Levensverhalen (pagina 1126)

Ik ben opgegroeid zonder familie, omdat mijn familie is uitgemoord in concentratiekampen voor mijn geboorte.
Ik had alleen mijn moeder, en die was gek geworden door de oorlog en mishandelde mij.
Vroeger wist ik niet wat ik miste, al zag ik wel dat andere kinderen wel ooms en tantes en dergelijke hadden.
Ik was wel heel eenzaam, en getraumatiseerd, maar troostte mij met mijn boeken en denkbeeldige werelden.
Pas de laatste tijd is de volle omvang van mijn gemis tot me doorgedrongen.
Ik ben al heel lang heel eenzaam, depressief en de laatste tijd ook weer suicidaal.
Ik heb heel lang geaarzeld om dit bericht hier te zetten.
Maar wat heb ik te verliezen?
Mijn oma's naam was Hannah Heilbron. Ze is met mijn moeder eind 1938 uit Wiesbaden gevlucht.
Haar broer Emil heeft ook de holocaust overleefd en is daarna naar Amerika vertrokken.
Hij is te vinden in het bestand van Yad Vashem.
Ik hoop dat jij dit leest, Malka, en misschien contact met mij opneemt.

Hannah (Lethe)

Sjaak 20 schrijft: Mensen
Jullie denken dat zelfmoord of zelfdoding een oplossing is voor je tijdelijke probleem.
Doe het gewoon niet, neem al je geld en bouw ergens anders een nieuw leven op.
Of doe nog wat met alles wat je heb.
Ik heb niet het recht jullie Te zeggen wat je moet doen, als je denk jezelf te kunnen doden , denk dan even harder na en bedenk iets beters, bedenkt eerst eens hoe jij je zou voelen als jou kinderen het deden, stelletje egoisten.

"Beste Sjaak, ten 1ste vraag ik mijzelf af wat jij op deze site zoekt?. ten 2e vraag ik mij af of jij wel degelijk de verhalen "goed" hebt doorgelezen en of jij wel realistisch in de huidige maatschappij staat. Gezien je leeftijd en hiermede "weinig" levens ervaring, zou het in het vervolg wat socialer en verstandiger zijn om genuanceerder met dit soort uitlatingen om te gaan. Oa je uitspraak Jullie denken dat zelfmoord of zelfdoding een oplossing is voor je "tijdelijke probleem". Had je de site nu echt doorgelezen dan had je gelezen dat er veel problemen langlopend zijn en geen uitzicht meer hebben. ook je uitspraak mbt "egoïsten" is typisch een antwoord van iemand die niet verder leest dan zijn neus lang is en ook absoluut niet weet waar hij het over heeft. Kortom typisch een antwoord die op dit forum totaal geen bijdrage levert!

