Levensverhalen (pagina 908)

mijn god mijn buik werkt in me leven niet mee ik wilde kinderen gaat niet zegt de dokter ik ben kapot ik wil zo graag oh god wat doet dat pijn ik vrouw kan mijn vriend niet geven wat ons leven voor altijd zal verbinden een kind geopereerd want dat moet dan kan je wel kinderen krijgen even eierstokje weghalen ivf jarenlang cystes oh wer geopereerd worden blijven nu weg hoor die cystes oh mijn god net geopereerd weer zitten ze dr. ik heb geen zin meer wat is dit voor leven ben ik gemaakt voor pijn help dokter u bent toch goed u geneest met toch- weer pijn oh nee moet weer geopereerd worden maaamaaaaaaaaa help ik kan dit niet meer aan help waarom ik, ik wil gewoon gelukkig zijn heeeeeeeellllllllllpp oktober 2008 weer moeten er cystes uit uw lijf gehaald dokter nee ik kan niet meer ik ga mezelf op zee verdrinken niemand die je ziet niemand kan me toch helpen het komt steeds terug volgend jaar weer geopereerd maaaaaaaaammmmmmmmmmmmaaaaaaa waarom ben ik op deze wereld

02-08-08 eindelijk na 23 jaar krijg ik een relatie, en dat op de werk vloer.
probleem van deze relatie was alleen dat mijn vriendin van haar vader geen nederlandse jongen mocht hebben. en dat ik op het werk van ons, manager was en zei kassiere. en ze is 16 jaar. de relatie zelf was de eerste maand spetterend, we spraken vaak stiekem af en op het werk glipte we vaak weg om te kunnen zoenen.

veel mensen waren er op tegen, en van de baas mocht er abosluut geen relatie op de werkvloer. Maar dat boeide me niet ik had een dame waar ik alles voor zou geven.

na haar 3 weken niet gezien te hebben kreeg ik op 09-10-08 een huil bui, omdat ik haar eindelijk weer zag en kon zoenen, dit gebeurde op het werk en op een of andere manier werd ik boos op me zelf omdat ik zat te huilen. begon op de tafel te slaan en me zelf te slaan omdat ik me gewoon een klein kind voelde omdat ik moest huilen en me niet kon inhouden.
ik dacht dat die aanval maar 1 x zou zijn... 13-10 er werd al heel wat geroddeld op het werk over ons (al was het waar) en we wouden er alles op alles voor doen om te zorgen dat niemand het door zou zeggen, want als haar vader het zou weten zat ze met een probleem en dat kon ik haar niet aan doen. die avond toen we beide werkte riep ze me na buiten, en zei het ergste wat ik dacht ooit te hebben gehoord. ze wou het uit maken, ze had geen vriendje maar was het zat met het geroddel, vooral door 2 dames..

door 2 dames was ik haar kwijt, ze kwam opeens later in de avond huilend na me toe dat ze het eigenlijk niet wou uitmaken, ik was boos dat het zo moest gaan 2 stomme trutten die mijn relatie verpest hadden na alles wat we hadden geprobeerd.. die avond kreeg ik mijn 2e en 3e aggresie aanval. sinds die tijd heb ik daar ontzettend veel last van, heb tot nu toe al 1 x mijn hand gekneusd en ik snij me de laaste tijd van woede en verdriet graag in mijn arm snij.
Ondertussen ben ik door deze buien wat versterkt zijn geworden door depri buien.
Mijn moeder, en stiefvader en broertje verloren omdat ik 2 weken niets van me liet horen,
Mijn vriendin heeft het uitgemaakt omdat ze het niet meer aan kon,
Meeste vrienden verloren omdat ik er achter kwam dat ze achter mijn rug waren aan het zeggen dat ik mijn aanvallen nepte..

rond februari was het weer redelijk goed met me, had wel al in die tussen tijd 1x geprobeerd zelfmoord te plegen, omdat zelfs mijn moeder zo iets had van zoek het je maar uit. op het moment dat ik haar nodig heb laat ze me vallen. Ben schijnbaar toch niet goed genoeg voor haar. ze heeft me al eens eerder het huis uitgeschopt...

