Levensverhalen (pagina 575)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Enkel tegenslagen

Zet mij alsjeblieft in een hutje bovenaan in de bergen, waar ik mijn rust vind en kan genieten van alles om mij heen.

Ik heb het verleden al verwerkt, het laat alleen littekens achter, ook in je omgevng, die er blijkbaar nog steeds niet mee om kunnen gaan. Laat me met rust, ik wil hier weg, ik wil een nieuw begin.

Maar ik ben pas 16, waarom krijg ik zo'n kut start in mijn leven? Waarom kan ik mijn leven niet meer oppakken?
Probleem na probleem.

Ik ben er moe van, zo wil ik niet leven.
Het enigste wat me tegen houd is dat ik mijn vrienden niet in de steek wil laten.
Maar een verkeerde beweging en dan is dat muurtje ook weg.

Dan moet je naar jezelf kijken en hoe zwak ook van mezelf, dat kan ik niet, want ik wil in een hutje bovenop de berg zitten, uitkijkend over het landschap, zien hoe de bomen eeuwig hamonieus heen en weer bewegen door de wind, ik wil de kleuren van de wereld zien veranderen,
elk seizoen weer.

Ik wil geen grijze kamer, waar ik diep in word gezogen, alles proberen een plaatsje te geven, maar het is teveel, te snel, te zwaar, te rommelig, te pijnlijk.
Ik ben eigenlijk gewoon op.
Datum:
23-11-2010
Naam:
Bagpiper
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

hoe nog leven al het leven uit je is gezogen

thuis word er niet naar mij gekeken word behandeld als een slaaf en mijn broer is volgens mijn ouders de baas, soms vergeten ze gwn dat ik er ben een keer belde ik aan omdat ik me sleutels was vergeten en ze zij van ik ken je niet en rot maar op sinds die keer heb ik gwn nooit echt met me moeder gesproken dacht als op school ben is er niks aan de hand tot een vriend van mij plotseling om het leven kwam de heleschool stond opzijn kop en mijn andere vrienden zijn in de war iedereen ging eigen weg en ging in de alcohol en de drugs probeerde er uit te blijven vertelde tegen ouders die werden allee kwaad en zijde van je doet je best maar ik was kwaad en verdrietig en deed het als soort wraak op wat zij mij aan deden ( ik was toe 13) nu 2 jaar later is alles fout ik ga niet meer aar school en hag dag e nacht buiten alleen thuis om te slapen ik wil het niet meer wil gwn een normaal leven die ik niet kan krijgen ik leef nu nog voor de dood dus waarom maak ik die zelf niet zo vaak voor treinbaan te staan wachten en da tog denken nee kan ik niet doen maar voor wie wie geeft er nog om mij me ouders zullen alleen blij zijn dat ik weg ben en mijn vrienden nou ja vrienden kan je het ook weer niet noemen als iemad weet wat ik kan doen zeg dat dan alsjeblieft ik wil help maar kan nerges heen
Datum:
22-11-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

ziekte van tolga

ik ben al jaren verdreitig omdat ik niet krijg wat ik wil ik zit soms eenzaam op de fiets met een winterjas aan in de zomer van 30graden soms denk ik waar ben ik me bezig en begin ik te schelden zomaar en doe ik net als of een lolly stokje een sigaret is maar ik ben hget nu zat

ik denk dat ik mij zelf opp een pijnloze manier ga tjah spreek voor zich
Datum:
22-11-2010
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
78
Provincie:
Overijssel

