Levensverhalen (pagina 651)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

De liefde die er nu niet meer is!

Begin september een nieuwe klas. In mijn klas zat een jongen waar ik wel een goed gevoel bij had. We werden goede vrienden. Bij opdrachten in de les wou ik steeds bij hem zitten. Ik was verliefd op hem. De tijden gingen rap en nog altijd was ik verliefd op hem. Het is bijna kerstvakantie en ik was vastbesloten dat ik het hem zou zeggen. Okéé ik heb het hem gezegt dat ik verliefd op hem was, maar hij duidelijk niet op mij. De eerste dag na de vakantie, hij is naar een andere school, maar noch altijd in dezelfde stad, dus zag ik hem nog altijd iedere morgen. 's Morgens riep hij altijd naar mij slet enz... Ik heb hem beginnen negeren. Het is nu juni en ik heb er niets meer tegen gezegt. Mijn vriendin zei dat ze het laf vond wat hij deed met mij, wat hij riep 's morgens voor school, en een paar maanden later waren zij samen. Hoe verschrikkelijk was het dat je u vriendin ziet, met jouw geliefde persoon! Dan zag ik het steeds niet meer zitten. Want iedereen kwam naar mij, en zeiden hoe erg ze het vonden. Ik kon tegen niemand mijn hard luchten! Ik heb veel gedacht over zelfmoord, en nu noch altijd 28 juli 2010 en ik denk nog vaak aan zelfmoord. Ik zou dat wel doen, maar aan de ene kant zou ik mijn leven niet willen stop zetten, want ik begin nu nog maar pas te ontdekken. Maar ik zou eens een week dood willen zijn, en kijken hoeveel mensen om mij zullen geven. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
Datum:
28-07-2010
Naam:
Mariette
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Moe van niet geloofd worden.

Zes jaar geleden begon het, ik werd ineens enorm benauwd en kreeg last van vele vage lichamelijke klachten. Klachten als: Oedeem, pijn in gewrichten, ENORM moe, last van de ogen, hartbonken en overslagen, spiertrillingen en wat zenuwklachtjes.

Nu ben ik niet iemand die snel naar een huisarts stapt, maar toen ik op den duur een flinke prostaatontsteking kreeg moest ik wel. Kom ik daar met bijna tranen in de ogen van de pijn in mijn ballen, zegt mijn huisarts dat het vanzelf wel over gaat en dat ik over een weekje terug moet komen, als de pijn dan nog niet weg is zou hij me doorsturen naar een specialist. Uiteraard gelijk het lijstje andere klachten genoemd, maar dat viel allemaal wel mee, spanning volgens de huisarts.

Een week lang pijn lijden en ondertussen amper nog kunnen plassen weer naar de huisarts, verwijsbriefje gekregen. In het ziekenhuis werd vastgesteld dat het om een prostaatonsteking ging, tja, daar was ik zelf inmiddels ook al wel achter. Kuur gekregen van 2 maand, en toen was de pijn een stuk minder.

Maar al die andere klachten waren er nog, en leken alleen maar erger te worden, ook kreeg ik steeds meer last van mijn hart, vooral als ik helemaal opgeblazen was van de oedeem (oedeem is vocht vashouden). Ik kon op den duur gewoon geen trap meer op, dan liep ik gewoon naar adem te snakken.

Dus ik weer naar de huisarts, enorm opgeblazen van het vocht, doodziek met rood doorlopen ontstoken ogen kom ik daar binnen. "Ik kan niet meer" zeg ik tegen hem, en vertelde al mijn klachten. Na wat onderzoekjes op mijn lichaam komt hij tot de conclusie dat ik overgewicht heb gekregen en dat de klachten allemaal van stress komen. Ik werd woest, ik ben toch verdomme niet achterlijk! ik was niet gespannen (ja, van al die klachten inmiddels) en ik weet toch verdomme zelf wel het beste hoe ik me voel.

Na een hoop gezeik gaf hij me uiteindelijk een briefje voor de internist. Ik die verwijsbrief leze, had die kloot van een huisarts erin gezet dat ik een hypchronder zou zijn. Ik kon mijn ogen niet geloven, maar dacht: "laat maar zitten, ik heb die verwijsbrief tenminste".

