Levensverhalen (pagina 666)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

back

ik moet echt huilen als ik de verhalen lees ik voel me soms precies zo ik voel me niet echt in deze wereld thuis als ik mezelf hoor praten schaam ik me en eigenlijk heb ik hulp nodig maar heb er de kracht niet meer voor. paar jaar terug heb ik hier ook en berichtje getypt toen ging het slechter ik probeer me hoofd boven water te houden wat jullie ook kan helpen is contact leggen met vreemde mensen bijv in bus of trein maak een gesprekje met hoe het gaat en waar ze naar op reis gaan als je in een sociale omgeving begint fleur je je weer wat op natuurlijk niet veel maar het kan je opvrolijken het is heel erg hoe mensen soms kunnen zijn tegen elkaar ze verwijten je van alles en niet iedereen is er tegenwoordig voor elkaar mensen hebben makkelijk praat met zoek maar even hulp dat doe je ook niet zo 1,2,3 natuurlijk
Datum:
30-06-2010
Naam:
charz
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-brabant

Ben ik gek of is de wereld het

Hoi lotgenoten

Zelf ben ik geadopteerd en zowel seksueel , vernederd als mishandeld.
Dit is pas jaren later rond mijn 25e terug gekomen nadat mijn adoptie moeder contact met mij zocht na dat het contact na mijn 15e eigenlijk al totaal verbroken was op mijn initiatief en ik al vanaf mijn 12e uit huis was.
Het rare is dat ik heb geprobeerd door via een psychiater het te verwerken maar een gesprek waar ik een sorry had willen krijgen is geweigerd eerst wouden ze wel komen later hebben ze geweigerd.
Mijn volgende actie om het proces toch voor mij zelf te verwerken is aangifte geweest aangezien dat dit erg emotioneel was en de agenten mij eigenlijk uit lachte en letterlijk zeiden spring niet voor de trein want dan weet je niet wat je de treinmachinist aandoet heeft mij doen afglijden tot de gek die ik nu ben.
Als zei ( mijn adoptief moeder ) voor mijn deur loopt wat mij helemaal gek maakt mag dat maar als ik dat doe omdat ik nergens anders steun voel en toch wil laten merken dat ik nu MIJ WEL KAN VERDEDIGEN wordt ik opgepakt door vier of vijf politie auto's zonder dat ik wat gedaan heb.
Mijn adoptief ouders waren niet in staat om mij op te voeden IK HEB DE POEP VAN MIJN ADOPTIEF VADER MOETEN OPETEN.
Waar is de wet die dit soort zaken moet voorkomen en waarom gebeurt dit vaker bij geadopteerde kinderen dan bij eigen kinderen.
Ik weet het wel maar zouden we toch de wet niet kunnen aanpassen om probleem gevallen als ik in de toekomst te kunnen voorkomen.
Punt is dat ik op deze site zie dat ieder zo zijn eigen problemen heeft en moeite heeft om te leven om verschillende redenen.
Verdiep in je in je materie en doe geen poging tot maar doe het of doe het niet een mislukte poging lijkt mij het leven nog zwaarder maken.
Ik zelf weet dat er teveel factoren heden meespelen voor mij om zelfmoord te plegen dat ik weet omdat ik het al zolang wil maar nog niet gedaan heb.
Nee ik blijf vechten op mijn manier en heb meerdere opties geschept want als men niks kan verwerken barst de bom toch wel en aangezien ik niks te verliezen heb heeft het er alle schijn van dat het gaat gebeuren.
Een mensen leven maakt zoveel mee dat we allemaal nog veel meer hebben meegemaakt en geleerd dan dat we hier ooit kwijt zouden kunnen.
Dat geldt ook voor mij maar het maakt mij niet uit want niet iedereen hoeft alles te weten.
Het punt is dat wat doen wij ermee plegen we zelfmoord of doen een poging daartoe of leren we van onze lessen en weten dat je soms het recht in eigen handen moet nemen en waarom niet dood willen we allemaal toch ?
Dus als je echt niets te verliezen hebt probeer eerst zaken recht te zetten dood gaan we toch wel en wat anders ?
Ik geloof dat sommige mensen namelijk gestraft moeten worden voor de dingen die ze gedaan hebben MITS het niet opgelostverwerkt kan worden.
Wat mijn toekomst is weet ik niet ook al ben ik natuurlijk in alle staten maar het feit dat ik weet dat alleen ik iets kan doen maakt het wel makkelijker.
Ik hoop dat ook ik er op een menswaardige manier uit kan komen en aan mijn herstel kan gaan werken zoals ik alle andere mensen op deze site toewens.
Maar ook weet ik dat de wereld niet vanzelf verandert en dat het niet meer dan rechtvaardig ( als dat bestaat ) is om sommige mensen te straffen die met bepaalde dingen weg denken te kunnen komen.
We zijn sterker dan we vaak van ons zelf denken want we leven nog steeds en dat je geen zelfmoord hebt gepleegd is niet zwak want ik denk dat dat het moeilijkste is wat je van een mens kan vragen
Dus wat je ook doet denk er over na er zijn soms meerdere opties als je niks te verliezen hebt en we zijn sterker dan we denken.
Ik wens iedereen ook mijzelf veel succes en hoop dat we ooit waar dan ook ons plekje zullen vinden.
mvg Nathan
Datum:
30-06-2010
Naam:
Nathan
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-holland