van geen waarde

Al van jongs af aan ken ik mijn eigen vader niet. Ben een buitenechtelijk kind. Voor mijn moeder, familie en omgeving was het toendertijd een taboe om daarover te praten. Heb 3x in mijn leven gedacht te stoppen met leven en ook daadwerkelijk pogingen ondernomen. Maar iedere keer deinsde ik terug; wilde toch leven! Echter zo'n 10 jaar terug kreeg ik te maken met een acuut blaas/darmprobleem, waaruit zelfs hepatitis b ontstond (waarschijnlijk door vervuilde endoscopieslangen). Stond vaak met pijnen 's avonds langs de weg. Heb 22 jaar een partner gehad, waarvan ik zielsveel hield, maar waarmee het moeilijk was om echt te kunnen praten over leven en datgene wat ik vanaf mijn jeugd meegemaakt heb. Begin 2010 heft ze me meegedeeld dat ze van mij geen energie meer krijgt, geen intimiteit en dat het daarom beter is om uit elkaar te gaan. Tot op heden zitten we nog steeds in een huis, omdat ontvlechtig ook moeizaam verloopt. Ben vanaf 2009 werkzoekend, en heb inmiddels ruim 1000 sollicitaties verricht, die iedere keer weer een afwijzing opleveren. Dit gebeurde me ook in de jaren tachtig; mocht toen 1500x solliciteren voor mijn eerste parttime baan.
Iedere dag is leeg voor me. En de pijn van mijn ex-partner inmiddels is onmetelijk.
Ik voel me niet meer nodig in de samenleving. Al weet ik aan de andere kant dat ik vrienden heb, die me zeker zullen gaan missen. Ergens vind ik het laf om mijn omgeving op te zadelen met mijn afscheid. Maar geen enkel perspectief zie ik ontstaan. Niet in werk, niet in mezelf, niet in een relatie, niet in mijn leven....
Een therapeut brengt wel wat verlichting en ont-spanning, maar mijn diepste gevoelens brengen me soms bij de gedachte om te stoppen met leven. Een goede vriend van mij heeft op 28jarige leeftijd toen hij te horen kreeg dat hij een hartvervetting had bewust gekozen voor eindeloos volleyballen/trainen/coachen en is uiteindelijk dood neergevallen op het volleybalveld. Overigens wilde hij graag zijn vader zien, die toen hij 4 jaar was overleed. Ik denk soms ook dat het beter is om mijn eigenlijke vader te ontmoeten, mijn ogen te sluiten, heb dan rust....
Datum:
22-11-2010
Naam:
Leon
Leeftijd:
51
Provincie:
Zuid-holland

weg

ik wil hier niet meer zijn. ik wil alleen nog maar weg. Waarom zou ik hier nog zijn? ik kan het allemaal niet, zie geen gelukkig toekomst voor me en ik ben het niet waard om hier te zijn. ik wil weg.
Datum:
22-11-2010
Naam:
V.
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

Herken je dit?

Ik typ dit met traantjes in mijn ogen, traantjes die er steeds vaker wel zijn dan niet. Ik kan er niet meer omheen... Ik wil gewoon niet meer. Een reden heb ik niet, alles lijkt mij mee te zitten. Leuk sociaal leven, baan, opleiding, veel reizen, leuk huisje, auto... noem maar op. Maar toch, toch voel ik mij ongelukkig van binnen. Het is juist dit gevoel wat ik niet durf te uiten in mijn omgeving. Ik wek altijd een vrolijke gekke spontane indruk. Ik denk er steeds vaker aan om er mee te stoppen. Ik vind het wel prima geweest zo. Ik heb alles gedaan en gezien wat ik wilde doen en zien. Maar van de andere kant, probeer ik mezelf te begrijpen waarom ik er zo in zit. Een antwoord heb ik nog niet gevonden... Herkent iemand dit?
Datum:
21-11-2010
Naam:
Tessa
Leeftijd:
30
Provincie:
België

einde raad

kwe nie hoe ik moe beginne
ik ben 6 jaar samen met meisje geweest
ze heeft me laten staan voor collega van haar werk .we woonde al 4jaar samen we hebben kindje van bijna 2jaar en op eens alles weg nu is het al 4maand gelede dak mij kindje heb gezien ik wor er zot van soms ziek het allemaal nie meer zitte lijk nu pffff wa kan ik doen om me meisje aan haar verstand te brenge wa heb ik mis gedaan wa kon die andere meer bieden dan mij ? zo veel vragen en krijg geen antwoort . wa om loop ik hier nog ? we hadden alles en nu heb ik nieks nie meer totaal nieks dus wa voor zi heeft het leven nog ? ben er mee weg salukes xxx
Datum:
21-11-2010
Naam:
kenneth
Leeftijd:
22
Provincie:
België

