In memoriam (pagina 45)

Morgen is je begrafenis. Misschien zie je het van bovenaf, een enorme club mensen met verdriet in het hart en vragen in het hoofd die onbeantwoord blijven, want dat krabbeltje wat gevonden is verklaart helemaal niets!

In mijn hoofd hebben zich reeds tientallen theorieen gevormd, maar ze zijn allemaal belicht vanuit mijn ervaring en interpretatie. Waarschijnlijk zit ik er helemaal naast maar ik probeer wanhopig te begrijpen waarom je alles hebt verlaten voor iets dat je niet kent. En al was je best avontuurlijk ingesteld, je speelde altijd op safe. Je moet je echt zo doodongelukkig hebben gevoeld en dat spijt me zo.

Ik moet er vertrouwen in hebben dat je je nu beter voelt.

Ik moet er vertrouwen in hebben dat ondanks dat ik me nu doodongelukkig voel, dit gevoel met de tijd wel zal slijten. Een vertrouwen dat jou ontbrak als ik het zo bekijk.

We zijn hier tijdelijk op deze aarde, dus welbeschouwd had je niets hoeven doen... uiteindelijk gaan we allemaal dood, uiteindelijk worden we allemaal verlost van pijn, verdriet, wanhoop en onbegrip.

Lieve Noah, ik ga mijn vliegtuig halen, anders ben ik er morgen niet bij en ik wil persoonlijk afscheid van je nemen.

Love you loads!

George

na 7 jaar leegt is het nog steeds niet over het verdiet wat ik met me mee draag het onbegrip vd medemens die verwachten dat je er nu wel overheen bent ,de mensen die ju nu na jaren wel beginnen te vervelen omdat ze me niet begrijpen waar ben je nu?
hoe gaat het met je?
en onze zoon vind je hem niet al groot geworden?
soms ben ik zo erg verdrietig dat ik ook weg zou willen zijn maar dit kan ik niet ,ondanks de pijn toch nog erg onverdragelijk is ,dan niet gesproken te hebben over mijn schuldgevoel.Hield je niet van mij?
was onze zoon dan toch geen wens?
en na drie jaar therapie wat heb ik ermee berijkt?

Ik weet het niet meer.........

lieve johnny het is al zolang geleden dat ik wat van je hebt gehoord,het beeldje dat ik van je hebt gekregen staat nog steeds op mn tv,ik ken je niet persoonlijk heb je nooit gezien,maar via de sms hadden we hele verhalen,we kende elkaar zo goed,ik mis je mijn gevoel zegt dat je er al lang niet meer bent,ik weet gewoon dat je niet meer leeft,en toch voelt t alsof je bij me bent,bedankt

Pappa,
Waarom, waarom?
Ik was een kind in de pubertijd en ik had dromen, grote dromen. Ik was energiek en ik wilde de wereld leren kennen. U mocht mij wel, want diep in je hart wist je dat ik jou was! Al heb je dat nooit echt geuit. Ik weet niet ofdat U van mij hebt kunnen houden als U niet van Uzelf hebt gehouden. Ik heb U helaas niet bewust meegemaakt, omdat in de jaren dat ik je wilde leren kennen U erg depressief was. U zei vaak in een opwelling van emoties dat je dood wilde. Ik was dat gewend van u en als kind wist ik "gewoon"niet dat pappa's dat echt menen! Ik wist niet beter Pappa. Ik heb altijd van je gehouden, maar ik kon het na uw dood niet meer voelen. De schaamte was groot en ik kon mij alleen maar schuldig voelen. Begrip was er in die tijd niet voor jouw daden pappa! Ik ben vaak op straat uitgescholden dat ik je vermoord zou hebben. Pappa ik was een kind! Ik wist nog niets van grote mensen problemen. Ik heb mij sterk gehouden en mij als succesvolle vrouw ontwikkeld ter compensatie van alle verwijten dat ik een slechte dochter zou zijn Pappa. Helaas heb je mij niet meer mogen meemaken, maar ik had je alles kunnen geven Pappa. Ik heb nooit geweten dat het helemaal niet over was. Nu na al die jaren Pappa is voor mij het doek ook gevallen. Helaas voel ik mij zoals u indertijd! En helaas zie ik ook geen uitweg meer. En nog iets Pappa, ik heb veel verdriet gehad, maar ik heb mij moedig MOETEN houden. Mamma kon niet lezen en schrijven en alles moest gewoon geregeld worden. Na uw dood Pappa heb ik ook jaren met een depressieve moeder moeten leven Pappa. Mamma vond het fijn dat ik altijd lachte en altijd positief was. Het gaat nu heel goed mat Mamma, Pappa. Ik weet niet ofdat je mij nog kent. Maar ik was uw dochter en ik heb voor jou nog gevochten. Ik wilde niet dat mensen negatief over u waren en heb ,zo klein als dat ik was, altijd iedereen herrinert aan alle liefde en klusjes die u voor hen deed. Nu Pappa voel ik mij als u! Ook ik ben nu op en depressief! Helaas heb ik geen liefde in mijn leven kunnen aantrekken, omdat ik denk ik niet weet wat "onvoorwaardelijk" lief hebben is! En die oh zo normale gevoelens van mij zijn met u in een kist uw begraven. Pappa ik mis je en nu het ergst. Het spijt mij dat ik te jong was om u te begrijpen, het spijt mij dat je je rot hebt gevoelt al die jaren. Was ik niet voldoende om u op te vrolijken? En daar worstel ik nu dagelijks mee! Ben ik wel goed genoeg om lief te hebben. Pappa ik respecteer uw keuze, maar ik? Ik zal vechten en ik zal GELUKKIG worden. Omdat ik nog een zusje heb, weet u nog wel en voor haar en met haar wil ik graag gelukkig worden!