Lees dit!!

Als je na jouw leven nog een leven krijgt.

En de kans dat je in een rijk land word geboren is maar 1/7, Is het veel verstandiger Jezelf te helpen en nog 1x alles proberen.

Een Afrikaans leven is niet beter !
(Aids, Geldproblemen. etc.)
Datum:
30-06-2010
Naam:
Privé
Leeftijd:
99
Provincie:
Anders

the pretty recless

Het enige wat ik altijd al heb gewilt is rust, geen consequenties en gewoon geen gezeik.
Sinds de basisschool word ik al gepest, nu zit ik in de 3e van middelbare en ik word niet heel erg meer gepest dat komt omdat ik heel snel boos word.
Er bestaat geen rust zonder dood, je kan niet je leven leiden zoals jij dat wil okal wil je dat zo graag, je moet eten om te leven je moet een diploma hebben zodat je werk kan hebben heb je geen werk heb je geen geld heb je geen geld heb je niks.
Het is zo simpel maar ik kan er niet mee leven ik wil dit allemaal niet ik wil niet leven in een wereld waar als je iets steelt je meteen naar de politie moet of een wereld waar je van drugs psygoses kan krijgen of depressie dat is toch belachelijk?
Ik heb vorrige week donderdag slaappillen genomen en ben gevonden ik moest GEDWONGEN naar een inrichting WAT DE FUCK IS DAT je kan mensen niet zomaar tot dingen dwingen of opsluiten ik vind het BELACHELIJK en dat is waarom ik beter DOOD kan zijn.
Datum:
30-06-2010
Naam:
rosey jones
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Pijn

Veel verhalen heb ik hier gelezen en moet zeggen dat elk verhaal weer een bepaalde indruk achterlaat. Ik kan meevoelen omdat ik zelf ook diep in de put zit op het moment. Het is verdriet dat telkens terugkomt, elk jaar, elk seizoen, een ontzettende steek van pijn in mijn lichaam; eenzaamheid. Toen ik 8 jaar jong was overleed mijn moeder aan de gevolgen van borstkanker. Ze is 5 jaar ziek geweest. Tijdens deze periode was het toch altijd zij en ik; mijn vader is huisarts en was vrijwel de hele dag aan het werk. Toen ze zieker werd was dat natuurlijk anders, maar toen ze overleed was alles in 1 klap omgeslagen. Ik kreeg een oppas, moest overblijven op school (op de basisschool in de middagpauzes op school blijven, ipv thuis eten met de hele familie), en was eigenlijk ook gedwongen een stuk zelfstandiger te worden. Mijn moeder was er niet meer, en ik kan het hele proces na haar dood wel na vertellen, maar het komt erop neer dat het gapende gat dat zij heeft achtergelaten er nog steeds is. Het gaat niet weg. Ik voel me elke dag eenzaam omdat ik nooit een band op heb kunnen bouwen met mijn vader. Het contact met de rest van mijn familie is verwaterd, dit omdat ik de laatste tijd alleen maar heb gekozen voor vrienden. Thuis ben ik eenzaam dus zoek ik geluk op in vriendschap. Maar ook in vriendschap voel ik me onzeker en soms eenzaam. Ik ben bang vrienden kwijt te raken en er alleen voor te staan. Zo ben ik op het moment in een conflict terecht gekomen die wel eens mijn hele vriendenkring uit elkaar kan drijven. Ik huil omdat ik niet alleen wil zijn. Ik huil omdat ik mijn moeder bij me wil hebben. Ik huil omdat ik geliefd wil zijn en me speciaal wil voelen, iets waard zijn. School ga ik niet meer naartoe, heb ook geen diploma. Heb ontzettend veel gespijbeld in het verleden, ben naar verschillende scholen gegaan maar vertikte het uiteindelijk om er naartoe te gaan, heb in een depressie gezeten eind 2008 maar hier ben ik toen weer bovenop gekomen. Alles leek goed te gaan, ik kreeg een baantje, een vriendje, een nieuwe school, nieuwe vrienden, en toch gaat het elke keer weer de mist in. Ik haak af en keer terug in de eenzaamheid die ik voel. Ook nu heb ik zelfmoordgedachtes. Het is moeilijk te omschrijven wat er precies allemaal door mij heen gaat. Je wil dood, maar ook weer niet, je wil het nog wel een kans geven, maar je kop doet gewoon zeer van alle tranen die over je wangen blijven rollen. Ik kan niet meer. Ik wil naar mijn moeder toe, als het ware ontsnappen aan alles hier. Want het doet echt pijn...
Datum:
30-06-2010
Naam:
Anna
Leeftijd:
17
Provincie:
Drenthe

