Levensverhalen (pagina 1397)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

college

Soms denk ik: heeft het leven nog wel zin? k word op college zoveel gepest, dat ik dit wel eens denk. Nou heb ik niet altijd zelfmoordgedachten, maar soms komt het wel eens in me op. dan denk ik, zal ik met mijn fiets in de sloot rijden?
Die gedachten ban ik dan weer, want het zou ter erg zijn voor mijn ouders, mijn vrienden/vriendinnen.
Nu zit ik weer even in zo'n situatie. Morgen ofzo ben ik er wel weer vanaf, maar nu...

Kent iemand dit verhaal? ik heb graag dat ik met iemand mijn gedachten kan delen.

mvg
Anonymus
Datum:
24-05-2007
Naam:
anonymus
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Ik kan het gewoon niet meer aan!

Hier mijn verhaal:
Ik ben 13 en woon met me zusje en moeder en vader in een groot huis. (niet kapsones bedoelt!) mijn moeder werkt als juf en me vader is baas van een garage.
Maar het probleem is dat me vader de laatste tyd nogal veel drinkt, komt hij thuis lacht hij me moeder uit ; geschreeuw ; ruzie.
Me vader gaat naar boven of weg. en dan reageerd mijn moeder alles op mij af en niet op mijn jongere zusje.
Ik ga dan naar boven, of ik sluit me op in de wc/badkamer, zit daar 2 tot 4 uur. Voel me nog steeds kl*te&k*t.
Ga ik naar beneden is me vader tegen me moeder aan het schreeuwen.. zo gaat het de heledag door.
Ik moet er altyd tussen staan en me moeder heeft ookal is 1x tegen mij gezegt kom we pakken onze spullen en verlaten deze troep hier. Maar 1 dan mis ik me vader 2 mis me school&me vrienden daar 3 me moeder verdient bijna niks, dus hebben we geen geld.
Nu doe ik allemaal domme dingen..ik snyd mezelf 2x per dag heel diep. ik drink veel, ben is 1x op school dronken aangekomen (heb ik ook weer van klasgenootjes gehoord) en ik rook en blow, ik gebruik drugs. En van wie ik dat allemaal kryg is weer een ander probleem ; namelyk een vriend. DIE IS GODVERDOMME EEN LOVERBOY , waar ik pas een tydje achter ben via vrienden. moet nu allemaal vieze en enge dingen doen. Zoals stelen, drugs dealen, sexueele dingen doen met andere jongens..
Ik kan het allemaal niet meer aan gewoon!
Gelukkig heb ik sinds 1 week een ander meisje ontmoet die heeft een beetje hetzelfde probleem en snydt zichzelf ook.
Doordat ik meer met haar omga verlies ik 3 andere hele hele goede vriendinnen.
Ik wil niet dat ik hun verlies!
Maar door dat meisje kryg ik hoop om samen met haar door het leven te gaan.
Ze zegt problemen zijn er om op te lossen.
Maar het is een grote chaos in me kop, van alles ; loverboy gedoe, me ouders, vriendschap, en mezelf. JA! vooral mezelf!
Ik haal alleen maar onvoldoendes op school, want ik kan niet leren. en als ik is één keer leer, en die toets voor me neus ligt dan weet ik niks. ik ben ook nog zo fucking onzeker ; ben dom lelyk hersenloos en dik. ik eet ook niks en van die vriendin moet ik gaan eten, ze hoort me maag ook duidelyk knorren.
Het enige is die vriendin en me hond waar ik voor leef. Verder niks. Ik wil ook dood! wat heeft het leven voor zin eigenlyk?
Om nog langer vieze enge dingen te doen, langer het geruzie aan te horen, langer alleen maar toetsen trug krygen waarvan een dikke vette O op staat?
Me moeder weet hier niks van, ze vraagt ook vind je het erg van je vader en mij als we ruzie hebben?
Ik zeg dan geen waarheid ik zeg nee ben er aan gewent, ik ben er ook aangewent maar ik houdt het niet langer vol!
naja.. ik ga nu mijn zusje van school halen en dan maar iets leuks met haar doen.
xxx! weet iemand een oplossing voor dit?
Datum:
24-05-2007
Naam:
Iris
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

Wat ben ik nog??