Nooit zal ik het begrijpen Marco nooit van je verwacht , jij was altijd zo sterk .
bedankt coach kempstrong Vaarwel

mijn lieve vader.

24-03-06

mijn mobiel ging mar ik was te laat met opnemen dus nog geen 5 sec. later ging die van mijn vriend over.
het was mijn zusje,sarah, of we na het eten naar mijn ouders wilde komen.
wij woonde net die week een jaar op ons eigen. mijn vriens vertelde dit tegen mij en ik wist toen meteen dat mijn ouders zouden gaan scheiden.
dus snel eten en naar mijn ouders, mijn vader was weg, die was naar zijn broers, mijn moeder zat in haar stoel en ik vroeg of ze gingen scheiden: ja, zei ze, hoe weet je dat?
ik zei dat iedereen dat allang aan zag komen omdat ze totaal langs elkaar heen leefden, de reden was dat ze niet meer van mijn vader hield en daar hou je het dan ook verder op.
ik vroeg of ze nog wel samen met mijn zusje naar scheveningen zouden gaan voor de musical de lion king, en dat ging gewoon door de volgende dag en dus zou mijn vader tot zondag middag helemaal alleen thuis zijn.
mijn vader was naar zijn jongste oom gegaan om alles te vertellen want die had een scheiding achter de rug en die zei dat hij beter een advocaat kon nenmen om alles te regelen en ook hij zei tegen mijn vader dat hijh het wel had aan zien komen.
mijn vader reageerde heel verward en dat hij dat niet had aan zien komen maar ook weer voor zijn relatie wilde werken zodat het goed zou komen.
toen hij wegging kwam hij de dochter van de nieuwe vriendin van mijn oom tegen en zei zei: leefde gij ook nopg??
waarop mijn vader antwoord: ja nog wel.
je zoekt daar verder ook niets achter.

25-03-06

mijn vriend en ik hebben het er heel erg goed over gesproken en besloten dat ons pa zolang wel bij ons kon komen en met een nieuw huisje en meubels zouden we ook wel voor elkaar krijgen zijn twee jongste broers zouden ook meehelpen.
hij kon elke avond bij iemand van ons drieenaanschuiven om te eten, wat hij graag deed en met een pilsje erbij vond hij het al snel goed.
we gingen nog bij ons pa kijken voor we boodschappen gingen doen en of hij nog iets nodig had want mijn moeder en zusje waren die ochtend vertrokken.
hij was heel erg afwezig en niet helemaal 100% maar ik dacht dat hij gewoon geschrokken was van heel het idee dat hij weer alleen zou zijn.
spanning was eral want hij zou zijn baan bij de BAM kwijtraken na dat weekend.
hij zat op de bank naar de tv te kijken en heel de tijd met de hond te kroelen en te kussen.....
ik vroeg of hij nog iets moest hebben maar hij had genoeg in huis.
hij zei: priscilla, als je moeder en ik dadelijk gescheiden zijn wil ik nits meer met haar te maken hebben. ik zei: dat is goed daar komen we wel uit.
ik zei: als je vanavond nou een van je broers probeert om daar even naar toe te gaan om effe een bakkie te doen, effe het huis uit....
wij moesten naar een verjaardag.
we gingen weer naar huis en ik voelde me niet lekker in mijn vel zitten maar gaf er verder niet veel aandacht aan.
die avond een verjaardag van een goede vriend, jan, en ik legde het verhaal uit en mee dat ik het zit te vertellen zeg ik dat ik bang ben dat mijn vader zichzelf iets gaat aan doen.