einde februarie nadat mijn vriendin het uithad gemaakt verloor ik weer de controle over alles, ik was al sinds oktober op zoek naar hulp, eerst naar dokter toen door gestuurd naar maatschappelijk werker, toen weer doorgestuurd naar mondriaan, toen weer door gestuurd naar MEE, en opeinde toch weer terug bij dokter. of wel na 4 maanden tijd nog geen hulp
ik ging voor een psygiator ik krijg niks... waarom zou ik dan nog vol houden als ik toch geen hulp kan krijgen :(

Onder tussen zijn er weer 2 mensen weer terug in mijn leven gekomen, mijn allerbeste hart vriendin, en een dame waar ik vroeger stapel op was.. wat blijkt
dame 2 vroeg op de eerste dag dat ik haar leerde kennen om geld, zat zelf al in de problemen daar mee, maar ik help graag anderen, in 1 week tijd 335 geleend...

week erna zo stom geweest om een nieuwe telefoon abonement te nemen op mijn naam voor haar, kosten eerste maand 314 2e maand staat nu al op 263, zei zou het betalen nu eerste rekening nog niet betaald. ondertussen krijg ik de rekeningen binnen dat ik binnen 5 dagen moet betalen. maar de dame blijft maar de datums veranderen van waneer ze het zou terug betalen.. onder tussen weer 70 geleend
stond ze op 405 eindelijk 20 euro terug gekregen... ondertussen stapelen de rekeningen zich op en vraag ik me weer af waarvoor ik nog leef. enige wat haar intereseerd is geld..

mijn ex nu 3 maanden mee uit, maar ik kan haar niet los laten, voor mij is ze nog steedts mijn alles, ik heb het er met mijn beste vriendin over gehad, heb haar verteltd dat ik van deze 16 jarige dame meer liefde kreeg dan ik ooit heb gehad in die 23 jaar, das incl de liefde van mijn "ouders". op dit moment denk ik nog otzettend vaak aan haar.
toen ik voor de 3x zelfmoord wou plegen dmv overdosis, kwam mijn beste vriendin ten hulp, ze had 112 gebeld en ik moest en zou overgeven, heb gezegd dat ik het had gedaan maar heb nooit overgegeven. mocht die avond niet meer alleen thuis zijn. dus mocht ik bij haar logeren blijven.

3x geprobeerd 3x gefaald, en eindelijk na dat het de 3x bijna was gelukt. heb ik mijn hulp na 7 maanden tijd.
eindelijk gesprekkem met een psygioloog, maar na mijn gevoel te laat, veel te laat.
wil zelf nog graag zelfmoord plegen, maar laaste tijd is er een gedachte bij, een persoonlijk heid zo als ik het zelf zie, waardoor ik niet alleen denk om me zelf wat aan te doen, maar ook mijn ex. en daar vechte ik al 3 maanden mee, ik vertelde het maar niemand neemt het serieus, ja is liefes verdriet, is normaal kom je wel overheen.

waarom snapt niemand dat ze meer is dan mijn ex, ze was voor mij mijn moeder, mijn engel, mijn vriendin, mijn alles en dat is ze nog steedts ondertussen heeft ze een andere, en mijn gevoel blijft maar zeggen nee ze is van mij ze hoort bij mij, hij is niet goed voor haar. andere mensen blijven herhalen wat ze je heeft aangedaan is niet goed, ze is niet goed voor je. Maar ik wil haar terug ze hoort bij mij wij zijn voor bestemd niet hun 2.
Je kunt haar niet dwingen zeggen ze.. laaste x dat ze hier was, eindigde het niet goed, ze wou gaan maar ik hield haar vast. hield haar bij me, ze mocht niet gaan, me niet weer verlaten. heb al zo veel verloren waarom snapt ze niet dat ze bij mij hoort, dat we voor bestemd zijn. hield haar vast bij me, zei verzette zich en ik bleef haar tegen houden , ze zei een paar x dat ik haar pijn deed maar dat boeide me niet, ze moest bij mij blijven.

