Ik vind het erg dat er op mensen met zelfmoordgedachten steeds gereageerd wordt alsof we egoïsten zijn en niet denken aan onze nabestaanden. Willen diegene ook eens andersom denken: hoevel pijn hebben nabestaanden, werkgevers en collega's ons, 'depressieve en suïcidale personen', aangedaan?
Het is niet dat ik nog geen hulp gezocht heb maar de zelfmoordgedachten blijven in mijn hoofd spelen. Dit is mijn verhaal: 26 januari 2004 kwam ik in een zware depressie terecht (ik had al allerlei anti-depressiva gekregen sedert 1999). Op 11 februari liet ik mij opnemen. Ik was totaal geblokkeerd, had in niets nog zin, ik kon het leven niet meer aan. In het begin was het een hel. Ik kon er niet over spreken en niemand van de verpleging vroeg ook maar eens hoe het met me ging. Ook de gesprekken met de psychiater en de psycholoog verliepen moeizaam. Na 3 maand opname ging ik in dagtherapie maar ik ging opnieuw achteruit. Ik werd terug opgenomen voor 2 maand. In september 2004 ben ik terug in dagtherapie gegaan (4 dagen/week). Na 10 maand ziekte moest ik van de psychiater terug proberen om te gaan werken. Eerst 2 dagen per week daarna 50%. Dit gaat nog steeds moeilijk. Ondanks het feit dat ik nu nog steeds 2 dagen per week in dagtherapie ben. De gesprekken met de psychiater verlopen nu prima. Ze begrijpt me nu heel goed en ik kan ook vlotter spreken. Enkel de gesprekken bij de psycholoog verlopen nog steeds stroef. Soms kan ik me zo kwaad maken. Niet om wat hij zegt tijdens de gesprekken (hij zegt heel weinig of niets). Gisteren nog was ik enorm kwaad over het moment van de afspraak volgende week. Ik had hem al gezegd dat ik niet graag laat ga (vorige week 20u15), nu had hij "speciaal voor mij" een vroeger moment vrij gehouden (19u15). Ik zei dat ik dat ook nog niet zag zitten. Hij zette eigenlijk druk op mij en daar kan ik nog steeds niet mee overweg. Uiteindelijk verplaatste hij de afspraken voor volgende week maar nog eentje was om 18u30. Toen ik in de auto zat begon ik te wenen. Waarom houdt niemand rekening met me? Toen ik thuis kwam belde ik hem op met de vraag om de gesprekken van volgende week te annuleren. Hij zei dat hij in gesprek was, dat we het woensdag zouden bespreken en legde de telefoon neer (ik vind dit heel onbeleefd. Als ik mijn verhaal thuis vertelde kreeg ik te horen dat ik te veel eiste. Dat ik met hem rekening moest houden, dat niet iedereen in de namiddag kan gaan. Ook daar werd ik niet begrepen. Door zulke discussies ga ik al vlug te veel pillen slikken. Maar zoals je ziet heeft het Wéér niet veel uitgelegd. Wil God me dan echt niet laten gaan? Of ben ik zo'n mietje die niet weet wat en hoeveel ze moet nemen om er niet meer te zijn?
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.