Sinds de basisschool word ik al gepest en ook op de middelbareschool is dit gewoon doorgegaan. Er is niemand geweest die me hiermee ooit heeft geholpen, niet de leraren en niet mijn ouders, NIEMAND!!

Ik heb altijd al ruzie gehad met mijn ouders. Dit leide tot slechte schoolresultaten en daardoor kreeg ik nog meer ruzie met hun. Die confrontaties werden en worden steeds erger. Ik kan mijn mening niet geven over iets of ik krijg al de schoen van mijn vader naar mijn hoofd geworpen en mijn moeder knijpt me heel hard waar ze me knijpen kan (zelfs bij mijn keel). En ik durf gewoon niks terug te doen.

Ik heb nooit echte vrienden gehad. En de vrienden die ik heb gehad hadden mijn verraden. Ik had eindelijk een meisje gevonden die mij ook heel leuk vond maar die 'vriend' kaapte haar net voor mijn neus weg waar door ik nog verder in het zwarte gat viel, waar zij mij er uit had kunen halen.

Mijn passie is muziek, dat is het gene waar ik me nu aan vast hou. Mijn broer doet ook muziek maar die zit in harmonien en ik hou heel erg van klassieke muziek. Hier word ik door mijn broer en ouders altijd erg op afgekapt. Ik componeer mijn eigen muziek en dan zeggen ze: je bent mozart niet.

De laatste tijd ben ik erg verzwakt geraakt door zelfmoordpogingen die ik op het einde net niet durfde door te zetten, me eigen besnijden met een mes en onvermoeibaar door werken zonder enige rust in mijn lichaam. Ik heb soms wel dagen achter elkaar niet geslapen omdat ik wakker werd gehouden door mijn ouders met wie ik ruzie had of als ik weer eens ruzie had met ouders of ik weer eens gepest werd, dan bleef ik dagen achter elkaar wakker om strak te werken aan nieuwe muziek stukken om me daar op af te reageren en daar tussen door kwamen weer de zelfmoordpogingen waardoor mijn geestelijke gezondheid heel erg ver achteruit is gegaan.

Ik zit nu in mijn examenperiode en heb daar ook geen enkele steun in. Mijn broer moet een toelatingstest doen voor een andere school en word daar alleen maar mee gesteunt. Ik word ergens in een hoekje gepropt en voel me niks.

Ik wil er gewoon mee stoppen met het leven, ik ben het helemaal zat om continu gekleineerd te worden door mensen of mensen die me gewoon niet zien staan, en niemand die me wil helpen.
Datum:
24-05-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

Waarom is zo veel me afgenomen?

Het gaat al een hele tijd niet zo goed met me. Ik ben vanaf mijn 5e gepest en 4 jaar geleden is me dat allemaal te veel geworden.
Ik begon op een nieuwe school, werd gezien als een kwetsbaar een eenzaam meisje want zo stelde ik mij ook op.. Ik wist gewoon niet hoe ik om moest gaan met de mensen om mij heen omdat er nou eenmaal 3 autistische broertjes in mijn gezin leven en een autistische vader..
Ik was het gewoon gaan vinden dat mijn ouders er niet voor me konden zijn en dat ik mezelf naar de achtergrond zette om niemand lastig te vallen maar 4 jaar geleden veranderde alles..

Ik begon op een nieuwe school en weer werd ik gepest.. De grond in gescholden want nee ik was niet goed genoeg, ik was niet aardig genoeg, ik praatte bijna niet.. Durfde niets te zeggen en na 2 jaar ging het helemaal fout..
Ik kwam in de 3e klas terecht bij 2 jongens.. J en R.. Die jongens maakte me gek, vonden me lelijk, in ieder geval dat zijde ze tegen me.. Ze snapte niet dat ik leefde met hoe ik er uit zag.. Dat ik nog kon leven met mezelf.. Ze noemde me dik.. Terwijl ik eigenlijk best dun ben.. ze noemde me de ergste dingen die je maar kon verzinnen en met mijn naam werd vaak gespot.
Ik vond het niet leuk meer en dat zij ik tegen hun maar ze wilde niet stoppen.. Ik ging er in geloven dat ik het niet verdiende om te leven en vanaf de 3e klas snijd ik mezelf..
Elke keer als mensen me plaagde, pestte of lelijk noemde haatte ik mezelf en alleen op die manier kon de woede er uit en stiekem was het natuurlijk ook voor de aandacht want ik wilde dat mijn ouders zouden zien dat het niet meer ging met me en dat ik het niet langer uit hield, maar ze hadden niets door..

