Levensverhalen (pagina 1428)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ZELFWALGING

Ik walg van mezelf. Al sinds ik 12 jaar was. Toen was ik ook begonnen met zelfverminking doordat ik gek werd omdat m'n vader me peste en in elkaar sloeg en niemand kon het wat schelen. Ik hoop elke dag dat ik niet wakker wordt, en wil ook zelfmoord plegen maar ben daar tot nu toe te laf voor geweest.
Datum:
24-04-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-holland

kom op

mensen, jullie verhalen zijn allemaal heel treurig om te lezen, maar voor de meeste geldt: jullie zijn pas jong, jullie hebben nog een heel leven voor je;) er komt egt wel verbetering hoor:) en als dat niet zo is zoek steun bij een vertrouwingspersoon op sgool of een maatschappelijk werkster, jeugdzorg is er voor dit soort problemen, pleeg vooral geen zelfmoord maar zoek hulp! dat leid naar oplossingen en verbteringen, suc6 met alles verder

veel liefs en sterkte
Datum:
24-04-2007
Naam:
me
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

mijn verhaal....

alles gaat de laatste tijd fout, er is heel veel gebeurt in 1 jaar. ik snap niet hoe mensen iets makkelijk een plekje kunnen geven. als kind speel je verder en denk je er niet meer aan. maar ik heb nu door dat dat niet meer kan. ik heb ontzettend veel ruzie thuis, en veel dingen die ik doe blijke op een misser uit te lopen. de rede waarom ik aan zelfmoord denk, is dat ik niet echt een andere uitweg zie. ik heb dinge probere te vergete, en gewoon verder gaan, maar ik kom mezelf steeds weer tege, en zak steeds verder weg. ik doe dinge waar me ouders niet van wete enzo. ik geloof niet in god. voor anderen is het misschien een uitweg. maar voor mij niet. als ik mezelf op zou wille hangen, of me polsen door wil snijden. weet ik zeker dat god me niet tege houd. hij kijkt dan rustig toe ofzo. de enige rede waarom ik nog geen zelfmoord heb gepleegd, is omdat ik niet durf...
Datum:
24-04-2007
Naam:
joy
Leeftijd:
16
Provincie:
Drenthe

Hey

Al een tijdje heb ik er geen zin meer in. Ik heb er eerder last van gehad en ben er toen voor in therapie geweest omdat mijn ouders erachter waren gekomen. Toen was ik al bezig met het onderzoeken naar wat ik allemaal precies kon doen. Ik was alleen te schijterig om het ook daadwerkelijk te doen. Nu ben ik op zoek naar een manier. Ik heb er echt genoeg van. Ik wil en kan niet meer. Ik ben levensmoe en nog maar 18 jaar oud. Ik kan er niet met iemand over praten omdat ik vrienden heb die nog ergere problemen hebben dan ik en ik niet zielig wil overkomen. Ik wil niet meer. Als ik langer blijf zal het mensen geen goed doen, vooral de mensen die dicht bij me staan. Mij hebben ze niet nodig.
Datum:
24-04-2007
Naam:
Teddybeertje
Leeftijd:
18
Provincie:
Groningen

Dhr

1ste deel:

Ik heb alle begrip voor iedereen die zelfmoord wil plegen. Ik begrijp dat gevoel ook. Het voelt alsof alle deuren gesloten zijn. Niemand die werkelijk om je geeft... je voelt je verloren.. dat je niks kan, gefaald hebt in dit leven.. je voelt je als een lastpost, dat je iedereen in de weg staat en dat iedereen ook jou misschien in de weg staat. Niemand die werkelijk echt om je geeft of je accepteert zoals je bent.. wellicht kijk je terug naar je verleden en vindt het een en al puinhoop? Je voelt je vaak schuldig, erg onzeker met alles, apathisch, lusteloos.. nergens meer zin in, zelfvertrouwen is weg, geen zelfacceptatie, je kijkt in de spiegel en zegt: 'bah!', 'bestond ik maar niet!', je hebt je vaak onzeker gevoeld en je voelt je vaak ook afgewezen door iedereen. Het verdriet houdt niet op. Je leeft met 2 gezichten. Één gezicht dat een masker draagt, die je aan de buitenwereld laat zien, waarmee je goed gedrag toont, lief en aardig doet tegen iedereen misschien. Het is een masker waarmee je probeert je dag door te brengen en te overleven tussen al die mensen die jouw ware aard (2de gezicht) niet kennen... Je andere gezicht en dat is je ware aard, wie je echt bent, die je niet met anderen deelt, die je alleen toelaat voor jezelf en dat is het gezicht wat je nooit durft te tonen of te delen met iemand of de buitenwereld. Dat 2de gezicht is dat gezicht dat zich zo kapot voelt, dat het niks meer voorstelt en alle vertrouwen kwijt heeft geraakt, niet alleen in zichzelf maar ook in de mensen en de samenleving als geheel. Je bent al het vertrouwen in de mensen kwijt geraakt omdat je denkt dat mensen toch vroeg of laat iets van je willen of alleen maar misbruik van je willen maken. Ze willen slechts van je profiteren en daarna steken ze wellicht een mes in je rug en diegenen die dan dit laatste niet doen, zullen in ieder geval geen respect voor je tonen en ze waarderen je niet als persoon…. Je voelt je ‘kut’, dat hoe aardig en lief iedereen tegen je doet, maar toch is er niemand die het waardeert of niet eens respect teruggeeft en wie dan wel weer respect toont, geloof je niet dat hij het meent. Maar zelfs al geloof je dat hij het wel meent en om je geeft, wellicht voel je je alsnog niet begrepen, hij kan toch niets veranderen aan hoe je je van binnen voelt… Schuldgevoelens blijven je onophoudelijk achtervolgen en die eisen hun tol uiteindelijk.