Eenmaal op afspraak met de internist begint de beste arts direct vragen te stellen waarom ik me zo druk maak over klachten die ik niet eens heb, ik weer boos en vroeg aan hem: 'je hebt zeker die verwijsbrief gelezen?' Ja zegt ie doodleuk. Hij wilde het afdoen met wat eenvoudige bloedtestjes en daar moet ik het mee doen. Ikzelf was inmiddels ten einde raad, oedeem (helaas non-pitting) ziet men aan voor vet, terwijl ik werkelijk nooit een gram vet gehad heb, klachten als spiertrillingen, super vermoeidheid, onstoken gewrichten ed komen allemaal door de stress volgens de heren.

En ja hoor, bloed was goed dus ik was kerngezond aldus de internist.

Daar stond ik dan buiten, dood en doodziek. kon amper nog een trap op, alle levensenergie zo uit mijn lichaam gezogen, en ik wist dat ik ziek was, alleen niet wat ik had.

Ik moest maar naar een psycholoog.. Daar ben ik dus geweest, en die zei dat ik inderdaad gespannen was, maar dat kon ze zich zeer goed voorstellen met al die klachten, maar geestelijk zat ik prima in elkaar. Ik moest dus maar weer naar de huisarts..

Die wilde mij niet meer verder helpen omdat de internist mij gezond had verklaard.

Nu zit ik hier dus, jaren laten, doodziek in bed. Eet inmiddels zoutarm, kan haast niets meer, het getintel in mijn lijf en de spiertrekkingen zijn enorm, evenals de hartproblemen. Ik kan niet meer werken, geen hobby's meer uitvoeren, de medische wereld doet net alsof de neus bloed en verklaar me maar voor gek. Langzaam maar zeker ga ik kapot, mijn lichaam is af.

Ik ben het lijden (inmiddels 7 jaar) meer en meer dan zat. De klachten nemen nog steeds toe en ik ben compleet uitgeput. De enige reden dat ik nog leef is omdat ik mezelf allemaal regeltjes heb opgelegd om het nog enigzins dragelijk te maken, zoals een vochtbeperking, wat oefeningen etc. Maar echt leven kan je het niet meer noemen, het is gewoon 24u pd lijden.

Ik ben er eigenlijk helemaal klaar mee, zowel met het lijden als met heel die medische wereld. Gatver.!!

Zit er sterk over na te denken er een eind aan te breien zolangzamerhand. Dit is geen leven meer zo!

Paulo.

Datum:
28-07-2010
Naam:
Paulo
Leeftijd:
34
Provincie:
Groningen

een jongen helpen

hoi,,

ik ken deze site niet zo goed, maar ik moet dit even kwijt. ik ken een goeie jongen, ben er goed mee bevriend maar 2 jaar terug wou hij zelfmoord plegen, daarna is het goed gegaan maar in april 2010 dit jaar wou hij weer zelfmoord plegen.

want hij knijpte zijn hals enzo dicht zei die, en de leef situatie is verschrikkelijk gewoon. hij mag amper ergens heen.. nou ik had met hem gepraat het ging van juni tot vandaag nog goed. maar nu gaat hij langzaam weer naar zelfmoord

ik sta er gewoon hopeloos bij hoe een jongen uit het niets kapot gaat..
Datum:
27-07-2010
Naam:
Sam
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

dood

dood is hetgene wat mij rest
hetgene wat ik verlang
niet meer wakker worden
niet meer weten
geen god, geen ziel
alleen rottend vlees
zie oorlog
alleen dood
zo wil ik rusten
zonder een gedachte of troost
laat me met rust
en plant me terug.
Datum:
27-07-2010
Naam:
ik
Leeftijd:
40
Provincie:
Utrecht

Geen zin

Ik ben 21jaar oud. En mijn leven tot nu toe was kut.
Ben sexueel misbruikt door familielid,
Lichamlijk en geestelijk mishandeld door ander familielid.
Daardoor depressief geworden.
Ik ben gewoon de weg kwijt,
ik heb geen vast huis, geen familie meer, geen ziektekosteverzekering.
Ik heb alleen maar schuld en verdriet en weet niet meer hoe ik het op moet lossen.
Ik kan het niet alleen. Maar weet niet hoe ik aan hulp kom.
Lijkt tot nu toe nog steeds maar 1 uitweg die ik vroeger heb geprobeerd, maar mislukte.....
Datum:
27-07-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