don't give up

Beste mensen, ik heb vaak aan zelfmoord gedacht, heb ook pogingen gedaan. ik word me hele leven al gepest, psychisch en lichamelijk gekweld. ik heb een messed up persoonlijkheid en maar 1 plek waar ik mezelf kan zijn; in mijn hoofd. en soms denk ik nog van 'zou de dood niet zoveel mooier zijn dan dit alles'. en weetje, ik ben blij dati k nooit zelfmoord heb gepleegd, want hoe kut het leven ook kan zijn, er zijn zoveel kleine mooie dingen in het leven. probeer ze te zien! probeer ze te voelen! geef niet op!
Datum:
21-11-2010
Naam:
susanna
Leeftijd:
20
Provincie:
Drenthe

Ik wil weg van hier...

Ik ben een jongen van 17, al bijna een jaar ben ik zwaar depressief al behoorlijk wat zelfmoordplanningen gemaakt, 25 oktober ook echt een uitgevoerd alleen faalde ik daar door een te bot mes (cleverness of me...). Na al die tijd heeft niemand ooit doorgehad dat er wat mis is, ik voel me verlaten en de enige jongen waar ik echt om geef en waar ik voor leef zie ik maar 1 keer per week of minder. De enige jongen die ik durf te vertellen dat er iets mis is zie ik bijna nooit alleen soms op zaterdagavond maar nooit alleen. Elke dag begint met verlangen om B. te zien en dus een verlangen naar vrijdagavond. Alleen zaterdagavond is nog leuk voor 2 a 3 uurtjes omdat daarna de rest naar een club gaan die ik haat. Elke dag begint k*t en de hele dag voel ik me leeg en alleen, mijn wil om school af te maken is er niet meer en dus leidt me school eronder. Er zijn maar zo'n zes uurtjes waar ik naar uitkijk per week en het grootste deel van die tijd voel ik me alsnog klote. Ik zie geen toekomst meer voor mezelf ik wil weg van hier.
Datum:
21-11-2010
Naam:
H.
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

Overal problemen.

Hallo, mijn naam is Caro. Ik ben 10 Jaar oud. Dit is mijn verhaal. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 Jaar was. In 2006 Zijn de grote problemen begonnen. Ik was 6jaar, mijn vader had iemand vermoord. de échte reden weet ik niet. mijn moeder haar verhaal is heel erg anders dan mijn vader zijn verhaal. toen hij een paar maanden in de gevangenis zat, kwam er een procedurefout. dat betekende dat hij 4 Jaar uit de gevangenis mocht. in Januari 2010, kwam er een groot proces. de rechter had besloten dat hij 31 Jaar moest zitten. Mijn moeder heeft nu ook een nieuwe vriend. die heeft Borderline of hoe je dat ook schrijft. Een drankprobleem. hij snijd zichtzelf als hij heeft gedronken, en zegt nare dingen. Hij en mijn moeder hebben ook vaak ruzie. Ik heb ook 2 Broers, die zijn 2 jaar jonger dan ik. 8 jaar dus. Ik krijg altijd de schuld. mijn moeder slaat me dan. Terwijl m'n broers het dan zijn. op school ben ik 2x gedumpt op 1 maand. ik voelde me rot. Ik had zoveel vrienden, nu nog maar 6. ik ben het leven zo beu,
op school en thuis. ik snap niet meer wat ik moet doen. ik heb er aan gedacht om een paar slaappillen te pakken..

Dit was mijn verhaal. bedankt voor uw tijd en moeite.
Datum:
21-11-2010
Naam:
Caro
Leeftijd:
10
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.