Levensverhalen (pagina 1802)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zelfmoordpogingen vriendin

Mijn vriendin A. heeft verschillende zelfmoordpogingen gedaan en wil nog steeds dood, ik hoop dat het nooit maar dan ook nooit gebeurd, maar ik ben bang dat er een dag komt dat ze het echt doet, daar ben ik zo bang voor... Als ze het doet ga ik echt kapot, ik denk ook dagelijks aan zelfmoord, maar als zij weg is zal ik ook niet meer lang leven... A. Please blijf leven! Ik heb je nodig! 100 kusjes Anne
Datum:
22-11-2005
Naam:
Anne
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Alleen

Ik ben 26 jaar, en ik heb net een 2 jarige relatie achter de rug. Ik was zielsgelukkig toen we gingen samenwonen. Oorspronkelijk kom ik uit Friesland maar we gingen samenwonen in Rotterdam.
Toen de relatie uitging was ik in mijn liefdesverdriet geobsedeerd door mijn ex. En ik heb toen een huis gekocht in haar nabijheid. Nu, na 4 maanden nu het ldvd over is zit ik op 200 kilometer van mijn familie en vrienden. Moet ik weer helemaal overnieuw beginnen. Nieuwe vrienden maken en zo... Maar bijna iedereen van mijn leeftijd heeft een relatie en zit veel thuis met zijn/haar vriend. Ik zie echt geen uitweg meer. Ik mis mijn familie, mijn goede oude vrienden, mijn oorspronkelijke woonplaats. En mijn levenslust!
Datum:
22-11-2005
Naam:
Richard
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

vaak geen zin meer

Ik heb al heel vaak aan zelfmoord gedacht, ook toen ik heel klein was, een jaar of 10...Toen ging ik naar de kist met speelgoed om een springtouw te pakken en om mijn nek te doen. Ik durfde nooit door te gaan...en dat is nu ook het enige dat me tegen houd. Als ik bij wijze van spreken op een knopje kon drukken en ik was er niet meer, hadi k het gedaan...En waarom? Als ik je vertel wat voor leveni k heb, zul je misschien zelfs jaloers zijn. Heb alles wat mijn hartje begeerd, ben echt verwend. Maar niet gelukkig...En als je alles hebt wat je kan hebben, behalve geluk, voel je je zwaar ellendig en nutteloos. Door het alles hebben en kunnen ben ik ook vrienden kwijt geraakt.Sterker nog, degene van wie ik ziels veel houd wil niks met me beginnen, omdat we zo veel verschillen qua levensniveau. Als ik iets mocht wensen, wenste ik dat ik in een rijtjeshuisje woonde, mijn ouders een gewone baan hadden ipv een zaak en ik geen paard en mooie auto enzo had. Ik HEB alles, behalve datgene wat iedereenzo hard nodig heeft, mensen om me heen...En als ik hier verhalen lees denk ik die hebben het zo veel slechter als ik, maar ik voel me zo ongelukkig, plus dat ik me daar dan schuldig over voel omdat er zo veel mensen zijn die het minder goed hebben dan ik. Daarom wil ik eigenlijk niet meer.
Datum:
21-11-2005
Naam:
nvt
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-brabant

JE BEKHOUDEN, DIE MENSEN DIE HET GOEDWILLEN MAKEN

MENSEN DIE ALLEMAAL ROEPEN VAN HET KOMT WEL GOED DAT IS ONZIN IK LOOP ALJAREN MET DEZE PIJN EN HET IS NIKS BETER GEWORDEN IK ZIE MEZELF NU ELKE NACHT MIJN ZELFMOORD UIT TE PLANNEN EN IK WORD GEK VAN HET LEVEN IK ZEG SPRING GEWOON
Datum:
21-11-2005
Naam:
.............
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

fuck mij leven

k snap er nix meer van me leven heeft geen zin meer
Datum:
21-11-2005
Naam:
annoniempjuh
Leeftijd:
12
Provincie:
Friesland

geen vriende

hoi mensen de laatste tijd denk ik er ook aan omdat ik helemaal geen vriende heb ik ga nooit uit enzo voel me zo aleen ben altijd bij me oudres ze zijn zo lief maar ik heb niemand anders ze zeggen van ga lkkr uit maar wil da nie en durf da nie niemand vint me aardig iedreen negeerd mij waarom ben ook aleen maar een mens maar moet er mee zien te leven kuus hvj jullie
Datum:
21-11-2005
Naam:
cris
Leeftijd:
16
Provincie:
Friesland

Waarom denken mensen alleen aan de nabestaanden?

