Levensverhalen (pagina 1763)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik kan niet meer

Vandaag is mijn oudste zoon jarig hij is 33 jaar geworden, maar wij zijn niet welkom op zijn verjaardag, elke dag zit ik alleen mijn dochter woond hier op loop afstand van ons af maa,langs komen is er niet bij, elke dag weer die eenzaamheid, door dat ik reuma heb aan mijn spieren en pezen en daar bij nog eens evenwichtstoornis is het voor mij onmogelijk om de auti te pakken en even weh te gaan, elke dag zit ik maar alleen en dan de buren die zie je niet en hoor je niet, ja zondags stijf in een zwarte pak om naar de kerk te gaanmaar,gevoel hebben voor een andere die niet bij hun soort zijn hebben ze niet. Elke dag pijn in mijn spieren elke dag eenzaamheid, dit is toch geen leven meer wat doe ik hier ,om alleen maar verdriet en pijn te lijden ik ben het zat en ik kan niet meer, het lijkt wel dat iedereen tegen mij is, alleen mijn man die doet wat hij kan maar voor mij is het niet genoeg, hij is inzichzelf gekeerd en zegt vaak niets en daar door voel ik me nog meer alleen, ik heb het gevoel dat ik heel hard wil vloeken,dat is niet mijn aard, ik wil aardig en lief zijn voor alle mensen maar die mensen zijn niet lief ze doen je elke dag pijn en wie had het ooit verwacht van je eigen kinderen die je in liefde heeft groot gebracht zo tegen je gaat keren als iemand dat begrijp wil ik het wel horen ik begrijp er niets van, behalve mijn jongste zoon heeft oog voor mij hij is ook erg bezorgd over mij, maar ik heb 3 kinderen en 4 kleinkinderen en van deze 4 kleinkinderen heb ik nog nooit het gevoel gehad dat ik hun oma was of benaltijd de andere kant die is beter dan wij en ik vraag me af waarom ,ze mogen hier nooit eens logeren, mijn leven bestaat uit verdriet en pijn ik kan het niet meer aan het duurt nu al 18 jaar en waar heb ik dit alles aan verdient, en ga ik met mijn verhaal naar mijn kinderen dan zeggen ze dat ik zelfmedelijden heb en dat ik maar zelf vertier moet zoeken, ach ze kunnen voor mijn part de boom in, nu hebben ze nog plezier maar straks kunnen ze zien wat ze missen en zeker voelen en ik wens hun dat ook, vandaag is het prima dag om het te doen omdat mijn zoon jarig is ik gun hem een leven en een verjaardag dat hij steeds aan mij moet denken ze hebben het verdiend. mijn leven zit er op ik wil niet meer elke dag huilen en pijn voelen
Datum:
28-01-2006
Naam:
???????
Leeftijd:
55
Provincie:
Friesland

Genoeg geweest

Mijn leven is genoeg geweest. Ik ben het helemaal zat. Heb een huwelijk van 30 jaar achter de rug. Ben gescheiden en nu is mijn ex-man al weer 3 jaar overleden. Dit doet pijn. Ik was zo stom om een relatie te beginnen met een getouwde man. Hij zou gaan scheiden, maar zoals zovelen doet hij dat nog steeds niet. Hem ken ik al 36 jaar. De laatste 7 jaar heb ik een relatile met hem. Ik zit er helemaal aanvast. Maar ik heb er genoeg van. Ik hoop heel snel de kracht te hebben om een einde aan mijn leven te maken. Daar verlang ik naar, RUST en dat vind ik alleen als ik niet meer op deze wereld ben.
Datum:
28-01-2006
Naam:
Paula
Leeftijd:
58
Provincie:
Noord-brabant

eng

mijn moeder is vorig jaar uit het leven gestapt nu ben ik weer een beetje verder er mee maar zit mijn zoon in een depressie en ik ben zo bang dat er wat gebeurd ...ik schrik ook behoorlijk hoe de jeugd hier mee bezig is vind het alleen maar heel eng
Datum:
28-01-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
40
Provincie:
Drenthe