26-03-06

10:00uur ik schrik wakker in het logeer bed want mijn vriend had bier op en lag hele oerwouden om te zagen. was ook niet lekker maar bleef toch maar liggen want kregen vanmiddag visite van de jongste broer van mijn vader.
14:00 mijn oom en zijn vriendin zijn er en al snel komen we op het gesprek van mijn ouders en dat ons pa die avond bij hun zou komen eten en dan zouden wij en zijn andere broer een andere dag pakken zodat hij elke avond wat had.
mijn oom zei dat hij dacht dat mijn vader bij zijn neef in de kroeg zijn eigen verdriet ging verdrinken, ik zei daar gelijk bovenop dat ik juist bang was dat hij zijn eigen iets zou aandoen, maar daar ga je verder niet bij na want mijn oom was die ochtend nog bij ons pa geweest, hij deed alleen niet open en alles was donkder dus reden ze door.
=_15:00 16:00 stuurde ik een sms dat hij die avond na het eten wel naar ons kon komen en bij ons kon komen slapen dan was hij niet thuis als ons ma thuis zou komen. daar kreeg ik niets op terug en daar kreeg ik al een akelig gevoel over.
17:45 vroeg ik aan mijn oom of ons vader niet al bij hun zou zijn voor het etne want dan kwam hij meestal veel te vroeg maar ze had nog geen belletje gehad van haar dochter die thuis zat. dus besloten ze om 18:00 toch maar naar huis te gaan om te kijken of hij er al was. blijkbaar had mijn vader met alletwee de broers die avond afgesproken.
18:10
ik loop naar boven op mijn roze zomer sokjes om te gaan plassen en mijn vriend ruimt de lege flesjes bier op, ik drink niet!!
ik doe mijn broek naar bendeen en wil gaan zitten toen ik een heel naar en akelig gevoel door me door ging en veel emoties en toen wist ik dat ik per direct naar huis moest van mijn ouders, ik riep mijn vriend en we hebben alles aan gelaten, tv, radio, comp. en ik achter het stuur met 90km per uur naar huis....
toen ik de bocht van de straat in reed werd het gevoel zo strek dat ik wist wat ik ging aan treffen maar je rijd door en ik deed gewoon de deur open en heel; heel heel heel even dacht en hoopte ik dat hij naar boven liep, ondertussen schoot de hond naar buiten en mijn vriend zet die in de auto, en ik kijk naar mijn vader en zie dt het te laat is en doe snel de deur weer dicht van schrik en paniek.
ik heb de politie gebeld en mijn vriend mijn oom. die dacht dat mijn ouders aan het vechten waren totdat ze de straat inreden en mij zagen staan.....
heel het dorp kwam te voorschijn en als iemand ook maar dichterbij in de buurt kwam werd ik woest al die onbekenden, ik was in staat tot alles,letterlijk zoveel emoties.
iedereen is meegegaan naar de middelste broer zijn huis een straat erachter, ik, mijn ooms en de vriedin van mijn ooms zijn gebleven. de jongste broer heeft hem losgeknipt en op gevangen en is bovenop hem gaan zitten en heeft zijn ogen dichtgedaan..........
we stonden met zijn vierne buiten op mijn vader te wachten tot ze hem weg zouden rijden.
op een brancar in een zwarte zak de lijkenwagen in mee naar oosterhout voor onderzoek. en dan word je met de neus op de feiten gedrukt dat hij er echt niet meer is en dat doet pijn....
+-21:00
belden ze op dat we konden komen kijken hoe hij erbij lag. wij met zijn alle naar oosterhout, en mochten om beurten naar binnen.
hij lag er zo mooi bij, zijn nek was afgedekt, maar zijn gezicht lag er echt zo bij van : ik heb geleefd en het is goed geweest, voor mij is het allemaal genoeg geweest.
we hebben hem nog een kus gegeven en zijn huilend naar huis gegaan, rokend op bed heb ik heel de week geen oog dicht gedaan en wel een slof sigaretten opgerookt in twee dagen tijd.
we hebben zijn mooiste shirt aangetrokken, disne met een honkballer van de zeven dwergen uit amerika, erop want dat waren zijn passies, vooral in de honkal wereld, nederland, kennen ze hem wel.
hij is gecremeerd en staat nu in een urn in muur in in het dorp op de begraafplaats.
het heeft bij onze familie heel veel inpakt gemaakt en heel veel verdriet gedaan. hj had nog een briefje geschreven wwwarop stond: SORRY HET WAS TE VEEL.
nu ligt de familie helemaal op zijn kop en is er van alles gebeurd. ook met zoiets groei je niet dichter naar elkaar want de emoties lopen veel te hoog op.w
we praten veel over mijn vader zeker als we op een feestje zitten wqant mijn vader was de eerste maar als laatste weg. hij ging elke discussie aan en had een hele grote mond maar een klein hardje. kropte allesop want niemand mocht zien dat je je gevoelens uitte, ik ben dat nu dus wel aan het leren,ben zwangervan zijn eerste kleinkind en moet leren praten over mijn gevoelens, makkelijker gezegd dan gedaan.
ik ben heel trots op mijn vader en hou heel erg veel van hem en zal hem nooit vergeten en mijn kindje zal hem altijd weten te vinden en hopelijk hij ons ook.
pap ik hou van je.........