Ik vind het erg dat er op mensen met zelfmoordgedachten steeds gereageerd wordt alsof we egoïsten zijn en niet denken aan onze nabestaanden. Willen diegene ook eens andersom denken: hoevel pijn hebben nabestaanden, werkgevers en collega's ons, 'depressieve en suïcidale personen', aangedaan?
Het is niet dat ik nog geen hulp gezocht heb maar de zelfmoordgedachten blijven in mijn hoofd spelen. Dit is mijn verhaal: 26 januari 2004 kwam ik in een zware depressie terecht (ik had al allerlei anti-depressiva gekregen sedert 1999). Op 11 februari liet ik mij opnemen. Ik was totaal geblokkeerd, had in niets nog zin, ik kon het leven niet meer aan. In het begin was het een hel. Ik kon er niet over spreken en niemand van de verpleging vroeg ook maar eens hoe het met me ging. Ook de gesprekken met de psychiater en de psycholoog verliepen moeizaam. Na 3 maand opname ging ik in dagtherapie maar ik ging opnieuw achteruit. Ik werd terug opgenomen voor 2 maand. In september 2004 ben ik terug in dagtherapie gegaan (4 dagen/week). Na 10 maand ziekte moest ik van de psychiater terug proberen om te gaan werken. Eerst 2 dagen per week daarna 50%. Dit gaat nog steeds moeilijk. Ondanks het feit dat ik nu nog steeds 2 dagen per week in dagtherapie ben. De gesprekken met de psychiater verlopen nu prima. Ze begrijpt me nu heel goed en ik kan ook vlotter spreken. Enkel de gesprekken bij de psycholoog verlopen nog steeds stroef. Soms kan ik me zo kwaad maken. Niet om wat hij zegt tijdens de gesprekken (hij zegt heel weinig of niets). Gisteren nog was ik enorm kwaad over het moment van de afspraak volgende week. Ik had hem al gezegd dat ik niet graag laat ga (vorige week 20u15), nu had hij "speciaal voor mij" een vroeger moment vrij gehouden (19u15). Ik zei dat ik dat ook nog niet zag zitten. Hij zette eigenlijk druk op mij en daar kan ik nog steeds niet mee overweg. Uiteindelijk verplaatste hij de afspraken voor volgende week maar nog eentje was om 18u30. Toen ik in de auto zat begon ik te wenen. Waarom houdt niemand rekening met me? Toen ik thuis kwam belde ik hem op met de vraag om de gesprekken van volgende week te annuleren. Hij zei dat hij in gesprek was, dat we het woensdag zouden bespreken en legde de telefoon neer (ik vind dit heel onbeleefd. Als ik mijn verhaal thuis vertelde kreeg ik te horen dat ik te veel eiste. Dat ik met hem rekening moest houden, dat niet iedereen in de namiddag kan gaan. Ook daar werd ik niet begrepen. Door zulke discussies ga ik al vlug te veel pillen slikken. Maar zoals je ziet heeft het Wéér niet veel uitgelegd. Wil God me dan echt niet laten gaan? Of ben ik zo'n mietje die niet weet wat en hoeveel ze moet nemen om er niet meer te zijn?
Datum:
21-11-2005
Naam:
miek
Leeftijd:
35
Provincie:
Zuid-holland

wa is het leve nog waart?

ik kan et gewoon niemeer aan. Men oma is ergens in september dood gegaan en ik zit er nu nog altijd mee men bompa kan ook ieder moment dood gaan ik zie et gewoon niemeer zitte et liefst vannal zou ik dood gaan maar hoe? adem in houde gaat nie aln geprobeer dan maar meneige gekrabt snijden ging niet.Dat zoude men ouders ondekken, en ik wil nie dat zei lijden door mij. Nu wil ik dood oké ze gaan nu ook wel lijden maar dan heb ik geen pijn meer voel ik niks, gwn zwart en stil zaaalllig volgens mij. Nu da krabben eeft me egt deugtgedaan effe pijn lijden is zalig nu heeft men mama dat toch ontdekt en nog 1ne keer en dan na spichiater.
Oké nu doe ik et niemeer ma ik heb zin om een brief naar men klas ouders familie en een maar vrienden te schrijven en daarna gewoon het mes pakken en men keel over snijde pls help mij!
kwil zo graag dood om geen pijn te hebbe maar langs de andere kant ook niet voor men 2vriendinnen geen pijn te doen wa moet ik doen toch naar de spichiater???
Datum:
19-11-2005
Naam:
LiiEsss
Leeftijd:
13
Provincie:
Limburg

Geen zelfmoord

Probeer is iet positiefs te bedenken?

Het komt goed!

Ja... dat lukt ook zo lekker met die klote donkere wolk boven me hoofd.
Datum:
19-11-2005
Naam:
Nowhere
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

het is alllemaal door ik

ik was 10 toen ik verkracht werdt door de vader van mijn stiefzuster.maar dat weet niemand.ik heb het nooit durfen vertellen.mijn stiefzuster werd immers ook verkracht en is direct naar een instelling gevlogen.vandaag ben ik 14 en heb een relatie met een jongen van 16.we zijn al samen naar bed geweest en het was de eerste keer zins mijn verkrachting.maar nu flits er door mijn hoofd de beelden van toen ik verkracht werd en ik durf het tegen niemand vertellen mijn enige manier om me te kalmeren als ik die flitsen heb is snijden gisteren heeft mijn lief me gezien toen ik aan het snijden was.maar als excuus heb ik gezgt dat ik slecht in mijn vel was .dat is immers ook zo.ik kan me niet bekijken in een spiegel.ik haat mezelf
DAAROM MOET ER EEN EINDE AAN ME KOMEN
Datum:
19-11-2005
Naam:
vannesa
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.