Het begon allemaal eigelijk toen ik in groep 8 zat. Ik was namelijk anders als de rest en ik hield van andere dingen. Ik had kort haar en een beugel en bij mij was er nog helemaal geen sprake van vrouwelijke ontwikkelingen. Dus ik werd al snel een man-vrouw genoemd. Daarbij had ik ook veel ruzie met mijn ouders. Ik kon kennelijk niks goed doen en elke keer maakte ik ze toch weer boos hoe goed ik het af en toe ook bedoelde. De woorden JE BENT WAARDELOOS en IK WOU DAT JE EEN ANDERE DOCHTER WAS heb ik toen al vaak gehoord.
Toen mocht ik eindelijk naar de middelbare school, dat was echt heerlijk! Weg van die basisschool waar al die pestkoppen op zaten en weg van het verleden. Een hele nieuwe start zou ik maken. Ik was alleen even vergeten dat het populairste meisje uit groep 8 ook mee ging naar dezelfde middelbare school. En ja hoor, halverwege de eerste klas had ze tegen een aantal mensen verteld dat ze me in groep 8 een manvrouw noemde. Oftewel mijn naam ging van Stephanie naar Stefan. Voor dat dit gebeurde had ik een leuk vriendengroepje opgebouwd en had ik het eigelijk wel naar m'n zin. Ik deed alles wat je in die tijd doet. Ik was begonnen met roken ( stoer is dat dan he.. ) en vond mijn grensen uit met alcohol. Toen C en M begonnen met de pesterijen hadden ze al snel de hele groep waar ik mee om ging achter zich staan. Als ik naar leraren toe ging dan zeiden ze dat het wel mee zou vallen en dat ik is voor mezelf op moest komen. Ik had eigelijk maar 1 vriendinnetje en die zat gelukkig niet bij me op school. Met haar kon in praatten. Toen heb ik het op een gegeven moment maar genegeerd. In de tweede klas ging mijn beugel eruit, had lang haar en kreeg vrouwelijke vormen. Raar, wat die veranderingen met je kunnen doen. Oppeens vond de jongen die ik al heel lang speciaal vond mij ook interessant. Maar mijn beste vriendinnetje zei dat ik moest uitkijken want hij vond me eerst niet leuk en nu ik qua uiterlijk verandert was oppeens wel. Dat was niet goed en dat snapte ik. ( ze was ook 2 jaar ouder ) Toen ging eigelijk alles een tijdje goed. Ja thuis rommelde het altijd en af en toe was er ook een bliksemschicht maar het was te overzien. tot ik in 4 havo kwam en ik dreigde te blijven zitten. Mijn ouders deden er alles aan om mij maar over te krijgen. Maar niet helemaal op de juiste manier. Ze verboden me dingen, dwongen me tot studie begeleiding en sloten me soms op tot ik mn huiswerk had gedaan. Uiteindelijk bleef ik nog zitten. De tweede keer vierde was niet leuk. Mijn ouders zaten steeds op mn lip en eigelijk deed ik niks leuks meer. Mijn beste vriendin liet me vallen omdat ze een vast vriendje kreeg en ik moest weer naar studiebegeleiding. Doordat ik was blijven zitten ontmoette ik B. Met haar kon ik het heel goed vinden en bij haar kon ik mijn hart uitstorten. Het heeft me heel lang geduurt voordat ik haar kon vertrouwen. Het jaar daarvoor had ik een vriend gekregen maar die bleek achteraf net zo te zijn en over mij te denken als mijn ouders: IK BEN WAARDELOOS. Ik had het daar erg moeilijk mee en ik bleef ook nog een hele tijd bij hem, ookal wist ik dat hij met andere meiden ging en dat hij mij toch niks meer aan vond. Tot HIJ het op een dag uitmaakte. Ik was er echt kapot van. Ik heb gedurende die tijd veel ruzie met mijn ouders gehad en ben toen ook begonnen met zelfbesnijdingen en mezelf branden met een aansteker.
Ik had in dat jaar met Pasen een opleiding gedaan tot zeilinstructrice. Daar had ik dan ook een hele lieve jonge ontmoet. Maar ik was nog zo met mijn ex bezig dat ik het maar liet varen.
Dit keer ging ik wel over en goed ook. Mijn ouders waren blij en ik mocht daarom 4 weken lesgeven op de zeilschool. ( wat echt abnormaal lang was voor mijn ouders doen ) Na 2 weken kwam ik die leuke jongen weer tegen en na een week om elkaar heen gedraaid te hebben, hebben we toch met elkaar gezoend. De week daarna is hij met mij mee naar huis gegaan en toen hebben we echt wat gekregen. Tegen hem kan ik echt alles zeggen en hij is dan ook tot vandaag de dag mijn maatje, vriend en vertrouwingspersoon.
In 5 HAVO ging het weer fout. Mijn ouders gingen heel ver met het pushen van mij om goede cijfers te halen en om mij mijn examenjaar te laten halen. Dat werkte verkeerd om en daardoor kwam er alleen maar meer ruzie. Ik haatte mezelf. Mijn ouders vertelde me constand dat ik niks waard was en dat ik toch wel zou eindigen in de goot. Een nietsnut, trut, stom kind, rot kind, ik wou dat ik je nooit gehad had, je bent niks waard, ik schaam me voor je, ik heb echt alles gehoord. en je wild het niet maar je gaat er toch op een gegeven moment in geloven. Ik voelde me ook alsof ik niks meer waard was, nutteloos. Gelukkig had ik P en B die me er elke keer weer bovenop hielpen. Ik had al een tijdje geen ruzie meer gehad en ik weet niet meer wat ik deed maar bij mijn ouders knapte er iets. En ze gingen maar tekeer tegen me. Toen heb ik op het punt gestaan om er een einde aan te maken. ik had de strip met ibuproven al leeg gemaakt in mn hand en toen belde P. Ik kon het niet meer.
Sinds hij dat weet heeft hij gezegt dat ik echt hulp moet gaan zoeken omdat hij verdriet heeft om mij. Toen hij dat zei ben ik ook hulp gaan zoeken. De vrouw waar ik nu nogsteeds op maandelijkse basis mee praat heeft me toen geleerd hoe ik met gevoelens om kan gaan. Bijvoorbeeld door te schrijven.
Sinds dien gaat alles eigelijk wel beter. Ik doe nu een leuke studie, een ECHTE nieuwe start. Ik heb nog steeds ruzie met mijn ouders, mag niet op kamers van ze en ze zijn eigelijk alleen maar geinteresseert in hoe het met me op school gaat. Ik heb daar mee leren leven. Ik heb nog altijd een echt rotgevoel, een gevoel dat ik dood ga van binnen als mn ouders weer tegen me tekeer gaan. Maar ik heb geleerd dat als ik mijn mond houd, luister en voor de rest gewoon op mijn kamer blijf dat het dan wel te doen is en dat de ruzies dan verminderen. Op een dag zullen ze me moeten laten gaan en op een dag zal ik van ze af zijn. Tot die tijd hou ik me gedeisd en laat ik hun denken dat ze kunnen beheersen wat ik voel, denk en zeg.
Naar iedereen die erover nadenkt een einde aan zijn leven te maken: Misschien is het makkelijk praten maar er komen betere tijden. Praat er met iemand over want praten lucht al een heel stuk op. Ik weet niet hoe het is om op latere leeftijd nog dit soort gevoelens te hebben en ik hoop dat ik ze dan ook niet meer heb. Ik wil diegene alleen veel geluk toewensen en ik hoop dat ook jij kan zien dat er achter die wolken echt zonneschijn is..
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.