Levensverhalen (pagina 577)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

afwijzen

ik word telkens weer afgewezen in de liefde en ik ben dat nu moe
en kwil uit het leven stappen zodat ik al die pijn en afwijzingen niet meer hoef te voelen
Datum:
19-11-2010
Naam:
hm
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

...

ik kan niks goed doen voor mijn familie ik ben heel anders dan mijn familie mijn familie draagt hoofddoek en willen dat ik ook net als hun ben maar hun zijn zo gewend ik niet ik ben meer een mens met veel make/up en sieraden mijn vriendinnen laten mij snel in de steek voorbeeld als hun ruzie krijgen en ik maak hen weer vriendinnen dan worden ze met mij ruzie ik mag nooit iets wat ik een keer wil eerst tot 10 jaar deed ik ook rokken aan maar toen wou ik voor mezelf opkomen maar nu haat mijn familie me nog meer als ik doe wat hun zeggen dan rodelen kinderen over mij ik heb 2 keer geprobeerd zelfmoord te plegen ik had een klein beetje lef maar toen kon ik het gewoon niet
Datum:
19-11-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

is er leven voor de dood

In februari 1997 werd mijn hart verwoest en verbrijzeld.
sindsdien voel ik nog alleen maar koudte.
het was een verkeerd begrepen gebeuren maar het is gebeurd.
tot nu toe ben ik in leven gebleven door enkel en alleen hoop.echter nu zie ik het niet meer zitten.
het enige wat me weerhoud is ikzelf.
mischien even lastig om te begrijpen.als ik bedoel ikzelf bedoel ik daarmee mijn verstand.het is mijn hart dat aan flarden is geschoten.ik leef nu al 13 jaar met een hoop rommel in mijn ribbenkast.soms valt er even een druppeltje'feeling'inside me maar na twee tinde seconden is dat dan alweer opgeslokt door het zwarte gat in mij.
mijn hart is een zwart gat geworden en niet op een tijdspanne van voldoende tijd maar via bliksenschichten vol haat.
indien ik een psichopaat zou zijn in m'n verstand dan was ik een komplete want mijn hart is bewoond door...
ik weet het zelf ook niet.
sorry voor de overlast,ik hoop juist op een ongedaan worden van de kraaiepoten in mijn hart.
groetjes,chris
Datum:
19-11-2010
Naam:
chris
Leeftijd:
51
Provincie:
Anders

rot rots roet

Ik voel me niet gewaardeerd. Ik heb soms het idee dat niemand me hoort en dat ik alles in mijn eentje moet oplossen. Ik heb alleen mijn moeder als echt steun mijn vader is iemand waar ik absoluut niet over dit soort dingen kan praten hij verafschuwt het wil het het liefst weg stoppen en het nooit meer open doen. Soms als ik in de spiegel kijkt zie ik een meid die hellemaal uitgeput is en moe van zichzelf dan zou ik het liefst uit het raam willen springen. Heel vaak als ik in de auto zit kijk ik gefocus naar de zijkant van de deur en zie ik voor me hoe ik hem open trek en hoe ik er uit spingt en eindelijke vrij ben. Als er mensen voorbij rijden denk ik vaak : 'Dit is de laatste keer dat ik ze zie daarna zijn ze dood en ligen ze in ene kist'. Ik haat die gedachten en toch komt het telkens terug. Ik haat mezelf vind mezelf oerlelijke en ik snap niet waarom ik nog leef soms lig ik gewoon dagen te huilen omdat ik mezelf zo vreselijke vind. Is het dan niet beter om er een eind aan te maken.

Ik heb advies van iemand nodig die ongeveer de zelfde ervaring heeft als mij.
Ik zou dat heel fijn vinden.