Nadat je je zo voelt allemaal en wanneer je op een gegeven moment merkt dat alle wegen gesloten zijn, dan ja.... dan is er maar één optie en dat is jezelf van kant maken. Je denkt dat je dan verlost bent van al deze ellende en is iedereen op deze manier ook makkelijk van je af (of juist niet).

Ik weet ergens dat je wilt dat het anders was, je hoopt dat er een alternatief was voor zelfdoding. Wellicht daarom dat je je verhaal hier kwijt wilt. Je wilt begrepen voelen, dat mensen zich kunnen voorstellen hoe je je voelt. Wellicht zullen ze begrip voor je gedachten hebben en voor je pogingen waarom je zelfmoord wilt plegen. Zo niet, wellicht zoek je toch stiekem hulp, alleen is het probleem dat je het vertrouwen in de mensen kwijt bent geraakt. Wie kan je nog helpen? ‘Die psycholoog of psychotherapeut die denkt alleen maar aan zijn portemonnee en verdient geld aan mij. Na een gesprek van een uurtje kijkt hij steeds naar zijn horloge. Zie je wel! Hij wil me af en denkt alleen aan de volgende klant. Hij is mij zo vergeten en hij geeft toch niet om mij. Ik ben maar een cliënt, niet meer en niet minder. Als ik sterf gaat hij echt niet om mij huilen… die maakt zich vast geen zorgen over mij en ligt in bed niet wakker vanwege mijn problemen…’

Ja, ja… Het is uitzichtloosheid wat je voelt. En het ergste van alles is dat het je doordringt dat er niemand meer op de wereld is die er wat aan kan doen, want je weet dat wat jij voelt daar niemand bij mag en kan komen, laat staan dat men het begrijpt.

Het ergste van dit allemaal is dat je je afgewezen voelt, onbegrepen en vooral die schuldgevoelens die onophoudelijk je achtervolgen. Die gevoelens gaan niet weg, wat je ook doet. Hoe lief, zorgzaam, goed en aardig iedereen tegen je doet…. Niemand weet hoe je je van binnen daadwerkelijk voelt. ’s Nachts kan je door het malen en piekeren er niet van slapen of juist door veel te slapen probeer je de ellende te vergeten…

Wellicht ben je mishandeld of misbruikt. Nu nog steeds misschien of in het verleden. Je mist daadwerkelijke aandacht, liefde en warmte. Je mist waardering voor je persoon. Je wilt bijzonder zijn, maar je voelt je niet zo bijzonder helaas. Je krijgt alleen maar te horen wat een mislukkeling je bent en een obstakel bent in de familie. Wellicht krijgt je broertje/broer/zus/zusje of anderen meer aandacht dan jij. Je voelt je afgestoten en dat je er niet bij hoort… Je wordt telkens verweten. Je doet je best om geaccepteerd te worden, maar niemand die dat waardeert of je liefde teruggeeft…

Wordt vervolgd....
Datum:
24-04-2007
Naam:
FullMoon
Leeftijd:
34
Provincie:
Groningen