ik voel me een debiel, mislukt

ik voel me vaak alsof ik debiel ben, of mensen alleen maar vrienden zijn omdat ze me zielig vinden. ik heb nog nooit een vriend gehad en jongens worden niet verlieft op mij. daarom denk ik dat ik mislukt ben, maar dat niemand het tegen me durrft te zeggen. ik heb weinig vrienden. en nieuwe mensen die ik leer kenen, praten niet tgen me, worden geen vrienden. ik voel me zo alleen. zo verschrikkelijk allee. ik geloof in reincarnatie. dus kan ik opnieuw beginnen, anders zijn. want ik accepteer mezelf niet. ik geen mijn leven nog een jaar, als ik dan nog zo ongelukkig ben als nu, en beina elke dag aan dood denk, en beinaelke dag huil, dan vermoord ik mezelf. ik wordt beina 15, ik wil mijn 16 verjaardag niet zo ongelukkig berijken. dit is een gedicht dat ik heb geschreven. ik schrijf er wel meer, maar deze is de mooiste:

zelfmoord

lief Leven
ik zit me af te vragen
wat er gebeurt, als ik van je scheid
lief Leven
kun je me vertellen
of de dood geluk brengt, of juist spijt.

lieve Dood
ik zit me af te vragen
wat er gebeurt, als ik bij jou zal zijn
lieve Dood
kun je me vertellen
of het leven geluk brengt, of juist pijn.
Datum:
27-01-2006
Naam:
moran
Leeftijd:
14
Provincie:
Friesland

'Vrienden' voor het leven...

Ik ben een jongen van 17 jaar, die het leven altijd positief heeft ingezien. Totdat ik ca. 2,5 jaar geleden opgenomen werd in een kliniek. Op zich is er met de kliniek niks mis, maar ik kon anderhalf jaar niet meer naar huis. Sinds ik weer naar huis ga in het weekend besef ik hoe weinig vrienden ik heb. Vrienden waar je mee naar de bioscoop gaat, vrienden die je een kaartje sturen, vrienden die je bellen, maar niemand doet het. Van de grote groep 'vrienden' die ik had, heb ik eigenlijk praktisch niemand meer over. Mensen die zeggen dat ze goede vrienden zijn, zie ik nooit, of bellen nooit. Ik moet er allemaal maar achteraan gaan, achter hun aan zitten, smeken of ze een keer willen bellen, of ze met me mee naar de bioscoop willen, desnoods betaal ik hun kaartje, snap je? Dat is toch gekkenwerk? Ik hoef hun toch niet te huren??? Telkens als ik er weer aan denk, krijg ik het zelfmoordgevoel weer, om het zo maar te zeggen. Het leven heeft gewoon geen zin meer, het ziet er niet meer zo rooskleurig uit als vroeger, op de basisschool, in de eerste jaren van mijn leven, op de kleuterschool. Het leven is gewoon een grote tunnel die niet lijkt op te houden, behalve als je er mee stopt. En ik ben ook helemaal niet bang voor de dood. Ik ben bang dat ik mezelf iets aandoe. Want ik ben daar gerust in staat voor. Hoe moet het nu gewoon verder??????

Bedankt voor het lezen, hopelijk heb je er zelf ook iets aan.

Mark
Datum:
27-01-2006
Naam:
Mark
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

dood

Het begon bij mij allemaal toen ik in groep 7 zat van de basisschool ik was toen ongeveer 10. Toen ben ik eerst betast door mn oom en later een paar keer verkracht. Ik heb dat toen verdrongen en ben gewoon doorgegaan. Op de middelbare school overleed elk jaar een familielid van me en in havo 4 zelfs twee in een maand. Mn vriendin vertelde toen ook nog dat ze een eetprobleem had. Ik zag het allemaal niet meer zitten en heb geprobeerd mn polsen door te snijden maar dat lukte niet. Ik ben me blijven snijden met nog heel vaak de gedachte aan de dood. Sinds een tijdje komt mn oom me weer opzoeken en bedreigt hij me dat ik het tegen niemand mag zeggen en ik ben zo bang voor hem. Ik weet het niet meer, ik kan niet meer. Wordt gek van mezelf ik haat mezelf en wil het liefst dood. Ik kan en durf er met niemand over te praten, want ze vinden me toch allemaal een dom kind. Ik weet het echt niet meer.
Datum:
27-01-2006
Naam:
skier
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

Myn leven stelt niet veel voor

ik wil dood.. omdat k gepest word dat ze zegge dat ik zwart ben en dat kan ik niet langer aanhore ik vind mezelf walgelijk ik weet niet meer wta ik moet denken..
k heb et al is geprobbeerd en ik wilde dat et is afgelope zou zijn maar ik weet dat ik de lieve mense om me heen achterlaat en dat is niet leuk maar als dat et beste is ..? dan zou ik dat willen. Groetjes Ik
Datum:
27-01-2006
Naam:
Ik
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