We hadden het mooi.
Samen zijn als 1.
Ik zag niet dat je overhoop lag met jezelf.
We gingen op vakantie naar Madrid.
Op die Zaterdag zei ik "tot zo" en jij zei "tot zo Lieverd"
Geen kus gegeven want die paar minuten dat ik weg zou zijn denk je daar niet aan.
Maar toen ik terug kwam bij het hotel.
Daar lag je dan, omringt door politie en Medici.
Eventjes is Eeuwig geworden en de tijd lijkt stil te staan want je lijkt wel gisteren vergaan te zijn.
En die kus, die kan ik je niet meer geven.
Want je hebt je leven weg gegeven.
Lieve schat ik mis je.
Ik ben niet boos op je.
Ik hoop dat je gelukkig bent nu daar boven.
Elke dag denk ik aan je hoe het met je gaat. Vermaak je je daarboven?
Ik hoop het wel.
Het gaat je goed mijn vriend.
Ik zal altijd aan je denken.
Je vriendin.

op 23maart heb ik mijn maatje verloren ze beroofde haar zelf van het leven en mis dr nog iedere dag we hebben zo veel lol gehad en steun aan elkaar we waren er voor elkaar in goede en slechte tijden en nu heb ze nikx gezegt alleen gedaan en dat doet pijn cilla ik hou van je altijd je maatje

--------------------------------------------
Ik heb je al eens eerder moeten missen,
Ik was je al eens vaker even kwijt,
Toch heb ik er nooit aan hoeven wennen,
Jou niet meer om me heen te hebben.
Het voelt heel anders nu je weggaat..
... voor altijd...
--------------------------------------------

16 juni 2000, 19 lentes jong


Ik kan het nog steeds niet begrijpen,
waarom je me in de steek hebt gelaten.
Ik had dezelfde plannen, maar ik durfde het niet.
Wist ik maar of je daar nu gelukkiger bent.. of je er geen spijt van hebt gehad..

Ik mis je .. Ik mis je.. Ik mis je..
7 jaar later.. de pijn zal nooit meer weggaan.
Het liefst zou ik je willen opzoeken, maar zal ik je dan ook tegenkomen?

Ik kende je pas een paar maandjes..
We verloren contact doordat ik mijn telefoon was verloren.. Ik kocht een nieuwe telefoon en heb jou als eerste gebeld..
Je telefoon stond uit.. en ik begon meteen te huilen..
Ik wist dat er iets niet klopte..

Nog steeds vraag ik me af, of je in mij teleurgesteld was. Of dat je dacht dat IK misschien dood was.
Nog steeds vraag ik me af.. Of je me misschien honderd noodkreten gestuurd hebt. Of je me zo vaak hebt geprobeerd te bellen.
Verdomme.. Ik voel me nog steeds schuldig..
Ik moest er voor je zijn, maar ik was er niet voor je!!
Natuurlijk weet ik dat ik er ook niks aan kan doen, maar ik denk nog altijd dat ik je had kunnen tegenhouden als ik het had geweten wat je van plan was..

Dit doet nog steeds pijn, die vragen, die onbeantwoord blijven.

............

*snif*
Ik voel me alleen..

Het verlies van een dierbaar iemand is ongeloofelijk zwaar. ik zie de vader van mijn stiefzus aftakelen, foto's hangen overal... maar die ene vraag blijft door je hoofd spoken waarom?? waarom doe je zoiets... Ze was pas 15 en schoot een kogel door haar hoofd... de manier waarop is verschrikkelijk maar haar vinden was nog erger! Elke dag denk ik aan haar en dat zal ook zo blijven. Het gemis is ondraagelijk ...