kweet niet hoe of waarom, maar achteraf liet ik haar toch los ze liep naar de voordeur maar die had ik al afgesloten, toch opengemaakt. ze bekeek haar zij nog, en daar zat een grote rode plek. tot nu toe heeft ze me nog niet vergeven. dag ervoor had ik mijn arm nog besneden en haar naam er ingezet. ze betekend zo veel voor me. ik heb niks anders om voor te vechten.

mijn maatschapelijkewerkster zei eens noem iets positiefs in je leven.. mijn ex rest weet ik niks. daarom moet ze terug komen. ze zeggen als je zelf moord pleeg laat je veel mensen na, wie?
mijn moeder ? na wat die heeft geflikt is ze dood voor me, zelfde als mijn vader. stiefvader boeit me niks, tegen mijn broertje zullen ze vast wel een of andere verhaal hebben vertelt dat ik het schuld ben.

mijn beste vriendin? waarom zou ze, ze heeft zelf alles, ze geeft me zoveel en ik mag haar niks terug geven waarom :( ik wil niet iemand gebruiken ik wil ook terug kunnen geven.
mijn kater... die komt wel terecht bij iemand anders, doet toch geen vlieg kwaad. en anders neem ik die wel mee met mijn vriendin. dat we met zijn 3en samen zijn..

mijn baas is er niet blij mee omdat ik nu in de ziekte wet ben en een financieele last ben voor hem, omdat ie me toch iedermaand betaald wat ie netjes doet... krijg nu al 5 maanden lang nog steedts geld van hem...

arbo arts, net zo klote je komt daar 5 min later sta je weer buiten. lijkt wel een psygioloog praten en thats it, en dan moet ik nog daarna na de baas om het zelfde kut verhaal te zeggen, waarom dan een arbo arts :S

mijn baas vind ook dat ik niet goed genoeg mijn best deed om hulp te krijgen, wat moet ik doen met een pistool gaan rond rennen van help me of ik maak je af?

heb nu 2 maanden hulp van een psygioloog waar ik het gevoel van krijg dat me niet snapt, en na dat ik het gene heb gedaan met mijn ex, ook nu mooi een psygiator er bij. alles blijft maar erger worden, mijn baan kan ik wel vaarwel zeggen.
waarvoor zou ik nog moeten leven.. ik probeer mensen te vertelen wat er is, hoe ik denk maar niemand die het snapt. ik vind van me zelf dat ik 3 persoonlijk heden heb, de volwassene die de regels weet , en wat weet wat kan en niet mag. de kind deze huilt en is bang om alles te verliezen, en zo als ik het noem de krijger, die weet wat ie wilt, en ook hoe hij het eigenlijk kan krijgen. en daar ben ik bang voor dat ik de volgende x wel mijn gedachte uit en niet meer de klik krijg om te stoppen dat de volgende x mijn ex......
lang verhaal stop er effe mee, voel me vandaag al de hele dag rot omdat mijn ex naar het gala gaat, en ik zo iets heb van je hoort er met mij heen te gaan. ja ik geef toe, ik ben geobserbeerd door haar of hoe je het wilt noemen, maar voor mij is ze meer geweest dan een vriendin.
3x geprobeerd en mijn gevoel zegt binnen kort 4e en denk ik laaste, ik hoop het want ik slaap nu al de hele dag op de bank, omdat ik te moe ben om maar steedts door te vechten, waarvoor??? das mijn vraag waarvoor vechte...

he ik ben en jong van 15 jaar en ik heb zelfmoordgedachten.
dat komt omdat ik al een paar weken ruzie heb met mijn beste vriend en zelfs tegen hem heb gelogen waardoor we echt heel veel ruzie hebben.
ik denk dat mijn beste vriedn beter af is zonder mij.
ook is het omdat ik mijn tweelingbroer 9 dagen geleden is overleden.
ik ga er een keer over met mijn mentor over praten en dan met mijn ex beste vriend en dan hopen dat hij iets weet.
zo niet ben ik volgende week zondag dood.