...

waar moet ik beginnen tja ik denk dat men leve niet meer zie zitte tuis haat iedereen op school benadelen ze me vrienden ouw ik nie lang alde goei vrienden worde altijd van me afgehaalt vriende die me hoop geve verdwijne ineens ik had ooit iemand een fantasitsch persoon ik had nooit ik droomde nooit dat er zoiemand kon bestaan hij gaf me echt hoop in de tijde dat het echt niet goed ging kon hij iets positief bedenke en op een dag was het weg ... maar dat is altijd zo geweest zelf snij ik al een jaar het stelt me gerust het kalmeert me doet me vergete al de problemen ik heb al een paar keer proberen te stoppe maar ik houw het nie lang vol nooit, zelfmoord tja elke dag wordt het meer en meer de toevlucht voor al men problemen...ik heb niks om om me hoop te geve niks om om me aan vasteklemme en al de hoop die rest is valse hoop en dat bessef ik....op een dag is het genoeg gedaan niemand zal me misse of lang misse...niemand
Datum:
27-01-2006
Naam:
melanie
Leeftijd:
13
Provincie:
Limburg

best egoistisch

hallo ik heb vaak in me zelf gesneden maar kan er wel mee op houden en denk vaak aan zelf moord maar dat is best egoistisch want je denkt dan aann je eigen en niet aan de mede mens er om heen ik denk er zelfook heel vaak aan maar ja is het nou echt de goede oplossing? je helpt je eigen van je problemen af maar de mensen om je heen niet! sie gaan zich rot voelen omdat ze je moeten missen je denkt misschien ze houden niet van mij maar dat is wel zo ik mag best veel van mn ouders maaar ook weer niet. ik denk dan dat ze me haten maar ze hebben het beste met mij voor. en dat hebben jullie ouders ook met jullie . dus denk niet aan je zelf probeer een beter oplossing te zoeken denk aan leuke dingen in je leven! kusjjes ik
Datum:
27-01-2006
Naam:
my fucking life
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

Frustratie

Soms heb je er helemaal geen reden aan toe. Je voelt je innig leeg en tegelijkertijd overvol, maar je kunt de gevoelens en gedachten niet zien. En daarmee niet plaatsen. Dat gevoel maakt dat je ervan wilt vluchten. Alles lijkt teveel en álles ís teveel. Je wilt niet meer denken en je wilt alles behalve wat doen. Je schreeuwt om hulp, maar het is een stille schreeuw. Omdat het iets is wat dieper in je leeft, je de exacte reden niet weet en er zeker niet over wilt praten. Je wilt het in je houden en hopend op diegene die je zodanig aanvoelt dat hij niets anders doet dan je in je armen nemen en je laat huilen. Geen woorden, zeker geen woorden. Maar het wachten op diegene duurt te lang, en er zijn geen mensen die zo in je verscheurde ziel kunnen kijken. God kan het, en het is God alleen. Maar het is de behoefte aan een mens waar mijn binnenste naar schreeuwt. Niet eens een specifiek iemand, maar een persoon. Vasthouden, voelend. God zal na mijn leven er net zo zijn als de mensen nu, bij Hem zal ik zijn en nu al heeft Hij mij in Zijn handen, maar Hij is zo ontzettend machtig en groot dát we het niet aankunnen om Hem te zien in al Zijn Macht en Glorie. Maar hierna, wanneer ik mijn lichaam achterlaat zal Hij me omarmen zoals andere mensen het hier doen.
Misschien is het dat verlangen wat me ernaar doet verlangen hier weg te zijn. Alles draait om deze wereld, niets meer om de persoonlijkheid zelfe. Waarom ligt juist mijn verlangen dáár? En waarom zijn mijn gedachten zo tegenstrijdig over het leven ontnemen van mijzelf?
Ik heb tegen Hem gezegt: Hier is mijn hand, leid me maar! En dat deed Hij ook, maar niet voordat ik dat zelf vroeg. Hij leidt mij ook, iedere ontelbare tijd weer. En Hij voorkomt niet veel dingen, maar Hij was ook Diegene die mij deed leven na een zelfmoordpoging. Godzijdank, eerlijk waar.
Maar het maakt mijn binnenste er niet makkelijker op. De drang, de wil blijft. Ontsnappen, ver hier vandaan. Ik wil mijn hand niet loslaten, maar er wordt zo hard getrokken...
Datum:
27-01-2006
Naam:
Leah
Leeftijd:
18
Provincie:
Drenthe

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.