Dhr

Ik heb alle begrip voor iedereen die zelfmoord wil plegen. Ik begrijp dat gevoel ook. Het voelt alsof alle deuren gesloten zijn. Niemand die werkelijk om je geeft... je voelt je verloren.. dat je niks kan, gefaald hebt in dit leven.. je voelt je als een lastpost, dat je iedereen in de weg staat en dat iedereen ook jou misschien in de weg staat. Niemand die werkelijk echt om je geeft of je accepteert zoals je bent.. wellicht kijk je terug naar je verleden en vindt het een en al puinhoop? Je voelt je vaak schuldig, erg onzeker met alles, apathisch, lusteloos.. nergens meer zin in, zelfvertrouwen is weg, geen zelfacceptatie, je kijkt in de spiegel en zegt: 'bah!', 'bestond ik maar niet!', je hebt je vaak onzeker gevoeld en je voelt je vaak ook afgewezen door iedereen. Het verdriet houdt niet op. Je leeft met 2 gezichten. Één gezicht dat een masker draagt, die je aan de buitenwereld laat zien, waarmee je goed gedrag toont, lief en aardig doet tegen iedereen misschien. Het is een masker waarmee je probeert je dag door te brengen en te overleven tussen al die mensen die jouw ware aard (2de gezicht) niet kennen... Je andere gezicht en dat is je ware aard, wie je echt bent, die je niet met anderen deelt, die je alleen toelaat voor jezelf en dat is het gezicht wat je nooit durft te tonen of te delen met iemand of de buitenwereld. Dat 2de gezicht is dat gezicht dat zich zo kapot voelt, dat het niks meer voorstelt en alle vertrouwen kwijt heeft geraakt, niet alleen in zichzelf maar ook in de mensen en de samenleving als geheel. Je bent al het vertrouwen in de mensen kwijt geraakt omdat je denkt dat mensen toch vroeg of laat iets van je willen of alleen maar misbruik van je willen maken. Ze willen slechts van je profiteren en daarna steken ze wellicht een mes in je rug en diegenen die dan dit laatste niet doen, zullen in ieder geval geen respect voor je tonen en ze waarderen je niet als persoon…. Je voelt je ‘kut’, dat hoe aardig en lief iedereen tegen je doet, maar toch is er niemand die het waardeert of niet eens respect teruggeeft en wie dan wel weer respect toont, geloof je niet dat hij het meent. Maar zelfs al geloof je dat hij het wel meent en om je geeft, wellicht voel je je alsnog niet begrepen, hij kan toch niets veranderen aan hoe je je van binnen voelt… Schuldgevoelens blijven je onophoudelijk achtervolgen en die eisen hun tol uiteindelijk.

Nadat je je zo voelt allemaal en wanneer je op een gegeven moment merkt dat alle wegen gesloten zijn, dan ja.... dan is er maar één optie en dat is jezelf van kant maken. Je denkt dat je dan verlost bent van al deze ellende en is iedereen op deze manier ook makkelijk van je af (of juist niet).

Ik weet ergens dat je wilt dat het anders was, je hoopt dat er een alternatief was voor zelfdoding. Wellicht daarom dat je je verhaal hier kwijt wilt. Je wilt begrepen voelen, dat mensen zich kunnen voorstellen hoe je je voelt. Wellicht zullen ze begrip voor je gedachten hebben en voor je pogingen waarom je zelfmoord wilt plegen. Zo niet, wellicht zoek je toch stiekem hulp, alleen is het probleem dat je het vertrouwen in de mensen kwijt bent geraakt. Wie kan je nog helpen? ‘Die psycholoog of psychotherapeut die denkt alleen maar aan zijn portemonnee en verdient geld aan mij. Na een gesprek van een uurtje kijkt hij steeds naar zijn horloge. Zie je wel! Hij wil me af en denkt alleen aan de volgende klant. Hij is mij zo vergeten en hij geeft toch niet om mij. Ik ben maar een cliënt, niet meer en niet minder. Als ik sterf gaat hij echt niet om mij huilen… die maakt zich vast geen zorgen over mij en ligt in bed niet wakker vanwege mijn problemen…’

Ja, ja… Het is uitzichtloosheid wat je voelt. En het ergste van alles is dat het je doordringt dat er niemand meer op de wereld is die er wat aan kan doen, want je weet dat wat jij voelt daar niemand bij mag en kan komen, laat staan dat men het begrijpt.

Het ergste van dit allemaal is dat je je afgewezen voelt, onbegrepen en vooral die schuldgevoelens die onophoudelijk je achtervolgen. Die gevoelens gaan niet weg, wat je ook doet. Hoe lief, zorgzaam, goed en aardig iedereen tegen je doet…. Niemand weet hoe je je van binnen daadwerkelijk voelt. ’s Nachts kan je door het malen en piekeren er niet van slapen of juist door veel te slapen probeer je de ellende te vergeten…

Wellicht ben je mishandeld of misbruikt. Nu nog steeds misschien of in het verleden. Je mist daadwerkelijke aandacht, liefde en warmte. Je mist waardering voor je persoon. Je wilt bijzonder zijn, maar je voelt je niet zo bijzonder helaas. Je krijgt alleen maar te horen wat een mislukkeling je bent en een obstakel bent in de familie. Wellicht krijgt je broertje/broer/zus/zusje of anderen meer aandacht dan jij. Je voelt je afgestoten en dat je er niet bij hoort… Je wordt telkens verweten. Je doet je best om geaccepteerd te worden, maar niemand die dat waardeert of je liefde teruggeeft…
Datum:
24-04-2007
Naam:
FullMoon
Leeftijd:
34
Provincie:
Groningen