Een paar maanden later nam ik een overdosis en was ik bijna weg van deze wereld want het hoefde voor mij allemaal niet meer op de manier dat het ging.. Ik was kapot.. Zag geen lichtpuntjes meer en alles om me heen leek weg te vallen.. Maar op het moment dat ik bijna weg was kwam S. bij me en heeft er toen voor gezorgd dat alles uit mijn lichaam kwam en ik en zij waren allebei zo over stuur dat dit pas de eerste keer is dat ik het vertel en opschrijf.. Niemand weet er van, mijn ouders niet, de ouders van S. niet nee alleen ik en S.

Ik voel me vaak schuldig tegenover haar en ik weet dat dat toch niet meer nodig is.. De vriendengroep waar ik bij ben gekomen vanaf de nieuwe start op de school waar ik gepest werd hebben me laten vallen want ik deed alles fout.. Wat ik ook deed, hoeveel ik ook voor ze deed het was nooit genoeg.. En achteraf hebben ze me alleen maar gebruikt..

Het is nu 4 weken geleden dat ze me hebben laten vallen en ik ben weer gaan twijfelen aan mijzelf, snap niet waarom ik nog leef.. Weer sta ik er alleen voor en thuis is er gewoon geen aandacht voor me omdat mijn ouders het druk genoeg hebben met mijn broertjes.. Ik houd niet van mijzelf, accepteer mezelf niet zoals ik ben.. Ik zie mezelf als een spook die elke dag maar weer door gaat en door gaat zonder te weten waar ze het voor doet.. Elke dag pijn aan mijn hart.. lichamelijke en geestelijke pijn op die plek..

En er is nog iets.. op Valentijnsdag dit jaar overleed R. hij was op dat moment mijn beste maatje en was alles voor me.. Hij heeft me er doorheen getrokken toen het echt niet meer kon maar hij pleegde zm. Nadat zijn moeder overleed.. 2 dagen voor hem.. Ik mis hem heel erg en nou moet ik alles alleen doen.. Geen maatje om tegen aan te praten als het niet meer gaat.. Geen schouder om op uit te huilen.. Nee.. Ik ben 15 en sta er vanaf mijn geboorte al alleen voor want het is nou eenmaal belangrijk om er voor mijn autistische broertjes te zijn.. De naam Kartonnetje is niet mijn echte naam maar uit bescherming voor mijzelf noem ik mijzelf zo hier. Ik wil niet dat mijn ouders er achter komen dat ik zo erg met zm. Bezig ben.. Kartonnetje is mijn bijnaam die ik van R. gekregen heb..

Ik heb mezelf ook deels aan de kant gezet bij ons thuis maar ik zie het niet meer zitten. Ik weet hoeveel pijn ik mijn ouders en broertjes zou doen als ik er tussenuit zou gaan maar dit houd ik ook gewoon niet meer vol.. Alles doet te veel pijn..

Ik verdien het denk ik gewoon niet.. Het afgelopen jaar zijn er te veel mensen van mij afgenomen en R. was gewoon de druppel.. Ik mis ze allemaal.. stuk voor stuk dag in dag uit.. er gaat geen nacht voorbij dat ik niet huilend wakker word van verdriet.. er gaat geen nacht voorbij zonder pijn..Nooit eens rust.. Waarom Waarom Waarom ?