groetjes michael

Hoe zal ik toch beginnen, ik schrijf alles op wat er door mijn hoofd speelt.
Ik ben acht maanden geleden een deel verloren van mijn ziel. Het brak af net zoals de aarde niet meer zal bestaan in het heelal. Ik heb mijn nicht verloren 8 maanden geleden. De wereld stortte in voor mij ik was in shock toen ik dit hoorde. Het gebeurde op een zondag en ze kwamen er een paar uur later achter op de dag. Ze was plots overleden weg van deze ellendige wereld. Ik kon mezelf ook niet voorbereiden , Ik bedoel hiermee als ze een ziekte had en een korte tijd om te leven zou ik dat kunnen accepteren. Dit was dus niet het geval. Ik heb nu een psycholoog. Ik heb eerder dagboeken bijgehouden. Veel mensen houden een dagboek bij MAAR een dagboek is geen persoon die kan reageren of die je simpelweg tips kan geven. Een dagboek helpt niet bij mij. Het probleem met andere mensen raadplegen over mijn andere problemen heb ik wel geprobeerd maar dat is niet gelukt. Het gaat om het vertrouwen dat ik niet heb in de mens. Zelfs je beste vrienden kunnen dingen tegen je gebruiken. Ik vertrouw alleen op mezelf. Ik spreek uit ervaring ik vertrouw mensen gewoon niet.

Praten met een psycholoog weet je het is allemaal wel leuk enzo maar zij kunnen je ook niet helpen. Het enige wat ze doen is je problemen ''proberen'' te begrijpen en je te stimuleren. Maar hoe kan je iets begrijpen dat je zelf nooit meegemaakt hebt? Je bent altijd en altijd zelf degene die ervoor moet zorgen om stevig in je schoenen te staan!

Ik heb vaak nagedacht om zelfmoord te plegen. Maar waarom zou ik zwak zijn en en makkelijk mijn leven willen beindigen. Je helpt niemand ermee ookal denk je van wel. Life is unfair!! we all know that! so i would say wees geen lafaard en durf de feiten onder ogen te zien. Je moet beginnen met helder na te denken. Ookal zijn dit soort sites om mensen met zelfmoord pogingen te stimuleren. Jaarlijks zijn er alsnog veel suicide gebeurtenissen. Ik denk dat je moet leven om het te laten leven. Je moet zelf eerst leven en dan pas de dingen om je heen. Je kan mij als een tomboy omschrijven en ben erg negatief het is dus ook een wonder dat ik hier mijn verhaaltje plaats. Ik heb vele sites bezocht en heb besloten om je dit aan te raden: Go on with your life! ik heb zelf ook geen prachtig leventje maar het is wat je erzelf van maakt!

Beste lezers veel succes in het leven!

Lieve Mensen..
Ik snap dat je je soms vreselijk kan voelen.
Ik snap dat je pijn hebt en dat je je er geen raad mee weet.
Maar ieder mens heeft geluksmomenten in zijn leven.
En ook voor iedereen is er liefde weg gelecht, Bij de 1 komt het op jonge leeftijd bij de ander later.
Krop je woede en verdriet niet op gooi het eruit.
Leg je lasten bij een ander neer die je ermee kan helpen denk aan je :leraar, ouders, vrienden ,familie of gewoon bij een maatschappelijkwerkster.
Denk aan de mooie dingen in het leven, probeer te geniet van een bloem aan een plant een knop aan een boom.
Het leven heeft zoveel moois. En dat zullen bijvoorbeeld niet de mensen om je heen zijn.
Maar stap uit die cirkel neem een huisje voorjezelf (voor de jongeren onder ons er zijn genoeg begeleid wonen plekken ) .
Begin je eigen leven doe de dingen waar jij blij van word. En word gelukkig !!
En ik zeg het nog een keer voor iedereen en dan ook voor IEDEREEN zijn er geluksmoment in het leven is het nu niet.. dan komt het nog wel.
Leef je leven en maak jezelf gelukkig begin desnoods over nieuw maak een frisse start.
En weet dat er genoeg mensen om je heen zijn die je willen helpen
En de dood hoeft niet de uitweg te zijn,, je kan er ook op een andere manier boven op komen!!

