb het aan mn vriendin verteld... dat ik daar alleen aan kan denken.... nou dat had ik niet moeten doen die gaat zig zorgen maken... dan krijg ik: maar je doet het niet toch? dan zeg ik wel nee tuurlijk niet zo triest ben ik niet... maar ondertussen weet ik dat ik het wel zou doen.... ik vertel het aan niemand anders want ze nemen me toch niet sirieus heb het al voorzichtig geprobeerd te vertellen... dan merk je dat je of veel te veel medelijden krijgt... of zwaar onbegrip en dat ze denken... jahoor als je dat zegt dan ga ik geen moeite doen hoor daágg!
en dan.... je zit de hele dag binnen op je kamer..... op je bureau stoel.... huilen... dan ga je even op je bed liggen... dan weer op je stoel zitten en weer je bed op.... je weet het niet meer.... je helpt altijd andere mensen terwijl je zelf een heel groot probleem hebt... nu kun je zelfs andere mensen niet meer helpen.... ze hebben hier geen begrip voor en denken dat ik ze laat vallen? ik wil niet meer leven... en ik kan wel zeggen tegen mn vriendin dat ik zoiets niet doe.... maar dat maakt het erger als ik het wel doe? en toch wil ik het niet? maar ik kan het niet meer aan..... wat nu? fuck wat nu? niemand zal me hier sirieus nemen of uberhaupt sirieus kunnen nemen.... een jongen van 15 jaar.... ja joh die hebben allemaal wel een tijdje depresie... en wat als ik nu eens al sinds mijn 5de deprisief ben? en het er niet beter op word als je er nog bewuster van word? wat nu? zelfmoord plegen? nee... zo triest ben ik niet! of toch wel he? je weet het niet... en als je dan een klein beetje nadenkt.... doe je het nieyt... maar als ik straks het helemaal niet weet.... wat dan..? dan doe ik het straks toch? en dan heb ik zelf een fijn leven maar dan hebben andere een kut leven... dat ik heb veroorzaakt.... mijn vriendin en ik weten nu al dat we de rest van ons leven bij elkaar willen blijven... ooit gehoord van een 15 jarige jongen en een 16 jarig meisje? nee.... dat zal wel niet... nou dan hoor je het hier....
ik kan nu niks meer vertellen.... ik ben het weer kwijt.... nouja.... ik hoop niet dat iemand dit lees die ik ken... dat zal wel niet want die willen geen zelfmoord plegen of denken daar niet over na =) misschien wou ik dit even kwijt? geen idee... het zal wel...
Groeten, jordi
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.