In memoriam (pagina 71)

Berichten ter nagedachtenis aan mensen die heen zijn gegaan. Deel jouw bericht of lees de berichten van anderen.

Jouw bericht ter nagedachtenis aan een dierbare

Met het inzenden van je bericht ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Sorry

Je kwam zaterdag bij me.. opgewekt en opgelucht maar het leek toch niet normaal.. toen je wegging had ik een vreemd gevoel... alsof je je je blijdschap speelde!
maandag werd ik gebeld door je moeder.. ze begon een lang verhaal en ik onderbrak haar halverwege: hij is dood he?
ze zei ja en ze hangde huilend op.. ik kon er niet meer tegen en heb er aan gedacht ook zelfmoord te plegen.. toen dacht ik: ik zal verder leven.. vol vreugde en ik zal de vreugde van hem overnemen en voor hem beleven.. zodat hij t ook een beetje kan beleven! vergeef me dat ik het niet merkte op die ene zaterdag.. de laatste keer dat onze vriendschjap bloeide
vaarwel!
Datum:
08-06-2005
Naam:
Jan van der Broek
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Mijn lieve Herman Brood

Ik ben sinds de dood van Herman Brood zowat doorgedraaid, denk alleen aan hem. Ik mis hem, mocht hem nooit ontmoeten. Maar Eelco Gelling maakt het goed, en houd mij in leven, met een amulet, dat ik van hem kreeg. Ik denk dat het een teken van Herman is. Omdat ik dood wil, en Herman mis, is Eelco, Herman's vriend en collega die voor mij het leven weer zin maakt. Eelco heeft mij een opdracht gegeven. Ik moet iets met mijn gitaar talenten doen in mijn leven. En ik wil dat deze missie slaagt en dat Eelco Gelling trots op me zal zijn. Bedankt Herman, ik mis je. En ik hoop ook jou te ontmoeten.
Datum:
06-06-2005
Naam:
Sharon-Amsterdammetje
Leeftijd:
20
Provincie:
Friesland

Mama

mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd ze heeft geen briefje achtergelaten.. het zal wel met thuis te maken hebben ze was boos op me vader.. ze wilden sgeiden.. ik denk nu zelf ook aan zelfmoord mam ik mis je(K)
Datum:
29-05-2005
Naam:
Jaimie
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

Lieve Dries

Ik weet het nog heel goed. Die ene dinsdag stond je daar. Sanne, ik wil zo gaag met je praten. Ik wil hier niet meer leven... Ach, kop op , antwoord ik je nog, dat heeft iedereen wel eens. Maar jij meende het, de volgende dag, waren je ouders op school. Ik wist meteen wat er gebeurd was... Lieve dries, het spijt me...

Everyday i Live longer, is a day That I'll get close to you...
Datum:
25-05-2005
Naam:
Sanne
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

