Ik ben 15. Het is nog geen jaar geleden dat er een gedachte binnenkwam die tegen me zei van: wat nou als we er gwn een einde aan maken??
Ik mocht mezelf niet. Ik haatte de wereld. Ik werd buitengesloten en ik was bang om mijn vrienden te verliezen. Wie moet ik vertrouwen?? Je voelt je dan zo leeg, zo conflicted, huilen maar niet zo goed weten waarom, leeg en ik haatte mezelf dat ik dit allemaal dacht. Gedachte op gedachte.
Mijn omgeving merkte het. Ze deden niks. Ik probeerde hulp te vragen, maar ik vertrouwde die zogenaamde 113 niet. Wat als ik zo meteen in een gevang wordt gegooid waar die mensen bijna worden mishandeld? Ik was bang om iets te zeggen of iets. En school hielp al helemaal niet. Buitengesloten, genegeerd. Ik haalde achten, dus mensen vonden dat ik mijn mond moest houden. Ik had toch zo'n perfect leventje en ik werk er niet eens voor, zeggen ze.
Ik heb ook gevoelens. Je valt zo makkelijk weg. Gewoon even vanaf dat gebouw afspringen en weg. Dan merken mensen wel wat je ervaart. Dan is het over.
Een identiteitscrisis vervolgens. Ik wist niet wie ik was. Waarvan hield ik? Wat vond ik leuk? Vragen die ik niet kon beantwoorden. Mensen deden niets. Je voelt je zo in de steek gelaten. Mensen zeggen van: oh, ik had een onvoldoende voor Nederlands, dus ja, ik snap wat je voelt. Maar ik durfde niks terug te zeggen. Ik deed alsof ik oke was. Al mijn cijfers veranderden naar onvoldoendes. Ik zat vast. De diepte wordt een vriend, een gevoel die je niet wilt maar die verslavend was, dat was het voor mij. Iets wat me enigszins kalmte gaf, maar iets dar mijn leven liet instorten.
Tot ik eruit kwam. Niet blijer, maar wel wijzer. Wetend dat ik beter was dan mijn haters hun zin te geven. Je familie kunnen beschermen ipv toekijken vanuit een andere wereld waar je misschien nog steeds zo bent. Ik weet het, je kunt er niet uit. Het is onmogelijk. Maar kijk, je bent een persoon. Vergeet eens al die regels. School of werk is ook maar een ding. Neem een klein stapje terug. Het is niet het einde van de wereld na 1 slecht ding. Je hebt jezelf, al durf, wil of kun je niet. Je hoeft niet te trekken, maar stroom mee en wees wijzer dan de rest. Wees een betere versie, die je al bent als je maar realiseert dat niemand een doel heeft in het leven. Je kunt doen wat je wil. Muziek luisteren, schrijven erover. Iedere seconde dat jij hier bent, hoeft een secret lover, docenten, kenissen en familie je niet te missen, geen spijt te hebben van: "het is allemaal mijn schuld". Dit is een deel van je leven.
"You can only live when you've died a little."
Dus.... neem alsjeblieft de trein naar progressie, ook al is het maar lekker naar verdrietige Muziek luisteren, even bewust ademen of iets wat het leven leven maakt. Dankjewel dat je nog leeft.
Dat je een onderdeel uitmaakt van dit leven.
Reactie van Zelfmoord.nl
Hoi Alex, bedankt voor het delen. Superfijn om te horen, ook voor anderen, dat je de stap hebt gezet om uit het dal te klimmen. Dat is geen makkelijke route. We willen je ook aanmoedigen om niet op te geven, en zoek hulp je wordt niet zomaar in het gevang gegooid ;-). We wensen je veel sterkte, geef niet op, je staat er niet alleen voor!
Deze reactie is geplaatst, omdat de inzender heeft aangegeven het fijn te vinden een reactie op zijn of haar bericht te krijgen.