Dit is aan iedereen die geen uitweg meer ziet.
Iedereen op deze wereld heeft het wel eens moeilijk. Helaas hebben sommige mensen het vaker moeilijk dan anderen. Dat is niet eerlijk. Het leven ís ook niet eerlijk. Maar dat zegt nog niets over hoe jou leven zou kunnen zijn. Iedereen zal bijvoorbeeld te maken krijgen met liefde. Als je eenmaal verliefd bent, kan je wereld niet meer kapot, en voel je je continu fijn. Helaas gaan veel liefdes ook weer over. Maak je het uit, is dat erg vervelend. Word je gedumpt is het nog 10 keer zo erg. Ook het overlijden van een vriend, kennis of familielid is erg pijnlijk. Dit zijn twee voorbeelden waar ongeveer iedereen wel mee te maken krijgt in zijn leven. Natuurlijk zijn er nog duizenden andere problemen. Een veelgestelde vraag aan jezelf is: "Waarom ik?". "Waarom hebben andere mensen het altijd beter?". Nu moet je weten dat mensen altijd het liefst aan andere mensen laten zien hoe gelukkig ze zijn, en dat er onder die "neppe" lach ook een hoop verdriet kan zitten. Je staat er dus niet alleen voor.
Wat kun je er nou aan doen?
Wat heel goed kan helpen is sport. Ga hardlopen, fietsen, fitnessen, een vechtsport noem maar op. Hoe moeilijk het ook is om de discipline op te brengen, houd vol. Ga ervoor, laat niets in je weg staan. Ook al heb je niet de mogelijkheid om naar een dure sportschool te gaan, je kunt altijd gaan rennen in een bos of een park. In het begin zal je het heel vervelend vinden om telkens zo uitgeput te raken, maar naar verloop van tijd ga je je ongetwijfeld lekkerder voelen. Door intensief sporten maken je hersenen stoffen aan waardoor je je vrolijk en lekker gaat voelen (onder andere Endorfine) GA VOOR GOUD!!!
Een andere manier om je ook beter te gaan voelen is door goed op je voeding te letten. Eet elke dag minstens twee stuks vers fruit. Vitaminepilletjes helpen voor dit probleem niet. Neem ook geen vruchtensap met extra vitaminen uit de supermarkt. Eet genoeg groente. Vermijd vet zo veel mogelijk, en neem ook niet teveel suiker. Suiker geeft snel veel energie, maar nadat de stof verteerd is, word je er alleen maar moeier en slapper van. Eet regelmatig. Let ook op je slaapritme. Als je aan zelfmoord denkt, kun je vaak niet goed slapen. Het werkt niet om te denken dat je persé op een bepaald tijdstip moet slapen, maar wel om een regelmatig ritme vast te houden.
Verder... Zoek contact, hou contact. Het is ontzettend belangrijk om te blijven communiceren met je omgeving. Ook als er niemand in je omgeving voor je is kun je vertrouwenspersonen spreken. Of dat nou op internet is of aan de telefoon, (bv. de Kindertelefoon) Alles helpt al. De vaste wet ongeveer is: Communicatie = Vooruitgang.
Ook heeft voor mij persoonlijk een Homeopaat geholpen. Veel mensen geloven er niet in, maar het is voor mij het énige geweest wat me kon helpen. Een homeopaat wordt vergoed door de verzekering.
Dus alsjeblieft... hou je sterk, sport, eet gezond, slaap goed, en blijf communiceren.
Denk eraan dat dit moment over gaat en dat betere tijden komen. Later zul je terugkijken op je overwinning van deze nare tijden, en zul je veel sterker in je schoenen staan. Het gaat om geloven, geloven in jezelf.
Sterkte en onderneem actie!
Mick

Hallo,

zolang ik me kan herinneren heb ik vaak aan zelfdoding gedacht. In eerste instantie kwam dit door pesterijen op school en mijn homosexualiteit wat toen nog niemand wist. Na mijn coming out heeft het een stuk beter gegaan, maar na verbreking eerste relatie kwamen de gedachten weer naar boven. Jarenlang heeft het gesluimerd maar de gedachten zijn altijd gebleven.
Nu ik ouder wordt en daar ook angst voor heb loop ik dagelijks met de gedachten. Ik woon nu na 15 jaar relatie weer alleen en heb het erg moeilijk. HEb veel klachten en op het werk gaat het ook niet goed. BEn onder behandeling van de psychiater maar dat vlot ook niet. Ik zie het leven echt niet zitten en ben ook bang om oud te worden. Nu baal ik al dat mijn lichaam ouder wordt en nog alleen ben en het leven zie ik niet als iets moois.
Op mijn werk sta ik wel eens voor de kast met medicijnen en denk dan ik neem wat mee, maar dat durf ik niet. Ben best wel bang voor de dood maar ben er ook weer nieuwsgierig naar. Ben ook bang voor het hiernamaals want ik wil ook nooit meer terug en het leven weer een keer overdoen. Ze zeggen als je zelfmoord hebt gepleegd het leven niet af is en dat je terugkomt om het af te maken. Ik moet er niet aan denken om weer een keer in het leven te stappen. Ik zou graag dood willen maar weet niet hoe. Ook wil ik mijn familie dit niet aandoen maar ik ben gewoon op. Ik wil niet meer. Ik wil rust rust en nog eens rust. Ik hoop dat die snel komt.

ik ben een pedofiel, ik will er niet eentje zijn, ik haat mezelf. ik haat de dingen die ik denk, de dingen die ik will. ik will dit niet meer godverdommen.

ik ben zo godverdommen ziek... ik walg van me zelf...