ER IS HOOP

Lieve mensen,

Het leven is verrukkelijk. Wanneer ik schuin door de verhalen lees die op deze site staan herken ik veel van wat ikzelf ook heb gevoeld. Zelfmoord is nooit een oplossing. Het is een non-oplossing het is vlucht.
Mensen verwachten van het leven dat het iets gemakkelijks is waar je wel doorheen rolt en waar je vanzelf gellukig wordt. Laat je niet van de wijs brengen door zulke illusies. Er staan op de site veel verhalen van pubers, die denken dat ze de enige ongelukken in de wereld zijn. Bedenk: elke puber is ongelukkig, dit hoort bij het leven. De meeste mensen praten daar niet over, maar je staat daar niet alleen in. Geef jezelf in ieder geval de tijd dingen op een andere manier te gaan zien.
Tegen iedereeen die zelfmoordgedachten heeft zou ik willen zeggen:
Houdt vol, blijf leven. Er is altijd kans dat er een dag komt dat je wakker wordt en bedenkt: het valt eigenlijk wel mee. Of er is kans dat je wakker wordt en denkt: het valt helemaal niet mee, maar ik ben sterk en mijn leven telt, net als het leven van anderen.
Het leven is soms enorm klote. Maar wanneer je niet leeft is er zeker niets. Ook een leven wat klote is telt. Laat je niet misleiden door tegenslagen in het leven. Je bent veel sterker dan je denkt. Je hebt kracht in je. Wanneer die er nu niet uitkomt betekent niet dat deze verloren is. Het beste wat je in ieder geval kunt doen is de kracht in je bewaren, er komt zekler een moment dat deze er uitkomt, op een moment dat je het het minste verwacht.
Tegen iedreen die zelfmoordgedachten heeft zou ik willen zeggen:
Hou even op naar jezelf te kijken en probeer je ook eens te concentreren op de ander, de werled buiten je eigen benauwde hersenpan. De oplossing ligt niet in jezelf. De liefde voor het leven ligt in de liefde voor de ander. Wees daar ook practisch in. Het kan je afleiding geven en het kan ook inspireren.

Geef nooit op. Blijf leven, ook al voel je je kut. Er komt een nieuwe dag. En/of er komt een dag dat je ook met tegenslagen (hoe groot deze ook zijn) kunt leven.




Datum:
24-04-2007
Naam:
MC
Leeftijd:
39
Provincie:
Zuid-holland

tja....... niet leuk meer

ik ben een jongen van 20 jaar. Mijn hele jeugd heb ik al nare dingen meegemaakt. Op mijn 15e werdt het erg rottig. Ik kreeg antidepressiva en ging mutileren (automutilatie). Daarna heb ik geprobeerd mezelf dood te drinken met alcohol. Ik heb een keer me pols proberen door te snijden. Maar toen werd ik tegen gehouden door mijn vader. Ik moest naar de eerste hulp om het te laten hechten. Daarna ging het een tijdje beter. Maar ja daarna ook weer slechter en nu ben ik gaan denken over de dood. Die gedachtes komen steeds weer meer in mij op. Ik denk dat ik op het moment de moed er niet voor heb. Maar het is een kwestie van tijd dat ik op andere gedachten kom en het wel ga doen. Ik geef toch niet om mijzelf of om een ander. Het intereseert mij niets meer . Ik had het liever allemaal anders gezien , maar dat is nou eenmaal niet zo. Ik begin de dood steeds minder te vrezen. Maar ik hoop voor jullie allen dat jullie anders denken en een leuk leven hebben of krijgen. Maar dat zit er voor mij niet in

Groeten sbowie
Datum:
23-04-2007
Naam:
sbowie
Leeftijd:
20
Provincie:
Overijssel

Wat heeft et leven voor nut..?

Ik ben myn leven zat Ik denk vaak aan zelfmoord maar ik durf het niet ik snij me szelf wel vaak. ik heb dit al heel lang omdat ik door niemand gewaardeerd wordt en iedereen pest mij niemand die mij mag niemand de van mij houdt. vroeger ben ik mishandelt thuis ik durfde op school nooit mee te gymen wegens de blauwe plekken ik was 10 jaar toenik begon met snijden en ik weet niet wat ik aan moet met mijn leven .
Datum:
23-04-2007
Naam:
Debbie
Leeftijd:
13
Provincie:
Utrecht

ik ben kapot.

ik ben kapot, van mij hoef het gewoon niet meer.
ik heb niks meer om voor te leven.

ik val huilend in slaap en wordt wakker en zie op tegen de dag die gaat komen.
Datum:
23-04-2007
Naam:
Michelle
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.