Ik weet het niet meer.. Echt niet meer..
Datum:
24-05-2007
Naam:
Kartonnetje
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

bewuste keuze

voor mij gaat het een bewuste keuze worden,.. totdat ik acchter de waarheid van het leven zou komen heb ik gezegt heoft het niet meer,. en op het hoogte punt je leven beeindigen,.. was me keuze,..
en ja nu voel ik het,.. weet binne bepaalde tijd,.. dat ik er voor ga,..
weet voor achterblijvers dat het kut is heb het van een maat van me meegemaakt,..
maar ja begrijp hem wel,..

en dat vind ik voor sommige wel lullig,. wil niemand verdiet of achteraf schulg geovel geven want dat deed ik ook toen me maatje ging,..

en weet nu dat het niet nodig is geweest,.. maar ja eigenlijk moet ik me daar geen zorgen over maken een goede afscheidsbrief,.. en tja,. ik heb me verder toch al los gekoppeld van hechte vriendschap,..

Vind het ook makkelijker er een bewuste keuze er van te gaan maken,.. dat het op een moment opname te doen,..

jezelf er de tijd in gunnen,.. en er naartoe te werken,..

je gaat er bewuster voor,.. en overwogen gaan lijkt me ook minder pijnlijker voor de na bestaanden,..
het gaat slijten,.

Datum:
24-05-2007
Naam:
saskia
Leeftijd:
31
Provincie:
Overijssel

zelfs geen tranen meer!!!

kheb zelfs geen tranen meer , kben gwn opgedroogt
voor mij kan et ni snel genoeg gedn zijn
2keer he ik het al geprobeert en 2 keer ben ik toch trug wakker geworde
nu voor de derde keer gaat het my wel lukken ,maar voor de mense die dit nuh leze en dit complete onzin vinde heb ik maar een woord , ik hoop dat jullie een beter leve als my hebben dan wens ik jullie nog veel geluk !
Datum:
23-05-2007
Naam:
ashleey
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

mijn moeder...

MAMA

een mens met zoveel verdriet en pijn.
je wilde wel,
maar kon de kracht niet opbrengen om nog
langer hier te zijn.
je kon jouw gevecht niet winnen.
je was al zo kapot van binnen.
je gevecht duurde al zo'n lange tijd.
je was moe,
doodsmoe van de constante strijd.
je was op,totaal uitgeblust.
je koos toen voor de eeuwige rust.
nu lig je voor ons met je ogen dicht.
de zorgen en de pijn
zijn verdwenen van je gezicht.
niemand weet waar jij nu bent.
je bent nu op een plek
die niemand van ons kent.
lieve mam,
ik hoop dat je je rust hebt gevonden.
en genezing hebt gevonden
voor je schrijnende wonden.
ik denk veel aan jou,dat moet je weten.
nooit,maar dan ook nooit zal ik jou vergeten.
jij hebt van mij gehouden zoals
niemand anders dat deed.
die herinnering blijft voor altijd in mijn hart,
het is iets wat ik nooit vergeet.
al ben je niet meer hier op aarde.
jouw beeld houd voor mij zijn waarde.
nooit zal ik vergeten wat jij mij hebt gegeven.
al ben jij voor de wereld dood,
in mijn hart zal je voor altijd blijven leven.





in loving memorie



cobie veldhuizen



rust zacht lieve mama

esther
Datum:
23-05-2007
Naam:
esther
Leeftijd:
34
Provincie:
Friesland

hoe nu verder?

best lastig om zo aan een verhaal te beginnen, heb eigenlijk nooit mijn gevoelens of gedachtes op papier gezet, maar misschien is dit wel een keer goed.
Dit alles is een aantal jaar geleden begonnen, toen ik 12 was. Niets ernstigs, zou je denken, al die ruzies met mijn ouders zullen wel aan de puberteit etc. liggen, maar inmiddels ben ik 18 en heb ik hier hele andere gedachtes over. Ik zit op de PABO en ben er tijdens de lessen achter gekomen dat mijn ouders me geestelijk mishandelen, ik kan niets goed doen, altijd hebben ze commentaar op me. Aan de buitenkant lijk ik een meisje dat altijd vrolijk is, veel vrienden heeft, populair op school is en niets tekort komt, maar niets is minder waar. Ik heb mijn masker op, elk uur van de dag, waar ik ook ben. Vrolijk doen is gemakkelijker dan iemand je gevoelens en gedachtes vertellen, nietwaar?
Goed, dit alles lijkt wel over te gaan,maar naar mijn idee wordt het alleen maar erger. binnekort wordt ik het huis uitgezet, en waar ik dan heen moet? geen idee.
ik heb de moed en de kracht niet meer om door te gaan, ik ben er klaar mee.
door mezelf van het leven te beroven maak ik het een heleboel andere mensen gemakkelijker, mijn broertjes hebben geen last meer van het eeuwige geruzie thuis, en mijn ouders hebben dan eindelijk hun zin, per slot van rekening willen zij me alleen maar weghebben, op wat voor manier dan ook. het lijkt de beste oplossing, maar elke keer weet mijn beste vriendin me ervan te overtuigen dat dit niet zo is. ik wou dat mijn ouders eens inzagen dat ze me kapot maken op deze manier, ik trek dit niet meer.
Datum:
23-05-2007
Naam:
xxxx
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Mijn reden..