alleen

ik heb nooit het gevoel gehad dat ik alleen stonf. Maar ik zit hier nu wel in een erg diepe spiraal. Eentje waar ik moeilijk uit kom
het is zomervakantie en ik heb nog nooit zoon hekel gehad aan mijn leven. ik wil een nieuwe start maken of dit in hemel is of in een andere provincie maakt mij niet uit. maar ik tel de dagen af...
Datum:
30-06-2010
Naam:
daan
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

pletwals

Ik haat mezelf door en door, er stroomt gif door mijn aderen. Ik ben een waardeloos stuk stront. Overrijd mij met een pletwals aub.

Niemand heeft schuld aan de onmens die ik ben geworden. Heb het helemaal alleen klaargespeelt. Ik ben als vergif voor het milieu. Een kwalijke kanker in het weefsel van subtiele menselijke interactie.

Een gezwel neem je weg. Neem mij weg.
Ben moe, wil rust
Datum:
29-06-2010
Naam:
puktok
Leeftijd:
33
Provincie:
Limburg

I Feel lost in this world

Ik ben op van binnen, heb vaak geen kracht meer om verder te gaan en om te leven.In mijn leven heb ik nooit rust en nooit echte liefde gehad en telkens dat ik dacht die gevonden te hebben komt 100x een groter sleurstelling aan. Vanaf mijn jonge jaren moet hard voor mij zelf en zelf zien moeten vechten in alle op zichten. Heb mijn vader nooit gekend en op een dag dat ik hem mag kennen was ik telaat want hij is aan de auto ongelukt overleden. Had een mooie huwelijk maar mijn man ging vreemd daarna stalkt hij dag en nacht en als dat niet genoeg is heb ik ook nog een kind verloren van mijn ex vriend die ik zo mooie beeld en de toekomst met hem had voorgestelt. Maar zelf hij ging hij ook vreemd uit verdriet omdat we een kind verloren had van wegens mijn miskraam. Mijn wereld is erin gestrort op dit moment. Denk echt vaak aan een zelf moord maar als ik naar mijn moeder kijk dan kan ik het niet meer aan!! Zie geen oplossing hoe moet verder moet?!
Datum:
29-06-2010
Naam:
Drakie
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-holland

k*t ouders

hallo,

men ouders zyn van de oude stempel en mag byna nx ,
by alles wat ik vraag zegge ze nee ,
ze hebbe vooral comentaar op myn vriende , mag myn vriende ni zelf kieze want dan keure ze die af !
ze make gewoon alles voor me kapot !
zyn derstrx naar ouderavond gewees en nu mag ik zkr ni meer met men beste vriendin omgaan dus da wilt zegge dan zie ik men jong ook ni meer
want meestal als ik na haar ging zage ik hem ookl en bleve we by hem.
nu is men jong boos op me omdat ik dit weekend ni meer mag gaan!
heb zo een bang om heb kwyt te gerake !
soms denk k tis beter da ik er ni meer ben , hebbe ze geen last meer van me kan ik doen en late wa ikwil
ma dan houde ze me tege !
heb al is int ziekenhuis gelege met over gesnede polse en heb soms zin om da trug te doen !
pff weet geen raad meer met mezelf
zou zo graag is weg wille ma denk da ik dan spyt zou hebbe !
pff wat moet ik nu doen ??
moet ik op myn ged8te ingaan of moet ik het nii doen
Datum:
29-06-2010
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
15
Provincie:
België

ik weet t niet meer

dit is mijn verhaal zoals ik het in mijn ogen zie.