ik ben een meisje van 17jaar ...
en loop al jaren men eigen te krassen en te snijden...heb al pillen zitten slikken en bijna onder een trein gelegen maar een vriend rede me juist!!! ongeveer 3 weken geleden... lag ik bijna terug onder een trein had een afscheid berichtje getypt en op men vriend zen kamer gelegt ... ik ben weg gerent en hij vond men gsm ... en las het hij is me overgaan zoeken heel het treinspoor afliggen rennen ze vonde me en hebbe me ligen bepraten... ik dacht ik mag hem dat niet aan doen maar ik heb geen zin meer in het leven... ik haat men eige ...ik heb geen zelf vertrouiwen en wordt steeds gekleineerdt ...ik ben bij men moeder weg na jaren msihandeling ... en zelfmoord pogingen woon ik in een ander gezin pas een maadn die hebben me uit ziekenhuis gehaald... maar sins ik mijn vriend heb ben ik altyd weg wil gwn bij hem zijn bang om hem kwijt te zijn want hij is men leven ... hij eeft 2 weken geleden een ongeluk gehad enn ws hem bijna kwijt men wereld storte in ik kan ng steeds niet slapen en eten..; en will gwn dood... hij heeft zelf ook problemen thuis en zit ook met zlefmoord gedachten in zijn hoofd... hij had tyd nodig om te denken maar hij had het me neit gezegt en vond hem nergens ..; ging altyd naar em thuis ma em was er neit ..; ik zag et ni mer zitte en stuurde hem telkens en belde hem ma reageerde neit ... uit eindelijk schreef ik een brief waarin stond dat ik het niet meer kon nu ik em kwijt was... et leven eeft geen zin meer veu mij... 2dagen later zag ik hem en liep hijw eg ik rende hem achter na en storte in elkaar .. ik gaf em ook de brief ... en voeld eme beter want wist da ik hem neit kwijt was ... gisteren kreeg ik van zijn zo genaamde vriende rare telefoontjes en dregen ze me af en ziede da ik em kwijt wa ik werdt zot en rende thuis weg na ne maat ben met hem serieus gaan drinken... ik zag et ni mer sitten...men vriend was neit thuis.. ik vertelde tege die maat da ik dood wou maar hij liet me neit gaan ...nu ben ik thuis, en iik en men vriend hebben problemen thuis .. die mensen willen dat ik hem laat vallen..; omdat hij me zogezegt manipuleerd... en dat hij een schande is ... nu mag ik neit meer buiten en houde ze me weg van hem ik mag hem neit meer zien spreken neits .. heb de hele tyd boven gezeten en begon weer te snijden maar wil gwn nu midden in de nacht weglopen en een einde aan men leven maken want gelukkgi aijn kan en zal ik nooiiit niet worden ik blijf in het verleeden ook stekken .. maaar men vriend houdt me tegen want als ik zelfmoordpleeg dan volgdt hij men pad...