Heel veel Sterkte Liefs M

mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 jaar was. ik heb er heel veel last van gehad. als ik zegmaar naar mijn vader moest moest ik altijd huilen en als ik weer naar mijn moeder moest moest ik ook huilen. ik snapte het toe nog niet helemaal. mijn moeder is samen gaan wonen met haar nieuwe man. hij was altijd wel aardig maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat het alleen maar om zijn kinderen gaat. en alles wat ik doe of zeg is verkeerd. vandaag ook toen zei ik iets en zeiden mijn stiefbroertje en mijn stiefvader dat ik iedereen maar de schuld gaf overal van. maar dat is niet zo ik doe dat niet. alleen willlen zij mij nooit uit laten praten en daarom doe ik dat. zelf ben ik ook verlegen en ik trek me van iedereen wat aan als die wat over mij willen zeggen. op school word ik gepest en dat helpt het allemaal nog wel weer ik kan dit niet meer aan.


hoop dat alles goed komt ooit als ik uit huis ben of dood ben!

Ik wil er wel een punt achterzetten,
maar ik kan het niet.
Mijn verleden vergeten & verder gaan met
m'n toekomst, en stoppen met dat verdriet.. Steeds die gedachte in m'n hoofd, oude flashbacks & oude fragmenten zie ik voor
me ogen.
Is het bestaan van het perfecte leven dan gelogen?
Nobody knows, t enige wat ik weet is niet veel.
Maar ik weet wel dat ik mijn leven hier verspil.
Ik wil de tijd terugkeren, ongedaan maken wat mijn fouten zijn,
& wat er gebeurd is in mijn leven en dan weer mijn leven opnieuw beginnen.
Zonder die pijn, want hoe zou een leven zonder al die shit zijn?
Neee, nooit zal ik het weten..

Veel mensen zeggen 'laat je hoofd niet hangen ookal heb je verdriet.
'Het is wel makkelijk gezegt, maar keer op keer lukt het me niet!
Steeds weer als ik denk dat het beter gaat,
gaat het weer mis en is er weer een stukje geluk dat me verlaat.
Elke dag weer hoop ik dat mijn leven een nachtmerrie is, en ik word op een dag weer wakker..
Maar na alles weet ik dat het geen droom is, ik zal vechten tot m'n laatste dag, met tranen prikkend in me ogen en op me mond een glimlach..
Want niemand zou ooit mogen weten wat er met mij is!
Dat alles steeds weer fout gaat en dat ik jou elke dag meer mis :'-( !
Niemand zal ooit weten wat ik van binnen voel.
En als ik het iemand zou willen vertellen, snappen ze toch niet wat ik bedoel.
Zij leven de goodlife, waarnaar ik zo graag naar verlang.
Ze zeggen; ach het komt allemaal wel goed, en denken alleen aan hun eigen belang.
Soms zou ik willen huilen, schreeuwen en vragen aan god om te vragen wat ik fout heb gedaan en waarom al die dingen moesten gebeuren in mijn leven..
'K zal der nooit achter komen waarom mij dit allemaal is overkomen & wat zal der loop der jaren nog verder nog komen..

ik haat mezelf.
Niemand geeft om mij.
Ik ben lucht.

Ik ben mislukt.

Ik kwam op deze website omdat ik net hoorde dat iemand die ik ken een eind heeft gemaakt aan zijn leven en zocht daar meer informatie over. Ik zie hier veel sombere mensen die het nut van leven niet meer zien zitten.