Ik ben 14jaar en heb al sinds mijn 11de aan zelfmoord gedacht, maar het nooit echt gedaan.
Ik snijd mezelf wel en heb ook weleens een overdosis pillen geslikt.
Mijn reden hiertoe is omdat ik het gevoel heb dat ik hier niet thuis hoor, dat iedereen het beter zal hebben wanneer ik dood ben.
Ik ben op 5jarige leeftijd tot 12jaar, extreem gepest. (met extreem bedoel ik ook slaan, schoppen, bedreigingen enz).
Ik ben daardoor heel erg onzeker en afstandelijk geworden. Ik heb geen vriendinnen en ben verslaafd aan pillen en snijden. Ik denk heel vaak aan zelfmoord, elke nacht als ik in bed lig en nadenk over mijn leven dan krijg ik de neiging om mezelf te wurgen, en als ik in bad lig probeer ik mezelf vaak te verdrinken. Maar er is 1gedachte dat me tegenhoud: mijn ouders en God. Mijn ouders houden van me, ookal laten ze dat niet vaak merken, en God bepaalt wanneer het mijn tijd is.. niet ikzelf.
Als ik niet zo gelovig en liefdevol ben opgegroeid weet ik zeker dat ik de sprong allang gewaagd zou hebben...

want zelfmoord is de enige oplossing die ik zie voor al mijn problemen..
Datum:
23-05-2007
Naam:
Bianca
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

Alle droevenis

Zo veel trieste verhalen hier, zoveel mensen die zo eenzaam zijn, wanhopig, verdrietig. Ik heb zelf ook vaak genoeg gedacht: Waar is het allemaal goed voor? Zoveel oorlog, geweld, natuurrampen, milieuvervuiling? Maar toch, als de zwarte wolken van depressie zich boven je verzamelen schijnt daarachter toch altijd de zon. Hoe rot je je ook voelt, en wat voor veel mensen hier ook begrijpelijk en terecht is, wil ik jullie, vragen nog 1 keer na te denken voor je weggaat. Je denkt misschien dat niemand van je houd, maar dat valt best mee (voor de meesten hoop ik). Veel van jullie wonen in een grote stad, en daar is altijd iemand waar je mee praten kan. Of als je je zelf erg rot voelt, doe dan iets goeds voor een ander. Al is het een oud vrouwtje helpen oversteken bij wijze van spreken. Als je weer wegloopt en nog even omkijkt ontvang je die glimp van een warme glimlach, en de ander denkt, dank je wel, de vriendelijkheid is de wereld nog niet uit. Dan ga je weer verder, maar met het gevoel dat je niet meer helemaal onzichtbaar bent. Zo'n klein bedankje verwarmt je hart weer, al is het maar een heel klein beetje. Zo ben je toch niet alleen met je zielige ik bezig. Je hebt iemand blij gemaakt en dat voelt goed. Het geeft hoop. Net als de bomen die in bloei staan en waar je de zoete geur van opvangt die je eigenlijk vergeten was als je depressief op weg bent naar de brug waar je vanaf wilt springen, en denk je, goh, er zijn toch ook mooie dingen. Geloof me, hoe erg je er ook aan toe bent, je bent niet alleen.
Datum:
23-05-2007
Naam:
witte roos
Leeftijd:
18
Provincie:
Drenthe

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.