gek, hoe het leven soms kan lopen.
toen ik klein kind was had ik grote plannen over wat ik later wou worden en wat ik allemaal wou gaan doen. eigenlijk heel normaal dus, tot de zomer van 2001... Dit was voor mij de zomervakantie dat ik van groep 8 naar de 1e klas van de middelbare school zou gaan.
Het begon allemaal op de allereerste vakantie dag; mijn moeder was de dagen ervoor ziek geweest(niks ergs gewoon een griepje) en lag op bed, ik was beneden tv aan het kijken en kwam op de gedachte om wat te broodjes te maken voor mijn moeder. Ik liep dus naar de keuken..
Toen ik in de keuken stond hoorde ik boven mijn moeder schreeuwen, maar niet zomaar schreeuwen, NEE dit ging veel dieper..... ik ben naar boven gerend en zag mijn eigen moeder, mijn lieve mamma snakken naar adem, hyperventileren... mijn eerste reactie was dan ook 112 te bellen maar ergens wist ik al dat ze te laat zouden komen, mamma schreeuwde het uit van de pijn en toen ze even stil was en aan het nahijgen was pakte ze me vast en zei:"ik ga dood"
nooit ben ik zo bang geweest, nee niet eens meer bang maar boos! boos omdat mijn mamma het in haar hoofd durfde te halen dat ze dood kon gaan. De ambulance kwam, maar het was eigenlijk al te laat..... Mamma stierf voor mijn ogen; Ruiter embolie, een bloedprop in de longslagaderen die 1 op de zoveel miljoen mensen voorkomt.
Hierna is mijn wereld ingestort, de vrienden die ik d8 te hebben hadden mij in de steek gelaten en er was niemand waarbij ik me fijn/veilig voelde en die zomervakantie was de langste nachtmerrie van mijn leven. daarna ging ik naar de middelbare school en leerde daar nieuwe mensen kennen, maar niemand bij wie ik me fijn voelde, ik voelde me nutteloos en ongewild (ik was dan ook niet de liefste) in die tijd zat de gedachte van zelfmoord er al. Ik heb jaren lang rondgelopen met de twijfel of ik het wel verdien te leven omdat ik eigenlijk niet verder wou gaan, totdat ik mijn laatste jaar van de HAVO een meisje leerde kennen, ik werd stapelverliefd op haar en zij ook op mij en we kregen een relatie,
als je dit nu leest zal je waarschijnlijk denken wauw die jongen zal toen wel over zijn twijfels heen zijn geweest: ik kan je zeggen NOU EN OF! maar zoals met alles, aan alle goeie dingen komt een einde..... Na anderhalfjaar relatie werd ik ineens weer bang, bang om mijn liefde te verliezen en verdomme ja wat doe ik; ik maak het uit om haar te beschermen tegen mijn angst. Uitmaken was het moeilijkst helemaal omdat ze zielsveel van me hield maar ik ook van haar en eigenlijk wilde ik het ook niet maar ik heb het toch gedaan, zoals zoveel dingen in mijn leven heb ik het toch gedaan terwijl ik van te voren wist dat dat het stomste was wat ik kon doen. nog 3 maand bleef ze me bellen en opzoeken omdat ze me te graag terugwilde en ik zei ook tegen haar dat het goed zou komen maar dat het een btje tijd nodig had, ik moest alles op een rijtje kunnen zetten voordat ik haar mijn volledige liefde kon geven. Toen ik zover was wilde ik het haar ook zo snel mogelijk vertellen en was zelf ook in de zevende hemel en heb meteen met dr afgesproken. Toen kwam de echte klap; ze had iemand anders, maar zei dat ze nog zielsveel van me hield en dat het wel goedzou komen... Dit maakte me kapot en maakte me ook depressief: waar ik zo bang voor was heb ik zelf veroorzaakt.
Het is nu uit met dat vriendje van dr en ik spreek haar weer steeds vaker, ik heb haar ook verteld dat ik nog steeds alleen haar wil en ze vertelt me elke keer wil dat ze mij ook wil, maar ze wil me toch niet zeg maar. Dit maakt me helemaal gek en ik ga steeds meer stomme dingen doen, ben ook bang dat ik alles (weer) ga verpesten. Maar nu komt het door al het bovengenoemde begint bij mij de twijfel te komen of het wel goed is dat ik leef, namelijk alles wat goed en fijn is verpest ik en maak ik slecht en onaangenaam.
Dus eigenlijk zou ik een wereldverbeteraar zijn als ik er zelf een einde aan maak, en dat niet alleen:
De oude grieken vonden zelfmoord de hoogste vorm van beschaving; Socrates heeft zijn leven ook genomen door de gifbeker.
tuurlijk dr zijn ook nadelen er zijn genoeg mensen die ik heel veel verdriet zal aandoen maar om die mensen geef ik toch niet zoveel, tenminste op een paar na én juist die, eigenlijk is dat alleen mijn ex wil ik dat niet aandoen, ook al weet ik ergens wel dat ze tegen me liegt dat ze me nog wil omdat ze ziet dat ik aan het afglijden ben.

Kortom; ik voel me ellendig, weet dat ik altijd alles verpest en zit het nu ECHT(!) te overwegen om er een einde aan te maken, maar zolang er lichte twijfel is zal ik het niet doen, ook al voel ik me nog zo ellendig want ik weet zeker als puntje bij paaltje komt en ik heb lichte twijfel en ik doe het toch, dan heb ik spijt als ik het toch doe....

voor iedereen die dit verhaal leest wil ik zeggen dat ik nog lang niet alles heb verteld dan zou dit verhaal veel te lang worden. maar wat ikzelf met dit verhaal heb bereikt is dat ik het eindelijk een keer kwijt kon, eindelijk ergens mijn hart luchten en ik raad dat iedereen die zich zo voelt aan om het ook te doen want als je het opkropt komt het er een keer uit, op een verkeerde manier en dan doe je misschien dingen waarbij je lichte twijfel hebt, en ik ben zelf van mening bij zelfmoord mag je niet twijfelen, dan moet je zeker zijn van je zaak want als je twijfelt heb je nog hoop en misschien is hoop wel het enige wat kan blijven.......

Vroeger ben ik altijd gepest geworden op de basisschool en dit ging net zo hard door op de middelbare school en waarom? Omdat ik niet voor mezelf op kwam, ik was een eenvoudig slachtoffer. En van veel docenten kreeg ik te horen dat ik maar er eens tegen de pesters moest in gaan, ja dat is gemakkelijk 1 tegen de drie kwart van de klas. Ben altijd al een grijze muis geweest, stil en erg onzeker, bang om een fout te maken. Op de middelbare school benik punten gaan verzwijgen, omdat ik mij schaamde ik werd al gepest en daarnaast haalde ik ook nog eens slechte cijfers voor mijn toetsen. OP de faalangsttesten scoorde ik altijd plus tien, zeer hoog dus last van negatieve faalangst. Het is moeilijk voor me om de positieve dingen uit mezelf naar boven te halen, toch zien andere wel die dingen bij mij.