Ik zie mezelf niet als ik zelf. In een ander zie ik mezelf. Waardoor ik mezelf vergeet en langerzaam steeds een stukje kwijtraakt.
Datum:
19-11-2010
Naam:
Roos
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

mijn verhaal

Hallo ik ben een eenzaam meisje van 20 jaar op deze wereld.
mijn hele leven is kut, ik heb dingen gezien die ik niet mocht zien toen ik 5 jaar oud was, ik wist al hoe het hele drugs wereldje in elkaar zat en alles wat wapens waren. ondanks dat mijn vader in die wereld zat.. was hij wel de enige man in mijn leven die echt van mij hield en mij nooit zou verneuken zoals de rest van mijn familie.. mijn moeder heeft mijn vader er uit gegooit een jaar voor dat hij dood werd geschoten, alles werd van me af genomen en ik was nog maar 12 jaar.. ik gaf jaren lang mijn moeder de schuld van alles, had het gewenst dat het andersom was geweest..maar zie nu wel in dat het voor ons allen het beste was om mijn vader de deur uit zetten zei mijn moeder!! de man waar ik het meeste van hou en die mij nooit pijn zou doen is dood!! de jongen die zegt dat ie van me houd.! gaat vreemd, terwel ik een kindje van hem krijg.. hij weet het nog niet want ik heb het hem nog niet verteld, maar zoals jullie lezen.. mijn hele leven zit ik in een dip en waarom ik probeer zo goed te zijn voor iedreen en alles en ze verneuken mij allenmaal steeds weer en meer.. dus waarom zou ik hier op deze wereld moeten blijven als iedreen mij tog alleen maar bewust pijn doet !

ik kan er met niemand over praten dus ik ben zo blij dat ik mijn verhaal hier kan vertellen, en dat er mensen die zich misschien wel netzo ellendig voelen mij en die snappen dan wat ik doormaak en voel..

Een eenzaam meisje van 20 op deze koude wereld
Datum:
19-11-2010
Naam:
Een eenzaam meisje van 20 op deze koude wereld
Leeftijd:
20
Provincie:
Friesland