Hoeveel levens kan je hebben

Ik liep al met het gevoel dat ik niet meer wil leven vanaf dat ik heel jong was. Ik ging dan bijvoorbeeld op de vensterbank zitten van mijn slaapkamer op de eerste verdieping van ons huis, aan de buitenkant. De overburen belden dan naar mijn moeder dat ik daar weer zat. Het lijkt mij verschrikkelijk als moeder om te zien hoe graag je dochtertje van 5 niet meer wil leven. Het zijn fases en ik heb mij er doorheen gesleept. Op een gegeven moment heb ik via alternatieve hulp een balans gevonden. Ik heb heel veel periodes dat het goed gaat en dan kruipt het weer even binnen. Ik houd mij er altijd aan vast dat als het heel slecht gaat, het alleen maar beter kan. Ik heb ook geleerd dat iedere gesloten deur weer een nieuwe betere opent. Een nare ervaring is niet slecht, daar leer je van en maakt jou wie je bent. Geloof me, er is echt niets op deze wereld wat de moeite waard is om zelfmoord voor te plegen. Ga maar eens na bij jezelf het is een periode, een gebeurtenis en ook al doe je niks. Die periode gaat gewoon weer voorbij. Kijk eens hoeveel leuks je je zelf ontneemt!! Wat voor verrassingen er allemaal in petto liggen, die je nog niet hebt mee gemaak. Ben je 15 en verliefd op iemand, weet dan dat als die persoon jou verdrietig maakt, dat er nog miljoenen mensen op deze wereld zijn die jou wel de moeite waard vinden. Of heb je iemand verloren waar je op kon bouwen, geloof me dan dat de enige persoon is waar jij eerst vriendschap mee moet sluiten jij zelf bent. Als jij jou de moeite waard vind, dan vinden anderen dat zeker. Wat mij steunt is dat ik dan denk, zo en nu had ik eigenlijk dood geweest. Dus niets kan mij meer deren! Ik mag kan alles, want eigenlijk was ik al dood. Realiseer je dat jij degene bent die de keuze maakt om met een situatie om te gaan en niet een ander. Jij kan ook kiezen om er anders mee om te gaan. Emoties zijn er en jij kiest hoe je die ervaart. Bepaal wat je wel de moeite waard vind. Jij bent de dirigent van jouw orkest en ontsla al die valse tonen!
Datum:
27-07-2010
Naam:
Pollyanna
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

later.

ik voel me nu zeer depresief, ik wordt elke dag gepest en voel geen reden meer om te leven. ik ben al naar een psycholoog gegaan maar dat heeft niks geholpen. ook heb ik al een keer een gevangenisstraf gekregen doordat ik iemand bedreigde met vuurwapens. ik ben nu van plan om morgen een kogel door mn kop te schieten zodat ik geen problemen meer heb. mn leven is toch niks meer waard en toch niemand zal me missen.
Datum:
27-07-2010
Naam:
piet
Leeftijd:
19
Provincie:
België

kvoell me zoo slechtt

Khb ietss meer dan een maand gelleden een meisjj lere kennen.
Dat meisjj brengt mij steeds op et slechte pad zoals wiet smoore , weglopen van thuis , nii luisteren enzoo
en nu mag ik nii meer me haar omgaan en tog doe ik da stiekem .
Ik hebb pass te hore gekregen dat men vriendjj me all veel heeft bedrogen wij waree vandaag 6 maandjj samenn en die heeft mij gedumpt .
khbb kei veell probleemen thuis en zoo
en ik dagt aan zelfmoordt mr kwniie dak da der well mee oplos eaa
Datum:
27-07-2010
Naam:
Silkeee
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Verlossing

Hallo allemaal,

Op dit moment leef ik in een grote leugen tegenover al mijn dierbaren. Ik ben te laf om de waarheid te vertellen over mijn leegte, de voortgang van mijn studie, welke een regelrecht drama is, en mijn geaardheid. Ik ben te moe om alle schijn op te houden.
Ik kan alleen maar denken aan een einde waarin ik voor eeuwig kan slapen en geen problemen meer heb. Ik weet dat ik daarmee mijn dierbaren een enorm groot verdriet zal doen en probeer daarom te vechten voor een groter gevoel van geluk, hou vol aan de gedachte dit gevoel ooit te vinden en zelf voor te werken. Ik probeer deze gedachten van hunkering naar eeuwige rust te verdrukken en mijn gedachten te verzetten naar de mooie dingen des levens. Hou vol allemaal !!!!
Ooit komen de mooie dagen weer, en vergeet je alle pijn. Echt waar!!!!
zal
Datum:
27-07-2010
Naam:
Gw
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

ik wil niet meer leven

alles wat ik ook dee niks helpt mijn vrouw-frieding-mijn allesie heb ik verloren nou ken ik niet meer aan haar kloppen voor mijn probleem ze is niet meer te berijken wat ik ook doe, daarom zie ik geen uitweg meer.
Datum:
26-07-2010
Naam:
exstreeme
Leeftijd:
43
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.