Twee jaar geleden ging het totaal mis met mij, moest stoppen met de studie: ik wis het allemaal niet meer en het hoefde ook niet echt meer. Ik ging maar door en door en door, en steeds ging alles mis was ik deed en voor mijn gevoel al aanraakte.
Omdat moment heeft mijn vader mij zowat naar de huisarts gesleurd toen. Hij kon het niet aanzien dat ik weggleed uit zijn handen, toen ben ik onder behandeling gekomen bij een psycholoog. Heb hier veel moeten praten en ook tot de conclusie gekomen dat mijn moeder een rol speelt in feit dat ik zo onzeker en bang ben geworden.

Mijn moeder gaf en geeft nog steeds veel kritiek de laatste tijd kan ik er steeds minder en minder tegen. IHeb het gevoel dat ik niets goed kan doen. Ik vlucht ervoor ben heel veel gaan leren en als ik niet hoefde te leren ging maar werken. Ontspanning heb en had ik niet veel. Dit vlucten doe ik nog steeds, sinds februari voel ik me weer weg glijden. Vanaf november had ik geen contact meer met de psychotherapeut omdat het goed ging, dacht ik zelf.

De laatste maanden en ook jaren heb ik vaak gedacht vn hoe zou de wereld er uitzien zonder mij. Maar dan denk ik aan mijn vader en aan mijn broer, ik weet dat zij veel verdriet zullen hebben mocht ik er niet meer zijn.

Recentelijk heeft iemand die ken, zelfmoord gepleegd als ik zelf zie hoeveel verdriet ik hiervan heb en toch ook woede van binnen voel, dan denk ik ook als ik dit al bij anderen heb hoe zullen andere dit bij mij hebben. Toch voel ik eenzaamheid, het gevoel hebben dat niemand je begrijpt en toch zeggen ze ja ik begrijp je wel. Het is zo moeilijk om dit aan iemand uit te leggen dat je liever ergens anders bent dan op aarde tussen de mensen die liefhebben.

muisje

ja ik moet heel veel denken aan zelfmoord , omdat ik moet denken dat min lief mij gaat verlaten

Hallo
Ik ben Pe Smit
Mijn verhaal is lang maar toch ga ik proberen om het uit te leggen.Ik ben met mijn gezin op vakantie geweest naar een een of ander park in Spanje waar alleen Nederlanders waren.
Ik werd daar vierkant utgekakt door iedereen.
Ik dacht dat niemand mij mocht en het leek wel of ik precies kon horen wat ze over mij ouwe hoerden.
Ik besloot mijn leven ( bij terugkomst ) totaal om te gooien.
Ik deug niet dus stop ik met roken en drinken en ik ga op een sport.
Dat is gerust niet zo makkelijk als dat je het nu leest maar ik heb het allemaal gedaan.
Ik ben op karate gegaan omdat ik dacht dat ik heel onzeker was ( en ben ).En karate staat er nu eenmaal om bekent dat je er zelfverzekerd van word.
Ik heb er ruim een jaar getraint maar toen kwam precies het zelfde terug als op mijn vakantie.
Het idee dat ik een lul ben en dat niemand mij aardig vond.
Ik moet eerlijk zeggen de sport op zich was op mijn lijf geschreven.
Maar als je het gevoel hebt dat je door iedereen gehaat word maakt het niet makkelijk om de motivatie op te brengen om toch maar elke keer weer te gaan trainen.
Dus ga je op het laatst niet meer.
Weer een mislukking .
Ik heb met de Sensei een gesprek gehad wat hij heel goed deed maar jou verhaal zit in jou hoofd.
En ook hij kon mij niet overtuigen.
Ik geniet niet op vakantie, ik ontspan niet op een sport, en niemand vind mij aardig.
Wel heb ik twee prachtige kinderen waar ik ziels veel van hou.
Ik ben ook niet gescheiden dus dat is het ook niet.
Ik heb wel het idee dat ik overspannen ben maar dat komt eigenlijk in mijn woordenboek niet voor.
Als nou echt alles mislukt waarom dan nog leven ik weet het niet meer.
Ik ben echt niet negatief ingesteld hoor maar ik weet het echt niet meer.