ik kan niet meer

toen ik 4 jaar oud was ben ik door de raad van kinderbescherming weggehaald omdat mijn moeder niet goed voor mij kon zorgen .Mijn vader was van haar af,het enige dat ik uit die relatie kan herinneren is dat ik herrie hoorde mijn bedje uitging en net geen glazen asbak voor mijn hoofd kreeg die mijn moeder naar mijn vader gooide.
Afijn mee met de raad en bij mijn vader gebracht die al een nieuwe vrouw had.Ik heb daar rustig maar liefdeloos kunnen groot worden tot een jaar of zeven.
volgens die vrouw had ik vieze spelletjes gedaan in de speeltuin want mijn onderbroek zat niet goed.
Er werdt met lepeltjes geroerd waar t niet hoort en gevraagd of het lekker was.
Straf was op bed zitten en als je in slaap durfde te vallen dan werd je wakker gemaakt.Haar kinderen deden alles goed ik kreeg veel voor hun op mijn donder.
Ondertussen was ik op school ook de pineut,ik was raar mocht nooit vriendinnetjes meenemen of een kinderfeestje geven en de kleding was ook niet om aan te zien dus daar hoefde ik ook geen hulp .te verwachten.
mijn vader kreeg een vriendin dus ik werd bij een tante en oom gebracht en mijn vader zag ik wat vaker maar leefde zijn leven met zijn vriendin,ahteraf is dat de beste tijd in mijn leven geweest.Ik werd als mens behandeld.
Volgens zijn exvrouw was het mijn schuld dat ze uit elkaar waren en dat vertelde ze ook aan een ieder die dat horen wilde.Moest ik maar niet naar luisteren van mijn pa.
Pa ging weer terug en voor mij werd t alleen maar erger ik werd daar niet echt meer geaccepteerd maar was een aanhangsel van mijn pa tot hij weer een ander kreeg en het tij leek te keren.
zo op het eerste gezicht een leuke vrouw en 10 jaar jonger dan mijn pa en wist wat jongeren leuk vonden.
Niets was minder waar,ik was een rot koind,zag alle hoeken van de kamer t schuim stond ze op hun mond.Ik was op de zaak aan het helpen of thuis aan t opruimen of zat opgesloten in mijn kamer.met oud en nieuw zat er een komkommer tussen de deurklink zodat ik er niet uitkon terwijl zij weggingen en eigenlijk altijd als ze weg waren en er niets te doen was.Ik werdt nog even bij mijn moeder gezet maar haar man kon niet van mij afblijven,mijn schuld zei ze ik verleiden hem
Ik werd naar begeleid kamerbewoning gedaan en daar was ik na twee maanden al weg,pleegzorg gehad,in de schuilplaats gezeten,toen hulp gekregen van een politie agent hij zou mij wel helpen ja voor de sex!zelfmoordpoging 1 eindigde in conradok waar ik mijn man leerde kennen hij was aardig maar zijn ouders waren zo goed voor mij dat ik t er op waagde ik kreeg 2 kids waar hij niet blij mee was want 1 moest een dochter zijn en 2 een zoon.toen mijn schoonmoeder 2 maanden na de geboorte van mijn zoon overleed ben ik weggegaan ik kon t niet aan met een man die sliep dronk of aan t werk was.Later een man leren kennen waar ik mee trouwde zwanger van werd en toen moest kiezen kind of mijn huwelijk.
Achteraf merkte ik dat hi mijn andere kinderen mishandelde als ik er niet was,aangifte gedaan bij vertrouwens artsen.
Toen medicijnen een vol blikingenomen maar mijn zus kwam mijn jongste terug brengen en ik heb mijn vinger in mijn keel gestoken .het resultaat nog intensive care want ik had er niet meer moeten zijn volgens de artsen.Een vriend was voor mijn kinderen gaan zorgen en die is in huis blijven hangen tot ik aan t werk ging rij bewijs haalde en verliefd werdt op mijn baas en hij op mij.
Jaren van ellende volgede hij had andere scharrels ging steeds terug naar zijn gezin en liet ons dan weer vol ellende achter.Ondertussen had ik reuma gekregen ik werkte in de gezondheidszorg want bij ons zelf pikte de medewerkers niet omdat ze dachten dat we alles doorklepte wat we hoorde.
Ik heb me rot gewerkt maar van een gigantisch inkomen met een groot nieuw schip vakanties en alles dat je bedenken kan naar onder de duizend euro in een vrije sector woning was wachten op ellende.3 beroertes gekregen mijn oudste weg want haar ma was ze kwijt ,twee kids die elke dag doen waar ze zelf willen.
heel veel pijn ,3x meer medicijnen in nemen dan mag,niet eten maar wel aankomen .schuldhulpverlening,voedselbank,je wordt behandeld als een hond de gemeente maakte fouten daarom duurde t 2 en een half jaar voor de vraag echt werd ingediendmaar wel al mijn geld voor de kinderen hielden ze ook.je verliest ook bij je kinderen alle vertrouwen.
eigenlijk wil ik alleen maar rust maar wil zeker weten dat ik t nu wel goed doe.Erg he met 3 kinderen,toch denk ik dat ze t beter hebben zonder mij.
Datum:
19-11-2010
Naam:
beau-anne
Leeftijd:
47
Provincie:
Zuid-holland

Ikk

Het is genoeg zo, ik begrijp opeens dat er mensen zijn die het zo moeilijk hebben dat ze geen andere uitweg zien dan zelfmoord. Maar ik kan geen zelfmoord plegen, ik ben gelovig en zelfmoord is 1 van de grootste zonde. En ik wil God niet teleurstellen, het enige wat mij op de been houd, het enige wat mij laat leven is de gedachte aan God. Het geloof is het enige wat mij maakt om te willen overleven, zonder dat had ik het zo zwaar gehad dat ik zeker aan het plannen was om er een einde aan te maken.
Al die jaren vol intense pijn en leed...had ik niet kunnen overleven zonder het geloof.