Ik heb ook heeeeeeele zware tijden meegemaakt, ooit dat ik wel eens om er een einde aan te maken maar wat me altijd op de been hield was dat ik geen goed antwoord kon geven op de vraag waarom. Je parnter heeft je verlaten, je bent je baan kwijt, een dierbare komt te overlijden, je raakt je huis kwijt, je voelt je de laatste jaren enorm depressief. Het is allemaal geen excuus. Ik kan me goed voorstellen dat je van het leven waar je nu in zit af wilt, alles zit tegen, niemand ziet je zitten. Zelfmoord is niet de oplossing daar doe je mensen om je heen enorm pijn mee en niemand maar ook niemand wordt daar beter van wat je ook ws niet denkt maar dat komt door het negatief denkpatroon. Als het allemaal heel klote is, gooi dan niet de handdoek in de ring maar zie het als een uitdaging. In plaats van een eind te maken aan je leven kun je altijd ook gewoon je tas pakken, je restant geld meenemen en naar vb. een ontwikkelingsland vertrekken en daar mensen te helpen die het echt heel zwaar hebben, je verlaat dan alles, net als met zelfmoord, met als verschil dat je nog wel leeft maar je leven 100% vernieuwd hebt. Grote voordeel is dat je, indien zou willen, nog altijd terug kan naar je vorige leven. Ik zeg niet dat je mensen moet helpen, maar het iets wat erg bevorderend werkt om jezelf uit de negativiteit te halen. Probeer een ander leven nog een paar jaar, grote kans dat het helpt. Als je nu denkt maar daar heb ik geen zin in dan doe je het maar tegen je zin in, het zal helpen, niet direct maar zeker wel, en moest het na paar jaar ook niet lukken kun je nog altijd er een eind aan maken, toch?

Ik heb redelijk wat mensen gekend die aan deze afgrond stonden waar jullie ook op staan. Sommigen met veel ergere problemen, andere met dezelfde of zelfs mindere. Sommigen hebben een poging gedaan....gelukkig mislukt. Nu enkele jaren verder zijn meesten erg gelukkig en hebben een nieuw leven opgebouwd, als ze er aan terug denken herkennen ze zich zelf niet meer, niet iedereen is super happy maar wel onderweg ene wat langzamer andere wat sneller.

Er is ALTIJD een alternatief. Het leven is het mooiste iets wat je hebt, een hele grote privilege met heel veel ervaringen; zware, slechte maar ook prachtige ervaringen.

Volhouden en PRAAT erover al is het met een wildvreemde, schaam je niet.

Dariusz

Waarom is deze wereld zo verziekt en hoe kunnen al die 'gezonde' mensen er mee leven. Ik ben alles zo zat. Al de ellende... Ik wil niets meer, ik wil alleen maar dood, maar ik ben zo ontzettend bang voor de Hel, dat ik het niet kan. Mijn leven is gegeven, ik kan het dan niet nemen. Niemand begrijpt me echt. Ik probeer met alles wat in me is te leven, maar het komt er op neer dat ik me alleen maar down voel, leeg, nutteloos. Waarom neemt God mijn leven niet weg? Hoe kan ik het aan andere mensen duidelijk maken hoe ik me voel. Ik kan het gewoon niet zeggen: "ik wil dood". Ik heb ze zo vaak gedacht, maar ik kan het niet tegen ze zeggen. Alles zou zo goed zijn in mijn omgeving als ik dood was. Ik voel me overbodig. God, help me! En dan gaat het weer beter, en dan gaat het weer slechter in een oneindig lange, steeds vermoeiendere golfbeweging van dood willen en toch maar weer een uitweg te vinden. Ben ik depressief? Waarom heeft iedereen dat dan gemist tot nu toe? Ik zit in therapie voor iets totaal anders! Waarom zien ze het niet? Waarom doe ik me zo vaak zo goed voor, zelfs op therapie... Ik begrijp het niet meer. Ik wil het zeggen. Iemand moet het zich toch aantrekken en er iets aan kunnen doen? Dit zielige hoopje mens dat ik ben. Ik zou willen dat ik niets kon voelen, niets positiefs en niets negatiefs... Gewoon een keer vrede in mijn ziel.