hallo, ik ben 17 jaar oud. heb sinds 1,5 jaar last van een gevoel dat het beste te omschrijven is als: minderwaardigheid of een heel slecht zelfbeeld. het begon toen ik 15 a 16 was. ik begon ouder te worden en meer aandacht te besteden aan mijn uiterlijk. het begon met een beetje ontevredenheid, maar daar bleef het niet bij. ik voelde me steeds lelijker en lelijker. op een gegeven moment, ongeveer 1 jaar terug, werd uiterlijk een obsesie voor mij. ik keek alleen maar naar andere mensen en naar mijn eigen uiterlijk. dag in dag uit voor de spiegel piekeren over alles. het gezin ging er ook onder lijden, want ik was erg depressief en verdrietig elke dag. op school hield ik mezelf als het ware een masker voor, ik deed(probeerde) vrolijk te zijn en niks van die verdrietige kant te laten merken, omdat ik bang was dat mensen me ermee gingen pesten. ik werd nooit gepest op school, maar sinds 1,5 jaar komt elke opmerking, ook al is het een grapje, kei en keihard aan. een grap als: he lelijkerd! of opmerkingen over mn neus ofzo. als ik dan thuis kwam gooide ik alles eruit en barste in tranen los. 1 jaar geleden ongeveer, deed het me nog goed om eens in de maand met mijn ouders het erover te hebben. dan voelde ik me weer een weekje beter. maar dat gevoel kwam steeds vaker en sneller terug, die ontevredenheid. zoals ik al eerder zei werd het een obsesie, een obsesie waarvan ik 0 % voldeed aan mijn eisen. tot een half jaar geleden bleef het bij heel erg verdrietig. maar sinds die tijd kreeg ik zelf een hekel aan mezelf, ik haatte mezelf gewoon! ik begon mezelf, niet erg, soms te verwonden. als ik stond te scheren zag ik dat lelijke hoofd weer in de spiegel en sneed ik expres heel hard in mn wang met dat scheermesje. natuurlijk schiet ik er niks mee op, maar soms krijg ik een woede aanval tegen mezelf omdat ik mezelf gewoon haat vanwege uiterlijk. ik sloeg in december 2007 een spiegel kapot en even later een bord tegen m'n voorhoofd waardoor ik ook weer wonden had. het voelde als een ruzie, een ruzie zoals op school. waarin 2 jongens elkaar niet mogen, elkaar haten en elkaar aanvliegen om de kleinste redenen. mijn ouders begonnen zich zorgen te maken en konden mij gedrag niet meer weerstaan. via school kreeg ik hulp bij een schoolmaatschappelijkwerkster, iemand die kleine jongeren problemen verhelpt of dat probeert. in mijn geval werd ik doorverwezen naar een psycholoog, die kon mij echter ook niet helpen, waarna ik bij een psychiator terecht kwam. ik loop nu 2,5 maand bij die hulp en het voelt goed om eventjes een uurtje te praten. maar toch elke keer als ik dan weer in de spiegel kijk komt die agressie tegenover mezelf weer terug. sinds 2 maanden huil ik heel vaak om mijn uiterlijk en denk er soms overna om uit het leven te stappen. mijn gedachten zijn door die obsesie voor uiterlijk zo geworden dat ik niks meer geef om sport, wat ik vroeger en voorheen altijd deed, om mijn familie geef ik niks meer, om mijn innerlijk niet, school niet, niks. het enige wat mijn wereld totaal zou veranderen is als ik vrede kan vinden met mijn uiterlijk. ik weet dat er veel ergere dingen zijn in het leven, maar voor mij is dit zo pijnlijk en het zit heel diep dat ik dit bericht wilde plaatsen. het voelt goed om, ook al is het in de vorm van een bericht op de pc, om mijn verhaal te kunnen vertellen.
Niels
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.