oude ik nieuwe ik

Afscheid nemen van mijn oude ik. Mijn God, wat is dat moeilijk. Het drijft mij tot zelfmoordneigingen en eigenlijk is het een vorm van zelfmoord. Mijn oude en vooral vertrouwde ik moet ik achter mij laten om mijn nieuwe ik geboren te laten worden. Waarom?
Heel simpel. Mijn oude ik besloot wat mijn lichaam aan moest kunnen. Mijn oude ik dicteerde mij dag in, dag uit wat ik moest doen. En altijd pushen om nog een stapje verder te gaan. Waarmee?
Ook heel simpel. Alle alledaagse dingen. Het werk, de sociale contaccten, de hobby's. En overal de beste zijn, overal het meest presteren, overal aandacht voor hebben en overal op letten. Maar er zitten maar 24 uren in een dag. Dus als je tijd te kort komt, moet je lichaam maar met minder slaap toe kunnen. Dat gaat heel lang goed. En dan?
Dan kom je er opeens achter dat je 's morgens wakker wordt met het gevoel dat je onder een betonplaat ligt. En je weet dat je de hele dag bezig bent om onder die betonplaat uit te komen. En als dat eindelijk gelukt is, is het bedtijd en weet je dat je weer wakker wordt met die betonplaat op je. Ergo, geen energie om te leven over. Wat dan?
Dan wordt het tijd om radicaal te veranderen. Van moeten naar willen, van moeten naar genieten. Dat is heel moeilijk. Het leven kan zo ontzettend vermoeiend zijn. En je kunt er zo moe van zijn dat je je afvraagt waarom je de moeite nog doet.
Afscheid nemen van mijn oude ik. God wat is dat moeilijk. Zelfs de paar uurtjes per week werken lukt nauwelijks. De planten op tijd water geven lukt nauwelijks. En dat alleen omdat ik geen afscheid kan nemen van mijn oude ik.
Maar oude ik, ik wil van je af! Ik wil mijn nieuwe ik geboren laten worden en weer opnieuw beginnen met leven. Ik wil de gevoelens van schuld en falen met jou begraven en gevoelens van genieten en trots met mijn nieuwe ik laten geboren worden.
Ik wil veel en graag. Daar maak jij, oude ik, dankbaar gebruik van om mij weer op te zwepen en mij met schuld en falen te laten zitten. Maar zodra mijn nieuwe ik tevoorschijn komt, moet jij begraven zijn, mijn oude ik.
Wat is dit enorm moeilijk, maar ik wil leven, leven met mijn nieuwe ik. En daarom moet ik jou, oude ik, begraven. Jij hebt mij ruim 40 jaar begeleid in dit leven, geniet van je rust en draag mij over aan mijn nieuwe ik.
Vaar wel, oude ik!
Datum:
12-05-2005
Naam:
Nieuwe Ik
Leeftijd:
43
Provincie:
Noord-holland

Een tekst die ik kort na zijn suicide heb geschreven...

Zelfmoord,

In wat staat moet iemand zijn om zich daadwerkelijk tot deze daad te brengen?

Uit eigen ervaringen en verhalen van anderen weet ik dat meerdere jongeren zich soms zo beroerd voelen dat ze hier meer dan eenmaal over nagedacht hebben. Maar in hoeverre zetten ze dit door? Ikzelf heb al langs de rails gezeten, in een dronken bui mezelf bijna kapotgereden, op de snelweg gelopen, en met een grote luchtbuks naar me pa gelopen om daarna 'zelfmoord' door de politie te laten doen. In ALLE van deze gevallen is het altijd goed gegaan. En waarom? Ergens in mijn gedachten zit er 'iets', iets wat me bij de les houdt, iets wat me met beide benen op de grond houdt. Iets, hoop, iets is hoop, hoop is tenminste iets wat iemand moet blijven houden. Zonder enige hoop op een betere toekomst kom je tot deze gruwelijke egoïstische daad. Dan nogmaals, hoop, zijn ze blind daarvoor geworden? En wat kan iemand zo blind maken? Zal er een moment komen dat ook ik mijn hoop niet meer kan vinden? Nooit hoop ik, die straat ben ik al gepasseerd en kwijtgeraakt, laat het nooit zover komen dat ik deze straat weer vind.
Hoe komt het dan toch dat sommige onder ons deze wel gevonden hadden? Was er niemand om ze de verkeerde weg te laten kiezen, om ze hierom heen te leiden? Om ze te steunen, om ze hoop te geven! Hoe kan het toch dat dit gebeurt
We zitten in een samenleving verdomme! Dat houdt in dat we samen sterk zouden moeten staan, elkaar moeten liefhebben en respecteren. Blijkbaar is dit te weinig aanwezig in onze mooie 'samenleving'.

Familie,
familie is wat ons hart kloppend houdt. Wat ons warm houdt en liefheeft, zelfs tijdens de moeilijkste tijden in je leven, iets wat altijd aanwezig is in iemands leven. Hoe heeft hij dit niet kunnen zien? Hij moest blijkbaar helemaal blind geworden zijn. Op één ding na. Eén uitweg, één oplossing, één laatste stap

Medelijden, woede, agressie, schuld, wat kan je nog meer voelen? Liefde! Allemaal te laat verdomme! Waarom! Waarom gvd! Waarom bel je dan niet, vertel je verhaal, als ik dit allemaal geweten had 'Als, als, als' Allemaal te laat, je bent ons voorbij gegaan en je zal vast je redenen ervoor hebben, maar had nu maar gebeld! Iets van je laten horen dat je zo diep zat. We mogen dan de laatste verdomd weinig contact hebben gehad, maar zoiets flik je me gewoon niet, ook andere mensen niet! Eén telefoontje en ik was gekomen, werk is me vele malen minder waard dan een leven, zo ook een festival waar ik op dat moment toevallig zat. Eén leven telt meer welke materialistische zaak dan ook! Eén leven, één moment, één stap, één telefoontje Waarom moest het zo eindigen? waarom.