alle heibel begon met mijn vader die met veel ruzie en geweld het huis uitgegaan was toen ik 5 was en mij mn moeder mn zusje mn zus en de huisdieren op straat had achtergelaten waardoor we in een veels te klein huis nog maar net rond konden komen.

op mijn 12de pestte mijn zus en zusje en mijn moeder mij die mij te dik vonden, nu als ik terug kijk naar foto's viel dat heel erg mee maar ik geloofde hun wat mijn zelfverouwen vanaf dat punt de grond in had gestampt.

op de basischool werd ik erg gepest in de laatste klas en zorgde denk ik voor zoveel onzekerheid bij mij dat ik dit heb meegenomen naar de middelbare school.

hier werd ik constand gepest en misschien was dat ook wel terecht sinds ik inderdaad een sulletje was ik luisterde nog vol naar mn moeder die mij allemaal dingen vertelde die juist averechts werkten voor mijn sociale vaardigheden.

ik praatte tegen niemand, werd bijna elke keer na school in elkaar getrapt en was niet goed in school.

als mij wat werd gevraagd mompelde ik wat en iedereen lachte mij daar over uit, zelfs de leraren!

dat zijn een van de momenten dat je je toch het meest machteloos voelten het liefst zou willen wegrennen.

er was wel overigens 1 meisje in mijn klas die ik leuk vond. mijn hele middelbare schoolperiode had ik erop gehoopt dat dat meisje tegen mij zou praten. het gevoel van wanhoop, angst en mijn verlegenheid hadden ervoor gezorgd dat ik zelf de moed niet had om een stap naar haar te zetten.

dit gevoel werd met de dag erger en vrat mij van binnenuit op.

op een dag ben ik naar de mentor gestapt om te vertellen over het pesten en plagen, deze mentor dacht dat ik mij aanstelde en dat ik dit alleen deed om lessen te missen.

met tranen in mijn ogen zette hij mij de klas weer in waar ik de rest van mijn tijd op school extra over gepest werd.

op weg naar huis op de laatste dag van de middelbare school kwam ik iemand tegen die ik van jongs af aan al kende een oude vriend, mijn enige vriend.
hij vroeg of ik zin had om een keer mee uit te gaan met zijn vrienden.

mijn moeder wilde dat ik voor 8 uur thuis zou zijn omdat ik dan moest slapen, op dat moment was ik 16, mijn zus 17 en die mocht zo laat weg als ze maar wilde.

ik ben aan het blowen geslagen en begonnen met roken, ik had wel vrienden maar die hielpen niet veel met de problemem die ik had.

op mijn 17e werd ik op een dag thuis zo erg getreiterd door mijn zus zusje en mijn moeder dat alles zwart voor mijn ogen werd en het volgende moment zit ik te hyperventileren op mijn kamer en komen er een stuk of 7 politiemannen mijn kamer binnenstormen.

het bleek achteraf dat ik mijn moeder en mijn zus heb geslagen maar dat zij mij ook behoorlijk hadden toegetakeld.

nu ben ik 19, woon op mijzelf waar ik net aan rond kan komen en ik heb nog een paar goeie vrienden over.

ik heb nu nog steeds nooit een meisje/vriendin gehad en het doet heel erg pijn om aan te zien hoe goed en fijn en makkelijk het is voor iedereen en ik moet vechten om maar een klein iets gedaan te krijgen.

dit soort dingen laten mij voelen alsof ik uit elkaar scheur van de pijn die er in me zit.

elk dak waar ik langsloop vraag ik me af of het pijn doet als ik eraf spring.

elke keer als ik aan zelfmoord denk moet ik bijna huilen om de dingen die ik nog moet doen of het mogelijke verdriet die ik anderen aan zal doen.

ik denk aan mijn familie, mijn vrienden.

over hoe beter ze af zullen zijn zonder mij of hoe slechter.

deze gedachten maken mij langzaam gek en ik hoop dat er ooit een lichtpuntje zal komen of dat ik voor altijd moet blijven knokken.

want van knokken word je op een gegeven moment moe.
Datum:
29-06-2010
Naam:
none
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.