Wat zo een mooie plek kan worden, is eigenlijk middelmatig. Ook al ga ik door de diepste pijn en leed, het ergste van het ergste. Ik wil altijd goed blijven, altijd mijn vriendelijkheid behouden. Het vertrouwen in de mensheid niet verliezen. Ik wil niet cynisch worden, getraumatiseerd. Ik zal alles verdragen en dan als mijn tijd is....dit leven achter me laten. Ik kan niet wachten tot het zover is, maar toch wil ik positief blijven.
Datum:
18-11-2010
Naam:
geheim
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Sweet sixteen? I don't think so..

16 jaar.. Een leeftijd om je leven te proberen begrijpen. Een leeftijd die de mooiste tijd van je leven zou moeten zijn, maar niet voor mij. Ik ben doodop. Nog steeds aan het leven, maar amper aan het ademen. Ik heb een vriend, familie, onderdak, ik ga naar school, ik werk, ik heb vrienden,... En toch, toch is er iets in mij dat zegt 'dood'. Dood, geen problemen, niet hoeven denken, niet moeten doen alsof je gelukkig bent, ... Gewoon niks doen. Moet toch fantastisch zijn.

Waarom ik dood wil?
Met mijn vriend wil het niet goed lukken, hij is een leugenaar, maar ik zie hem graag. Ik blijf maar vergeven, terwijl hij dat eigenlijk totaal niet verdient. Ik zeg dat hij zijn schuld aflost, voor die aflossing snij ik mezelf. In mijn pols, met een scheermesje. Op dit moment, voel ik zelfs de pijn niet meer als ik een paar sneetjes zet, dus ik snij steeds dieper. Tranen rollen van mijn gezicht af...
Thuis is het ook niet altijd een pretje. 'Familiale problemen' noem ik het, maar eigenlijk is het gewoon met 3 generaties onder 1 dak leven, elke dag verweten worden, en moeder en vader niet zo vaak zien. Ik mis hen wel, ergens...
Op school wil het ook niet altijd werken, ik probeer hard te werken maar vaak kan ik me gewoon niet concentreren door de problemen, dus dat wordt dan maar een buis...
Mijn vrienden zijn geweldig, door hen leef ik nog.. Zonder hen was ik er allang niet meer.

Dit is dan een deel uit het verhaal van een zestienjarig meisje...
Puberen, liefde, drugs, twijfel, onzekerheid,... Alles komt te pas.. Nu nog geluk vinden...
Datum:
18-11-2010
Naam:
Yasmine
Leeftijd:
16
Provincie:
België

School.

Sinds ik in het middelbaar zit denk ik heel vaak aan zelfmoord :s niet omdat ik gepest word maar om mijn punt :s ik buis voor alles, alle hoofdvak bijvakke, terwijl mijn zus voor alles 90 en 70 procent haalt, ik lijk echt een mislukkeling tegen over haar, en mijn mama dramt mij echt om te leren terwijl ik al mijn uiterste best doe ; je wordt er zo depresief van als je niet beter kan xs en dan ik ben iemand die lere haat, die graag creatief, is op pad ga die liever sport dan op de schoolbank te zitten,, ik hoor daar niet thuis xs
Datum:
18-11-2010
Naam:
Nala
Leeftijd:
14
Provincie:
België

zwanger

ik ben ongewenst zwanger geraakt van een jongen waar ik ziels veel van houd!
me moeder heeft hem eruit gegooid omdat hij zich niet kon aanpassen aan hun en moet nu alleen verder met mijn ouders.
ik ben al bijna zover te gaan bevallen en ik voel me echt in de steek gelaten!
het enige wat ik wil is mezelf afmaken want het leven heeft zo toch geen zin!
maar ik kan me kleintje dit niet aan doen!
ik ben nu ook bang dat de vader me achterlaat en mensen me nooit meer zullen begrijpen!
het einde zal dus in zicht blijven!
ik haat me moeder echt op dit moment!
Datum:
18-11-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.