Erik...
Datum:
11-05-2005
Naam:
Erik
Leeftijd:
25
Provincie:
Friesland

mijn beste vriend..

ikwas 9 jaar en mijn beste vriend sander van 16...hij zag mij als zijn klijne zusje... sander zat al 2 jaar aan de hard drugs..en ik wilde zo graag dat hij er mee zou stoppen... en hij deed het... een half jaar lang is ut um ongeveer gelukt... tot hij niet meer kon.. hij verging aan de gedachtens over drugs... hij kwam bij mij thuis en gaf mij een kusje op mijn wang... en gaf mij een papier in mijn handen... ik las die brief... en dur stond in dat hij zelfmoord wou plegen omdat hij ut niet meer vol hield en hij had ook geschreven dat hij gewoon nooit meer drugs wou gebruiken maar zonder drugs viel er niet te leven... ik ben sander achter na gegaan en ik zag hem later onder de trein komen.. ik was te laat um te redden..zins dien durf ik zelf amper nog een trein in te stappen omdat ik dan die beeld weer voor mij zie.. nu ik 16 gaat het wel weer een beetje.. ik durf nu net weer een trein in te gaan.. ik durf weer ut goede van het leven te zien.. maar al die jaren hier voor.. wilde ik bij hem zijn.. en ik wilde altijd zelfmoord zelf plegen... maar ben nu blij dat ikut niet gedaan heb omdat ik weet dat ik um later wel weer zie in de dood... niet nu.. maar ja..

kusj
Datum:
04-05-2005
Naam:
me...
Leeftijd:
16
Provincie:
Drenthe

emma

het spijt mee dat ik heb je niet geholpen.je hebt me gebeld maar ik wilde niet met je praten.nu heb ik spijt voor heele leven.ik hou van jou,alleen van jou en nog een keer sorry
Datum:
28-04-2005
Naam:
sabine
Leeftijd:
40
Provincie:
Drenthe

mijn vriend heeft zelfmoord gepleegd 04.11.2003

was dat zelfmoord of moord dat weet niemand.ik denk zelfmoord en ik wil zo graag bij hem zijn
Datum:
28-04-2005
Naam:
sabine
Leeftijd:
40
Provincie:
Drenthe

Ik was kapot.........

Ik was 14. Ik had geen zin meer in het leven. Het was te zwaar. Er werdt teveel van mij verwacht. dat ik alle pesterijen maar zou negeren, dat ik me maar niets aan moest trekken van mijn broers, dat ik maar moest begrijpen dat ik M.C.D.D. heb. ( een stoornis als adhd en pdd-nos) Ik was moe. Ik sneed in mezelf. Mijn moeder kwam erachter. Nu wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Ik nam 70 paracetamols en hoopte dat ik slapend zou sterven. Het was tien uur 's avonds toen mijn moeder nog even bij mij kwam om welterusten te zeggen. Ik zei zacht vaarwel. Om 4 uur werd ik kotsend wakker. Mijn moeder kwam er snel bij en begreep meteen wat er gebeurd was. Ik ging naar het ziekenhuis en bleef daar 5 dagen. Thuis kregen we een gesprek, waabrij eigenlijk niemand wat zei. Nu is alles goed. Ik ben in therapie. Ik begin langzamerhand in te zien dat het leven "echt" de moeite waard is. Op school gat het goed, thuis ook. Maar het blijft gaan met ups en downs. Ik hoop dat iemand begrijpt dat ik nog wel depri ben maar dat ik weet dat het leven is gegeven om te leven en niet om te piekeren.
Liefs Eva van Osch
Datum:
21-04-2005
Naam:
Eva van Osch
Leeftijd:
15
Provincie:
Drenthe

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.